Przejdź do zawartości

Airco DH.1

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Airco DH.1
Ilustracja
Airco DA.1A
Dane podstawowe
Państwo

 Wielka Brytania

Producent

Aircraft Manufacturing Company Limited
Savages Limited of King’s Lynn

Konstruktor

Geoffrey de Havilland

Typ

samolot myśliwski i rozpoznawczy[a]

Konstrukcja

dwupłat o konstrukcji drewnianej

Załoga

2

Historia
Data oblotu

1915

Dane techniczne
Napęd

1 silnik Bardmore (Renualt)[b]

Moc

121 KM (89,5 kW) (70 KM (52,2 kW))[b]

Wymiary
Rozpiętość

12,5 m

Długość

8,83 m

Wysokość

3,45 m

Powierzchnia nośna

39,58 m²

Masa
Własna

730 kg (615 kg)[b]

Startowa

1061 kg (927 kg)[b]

Osiągi
Prędkość maks.

145 km/h (129 km/h)[b]

Pułap

4115 m[c]

Dane operacyjne
Uzbrojenie
1 karabin maszynowy Lewis kal. 7,7 mm
Użytkownicy
 Wielka Brytania,  Australia
Rzuty
Rzuty samolotu

Airco DH.1brytyjski samolot myśliwski i rozpoznawczy z okresu I wojny światowej.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

W 1914 roku głównym konstruktorem w wytwórni lotniczej Aircraft Manufacturing Company Limited, produkującej samoloty na podstawie licencji braci Farman, został Geoffrey de Havilland, który opracował pierwszy samolot wytwórni[1]. Od jego nazwiska otrzymał on oznaczenie DH.1. Prototyp samolotu był gotowy w styczniu 1915 roku i po oblataniu znalazł się w zainteresowaniu lotnictwa brytyjskiego z uwagi na ustawienie stanowiska obserwatora z przodu (co zapewniało doskonałą widoczność) i planowane jego uzbrojenie. Royal Flying Corps zwróciło jednak uwagę na słabe osiągi samolotu, a zwłaszcza na małą moc silnika. Pomimo zainteresowania lotnictwa, wytwórnia zrezygnowała z jego produkcji na rzecz budowy kolejnego samolotu Airco DH.2. Wytwórnia przekazała jednak plany DH.1 do wytwórni Savages Limited of King’s Lynn[1], w której zamontowano w samolocie silnik Beardmore o mocy 121 KM, przez co poprawiły się jego osiągi, choć jednocześnie zwiększyła się masa. W wytwórni tej wyprodukowano 99 samolotów z mocniejszym silnikiem, oznaczonych jako DH.1A[2]. Samoloty produkowane seryjnie zostały także wyposażone w karabin maszynowy obsługiwany przez obserwatora[1][3].

Prototyp samolotu DH.1

Użycie w lotnictwie

[edytuj | edytuj kod]

Samoloty DH.1A znalazły się na wyposażeniu lotnictwa brytyjskiego, gdzie służyły w 14. dywizjonie RFC[3], działającym na Bliskim Wschodzie. Jeden z tych samolotów znalazł się na wyposażeniu 1. dywizjonu Australian Flying Corps[4]. Samolot użytkowano na froncie na Bliskim Wschodzie do 1917 roku. Pozostałe samoloty służyły do szkolenia pilotów i obserwatorów i znalazły się na wyposażeniu Centralnej Szkoły Lotniczej w Upavon, siedmiu dywizjonów szkolnych i jednym dywizjonie zapasowym[3].

Opis techniczny

[edytuj | edytuj kod]

Samolot DH.1 był dwupłatem o konstrukcji drewnianej, kratownicowej. W przedniej części kadłuba mieściła się gondola z miejscami dla załogi, z przodu kabina obserwatora, a za nią pilota. Za fotelami załogi znajdował się silnik napędzający śmigło pchające. Podwozie było stałe, klasyczne z płozą ogonową[1].

  1. Dane wersji DH.1A.
  2. a b c d e W nawiasie dane wersji DH.1, o ile się różnią od DH.1A.
  3. Nie jest znany pułap dla wersji DH.1.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d A.J. Jackson: De Havilland Aircraft Since 1909. Putnam Aeronautical Books, 1987, s. 44–46. ISBN 978-0-85177-802-0. (ang.).
  2. Donald Hannah: De Havilland. Stamford: Key Publishing Ltd, 1982, s. 10, 61, 65. ISBN 0-946219-00-1. (ang.).
  3. a b c J.M. Bruce: De Havilland Aircraft of World war One. Londyn: Arms and Armour, 1991, s. 9–12. ISBN 1-85409-069-0. (ang.).
  4. Brendan Cowan, Mark Lax: AMC/Airco D.H.1. adf-serials.com.au, 29 września 2014. [dostęp 2018-04-07]. (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]