Przejdź do zawartości

Bladość pośmiertna

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Bladość pośmiertna, bladość zwłok (łac. pallor mortis) – zanik charakterystycznego zabarwienia powłok istniejącego za życia w wyniku pośmiertnego ustania krążenia, przemieszczania się krwi do najniżej położonych części ciała i spadku napięcia tkankowego[1][2].

Podobne zjawisko obserwuje się niekiedy u osób żyjących podczas znacznego spadku ciśnienia krwi (omdlenie, wstrząs urazowy, pokrwotoczny). Pośmiertna bladość jest najsilniej zaznaczona w tych miejscach, które nie są objęte plamami opadowymi, ma odcień szarobiały, „ziemisty”, czasem „woskowy”. Pojawia się często już w okresie agonii[1].

Bladość zwłok jest jednym z elementów wczesnych zmian pośmiertnych, wykształcających się w ciągu pierwszych 12 godzin od śmierci[3].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Raszeja, Markiewicz i Nasiłowski 1990 ↓, s. 47.
  2. Achim Th. Schäfer. Colour measurements of pallor mortis. „International Journal of Legal Medicine”. Volume 113, s. 81–82, 2000. 
  3. Raszeja, Markiewicz i Nasiłowski 1990 ↓, s. 46.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Stefan Raszeja, Jan Markiewicz, Władysław Nasiłowski: Medycyna sądowa: podręcznik dla studentów. Warszawa: PZWL, 1990. ISBN 83-200-1743-2.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]