Antoni Kamiński (pułkownik)
Antoni Kamiński[1] (ur. 18 stycznia 1885 w Brzeżanach, zm. 1942 w Kosowie Poleskim) – pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.
.JPG)
| |
 pułkownik dyplomowany piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
18 stycznia 1885 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
1942 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
2 Pułk Piechoty |
| Stanowiska |
dowódca kompanii |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
    
| |
.png){kind=small}
Życiorys
edytujUrodził się 18 stycznia 1885 w Brzeżanach. Był synem Michała i Pauliny z Perczyńskich. W 1904 został absolwentem Seminarium Nauczycielskiego w Tarnopolu. Podjął pracę nauczyciela. Był członkiem Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” i „Zarzewia”. Od 1912 działał jako delegat Polskiego Skarbu Wojskowego. Był inspektorem z ramienia Towarzystwa Szkoły Ludowej. Współpracował z „Gazetą Polską” w Czerniowcach.
Po wybuchu I wojny światowej był organizatorem trzech kompanii ochotniczych, które przystąpiły do Legionów Polskich. Służył w Legionach od 16 września 1914, biorąc udział w kampanii karpackiej. Został awansowany do stopnia podporucznika piechoty 4 grudnia 1914. Służył w szeregach 2 pułku piechoty w składzie II Brygady, następnie 4 pułku piechoty w składzie III Brygady, w którym był dowódcą 9 kompanii w III batalionie. Awansowany do stopnia porucznika piechoty 1 września 1915, następnie kapitana od 1 listopada 1916. Po kryzysie przysięgowym służył w Polskim Korpusie Posiłkowym, przydzielony do Dowództwa Uzupełnień w Bolechowie. Po bitwie pod Rarańczą z połowy lutego 1918 był internowany przez Austriaków w obozie w Huszt, potem w Dułowie (węg. Dulfalva), na Zakarpaciu. Następnie został wcielony do armii austriackiej i skierowany na front włoski.
U kresu wojny wziął udział w obronie Lwowa w trakcie wojny polsko-ukraińskiej, będąc komendantem Odcinka III („Szkoła Konarskiego”) i komendantem placu[2][3]. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został przyjęty do Wojska Polskiego. Od 1919 do 1920 pełnił funkcję dowódcy etapów Armii „Wschód” na froncie ukraińskim podczas wojny polsko-bolszewickiej. W połowie 1920 roku pełnił obowiązki na stanowisku kwatermistrza 4 Armii[4].
3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 146. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a jego oddziałem macierzystym był 15 pułk piechoty[5]. Do jesieni 1923 roku pełnił obowiązki dowódcy 15 pułku piechoty[6]. Z dniem 15 września 1923 roku został przeniesiony do Rezerwy Oficerów Sztabowych Dowództwa Okręgu Korpusu Nr I[7]. 2 listopada 1923 roku został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza III Kursu Doszkolenia. Z dniem 15 października 1924 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie na stanowisko szefa sztabu. Pełniąc służbę sztabową pozostawał oficerem nadetatowym 15 pp[8]. 1 grudnia 1924 roku awansował do stopnia pułkownika ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924 roku i 21. lokatą w korpusie oficerów piechoty[9]. 14 września 1926 roku został przeniesiony do dyspozycji szefa Sztabu Generalnego z równoczesnym pozostawieniem we Lwowie[10]. W 1928 roku pozostawał w dyspozycji dowódcy OK VI[11]. Z dniem 30 czerwca 1929 roku został przeniesiony w stan spoczynku[12].
Został osadnikiem wojskowym w Kosowie Poleskim (osadnikiem był tam także jego brat Karol, chorąży WP)[13][14]. W 1932 został wylosowany sędzią sądu przysięgłych we Lwowie[15].
Podczas II wojny światowej w trakcie okupacji niemieckiej w 1942 został aresztowany przez Niemców i razem z żoną poniósł śmierć w egzekucji w Kosowie Poleskim.
W małżeństwie z poślubioną w 1912 roku we Lwowie Zofią Heleną Krogulską (1889–1942), nauczycielką i działaczką niepodległościową, miał pięcioro dzieci: Kazimierza (1912–1939), Marię Irenę (1914–1992) zamężną Vitali, Jerzego (1916–1992), Magdalenę (1920–1944) i Stanisława Antoniego (1920–1944).
Ordery i odznaczenia
edytuj- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 4687
- Krzyż Niepodległości
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyż Walecznych (czterokrotnie)
- Złoty Krzyż Zasługi (18 lutego 1939)[16]
Przypisy
edytuj- ↑ W ewidencji Wojska Polskiego figurował jako „Antoni III Kamiński” w celu odróżnienia od innych oficerów noszących to samo imię i nazwisko.
- ↑ Obrona Lwowa 1 – 22.11.1918 r. genealogia.okiem.pl. [dostęp 2015-10-31].
- ↑ Obrona Lwowa w listopadzie 1918 roku. lwow.com.pl. [dostęp 2015-10-31].
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 45 z 24 listopada 1920 roku, s. 1241.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 24.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 167, 398.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 59 z 11 września 1923 roku, s. 557.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 54, 158, 340.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 131 z 17 grudnia 1924 roku, s. 730.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 37 z 14 września 1926 roku, s. 303.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 114, 160.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 27 kwietnia 1929 roku, s. 139.
- ↑ Osadnicy wojskowi – lista kompletna. kresy.genealodzy.pl. s. 76. [dostęp 2015-03-20].
- ↑ Anna Szczepanik z d.Kulesza – Osada Kosow Poleski. kresy-siberia.org. [dostęp 2016-03-20].
- ↑ Kalendarz rozpraw przed sądem przysięgłych we wrześniu. „Gazeta Lwowska”, s. 5, nr 193 z 25 sierpnia 1932.
- ↑ M.P. z 1939 r. nr 45, poz. 76 „za zasługi w służbie wojskowej”.
Bibliografia
edytuj- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
- Krogulski Mariusz Lesław, Spuścizna minionych pokoleń, Tuchów 2005.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Wykaz Legionistów Polskich 1914–1918. Antoni Kamiński. Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. [dostęp 2018-12-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-12-20)].