Dioteletyzm

Dioteletyzm – kierunek w teologii chrześcijańskiej przyjmujący, że Jezus Chrystus posiada dwa rodzaje woli, jedną Boską i jedną ludzką oraz że obydwie przejawiały się w działaniu.

Dioteletyzm został uznany za obowiązującą doktrynę na Soborze konstantynopolitańskim III w 681 roku. Doktryna uznana jako naturalna konsekwencja doktryny o dwóch naturach w Chrystusie. Przeciwieństwem dioteletyzmu jest uznawany za heretycki monoteletyzm, według którego wola ludzka została wchłonięta przez wolę Boską^[1].

Teologiczne podwaliny pod doktrynę dioteletyzmu wypracował Maksym Wyznawca. Wykładnia znajduje się w dziele Dysputa z Pyrrusem z 645 roku^[2]^[3].

Przypisy

↑ Ditelismo (Enciclopedia on line). treccani.it. [dostęp 2021-02-02]. (wł.).
↑ Massimo Confessore (Enciclopedia on line). treccani.it. [dostęp 2021-02-02]. (wł.).
↑ Benedykt XVI: Św. Maksym Wyznawca. Rzym: L'Osservatore Romano, 2008. [dostęp 2021-02-02]. (pol.).

Bibliografia

Norman Davies "Europa", Kraków 2009, ISBN 83-240-0004-6

Zobacz też

[1] Ditelismo (Enciclopedia on line). treccani.it. [dostęp 2021-02-02]. (wł.).

[2] Massimo Confessore (Enciclopedia on line). treccani.it. [dostęp 2021-02-02]. (wł.).

[3] Benedykt XVI: Św. Maksym Wyznawca. Rzym: L'Osservatore Romano, 2008. [dostęp 2021-02-02]. (pol.).

[1]

[2]

[3]