Przejdź do zawartości

Daniel Beauvois

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Daniel Beauvois
Ilustracja
Daniel Beauvois (drugi od prawej)
Data i miejsce urodzenia

9 maja 1938
Annezin

Zawód, zajęcie

historyk

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Zasługi RP

Daniel Beauvois (wym. [bowuạ]; ur. 9 maja 1938 w Annezin) – francuski historyk badający dzieje Polski, Ukrainy, Białorusi i Litwy. Autor trylogii naukowej poświęconej historii społecznej dawnych ziem wschodnich Rzeczypospolitej Obojga Narodów pod panowaniem rosyjskim (1793–1914), opublikowanej po polsku pod tytułem Trójkąt ukraiński. Znany jako krytyk idealizacji Kresów w polskiej literaturze i świadomości historycznej, uchodzi za autora interpretacji Rzeczypospolitej przedrozbiorowej jako państwa kolonialnego[1].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Pochodzi z górniczego regionu Pas-de-Calais, w którym skupiała się polska emigracja przed II wojną światową. W 1957 ukończył École normale d'instituteurs w Arras, po czym pracował w szkołach w Carvin i Hénin-Liétard. W 1959 podjął studia slawistyczne na uniwersytecie w Lille, gdzie napisał pod kierunkiem Nicolasa Weisbeina pracę o powieściach Konstantina Fiedina[2]. Do zajęcia się historią Polski zainspirował go w Lille lektor języka polskiego Wacław Godlewski[3][4]. W 1962 przebywał na stypendium francuskiego Ministerstwa Spraw Zagranicznych w Moskwie[5]. Uzyskał agrégation z rosyjskiego w 1965 i licencjat z polskiego w 1966. W latach 1964–1968 pracował w liceum im. Ludwika Pasteura w Lille jako nauczyciel języka rosyjskiego[6][7], od 1967 także na uniwersytecie w Lille.

W latach 1969–1972 pełnił funkcję dyrektora Ośrodka Kultury Francuskiej przy Uniwersytecie Warszawskim[7]. Pracował m.in. nad materiałami do historii Cesarskiego Uniwersytetu Wileńskiego ze zbiorów Ludwika Chmaja przy pomocy Ryszarda Wołoszyńskiego[3]. Od 1973 do 1978 był pracownikiem naukowym CNRS w Paryżu[6][7]. Ubiegając się o tę posadę uzyskał poparcie Bronisława Geremka[3]. W ramach umowy francusko-radzieckiej o wymianie badaczy wyjechał wówczas na kwerendę archiwalną do ZSRR, gdzie pracował nad aktami carskiego ministerstwa oświaty w Leningradzie i nawiązał kontakt z Władimirem Djakowem[3]. W 1977 obronił pracę habilitacyjną (doctorat d'État) pt. Lumières et société en Europe de l'Est : l'université de Vilna et les écoles polonaises de l'Empire russe (1803-1832), której promotorem był sowietolog Roger Portal (polecony Beauvoisowi przez Godlewskiego[8]), a recenzentem m.in. Stefan Kieniewicz[3]. W latach 1978–1979 pracował na Uniwersytecie Nancy II, następnie kierował Ośrodkiem Studiów nad Kulturą Polską na Uniwersytecie Lille III (1979–1994) i Ośrodkiem Historii Słowian (Centre d’Histoire des Slaves) na Sorbonie (1994–1998)[7]. W latach 1986–1988 kierował także wydawnictwem uniwersytetu w Lille (Presses universitaires de Lille, obecnie Septentrion).

Nagrody i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

W 1988 otrzymał nagrodę literacką londyńskich „Wiadomości”. Do polskiego wydania jego pracy o szkolnictwie polskim pod wczesnym panowaniem carskim przyczyniło się wsparcie Watykanu po spotkaniu z Janem Pawłem II podczas konferencji naukowej w 1990, gdzie został zaproszony przez Jerzego Kłoczowskiego[3]. W 2006 został laureatem Nagrody im. Jerzego Giedroycia za książkę Trójkąt ukraiński. Szlachta, carat i lud na Wołyniu, Podolu i Kijowszczyźnie 1793–1914[9].

Został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Zasługi RP. Jest członkiem zagranicznym PAN[6], PAU i Narodowej Akademii Nauk Ukrainy. Uzyskał tytuł doktora honoris causa uniwersytetów Wrocławskiego, Warszawskiego[10] i Jagiellońskiego.

Poglądy

[edytuj | edytuj kod]

Jako historyk skupia się na tematyce ukraińskiej. Polskie panowanie na Kresach przyrównuje do francuskich rządów kolonialnych w Algierii[11]. W latach 1969–2000 był czytelnikiem paryskiej „Kultury”, podsuniętej mu przez licealnego kolegę Stanisława Zygarta, która wywarła znaczny wpływ na jego orientację ideową[12]. Uważa się za kontynuatora antykomunistycznej i antynacjonalistycznej linii politycznej Juliusza Mieroszewskiego (koncepcja ułożenia przez Polskę stosunków z narodami „ULB” w ramach odnowy idei jagiellońskiej)[13][14] i Jerzego Giedroycia, którego określił „największym, być może, Polakiem XX wieku”[15]. Przed 1989 krytyk komunizmu, po 1989 krytyk klerykalno-endeckiej „rewolucji konserwatywnej” jako źródła narastania polskiego nacjonalizmu, co poróżniło go m.in. z Pawłem Wieczorkiewiczem i Zdzisławem Najderem[16]. Odcina się także od francuskiego nurtu „bezwarunkowej rusofilii”, za którego czołową przedstawicielkę uznaje Hélène Carrère d’Encausse[17]. Deklaruje natomiast przywiązanie do ludowego dziedzictwa „Solidarności”[18].

Publikacje książkowe

[edytuj | edytuj kod]

Autorskie

[edytuj | edytuj kod]
  • (część II trylogii) Le noble, le serf et le révizor. La noblesse polonaise entre le tsarisme et les masses ukrainiennes (1831–1863), Editions des Archives Contemporaines, Paryż 1985.
  • Szkolnictwo polskie na ziemiach litewsko-ruskich 1803–1832, t. 1: Uniwersytet Wileński, t. 2: Szkoły podstawowe i średnie, tłum. Ireneusz Kania, Fundacja Jana Pawła II, Rzym 1991 (na podstawie pracy habilitacyjnej).
  • Histoire de la Pologne, Hatier, Paryż 1995.
    • (wydanie II) Histoire de la Pologne : des origines à nos jours, Points, Paryż 2022.
  • (część III trylogii) La bataille de la terre en Ukraine, 1863-1914 : les Polonais et les conflits socio-ethniques, Presses universitaires de Lille, Lille 1993.
  • (część I trylogii) Pouvoir russe et noblesse polonaise en Ukraine 1793-1830, Éditions du CNRS, Paris 2003.
  • La Pologne : histoire, société, culture, Éditions de La Martinière, Paris 2004.
  • (z Sophie Barthélemy i in.) Semper Polonia : l'art en Pologne des Lumières au romantisme, 1764-1849, Somogy, Paris 2004.
  • (z Françoisem Bafoilem, Dieterem Bingenem i Bruno Drweskim) La Pologne, Fayard, Paris 2007.
  • Wilno – polska stolica kulturalna zaboru rosyjskiego 1803–1832, tłum. Ireneusz Kania, Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, Wrocław 2010.
  • Mes pierres de lune. Essai d’autobiographie professionnelle, Instytut Historii Nauki Polskiej Akademii Nauk, Warszawa 2014.
    • (przekład polski) Autobiografia i teksty wybrane, tłum. Robert Zaborowski, Instytut Historii Nauki PAN, Warszawa 2017.

Wydania źródeł i przekłady

[edytuj | edytuj kod]
  • Stanisława Przybyszewska, L'Affaire Danton, L'Âge d'Homme, Paris 1983.
  • Poètes de l'Apocalypse. Anthologie de poésie en polonais, hébreu et yiddish (1939-1945), Presses universitaires de Lille, Lille 1991.
  • Antoni Taront, Wspomnienia emigranta polskiego z północnej Francji, red. Daniel Beauvois, Kazimierz Ożóg i Jadwiga Śrutek, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław 1994.

Redagowane

[edytuj | edytuj kod]
  • Le Centenaire de la Commune de Paris. Le socialisme français et l'Europe Centrale. Actes du colloque organisé par le Centre d'Etudes de la Civilisation Française de l'Université de Varsovie, avril 1971, Centre de Civilisation Française de l'Université de Varsovie, Warszawa 1972.
  • Pologne : l'insurrection de 1830-1831 et sa réception en Europe, Presses universitaires de Lille, Lille 1982.
  • Les confins de l’ancienne Pologne: Ukraine, Lituanie, Biélorussie XVIe-XXe siècles, Presses Universitaires de Lille, Lille 1988 (z przedmową Czesława Miłosza).
  • (z Jerzym Kłoczowskim i Yves-Marie Hilairem) Regards sur l'indomptable Europe du Centre-Est du XVIIIe siècle à nos jours. Actes du colloque de Villeneuve-d'Ascq, 20-23 septembre 1993, Revue du Nord, Lille 1996.
  • (z Natalią Aleksiun i Marie-Élizabeth Ducreux) Histoire de l'Europe du Centre-Est, Presses Universitaires de France, Paris 2004.
    • (przekład rosyjski) История Центрально-Восточной Европы, Evrazija, Sankt-Petersburg 2009.

Pozostałe publikacje

[edytuj | edytuj kod]

Artykuły i eseje

[edytuj | edytuj kod]

Przedmowy

[edytuj | edytuj kod]
  • Henryk Sienkiewicz, Quo Vadis ?, tłum. Ely Halpérine-Kaminski, Flammarion, Paris 1983 (przekład z 1904, wznowiony 2005).
  • (z Louisem Le Guillou) przedmowa do Adam Mickiewicz aux yeux des Français, red. Zofia Mitosek, PWN, Warszawa 1992.
    • Przekład polski: Przedmowa, [w:] Adam Mickiewicz w oczach Francuzów, red. Zofia Mitosek, tłum. Remigiusz Forycki, Warszawa 1999, s. 29–32.

Wywiady i publicystyka

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Kuk 2017 ↓, s. 809–810.
  2. Beauvois 2014 ↓, s. 42–43.
  3. a b c d e f Daniel Beauvois, „Chłopów bili po twarzy”. Francuski historyk o polskiej kolonizacji Ukrainy, Ludwika Włodek-Biernat (red.), „Gazeta Wyborcza”, 30 maja 2010.
  4. Stobiecki 2023 ↓, s. 395.
  5. Beauvois 2014 ↓, s. 45.
  6. a b c Daniel Beauvois. Uniwersytet Wrocławski. [dostęp 2015-10-05]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)].
  7. a b c d Daniel Beauvois. Biografia [online], Kultura [dostęp 2024-02-07].
  8. Beauvois 2014 ↓, s. 46–47.
  9. Nagrodzeni [online], UMCS [dostęp 2022-12-31].
  10. Doktoraty HC. uw.edu.pl. [dostęp 2011-02-21].
  11. Stobiecki 2023 ↓, s. 396.
  12. Beauvois 2023 ↓, s. 465.
  13. Brzezińska 2020 ↓, s. 168.
  14. Stobiecki 2023 ↓, s. 399.
  15. Kuk 2017 ↓, s. 811.
  16. Kuk 2017 ↓, s. 812–814.
  17. Kuk 2017 ↓, s. 809.
  18. Kuk 2017 ↓, s. 812.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
  • Daniel Beauvois na stronach Paryskiej Kultury [1]