Przejdź do zawartości

Marian Kiedrzyński (wojskowy)

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wersja do druku nie jest już wspierana i może powodować błędy w wyświetlaniu. Zaktualizuj swoje zakładki i zamiast tego użyj domyślnej funkcji drukowania w swojej przeglądarce.
Ten artykuł dotyczy wojskowego. Zobacz też: inne postaci noszące imię i nazwisko Marian Kiedrzyński.
Marian Kiedrzyński
major artylerii major artylerii
Data i miejsce urodzenia

2 lutego 1895
Parznice

Data i miejsce śmierci

5 marca 1975
Częstochowa

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

81 dywizjon artylerii lekkiej

Stanowiska

dowódca dywizjonu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Medal Niepodległości Srebrny Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Srebrny za Długoletnią Służbę Medal Brązowy za Długoletnią Służbę

Marian Kiedrzyński[a] (ur. 2 lutego 1895 w Parznicach, zm. 5 marca 1975 w Częstochowie) – major artylerii Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Urodził się 2 lutego 1895 w rodzinnym majątku Parznice, w ówczesnym powiecie radomskim guberni radomskiej, jako syn Józefa (zm. 1902) i Felicji z Cieślikowskich (zm. 1906)[2]. Po śmierci matki razem z młodszą siostrą został oddany pod opiekę Adama Kownackiego, właściciela majątku Rożki[2]. W 1905 rozpoczął naukę w gimnazjum rosyjskim w Radomiu, lecz z powodu strajków szkolnych w następnym roku przeniósł się do polskiej Szkoły Handlowej Siedmioklasowej Miejskiej w Radomiu, którą ukończył w maju 1915[2]. W czasie nauki należał do drużyny skautowej oraz konspiracyjnych kółek samokształceniowych[2].

We wrześniu 1915 został powołany do armii rosyjskiej i wcielony do 33 batalionu zapasowego w Symferopolu[2]. W grudniu tego roku został skierowany do Odeskiej Szkoły Wojskowej (ros. Одесское военное училище)[2][3]. 1 maja 1916, po ukończeniu szkoły, został mianowany chorążym i przeniesiony do 271 zapasowego pułku piechoty (ros. 271-й пехотный запасный полк) w Jekaterynosławiu, w którym pełnił funkcję instruktora, a później komendanta szkoły podoficerskiej[2][3]. W lipcu 1917 został wysłany na front i wcielony do 16 ładożskiego pułku piechoty[2]. W grudniu tego roku wrócił z frontu do Jekaterynosławia[2]. W sierpniu 1918 wrócił do Radomia, a w październiku tego roku przyjechał do Lwowa, gdzie zapisał się do Szkoły Politechnicznej[2].

Od listopada 1918 uczestniczył w obronie Lwowa. Walczył na I i II odcinku obrony, a następnie w szeregach 1 pułku strzelców lwowskich i oddziale rotmistrza Romana Abrahama[2]. W 1919, po rozwiązaniu oddziału rtm. Abrahama, został przeniesiony do 6 pułku strzelców polskich, który później został przemianowany na 48 pułk piechoty[2]. W szeregach tego oddziału ochraniał granicę na Górnym Śląsku, a następnie uczestniczył w zajmowaniu Pomorza i wojnie z bolszewikami[2].

Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku i kontynuował służbę w 48 pułku piechoty[4]. W sierpniu 1922, na własną prośbę, został przeniesiony do rezerwy i przydzielony w rezerwie do 48 pp[2][5]. W październiku tego roku rozpoczął studia na Wydziale Inżynierii Leśnej Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie[2]. W październiku 1923, na własną prośbę, jako oficer rezerwy został powołany do służby czynnej w 48 pp na stanowisku dowódcy kompanii[2]. 8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 5628. lokatą w korpusie oficerów rezerwy[6]. 23 sierpnia 1924 został przemianowany z dniem 1 lipca 1924 na oficera zawodowego w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 grudnia 1923 i 49. lokatą w korpusie oficerów piechoty[7][8]. W 1925 został przydzielony do 11 Dywizji Piechoty w Stanisławowie na stanowisko oficera sztabu[2]. W styczniu 1927 został przeniesiony służbowo do 5 pułku artylerii polowej we Lwowie celem przeszkolenia[9]. Od lutego do października tego roku był słuchaczem Szkoły Młodszych Oficerów Artylerii w Toruniu[2].

W listopadzie 1927 został przeniesiony do korpusu oficerów artylerii z równoczesnym przeniesieniem z 48 pp do 16 pułku artylerii polowej w Grudziądzu[10][11][12]. W garnizonie Grudziądz pełnił służbę na kolejnych stanowiskach: oficera ogniowego baterii, dowódcy baterii, adiutanta pułku i dowódcy 1 baterii[2]. 17 grudnia 1931 prezydent RP nadał mu z dniem 1 stycznia 1932 stopień kapitana w korpusie oficerów artylerii i 36. lokatą[13][14]. We wrześniu 1934 został przeniesiony do Szkoły Podchorążych Piechoty w Komorowie na stanowisko instruktora artylerii II batalionu (starszego rocznika podchorążych)[15]. Służbę na tym stanowisku pełnił do sierpnia 1939[16]. W międzyczasie ukończył kurs unifikacyjny w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie (1937) i kurs dowódców dywizjonów w Centrum Wyszkolenia Artylerii w Toruniu (1938) oraz został awansowany na stopień majora ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 42. lokatą w korpusie oficerów artylerii[14][17].

W kampanii wrześniowej dowodził 81 dywizjonem artylerii lekkiej[18][19]. 27 września 1939, po bitwie pod Tomaszowem Lubelskim zakończonej kapitulacją, dostał się do niewoli niemieckiej. Początkowo przebywał w obozach przejściowych, a od 22 maja 1940 do 26 kwietnia 1945 w Oflagu VII A Murnau[20]. W styczniu 1947 rozpoczął służbę w Polskich Kompaniach Wartowniczych. 12 czerwca tego roku objął dowództwo 4070 kompanii w Röthenbach an der Pegnitz. 1 września 1947 wrócił do kraju.

Zmarł 5 marca 1975 i został pochowany na Cmentarzu Kule w Częstochowie (sektor 5, rząd PN, numer 6)[21].

Ordery i odznaczenia

Uwagi

  1. ↑ W ewidencji Wojska Polskiego figurował jako „Marian II Kiedrzyński”, w celu odróżnienia od innego oficera noszącego to samo imię i nazwisko[1].

Przypisy

  1. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 261, 540.
  2. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v Kiedrzyński Marian II. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.20-1386 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-12-13].
  3. ↑ a b Выпускники : Дополнение к ВП 01.05.1916 : Кедржинский Мариан. Офицеры русской императорской армии. [dostęp 2024-12-16]. (ros.).
  4. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 157, jako Marian Józef Kiedrzyński.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 261.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 540.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 85 z 27 sierpnia 1924, s. 483.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 240, 403, 1676, 1678.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 54 z 23 grudnia 1926, s. 451.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 27 z 29 listopada 1927, s. 347.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 390, 488.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 198, 684.
  13. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 18 grudnia 1931, s. 401.
  14. ↑ a b Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 536.
  15. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934, s. 264.
  16. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 456.
  17. ↑ a b Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 167.
  18. ↑ Przybyszewski 2002 ↓, s. 29, 31.
  19. ↑ Głowacki 1986 ↓, s. 21, 190, 191, 355.
  20. ↑ Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2024-12-15].
  21. ↑ Marian Kiedrzyński. Grobonet.com. [dostęp 2024-12-16].
  22. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-12-13].
  23. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-12-13].
  24. ↑ M.P. z 1933 r. nr 258, poz. 276.
  25. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 19 marca 1934, s. 114.
  26. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-12-13].
  27. ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-12-13].
  28. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 198.

Bibliografia

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Marian_Kiedrzyński_(wojskowy)&oldid=75582555”