Przejdź do zawartości

Teodoros Dilijanis

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Teodoros Dilijanis
Θεόδωρος Δηλιγιάννης
Ilustracja
1896
Data i miejsce urodzenia

2 stycznia 1826
Langadia

Data i miejsce śmierci

13 czerwca 1905
Ateny

premier Grecji
Okres

od 1 maja 1885
do 9 maja 1886

Przynależność polityczna

Partia Ludowa

Poprzednik

Charilaos Trikupis

Następca

Dimitrios Walwis

premier Grecji
Okres

od 5 listopada 1890
do 1 marca 1892

Przynależność polityczna

Partia Ludowa

Poprzednik

Charilaos Trikupis

Następca

Konstandinos Konstandopulos

premier Grecji
Okres

od 11 czerwca 1895
do 30 kwietnia 1897

Przynależność polityczna

Partia Ludowa

Poprzednik

Nikolaos Teodoros Dilijanis

Następca

Dimitrios Ralis

premier Grecji
Okres

od 6 grudnia 1902
do 27 czerwca 1903

Przynależność polityczna

Partia Ludowa

Poprzednik

Aleksandros Zaimis

Następca

Jeorjos Teotokis

premier Grecji
Okres

od 29 grudnia 1904
do 13 czerwca 1905

Przynależność polityczna

Partia Ludowa

Poprzednik

Jeorjos Teotokis

Następca

Dimitrios Ralis

podpis
Odznaczenia
Order Guadalupe (1853-1867, Meksyk)

Teodoros Dilijanis, pol. również Theodoros Delijanis[1] (gr. Θεόδωρος Δηλιγιάννης; ur. w 1826, zm. w 1905[2]) – grecki polityk, lider Partii Ludowej, pięciokrotny premier Grecji. Jego rywalizacja z liderem Partii Modernistycznej Charilaosem Trikupisem zdominowała grecką scenę polityczną ostatnich dziesięcioleci XIX wieku[3].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Osierocony w dzieciństwie, zdołał ukończyć studia prawnicze na uniwersytecie w Atenach. W 1862 po raz pierwszy został wybrany posłem do Zgromadzenia Narodowego (startował w Gortyni)[2]). W 1878 kierował delegacją grecką na kongresie berlińskim[2]. Polityk konserwatywny[4] i populistyczny, przez cały okres dwóch ostatnich dekad XIX wieku rywalizował o władzę z Charilaosem Trikupisem i jego Partią Progresywną[2]. Zwolennik Wielkiej Idei[5].

Urząd premiera objął po raz pierwszy w 1885. W tym samym roku, w czasie kryzysu w Rumelii Wschodniej, ogłosił mobilizację, doprowadzając do ogłoszenia w 1886 blokady Grecji przez europejskie mocarstwa. Wskutek poniesionych strat gospodarczych Dilijanis ustąpił z urzędu[2], zastąpiony przez Dimitriosa Ralisa[6]. W roku 1895 objął go po raz trzeci. Jego rząd współfinansował Letnie Igrzyska Olimpijskie 1896[7]. W 1897, mając poparcie opinii publicznej, zdecydował o podjęciu interwencji greckiej po stronie powstańców kreteńskich, kierując na Kretę początkowo jedynie flotę, a następnie także pozostałe formacje wojskowe. Po klęsce Grecji w wojnie ustąpił[8]. Nie stracił jednak całej popularności. Jego Partia Narodowa wygrała wybory jeszcze dwukrotnie; za każdym razem Dilijanis ponownie stawał na czele rządu (1902-1903 i 1904-1905)[2].

Zginął zasztyletowany przez hazardzistę Jerakarisa, oburzonego z powodu podjętych przez jego rząd kroków wymierzonych w gry hazardowe[2].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Transkrypcja za Bonarek J., Czekalski T., Sprawski S., Turlej S.: Historia Grecji. Kraków: Wydawnictwo Literackie, 2005, s. 499. ISBN 83-08-03819-0.
  2. a b c d e f g Clogg R.: Historia Grecji nowożytnej. Kraków: Książka i Wiedza, 2006, s. 292-293. ISBN 83-05-13465-2.
  3. Bonarek J., Czekalski T., Sprawski S., Turlej S.: Historia Grecji. Kraków: Wydawnictwo Literackie, 2005, s. 520. ISBN 83-08-03819-0.
  4. Clogg R.: Historia Grecji nowożytnej. Kraków: Książka i Wiedza, 2006, s. 79. ISBN 83-05-13465-2.
  5. Clogg R.: Historia Grecji nowożytnej. Kraków: Książka i Wiedza, 2006, s. 83. ISBN 83-05-13465-2.
  6. Bonarek J., Czekalski T., Sprawski S., Turlej S.: Historia Grecji. Kraków: Wydawnictwo Literackie, 2005, s. 510. ISBN 83-08-03819-0.
  7. Bonarek J., Czekalski T., Sprawski S., Turlej S.: Historia Grecji. Kraków: Wydawnictwo Literackie, 2005, s. 519. ISBN 83-08-03819-0.
  8. Clogg R.: Historia Grecji nowożytnej. Kraków: Książka i Wiedza, 2006, s. 85 i 292. ISBN 83-05-13465-2.