Przejdź do zawartości

Architektura harwardzka

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Schemat architektury harwardzkiej

Architektura harwardzka – rodzaj architektury komputera. W odróżnieniu od architektury von Neumanna, pamięć danych programu jest oddzielona od pamięci rozkazów[1].

Podstawowa architektura komputerów zerowej generacji i początkowa komputerów pierwszej generacji.

Prostsza (w stosunku do architektury von Neumanna) budowa przekłada się na większą szybkość działania, ten typ architektury jest wykorzystywany w procesorach sygnałowych oraz przy dostępie procesora do pamięci cache[2].

Oddzielenie pamięci danych od pamięci rozkazów sprawia, że architektura harwardzka jest stosowana w mikrokomputerach jednoukładowych, w których dane programu są zapisane w nieulotnej pamięci ROM (EPROM/EEPROM), natomiast dla danych tymczasowych wykorzystana jest pamięć RAM (wewnętrzna lub zewnętrzna).

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Budowa i działanie komputera PC – suplement do podręcznika. s. 2. [dostęp 2014-05-19]. (pol.).
  2. Jarosław Forenc: Informatyka 1: Wykład nr 7. [w:] Elektrotechnika, semestr II, studia stacjonarne I stopnia Rok akademicki 2010/2011 [on-line]. Politechnika Białostocka Politechnika Białostocka -- Wydział Elektryczny Wydział Elektrycz, 04.04.2011. [dostęp 2014-05-19]. (pol.).