Przejdź do zawartości

Allektus

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Allektus
Allectus
Ilustracja
Cesarz rzymski
Okres

od 293
do 296

Poprzednik

Karauzjusz

Dane biograficzne
Data urodzenia

III wiek

Data śmierci

296 r. lub 297 r.

Moneta
moneta
Kwinar Allektusa (RIC 128 [2]). Na awersie popiersie Karauzjusza w promienistym diademie z legendą IMP C ALLECTVS P F AVG; na rewersie galera z inskrypcją VIRTUS AVG(usti) i oznaczeniem mennicy w Camulodunum
Wybity w Trewirze złoty medal Konstancjusza upamiętniający zdobycie Londynu po pokonaniu Allektusa

Allektus, Allectus (? – 296) – samozwańczy cesarz rzymski w Brytanii w latach 293–296[1].

Współdziałał z uzurpatorem Karauzjuszem jako jego minister finansów (rationalis summae rei). Konstancjusz Chlorus, który został 1 marca 293 cezarem, wyruszył z zadaniem odzyskania Brytanii spod władzy uzurpatora rządzącego wyspą od siedmiu lat. Kampanię rozpoczął od zablokowania Gesoriacum stanowiącego bazę dla floty Karauzjusza w Galii. Utrata miasta, które wkrótce skapitulowało, prawdopodobnie wywołała w Brytanii bunt Allektusa przeciwko Karauzjuszowi[2][3].

Po zamordowaniu poprzednika Allektus utrzymał się przy władzy trzy lata. W 296 Konstancjusz Chlorus dokonał inwazji stając na czele floty, która wypłynęła z Gesoriacum. Druga flota wypłynęła z ujścia Sekwany pod dowództwem prefekta pretorianów Asklepiodotosa. Konstancjusz dotarł Tamizą do Londinium, a Asklepiodotos po wylądowaniu w Brytanii pokonał złożone z najemników frankijskich wojska Allektusa, przypuszczalnie pod Calleva Atrebatum. Dzięki szybkim działaniom Konstancjusza mieszkańcy Londinium uniknęli złupienia miasta przez rozbite wojska pokonanego[1][3][4][5].

Dla uczczenia zwycięstwa nad Allektusem i odzyskania Brytanii Konstancjusz wybił złoty medal, odkryty w Beaurains niedaleko Arras. Na rewersie przedstawiono konnego cesarza z włócznią, okręt, mury miejskie i klęczącą kobietę z umieszczonym poniżej LON (Londinium); w legendzie: REDDITOR LVCIS AETERNAE („odnowiciel wiecznej chwały”), w odcinku PTR (Prima [officina] Treveri)[6][7].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Cary i Scullard 1992 ↓, s. 371.
  2. Kaczanowicz 1985 ↓, s. 67–69.
  3. a b Krawczuk 1991 ↓, s. 177.
  4. Kaczanowicz 1985 ↓, s. 69–70.
  5. Rodgers 2009 ↓, s. 112.
  6. Kaczanowicz 1985 ↓, s. 54–55, 70.
  7. Rodgers 2009 ↓, s. 113.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]