Przejdź do zawartości

Erwin Brenneisen

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Erwin Brenneisen
„Bełt”
podporucznik podporucznik
Data i miejsce urodzenia

23 lipca 1896
Sobolewo

Data i miejsce śmierci

7 lutego 1946
Warszawa

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Armia Krajowa

Jednostki

7 pułk strzelców
3 pułk ułanów

Stanowiska

dowódca plutonu

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa
powstanie warszawskie

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Walecznych (1920–1941, czterokrotnie) Krzyż Walecznych (od 1941) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami
Grób Erwina Brenneisena na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Erwin Brenneisen, ps. „Bełt” (ur. 23 lipca 1896 w Sobolewie, pow. suwalski, zm. 7 lutego 1946 w Warszawie) – podporucznik Wojska Polskiego.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 23 lipca 1896 w Sobolewie, pow. suwalski, w rodzinie Norberta i Marty z Gogolewskich. Od 1906 uczęszczał do gimnazjum w Suwałkach, a następnie od 1915 do rosyjskiego gimnazjum filologicznego w Orle, w którym w kwietniu 1917 otrzymał świadectwo dojrzałości[a]. Studiował również na Wydziale Prawa Uniwersytetu w Piotrogrodzie. Służył od marzec–kwiecień 1918 do lipca tego roku w 7 pułku strzelców I Korpusu Polskiego na Wschodzie[1]. Powrócił do kraju i zapisał się we wrześniu 1918 na studia na Wydziale Inżynierii Politechniki Warszawskiej. Służył ochotniczo od listopada 1918 w Wojsku Polskim w 3 pułku ułanów na stanowisku dowódcy plutonu. W październiku 1919 został zdemobilizowany i dalej kontynuował studia na Politechnice Warszawskiej. Powrócił do służby w 1920 w szeregi 3 pułku ułanów[b][1]. Trafił do niewoli radzieckiej, ale w kwietniu 1921 powrócił do kraju i ponownie podjął studia na Politechnice Warszawskiej. Pobierał od 1923 stypendium Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego oraz pracował jednocześnie w szkole zawodowej jako nauczyciel. Na Politechnice Warszawskiej uzyskał w grudniu 1927 dyplom inżyniera dróg i mostów i następnie pracował jako urzędnik w Ministerstwie Spraw Wojskowych. Przy Stowarzyszeniu Techników Polskich był Członkiem Koła Inżynierów Dróg i Mostów w którym od 1938 wchodził w skład Sądu Koleżeńskiego. W tym samym roku był na I Polskim Kongresie Inżynierów jako delegat[1].

Mieszkał w czasie okupacji przy ul. Filtrowej 7. Od marca 1940 w konspiracji w ZWZAK, początkowo w SOP, następnie w stopniu plutonowego był dowódcą I Zgrupowania 3 Rejonu Obwodu Śródmieście WSOP Okręgu Warszawa AK. Obszar działania Zgrupowania „Bełt”[c] zamykał się w rejonie: Al. Jerozolimskieul. PoznańskaLwowskaNowowiejska – Sucha – WawelskaRaszyńska – Al. Jerozolimskie. W czasie powstania warszawskiego nadal był dowódcą batalionu „Bełt”[1]. Wieczorem 1 sierpnia 1944 po nieudanym ataku na szpital dla oficerów niemieckich, który znajdował się przy ul. Śniadeckich batalion przesunięto w rejon Al. Jerozolimskich po stronie nieparzystej od ul. Marszałkowskiej przez Bracką do pl. Trzech Krzyży, gdzie Brenneisen był dowódcą pododcinka w ramach odcinka mjr. Narcyza Łopianowskiego „Sarny” w Obwodzie Śródmieście–Południe[1]. W dniu 7 sierpnia jego batalion otrzymał zadanie zbudowania od swojej strony[d] rowu łącznikowego północ–południe przez Al. Jerozolimskie i chroniącej go barykady, a następnie obrony tego niezwykle ważnego połączenia[e]. Po upadku powstania przebywał w Oflagu VII A Murnau. 2 maja 1945 został uwolniony z niewoli niemieckiej i przydzielony do Obozu Zbornego Nr 1 w Paryżu[1]. Powrócił do kraju kilka miesięcy później i zamieszkał w Zielonej Górze[2].

Zmarł w Warszawie 7 lutego 1946 roku i został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach[2] (kwatera A23-10-12)[3].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]
  1. Otrzymał je ze złotym medalem
  2. W stopniu kaprala
  3. Nazwa pochodzi od jego pseudonimu
  4. Od strony północnej wykonywał to batalion „Kiliński”
  5. Połączenie nie zostało zdobyte przez Niemców do końca działań powstańczych

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f Kunert 1991 ↓, s. 53.
  2. a b Kunert 1991 ↓, s. 54.
  3. Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze. cmentarzekomunalne.com.pl. [dostęp 2019-11-27].
  4. M.P. z 1933 r. nr 63, poz. 81 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  5. M.P. z 1939 r. nr 121, poz. 282 „za zasługi w służbie państwowej”.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]