Przejdź do zawartości

Stanisław Łopaciński

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stanisław Jan Łopaciński
Ilustracja
Herb
Lubicz
Rodzina

Łopacińscy herbu Lubicz

Data i miejsce urodzenia

11 marca 1851
Sarja

Data i miejsce śmierci

23 listopada 1933
Wilno

Ojciec

Ignacy Dominik Łopaciński

Matka

Maria Szumska

Żona

Tekla Borch

Dzieci

Euzebiusz Marian Łopaciński

Stanisław Łopaciński
ilustracja
Zawód, zajęcie

prawnik

Miejsce zamieszkania

Saria

Narodowość

polska

Tytuł naukowy

doktor

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski

Stanisław Jan Ignacy Łopaciński h. Lubicz (ur. 11 marca 1851 w Sarja, zm. 23 listopada 1933 w Wilnie) – polski prawnik, adwokat, ziemianin, poseł do Rady Państwa Imperium Rosyjskiego, działacz społeczny.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Pochodził z odnogi saryjskiej Łopacińskich. Urodził się 11[1] lub 24[2] marca w 1851 jako syn Ignacego (1822–1882) i Marii z Szumskich (1821–1851). Miał brata Józefa (ur. 1847) i siostrę Zofię Dorotę (1848–1933)[1]. Ukończył studia prawnicze. Został adwokatem, w tym zawodzie pracował w Kijowie. Po śmierci ojca powrócił w rodzinne strony w prowadził majątek Saria. Działał społecznie. Był prezesem Towarzystwa Rolniczego, prezesa Banku Ziemian Ziemi Witebskiej, działał w towarzystwach oświatowych i charytatywnych. Po 1905 był wybierany do Rady Państwa Imperium Rosyjskiego z ziemi witebskiej, później z ziemi wileńskiej.

Po wybuchu I wojny światowej współorganizował sądownictwo na Wileńszczyźnie. Był sędzią sądu okręgowego i sądu apelacyjnego w Wilnie. Jako polski poseł do rosyjskiego parlamentu działał niejawnie jako tzw. hospitant w Komitecie Narodowym Polskim. Później przeniósł się do Torunia.

Jego żoną od 16 lipca 1880 była Tekla Borch h. Trzy Kawki (zm. 1892), z którą miał syna Euzebiusza (1882–1961)[1].

Zmarł 23 listopada 1933 w Wilnie. Pochowany na cmentarzu Stara Rossa[1].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d Stanisław Jan Ignacy Łopaciński z Łopacina h. Lubicz [online], Sejm-Wielki.pl [dostęp 2023-03-06].
  2. Litewskie Archiwum Państwowe w Wilnie (teczka 20-1-64, s. 85a-86).
  3. M.P. z 1925 r. nr 102, poz. 434 „za wybitną pracę na polu społeczno-narodowem”.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]