Be’eri
31°25′26″N 34°29′23″E/31,423889 34,489722
 Ruiny starego kibucu Be’eri | |
| Państwo | |
|---|---|
| Dystrykt | |
| Wysokość |
84 m n.p.m. |
| Populacja (2009) • liczba ludności |
|
Położenie na mapie Izraela  | |
Położenie na mapie Dystryktu Południowego  | |
| 31°25′26″N 34°29′23″E/31,423889 34,489722
| |
| Strona internetowa | |
Be’eri (hebr. בארי) – kibuc położony w Samorządzie Regionu Eszkol, w Dystrykcie Południowym, w Izraelu. Członek Ruchu Kibuców (Ha-Tenu’a ha-Kibbucit).
Położenie
[edytuj | edytuj kod]Kibuc leży na niewielkim wzgórzu w północno-zachodniej części pustyni Negew, w odległości 11 km od Morza Śródziemnego. W odległości 4 km na północny zachód od kibucu znajduje się granica Strefy Gazy.
W jego otoczeniu znajdują się kibuce Alumim i Re’im, moszawy Kefar Majmon i Szokeda, natomiast po stronie Strefy Gazy znajduje się wioska Juhor ad-Dik.
Demografia
[edytuj | edytuj kod]Liczba mieszkańców Be’eri[1]:
Nazwa
[edytuj | edytuj kod]Kibuc został nazwany na cześć działacza ruchu syjonistycznego Berla Katznelsona, którego literackim nazwiskiem było Be’eri. Był on zwolennikiem syjonizmu socjalistycznego[2].
Historia
[edytuj | edytuj kod]
Kibuc Be’eri został założony w dniu 6 października 1946 roku, jako jedna z nowo tworzonych jedenastu osad obronnych na pustyni Negew. Cały plan (hebr. 11 הנקודות, 11 HaNekudot) został przygotowany przez Agencję Żydowską. Grupa pionierów, która założyła Be’eri operowała z pobliskiego kibucu Be’erot Jicchak. Założyli oni równocześnie kibuce Be’eri, Kefar Darom i Tekuma. Celem było rozszerzenie granic przyszłego państwa żydowskiego, a jednocześnie budowa osiedli spełniających pierwszą linię obrony w przypadku wrogiej napaści[3].
Kibuc Be’eri pierwotnie znajdował się w pobliżu wadi Nahabir, w odległości 3 km na południowy zachód od Be’erot Jicchak. W 1947 roku jego populacja wynosiła 150 osób, którzy pracowali przy rekultywacji terenu i sadzeniu drzew[4]. Podczas I wojny izraelsko-arabskiej w maju 1948 kibuc został odcięty przez wojska egipskie i do końca wojny znajdował się w całkowitej izolacji. Dopiero w październiku dotarły do niego Siły Obronne Izraela z zaopatrzeniem. Po wojnie osada znalazła się w bezpośrednim sąsiedztwie granicy ze Strefą Gazy. Ze względów bezpieczeństwa kibuc został wówczas przeniesiony około 3 km na południowy wschód, do swojej obecnej lokalizacji[2].
Od początku intifady Al-Aksa w 2000 roku, kibuc cierpi od ostrzału rakietowego prowadzonego przez palestyńskie ugrupowanie Hamas ze Strefy Gazy[5].
7 października 2023 roku kibuc padł ofiarą napaści Hamasu w ramach ataku tego ugrupowania na Izrael, który zapoczątkował wojnę Izraela z Hamasem. Podczas kilkunastu godzin obecności w Be’eri bojownicy Hamasu zamordowali ponad 130 jego mieszkańców, a nieznaną ich liczbę uprowadzili i zabrali do Strefy Gazy jako zakładników[6][7][8].
Kultura
[edytuj | edytuj kod]W kibucu znajduje się dom kultury z biblioteką.
Edukacja
[edytuj | edytuj kod]Kibuc utrzymuje przedszkole.
Turystyka
[edytuj | edytuj kod]W pobliżu kibucu znajduje się kilka miejsc popularnych turystycznie. Na północy na obszarze 11 tys. hektarów rozciąga się las Barry, którego sadzenie rozpoczęli w 1946 mieszkańcy kibucu Be’eri. Występują tutaj drzewa iglaste i liściaste, a także zawilce, storczyki, tulipany i inne kwiaty. Ze zwierząt żyją na tym obszarze żółwie, jaszczurki, jelenie i jeżozwierze. Około 5 tys. hektarów lasu zajmuje wyżynny obszar badlands, który charakteryzuje się stromymi zboczami. Obszar ten jest rezerwatem przyrody (Rezerwat Lasu Be’eri). Kwitnące zimą zawilce przyciągają licznych turystów[9].
Na obszarze tym znajdują się także liczne zabytki historii. W lesie Be’eri można zwiedzić opuszczoną kopalnię siarki. W odległości około 4 km na północ od kibucu jest pomnik żołnierzy ANZAC, którzy zginęli Trzeciej bitwie o Gazę (31 października-7 listopada 1917) podczas I wojny światowej[2]. Natomiast na południowy zachód od kibucu rozciąga się obszar brytyjskich bunkrów, w których podczas II wojny światowej przechowywano amunicję.
Sport i rekreacja
[edytuj | edytuj kod]Kibuc Be’eri jest bardzo dobrze znany z własnej drużyny koszykarskiej Hapoel Be’eri B.C., która uczestniczy w rozgrywkach Ligi Leumit
Z obiektów sportowych w kibucu jest basen kąpielowy, centrum odnowy biologicznej, sala treningowa, boisko do piłki nożnej oraz korty tenisowe. Przy kibucu jest wytyczona rowerowa trasa turystyczna po lesie Be’eri, z możliwością wypożyczenia rowerów[10].
Gospodarka
[edytuj | edytuj kod]Tradycyjnie jest to jeden z najbogatszych kibuców w Izraelu. Lokalna gospodarka opiera się na rolnictwie. Grunty rolne zajmują powierzchnię 11 500 hektarów, na których uprawia się pszenicę, kukurydzę, ziemniaki, marchew, paprykę, słonecznik, arbuzy, orzechy ziemne i cytrusy. Hoduje się tu także bydło mleczne[11].
W kibucu działa również firma poligraficzna Be’eri Printers. Specjalizuje się ona w druku namagnesowanych dokumentów, takich jak książeczki czekowe, karty telefoniczne i inne zaawansowane produkty[12].
Infrastruktura
[edytuj | edytuj kod]W kibucu znajduje się ośrodek zdrowia i sklep ogólnospożywczy.
Komunikacja
[edytuj | edytuj kod]Z kibucu wyjeżdża się w kierunku północno-wschodnim na drogę nr 232, którą jadąc w kierunku południowo-zachodnim dojeżdża się do kibucu Re’im, lub jadąc w kierunku północno-wschodnim dojeżdża się do kibucu Alumim i drogi ekspresowej nr 25.
Osoby związane z kibucem
[edytuj | edytuj kod]Na przestrzeni lat kibuc Be’eri gościł wielu ochotników z prawie całego świata. Jednym z najważniejszych była Michele Bachmann, która w 1974 pracowała w kibucu. Od 2007 reprezentowała szósty okręg wyborczy w stanie Minnesota w Izbie Reprezentantów Stanów Zjednoczonych i kandydowała w 2012 na urząd prezydencki[13].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Centralne Biuro Statystyczne. [w:] Centralne Biuro Statystyczne [on-line]. [dostęp 2011-08-18]. (hebr.).
- ↑ a b c Yuval Elʻazari: Mapa's concise gazetteer of Israel. Tel-Aviv: Mapa Publishing, 2005, s. 53-54. ISBN 965-7184-34-7.
- ↑ Elhanan Oren: The Negev in Times of Revolt, Conflict and During the War of Independence 1939–1949. 1994, s. 383-387.
- ↑ Jewish National Fund: Jewish Villages in Israel. Jerusalem: Hamadpis Liphshitz Press, 1949, s. 14.
- ↑ Fadi Eyadat: Kibbutz Be’eri residents ask: War, what war? It's 8 kilometers away. [w:] Haaretz [on-line]. 2008-04-17. [dostęp 2011-08-18]. (ang.).
- ↑ Canaan Lidor: Kibbutz Be’eri bloodbath reminds Israelis of fears and fortitude from 1948. timesofisrael.com, 2023-10-08. [dostęp 2024-01-17]. (ang.).
- ↑ Roni Green Shaulov, Yoav Zitun: Charred remains of mother, son recovered 11 days after Hamas massacre. [w:] News [on-line]. ynetnews.com, 2023-10-18. [dostęp 2024-01-17]. (ang.).
- ↑ Caanan Lidor: Testimonies from Be’eri massacre expose deep trauma predating Israel’s creation. timesofisrael.com, 2023-10-01. [dostęp 2024-01-17]. (ang.).
- ↑ Rezerwat Lasu Be’eri. [w:] The Society for the Protection of Nature in Israel [on-line]. [dostęp 2011-08-18]. (hebr.).
- ↑ Wypożyczalnia rowerów w Be’eri. [w:] La-medavesh [on-line]. [dostęp 2011-08-18]. (hebr.).
- ↑ Kibbutz Be’eri. [w:] Kibbutz Be’eri [on-line]. [dostęp 2011-08-18]. (hebr.).
- ↑ Be’eri Printers. [w:] Be’eri Printers [on-line]. [dostęp 2011-08-18]. (ang.).
- ↑ Jenna Mitelman: Michele Bachmann on her love for Israel, and considering herself Jewish. [w:] TC Jewfolk [on-line]. 2010-03-24. [dostęp 2011-08-18]. (ang.).
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Zdjęcie satelitarne kibucu Be’eri Google Maps
- Mapa kibucu Be’eri
