Przejdź do zawartości

Amenemhat II

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Amenemhat II
Ilustracja
władca starożytnego Egiptu
Okres

od 1911 p.n.e.
do 1882 p.n.e.

Poprzednik

Senuseret I

Następca

Senuseret II

Dane biograficzne
Dynastia

XII dynastia

Miejsce spoczynku

piramida Amenemhata II w Dahszur

Ojciec

Senuseret I

Żona

Itakait

Dzieci

Senuseret II,
Ita,
Chnumit,
Itawert,
Satmerhut

Amenemhat IIfaraon, władca starożytnego Egiptu z XII dynastii, z okresu Średniego Państwa. Prawdopodobnie panował: wraz z ojcem, Senuseretem I od roku 1914 p.n.e., samodzielnie w latach 1911–1882 p.n.e., a potem wraz z synem, Senuseretem II do 1879 roku p.n.e.

Amenemhat II jest władcą, o którym wiadomo niewiele. Z okresu panowania tego władcy, zachowało się niewiele zabytków. Kontynuował, wyznaczone przez swych poprzedników dążenie do odbudowy i reformowania państwa. W administracji państwa znaczącą rolę odgrywali nadal nomarchowie. Świadczą o tym grobowce tych dostojników, z tamtego okresu.

Wydarzenia Pierwszego Okresu Przejściowego zachwiały znacząco organizacją wewnętrzną Egiptu. Osłabiły jego znaczenie militarne i ograniczyły kontakty handlowe i kulturalne. Władcy Średniego Państwa, a zwłaszcza XII dynastii, począwszy od Amenemhata I wytrwale i konsekwentnie odbudowywali i wzmacniali organizację państwowości egipskiej. Kontakty, zapewne kulturalne i handlowe wznawiał i utrzymywał także Amenemhat II. Świadczą o tym znaleziska odkryte w świątyni Montu w Tod. Odkryto tam cztery miedziane skrzynki z kartuszami władcy, zawierające dzieła sztuki, wykonane ze złota, srebra i lapis-lazuli. Przedmioty te, w części pochodziły z Krety, a w części z Babilonii. Podarunki te zapewne świadczą o kontaktach dyplomatycznych, a co za tym idzie kulturalnych i handlowych z tymi krajami. Kontakty utrzymywano także z miastami Tyrem i Byblos.

W czasie panowania Amenemhata kontynuowano wydobycie złota i miedzi na Synaju i w Nubii.

Wiele, spośród bardzo skąpych informacji o Amenemhacie II, dostarczyła eksploracja jego kompleksu grobowego, znajdującego się w Dahszur. Pierwszych prac dokonał tu w latach 1894–1895, Jacques de Morgan. Rdzeń piramidy, zwanej "Białą", zbudowano z kamiennych murów, dzielących całość na kwadratowe komory wypełnione rumoszem skalnym i piaskiem. Całość budowli pokrywała niegdyś okładzina zewnętrzna, wykonana zapewne z wapienia. Nie zachował się żaden, odłamek tej okładziny, co uniemożliwia ustalenie rzeczywistej wielkości piramidy, kąta nachylenia jej boków i wysokości. Obecnie piramida ta jest w znacznym stopniu zrujnowana. Wejście do niej, dziś całkowicie niedostępne, znajdowało się po jej północnej stronie. Od wejścia prowadził zstępujący korytarz, wiodący do poziomego przejścia, które w końcu zagrodzone było dwoma, ogromnymi blokami granitu, jednym opuszczanym pionowo, a drugim zasuwanym poziomo. Za nimi znajdowała się komora grobowa, w której znajdował się sarkofag, wykonany z piaskowca. Na zachód od piramidy Amenemhata znajdują się mastaby, żony władcy Itakait oraz kilku jego córek: Ita, Chnumit, Itawert i Satmerhut. W 1894 roku, podczas prac w mastabach księżniczek, de Morgan odkrył wspaniałe okazy biżuterii: pektorały i naszyjniki, należące do Ity i Chnumit. Zdobią one obecnie ekspozycję sztuki Średniego Państwa w Muzeum Egipskim w Kairze.

Tytulatura

[edytuj | edytuj kod]
Królewski Protokół
serech lub Horusowe:
G5
V28V31
N35
G17U1
Aa11
trl.: Hekene-Maat
tłum.: Ten-który-jest-uświęcony-przez-Maat
nebti lub Należący do Obu Pań:
G16
V28V31
N35
G17U1
Aa11
trl.: Hekene-Maat
tłum.: Ten-który-jest-uświęcony-przez-Maat
Złotego Horusa:
G8
U2
Aa11
P8
trl.: Maat-cheru
tłum.: Ten-który-mówi-Maat
prenomen lub imię tronowe:
M23
X1
L2
X1
N5
S12
D28 D28
D28
trl.: Nebu-kau-Re
tłum.: Złote-są-dusze-Re
nomen lub imię rodowe:
G39N5
M17Y5
N35
G17F4
X1
trl.: Amenemhat
tłum.: Amon jest na czele (przewodzi)

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Nicolas Grimal, Dzieje starożytnego Egiptu, Adam Łukaszewicz (tłum.), Warszawa: PIW, 2004, ISBN 83-06-02917-8, OCLC 749417518.
  • Bogusław Kwiatkowski, Poczet faraonów, Warszawa: Iskry, 2002, ISBN 83-207-1677-2, OCLC 830308044.
  • Schneider Th. Leksykon faraonów, PWN, Kraków-Warszawa 2001, ISBN 83-01-13479-8.