Slade

Slade
Slade i november 1973; venstre til høgre: Jim Lea, Don Powell, Noddy Holder og Dave Hill
Alias	The N'Betweens (1966–1969) Ambrose Slade (1969) The Slade (1969–1970) Slade II (1992–2002)
Opphav	Wolverhampton i Staffordshire i England
Aktiv	Sidan 1966
Sjanger	Hardrock glamrock
Plateselskap	Fontana, Polydor, Cotillion, RCA, CBS, Cheapskate, Barn
Tidlegare medlemmer	Noddy Holder Jim Lea Don Powell Steve Whalley Steve Makin Trevor Holliday Dave Glover Craig Fenney Mal McNulty

Slade er eit engelsk rockeband skipa i Wolverhampton i 1966. Dei vart slo gjennom i glamrocktida tidleg i 1970-åra, og fekk 17 topp 20-hittar på rad og seks av dei gjekk til topps på UK Singles Chart. British Hit Singles & Albums kåra dei til den mest suksessrike britiske gruppa den mest suksessrike i 1970-åra basert på singelsal. Dei var det første bandet som fekk tre singlar rett inn på toppen av lista, og dei seks førsteplassane dei hadde var alle skrivne av Noddy Holder og Jim Lea. I 2006 hadde dei selt 6,5 millionar plater i Storbritannia, og den bestseljande singelen deira «Merry Xmas Everybody» har selt over ein million eksemplar. I følgje ein BBC-dokumentar i 1999 hadde bandet selt over 50 millionar plater verda over.

Etter ei mislykka flytting til USA i 1975, vart Slade mindre populære i Storbritannia, men vart uventa gjenoppliva i 1980 då dei i siste augneblink var erstatning for Ozzy Osbourne på Reading Rock Festival. Bandet erkjente seinare at dette var eit av høgdepunkta i karrieren. Den opphavlege besetninga vart oppløyst i 1992, men skipa opp att seinare på året som Slade II. Bandet har framleis, med ei rekkje besetningsendringar, halde på fram til i dag. Dei har òg forkorta gruppenamnet attende til Slade.

Ei rekkje artistar frå forskjellige sjangrar har sitert Slade som ein innverknad, inkludert Nirvana, Smashing Pumpkins, Ramones, Sex Pistols, The Undertones, The Runaways, The Clash, Kiss, Mötley Crüe, Poison, Def Leppard, Twisted Sister, The Replacements, Cheap Trick, Oasis, Quiet Riot (der to av dei tre største hittane deira var Slade-songar) og Britny Fox. The Illustrated Encyclopaedia of Music fortel om den mektige røysta til Holder, gitaristen Dave Hill si like fengslande speling, og bevisst feilstaving av songtitlane deira (til dømes «Cum On Feel the Noize» og «Mama Weer All Crazee Now») som dei vart godt kjente for.

Oversyn

Alle medlemmene i Slade voks opp i Black Country. Trommeslager Don Powell og bassist Jim Lea var fødde og oppvakse i Wolverhampton; solovokalisten Noddy Holder var fødd og oppvaksen i Caldmore i nærleiken, og hovudgitaristen Dave Hill flytta til Wolverhampton frå Holbeton som barn. Slade har gjeve ut over 30 album, der tre nådde toppen av UK Albums Chart. Utgjevingane deira har lagt totalt 315 veker på dei britiske hitlistene, og dei har oppnådd 24 topp 30-hittar i heimlandet.

Slade dominerte dei britiske singellistene på byrjinga av 1970-talet, og utkonkurrerte rivalar som Wizzard, Sweet, T.Rex, Suzi Quatro, Mud, Gary Glitter, Roxy Music og David Bowie. Slade oppnådde tolv topp 5-hitsinglar i Storbritannia mellom 1971 og 1974, der tre gjekk rett inn på førsteplassen. Av dei 17 topp 20-hittane mellom 1971 og 1976, kom seks til toppen av lista, tre nådde andreplassen og to nådde tredjeplassen. Ingen andre britiske artistar i perioden var like konsistent på topp 40 i Storbritannia, og denne bragden var det næraste noka gruppe hadde komme for å matche The Beatles sine 22 Topp 10-plater på eit enkelt tiår (1960-talet). Slade selde fleire singlar i Storbritannia enn noka anna gruppe på 1970-talet. Berre i 1973 selde «Merry Xmas Everybody» over ein million eksemplar globalt og oppnådde gullplatestatus.] Dei turnerte i Europa i 1973 og USA i 1974.

Slade flytta til USA på midten av 1970-talet, i eit forsøk på å bryta seg inn på den amerikanske marknaden, og sjølv om dette stort sett ikkje lykkast, sette dei preget sitt på ei rekkje amerikanske band som sidan har sitert Slade som ei inspirasjonskjelde. I slutten av 1970-åra vende bandet attende til Storbritannia etter mange års kommersiell fiasko både i inn- og utland. Karrieren til Slade vart uventa gjenoppliva då bandet vart spurde om å opptre på Readingfestivalen i 1980 då Ozzy Osbourne trekte seg ut i siste augneblink. Dei neste to åra produserte bandet materiale skreddarsydd for heavy metal-scena, og i 1984 sprakk dei endeleg den amerikanske marknaden med hitene «Run Runaway» og «My Oh My». Denne nyoppdaga suksessen varte likevel ikkje lenge, og trass i ein topp 25 britisk hit på byrjinga av 90-talet, vart bandet oppløyst like etter i 1992

Karriere

Tidlege år (1966–1970)

I 1964 var trommeslagaren Don Powell og gitaristen Dave Hill ein del av ei Midland-basert gruppe kalla The Vendors. Dei spelte på klubbar i området og dei hadde òg fått laga seg ein privat EP på fire spor. På den tida spelte Noddy Holder gitar og song i Steve Brett & the Mavericks. Dei fekk kontrakt med Columbia Records og gav ut tre singlar i 1965. Etter å ha lytta til amerikanske bluesartistar som Sonny Boy Williamson II, John Lee Hooker og Howlin' Wolf, valde The Vendors å endre retning og namn: Som The N Betweens fekk dei stadig fleire fans og byrja å spele oppvarmingskonsertar for artistar som The Hollies, The Yardbirds, Georgie Fame og Spencer Davis.

The Mavericks og The 'N Betweens var på veg til sine eigne konsertar i Tyskland då dei møtte kvarandre på ei ferje i 1965. Powell og Hill spurte Holder om han ville vere interessert i å bli med i The 'N Betweens, men Holder avslo. Seinare, tilbake i heimbyen Wolverhampton, møttest musikarane igjen, og denne gangen gjekk Holder med på å bli med i gruppa. Jim Lea var alt blitt henta inn med ein sterk musikalske bakgrunn og dugleik på bassgitar. Lea, som òg spelte piano og fiolin, hadde vore i Staffordshire Youth Orchestra og fekk beste karakter i ein praktisk eksamen ved ein musikkskule i London.

I 1966 hadde denne nye versjonen av 'N Betweens spelt inn ein promo-singel av Otis Redding-songen «Security» og ein sjølvskriven song, «Evil Witchman»" gjeven ut på Highland Records. Ein ytterlegare singel, «You Better Run» vart gjeven ut på Columbia Records og produsert av Kim Fowley. Denne siste singelen vart rapportert av Powell for å ha toppa dei regionale midtlandslistene, sjølv om han ikkje klarte å få nokon nasjonal innverknad. Mellom 1966 og 1967 spelte bandet hovudsakleg R&B og Tamla Motown-aktig musikk, medan Noddy si teft som entertainer byrja å gje bandet eit fokus. I løpet av 1967 spelte bandet inn songen «Delighted to See You» som ikkje kom ut før i 1994, då han kom ut på samleplata Psychedelia at Abbey Road med ymse artistar. Sjølv om gruppa ikkje var i studio igjen på omtrent to år, bygde dei opp eit respektabelt rykte som konsertband.

Ein lokal promotor, Roger Allen oppdaga gruppa i 1969 og varsla sjefen for A&R hos Philips Records, Jack Baverstock. Gruppa heldt til ei veke i Philips-studioet i Stanhope Place får å spele inn eit album, før Baverstock tilbaud seg å signera gruppa til Fontana Records viss dei endra namn og skaffa seg London-basert leiing. Bandet var i utgangspunktet nølande på grunn av ryktet som 'N Betweens', men gjekk til slutt med på «Ambrose Slade», eit namn inspirert av sekretæren til Baverstock, som hadde kalla handveska hennar Ambrose og skorne Slade. Baverstock fann òg gruppa ein agent, John Gunnel, som tidlegare hadde jobba med underhaldningsentreprenøren Robert Stigwood.

Debutalbumet til bandet, Beginnings, som kom ut i midten av 1969, var ein kommersiell fiasko, det same vart den instrumentale singelen «Genesis» og oppfølgingssingelen «Wild Winds Are Blowing». Medan albumet vart spelt inn, fekk bandet besøk av Gunnel og forretningspartneren hans, bassisten i The Animals, Chas Chandler. Chandler var imponert over det han høyrde i studioet, og etter å ha sett bandet live dagen etter, tilbaud han å administrera dei. Sidan Chandler hadde tidlegare leiarerfaring med Jimi Hendrix, godtok bandet forslaget.

Chandler var ikkje fornøgd med debutalbumet og trudde bandet ville tena på å skriva eige materiale og endre image. Bandet adopterte ein skinhead-utsjånad i eit forsøk på å få omtale frå det som var ein ny ungdomstrend, men dette la òg til ein uvelkommen tilknyting til fotballholiganisme. Noddy Holder og Don Powell hdde alt ein spesielt tøff utsjånad, og skinhead-utsjånaden forverra den urovekkande effekten av å ha «kjeltringar» i bandet. I 1970 forkorta bandet namnet til Slade og gav ut ein ny singel, ein cover av «Shape of Things to Come» som, trass i ei framferd på det britiske musikkshowet Top of the Pops, ikkje klarte å gå inn på singellista.

Chandler flytta Slade til Polydor Records og trudde at ein meir profilert etikett ville auka salet. Det vart lagt tekst til den instrumentale «Genesis» frå debutalbumet til bandet, og resultatet vart gjeve ut som «Know Who You Are», men igjen klarte ikkje singelen å gjera noko inntrykk på den britiske singellista, og det gjorde heller ikkje albumet Play It Loud, som kom ut i slutten av 1970 og var produsert av Chandler sjølv. Seinare vart albumet retrospektivt godt mottatt av fans og kritikarar, og tente ei sølvskive for sal.

Glamrock, suksess og gullår (1971–1974)

Noddy Holder (høgre) and ogDave Hill (venstre), nær toppen av karrieren deira i 1973, med somme av den meir ekstreme glamrock-moten.

Chandler hadde leidd bandet i nesten to år utan suksess då han foreslo å gje ut ein versjon av Bobby Marchan-songen «Get Down and Get With It», opphavleg framført av Little Richard. Slade hadde framleis eit godt rykte som konsertband, og songen hadde vorte brukt på konsertane deira i mange år. Songen var alltid populær og oppfordra publikum til å syngje med på teksten, og det var håp om at kjensla av ein konsert ville kjennast att i studioopptaket. Songen vart gjeven ut i midten av 1971, og i august kom han inn på topp 20 i Storbritannia og nådde 16. plassen.

Bandmedlemmene let håret gro langt og allierte seg med glamrockrørsla på byrjinga av 1970-talet. Scenekostymet til Hills vart òg oppsiktsvekkande i løpet av denne perioden. Chandler kravde no at bandet skulle skriva ein oppfølgjarsingel sjølv som førte til at Lea og Holder skreiv «Coz I Luv You». Songen vart skriven på ein halv time og starta eit skrivepartnerskap som ville halde fram gjennom karrieren til Slade. Då han høyrde sporet spelt for han akustisk, spådde ein nøgd Chandler at songen ville gå heilt til topps. Under innspelinga følte bandet at songen var for lett, og derfor vart klapping og tramping lagt til. Den feilstava tittelen på songen vart òg eit varemerke for Slade medan den skapte furore blant britiske skulelærarar. Den medfølgjande framferda på BBC-programmet Top of the Pops førte Slade ut til eit breiare publikum, i tillegg til at han pressa «Coz I Luv You» til topps på dei britiske hitlistene. I november 1971 rapporterte NME at Slade hadde takka nei til ein kampanje verdt fleire millionar dollar, inkludert ein TV-serie og ein sterkt promotert turné i USA. «Men», kommenterte Holder, «aksept ville ha betydd kansellering av mange forpliktingar her - og det siste vi vil gjera var å svikte menneska som har førte oss dit me var».

Ein andre singel med tittelen «Look Wot You Dun», kom ut i byrjinga av 1972, og nådde fjerdeplassen på singellista, og eit livealbum kom ut i mars. Albumet Slade Alive! viste seg å vera vellykka, og låg 52 veker på den britiske albumlista, og nådde andreplassen på lista. Det gjorde det òg bra i utlandet, og toppa den australske hitlista og gav bandet den første plasseringa på den amerikanske albumlista. Albumet vart spelt inn over tre kveldar i eit nybygt studio i Piccadilly føre 300 fanklubbmedlemmer. I dag blir albumet rekna som eit av dei beste konsertalbuma som nokosinne er laget.

To månader seinare gav bandet ut «Take Me Bak 'Ome». Singelen vart den andre britiske førsteplassen til Slade og gjekk inn på singellista i ei rekkje andre land, inkludert Amerika der han nådde 97. plassen på på Billboard-lista. Slade oppnådde sin tredje nummer éin då «Mama Weer All Crazee Now» kom ut seinare same år.

Slayed? kom ut i november 1972 og gjekk til topps på albumlisten ei både Storbritannia og Australia, der det dytta Slade Alive ned til andreplass . Det nådde 69. plassen i Amerika. Både Slade Alive! og Slayed? blir rekna som to av dei beste albuma i glamrocktida. Den siste singelen i 1972, «Gudbuy T' Jane», kom ut kort tid etter, og nådde andreplassen i Storbritannia. Singelen var ein stor verdsomspennande hit, men klarte berre å nå 68. plassen på den amerikanske Billboard-lista.

Tidleg i 1973 vart «Cum on Feel the Noize» gjeven ut og gjekk rett til topps, som var første gang ein singel hadde gjort det sidan The Beatles sin «Get Back» i 1969. Det vart nok ein verdsomspennande hit for Slade, men klarte igjen ikkje å imponera i Amerika der han nådde 98. plassen. Oppfølgjarksingelen «Skweeze Me, Pleeze Me», gjekk igjen rett til topps i Storbritannia. Sjølv om det var ein hitsingel, vart «Skweeze Me, Pleeze Me» aldri framført på Top of the Pops fordi produsentane av showet ikkje ville tillata Slade å opptre som eit tremannsband. I staden vart det vist ein promovideo med dansarar.

Ei bilulykke i Wolverhampton 4. juli 1973 gjorde at Powell hamna i koma og den 20 år gamle kjærasten hans, Angela Morris, omkom. Framtida til bandet vart igjen på vippepunktet då Slade nekta å fortsetja utan trommeslagaren sin, sjølv om bror til Lea, Frank, vikarierte for Powells på Isle of Man-festivalen for å unngå skuffande fans. Powell, som hadde fått brot i både anklar og fem ribbein, vart vellykka frisk etter operasjonen og kunne slutta seg til bandet igjen ti veker seinare i New York, der dei spelte inn «Merry Xmas Everybody» - midt i ei heitebølgje. Powell har sidan ulukka stundom akutt kortsiktig hukommelsestap og sensoriske problem som følgje av ulykka. Medan Powell kom seg, og i eit forsøk på å halda tritt, gav bandet ut samlealbumet Sladest, som toppa britiske og australske hitlister den første veka av utgjevinga. Ein ny singel, «My Friend Stan», kom òg ut. Det markerte ei endring frå tidlegare plater, som var meir pianobasert og høyrdest meir ut som ein komisk song. Under innspillingsøktene gjekk Powell som gjekk med hjelpa

Under innspelingsøktene måtte Powell, som gjekk ved hjelp av ei krykkje, bli løfta opp til trommesettet sitt. Singelen var vellykka, og nådde andreplassen i Storbritannia og nummer éin i Irland.

Julesongen «Merry Xmas Everybody» var den siste singelen til Slade i 1973 og den siste dei fekk som gjekk til topps i Storbritannia. Oppfordra av ei utfordring frå svigermor til Lea om å skriva ein julesong, var refrenget på melodien frå ein kassert song skriven av Holder seks år tidlegare. Det vart den mest selde singelen til Slade nokosinne. Songen har vorte verande populær og har vorte gjeve ut mange gangar sidan, og har gått inn på singellistene fleire gangar.

Bandet byrja å eksperimentera med forskjellige musikalske stilar, og gjekk bort frå dei vanlege vellykka rockesongane sine. Etter suksessen med «My Friend Stan», gav Slade ut albumet Old, New, Borrowed and Blue, i februar 1974 som gjekk til topps i Storbritannia. Med ny tittel, «Stomp Your Hands, Clap Your Feet», gjorde albumet det noko ein gong skuffande i USA, og klarte ikkje å bryta seg inn på topp 100. Månaden etter vart det gjeve ut ein ny singel. «Everyday» var ein pianodominert ballade som nådde tredjeplassen på dei britiske hitlistene. Den neste singelen, «The Bangin' Man», gjekk attende til ein meir gitarbasert lyd, og nådde igjen tredjeplassen.

Nedgang i popularitet (1974–1975)

I siste halvdel av 1974 vart det diskutert moglegheita for å laga ein film. Bandet vurderte ei rekkje manus før dei slo seg ned på Slade in Flame, ei røff soge om framveksten og fallet av ei oppdikta gruppe frå 1960-talet kalla Flame. Soga var basert på sanne musikkhendingar som involverte Slade og forskjellige andre grupper på den tida. Eit spor frå filmen vart gjeven ut, «Far Far Away» og denne nådde andreplassen i Storbritannia og toppa singellista i Noreg. Noddy Holder har omtalt singelen som sin favoritt Slade-song.

Filmmusikkalbumet kom ut i slutten av november, og trass i ei positiv mottaking frå kritikarane, vart den skuffande sjetteplassen på albumlista av somme sett på som ein indikasjon på nedgangen til bandet i popularitet. Filmen, som vart utgjeven i januar 1975, fekk ei litt blanda mottaking. Kritikarar elska det, men det vart rekna at den dystre, noir-stemninga forvirra Slade-fansen som var vant til at Slade leverte noko moro. Filmen var regissert av Richard Loncraine og skriven av Andrew Birkin, med Tom Conti i den første store rolla si.

Temasongen i filmen, «How Does It Feel», nådde 15. plassen på singellista og vart sett på som eit ytterlegare bevis på tilbakegangen til bandet. Balladen, med messinginstrumenter og fløyte, vart på den tida rekna å vera for langt unna forventningane til fansane. Noel Gallagher frå det britiske bandet Oasis har likevel hevda at sporet var «ein av dei beste songane som er skrivne i popens historie nokosinne». Oppfølgjaren i mai «Thanks for the Memory (Wham Bam Thank You Mam)» gjekk noko betre, og nådde sjuandeplassen i Storbritannia og gjorde det bra i ei rekkje andre europeiske land. Singelen vart den siste topp 10-hitten til Slade på 1970-talet.

Statane (1975–1977)

I midten av 1975 hadde bandet vorte desillusjonert av mangelen på suksess i Amerika. I kjensla av at dei byrja å bli forelda og hadde oppnådd alt dei kunne i Europa, bestemte Slade seg for å flytta permanent til USA og prøve å bygga eit solid rykte frå konsertar der; akkurat som dei tidlegare hadde gjort i Storbritannia. I følgje nyhendebrev frå Slade Fan Club frå august og september 1975 tok bandet med seg tolv tonn utstyr, til ein verdi av omtrent 45 000 britiske pund den gongen. Gjennom resten av 1975 og 1976 turnerte Slade i USA, ofte med andre band som Aerosmith, ZZ Top og Black Sabbath, og returnerte berre til Storbritannia for TV-framferder av nye singlar.

Mellom turane byrja Holder og Lea å skriva for eit nytt album som var sterkt påverka av USA og retta mot eit amerikansk publikum. Gruppa booka seg inn i Record Plant Studios i New York i midten av 1975 for å spela inn albumetNobody's Fools. Med korvokal frå Tasha Thomas, inneheldt plata element av soul, country og funk.

Dei to første singlane frå det nye albumet, «In For a Penny» og «Let's Call It Quits» vart utgjeven i høvesvis november 1975 og januar 1976, og begge nådde 11. plassen på dei britiske hitlistene sjølv om sistnemnde ikkje gjorde noko inntrykk utanfor Storbritannia. Albumet, som vart kom ut i mars 1976, klarte ikkje å ha nokon innverknad i Amerika og var òg skuffande i Storbritannia der det nådde 14. plassen og droppa heilt ut av listene etter berre fire veker. Det siste sporet frå albumet var tittelsporet «Nobody's Fool». Han vart gjeven ut i april og klarte ikkje å nå singellista i det heile, den første sidan bandet slo gjennom i 1971. Fansen i Storbritannia skulda bandet for å ha «selt seg» og gløymt fansen sin heime.

Villmarksåra (1977–1980)

Slade i Noreg i 1977.

Totalt sett vart den amerikanske satsinga til Slade sett på som ein fiasko, sjølv om bandet følte seg forbetra og foryngde. Konsertsuksessen i mange byar som St. Louis, Philadelphia og New York gav dei likevel ikkje meir speletid på amerikansk radio, og bandet kom tilbake til Storbritannia i byrjinga av 1977 for å finna ut at punkrocken var den nye populære rockestilen og at dei stort sett var gløymde og ute av moten. Chandler bestemte seg for ikkje å fornya kontrakten til bandet med Polydor Records, og i staden signera dei til sitt eige plateselskap, Barn Records.

Den første utgivinga til bandet med Barn Records var singelen «Gypsy Roadhog» i januar 1977. Songen vart framført på barneshowet Blue Peter, men klagar oppstod på grunn av antatte dopreferansar og plata vart deretter utestengd av BBC. Dette førte igjen til at singelen berre nådde 48. plassen på hitlistene. Tittelen på det følgjande albumet vart henta frå eit stykke graffiti sett i London, og refererte til den noverande posisjonen til bandet i ålmenta: Whatever Happened to Slade kom ut i mars og klarte ikkje å nå albumlista i Storbritannia. Chandler vart truleg skuffa over materialet som Holder og Lea skreiv, og hevda at albumet ikkje var kommersielt nok, men trass i mangel på suksess, vart albumet møtt med ros frå kritikarane og støtte hos den engelske punkrørsla på den tida. Etter at dei kom tilbake til Storbritannia, fortsette bandet å turnera, men hovudsakleg på mindre arenaer som universitet og klubbar.

«Burning in the Heat of Love» kom ut ein månad seinare og klarte heller ikkje å gå inn på singellista. I oktober gav bandet ut ei samanslåing av to Arthur Crudup -songar, med tittelen "My Baby Left Me/That's All right" som ein hyllest til Elvis Presleys nylege død. Singelen viste seg å vera ein moderat suksess, og nådde 32. plassen i Storbritannia. Slade klarte ikkje å halda momentum for den neste singelen, «Give Us a Goal», som kom i mars 1978. Basert på engelske fotballsongar, var han meint å appellera til fansen av sporten, men klarte ikkje å ha nokon som helst innverknad, anna enn å nå spelelistene til Radio Luxembourg og Piccadilly Radio i Manchester. Han har likevel vorte brukt i vellykka reklamekampanjar i nyare år.

I august 1978 var Noddy Holder visstnok var involvert i eit slagsmål med ein utkastar (Desmond Brothers) bak scena på The Stoneleigh Club i Porthcawl i Sør-Wales. Vaktmeisteren vart seinare fengsla i tre månader for å ha gått til åtak på Holder, etter at han hadde bede utkastarane om å slutta å skada ungdomen i publikum som vart pressa opp mot scena, under konserten. Holder viste mot ved å opptre neste kveld som planlagt, sjølv om han hadde eit nasebrot, på ein klubb i Cleethorpes i Lincolnshire. Historia om åtaket vart seinare skrive inn i singelen «Knuckle Sandwich Nancy» frå 1981, som Holder insisterte på skulle ut på singel. Bandet sa i samtidsintervju at RCA og Chas Chandler protesterte mot utgivinga av singelen, så han kom ut på Cheapskate-etiketten, i staden for på RCA, etiketten dei hadde kontrakt med.

På slutten av 1978 gav bandet ut «Rock 'n' Roll Bolero», som vart ein ny kommersiell fiasko. Sidan bandet framleis var eit respektert konsertband, og fordi albumet Slade Alive! frå 1972 hadde vore så vellykka, bestemte gruppa seg for å gi ut eit nytt konsertalbum. Slade Alive, vol. 2 bestod av opptak spelt inn under haustturnéen i Amerika i 1976 og vårturnéen i Storbritannia i 1977.

I 1979 gav bandet ut ytterlegare tre singlar: «Ginny, Ginny», «Sign of the Times» og ein coverversjon av partysongen «Okey Cokey». Ingen av die gjekk inn på singellista. Eit nyheitsbrev frå Slade kunngjorde at «Ginny, Ginny» hadde nådd topp 200 i Storbritannia, men ikkje den offisielle topp 100-lista. I oktober 1979 gav bandet ut eit nytt studioalbum, Return to Base, det første albumet som ikkje hadde Chandler som produsent. Usemjer mellom Lea og Chandler, som omhandla på forretningsproblem og Lea sittønske om å produsere innspelingane til Slade, hadde brygd sidan innspelinga av Whatever Happened to Slade i 1977. Spesielt Lea var usamd med Chandler om produksjonsavgjerder. Som eit resultat tilbaud Chandler å bryta sambandet til bandet. Slade, som ikkje ønskte å bli kvitt Chandler heilt, bad han om å fortsetja som manager for deira, noko Chandler sa ja til. Albumet var ein fiasko i Storbritannia, men året etter toppa det både Telemoustique-lista og den offisielle albumlista i Belgia. Ein song frå albumet kom ut eksklusivt i Belgia, Chuck Berry sin «I'm a Rocker», som òg gjekk til topps der.

Det dårlege salet og mangel på radiospeling fekk Lea til å lura på om materialet deira ville bli betre mottatt viss det vart spelt inn av eit anna band. På slutten av 1979 danna Lea The Dummies som eit sideprosjekt, saman med broren Frank. Dei gav ut tre singlar, som mottok rikeleg med radiospel, men salet lei av distribusjonsproblem. I februar 1980 vart Holder ei kort stund vurdert som ei erstatning for Bon Scott, den nyleg avdøde songaren til AC/DC. Holder vart sagt å takka nei til stillinga, trass i den dåverande situasjonen til Slade, på grunn av lojaliteten hans til bandet. I midten av 1980 gav Slade ut den første EP-en sin med tittelen «Six of the Best» som inneheldt tre spor frå Return to Base og tre splitter nye rockesongar. Sjølv om han vart seld til ein lågare pris enn vanleg på 1,49 pund, klarte han framleis ikkje å selja nok til å nå salslistene. Som eit resultat slutta bandet å jobba saman, og Hill byrja å køyra brudepar i sin eigen Rolls-Royce, for å tena pengar. Verksemda tok aldri skikkeleg fart, sidan Hill berre køyrde eitt par (eit par fans).

Hill fortalte seinare at Slade i denne perioden «spelte dei vanskelege konsertane, konsertane der folk har kylling frå ei piknikkorg og deretter gjekk på dansegolvet», men noterte at dei «hadde ein armada av fantastiske songar, så ingen skulle krangla med dei.»

Comeback og heavy metal-fans (1980–1982)

Slade på scenen i Sophia Gardens i Cardiff i desember 1981.

Ozzy Osbourne skulle spela Readingfestivalen i august 1980, under hans Blizzard of Ozz-turneen, men avlyste med kort varsel sidan bandet hans ikkje var klart, og lét arrangørane leita etter ei erstatning i siste augneblink. Slade vart foreslått, men Hill, framleis demoralisert, hadde i røynda forlate bandet og nekta først å delta då dei vart spurde av dei andre bandmedlemmene. Etter kvart drog Chandler heim til han og overtydde Hill om å spela det som skulle ha vore ein avskjedskonsert føre 65 000 rockefans, i staden for at Slade vart oppløyst og forsvann sporlaust. Til Hill si store overrasking stal bandet showet og vart raskt favorittar i musikkpressa og på radioen. Høgdepunkta av konserten deira vart sende på BBC Radio 1-programmet Friday Rock Show Reading-spesial. Etterpå signerte bandet for Cheapskate Records, eigd av Chandler, Lea og broren Frank, som gav bandet meir kontroll over materialet og produkta sine.

Den nyoppdaga suksessen til bandet førte til ein hastig utgjeven EP, Alive at Reading, som nådde 44. plassen og vart den første plasseringa deira på lista i Storbritannia sidan 1977. Nok ein EP i november, med tittelen «Xmas Ear Bender» som nådde 70. plassen. Polydor Records såg òg høvet til å utnytta den nye suksessen til bandet og gav ut samlinga Slade Smashes! i byrjinga av november. Albumet fekk mykje marknadsføring og heldt seg 15 veker inne på dei britiske hitlistene, og nådde 21. plassen. Albumet selde til gullplate i desember, og hadde då selt over 200 000 eksemplar.

Bandet var ivrig etter å halda momentum med den nye fansen sine, og sette seg for å skriva ein song med hitpotensial. Ideen til det nye sporet kom etter ein konsert i Amsterdam på Paradiso. Eit entusiastisk publikum som ikkje ville gå heim vart overhøyrd medan dei song av Lea, som var nede i garderoben. Lea forstod potensialet i synginga og songen «We'll Bring the House Down» vart skriven og gjeve ut i januar 1981. Songen var retta mot det nye publikummet som hovudsakleg bestod av heavy metal-fans, og synte ein tyngre rockelyd frå Slade. Singelen nådde tiandeplassen i Storbritannia og vart den første topp 10-hitten til Slade sidan 1976. I mars vart eit album beståande av fire nye spor og seks spor frå det førre album Return to Base gjeve ut. Det vart òg kalla We'll Bring the House Down og nådde toppen på nummer 25.

«Wheels Ain't Coming Down», som opphavleg dukka opp som opningssporet på albumet Return to Base, vart gjeven ut i mars 1981 og nådde 60. plassen i Storbritannia. Sjølv om det ikkje vart ein hit, tente det til å halda Slade i ålmenta medan dei skreiv nytt materiale og planla ein Europaturné. Suksessen til Slade på Reading-festivalen i 1980 hjelpte dei med å fylla store arenaer og førte til at dei vart spurde om ein retur i 1981. Bandet nekta å komma tilbake så snart, og valde å spela Castle Donnington Heavy Rock Festival i staden.

I mai gav bandet ut «Knuckle Sandwich Nancy» med ein tekst som kommenterte åtaket på Holder i den walisiske nattklubben. Sjølv om bandet ivrig ønskte seg denne som singel, var ikkje Chandler heilt overtydd, og dermed vart han halvhjarta gjeven ut og klarte ikkje å gå inn på singellista. Bandet skulda på Chandler for å mista interessa, og byrja å administrere seg sjølv. Chandler selde delen sin av Cheapskate Records og forhandla fram ein gunstig avtale for bandet med RCA Records Den nye avtalen betydde at platene til Slade ville få verdsomspennande utgjeving bortsett frå i USA og Canada. Dei neste par britiske singlane kom framleis til å bli gjevne ut på Cheapskate, men med RCA som trykte og distribuerte platene, før alt gjekk over til RCA.

Den første fulle utgivinga til bandet på RCA-etiketten var den europeiske hitsingelen «Lock Up Your Daughters» i slutten av 1981. Sporet fortsette å følgja ein meir heavy metal -lyd og kom til nummer 29 i Storbritannia. Albumet Till Deaf Do Us Part følgde i november 1981 og nådde 68. plassen på den britiske albumlista. Det er framleis det mest metal-prega og tyngst-klingande albumet til Slade til no. Ein artikkel i NME kort tid etter utgivinga hevda at Slade var i trøbbel over albumomslaget, som inneheldt eit «støytande» bilete av ein spiker som trong inn i ei trommehinne, og at mange forhandlarar nekta å ta det inn. Omslaget vart seinare endra på CD-utgåva til eit bilete av bandet i flammar. I desember gav RCA ut «Merry Xmas Everybody» for første gang sidan den første utgjevinga. Denne gangen klarte han likevel berre å komma til 32. plassen.

I byrjinga av 1982 hadde bandet gjeve ut ein ny singel frå Till Deaf Do Us Part, «Ruby Red». Sjølv om det kom i eit dobbeltfalsa omslag med to ekstra konsertopptak, klarte han berre å nå 51. plassen på hitlista. Opningssporet frå albumet, «Rock and roll Preacher» vart gjeven ut eksklusivt i Tyskland i april. Det var den første Slade-singelen som hadde ein 12"-singelversjon, og nådde 49. plassen på singellista. Songen vart òg Slades nye showopnar. I november gav bandet ut ein ny singel, «(And Now the Waltz) C'est La Vie», som var retta direkte mot julemarknaden. Det vart berre 50. plassen i Storbritannia, men han vart ein hit i Polen der han klatra heilt til andreplassen. Versjonen til bandet av partysongen «Okey Cokey» vart òg gjeven ut på nytt det året, men klarte ikkje å gjere noko inntrykk, omtrent som den opphavlege utgivinga i 1979. Til slutt vart «Merry Xmas Everybody» gjeven ut på ny, og denne gongen klarte han berre å nå 67. plassen. I desember vart det tredje og siste konsertalbumet til Slade gjeven ut, Slade on Stage, som nådde 58. plassen i Storbritannia og mottok ein positiv respons frå kritikarar. Lea fortsette å jobba med soloprosjekt heile tida trass i at det no gjekk langt betre for Slade.

Amerikansk gjennombrot (1983–1984)

Sjølv om Slade hadde noko suksess, hadde RCA Records høgare forventningar og sende dei bort for å skriva songar som skulle vurderast for utgiving i 1983. Bandet kom tilbake med to moglege singlar, «My Oh My» og «Run Runaway». Ein rå demo av Holder som song «My Oh My» over Lea på piano vart mottatt med særleg entusiasme av RCA. Selskapet var nøgde med begge spora og hyra den utanforståande produsenten John Punter til å jobba med bandet for å spela dei inn. Dette var første gongen bandet hadde ein annan produsent sidan Chandler. Punter sine metodar skilde seg frå dei Slade var vant til, ved at bandet spelte inn alle delane separat. Denne metoden vart til slutt godkjend av bandet, bortsett frå Holder, som meinte at denne metoden øydela den unike kjemien deira og mista rock & roll-gnisten. Powerballaden «My Oh My» kom ut i november 1983, der han sakte klatra på listene, og i desember konkurrerte Slade om å nå toppen av lista til jul. Singelen toppa seg på andreplassen bak acappella-gruppa The Flying Pickets og versjonen deira av Yazoo sin «Only You». Singelen vart ein stor suksess over heile Europa og toppa listene i Noreg og Sverige. «Merry Xmas Everybody» vart igjen gjeven ut på ny og nådde 20. plassen dette året.

Albumet The Amazing Kamikaze Syndrome, produsert av Lea og Punter, vart òg gjeve ut i desember, men trass i styrken til «My Oh My», nådde det berre 74. plassen innan utgangen av året. For å prøva å pressa albumet lengre opp på hitlistene, vart «Run Runaway» gjeven ut i januar 1984. Det var ein rockejigg med keltism smak med Lea på fele. Singelen nådde sjuandeplassen i Storbritannia og var òg vellykka i ei rekkje andre europeiske land. Taktikken med å gje ut ein andre singel såg ut til å fungera, og The Amazing Kamikaze Syndrome nådde til slutt 49. plassen i Storbritannia. Albumet var likevel langt meir vellykka i Sverige og Noreg, der det i Sverige gjekk heilt til topps og i Noreg nådde andreplassen. I slutten av 1983 hadde bandet avslutta det som skulle visa seg å bli den siste turneen deira i Storbritannia.

På slutten av 1983 slutta Holder seg til Lea i plateproduksjon, og produserte mellom anna Girlschool sin versjon T.Rex-songen «20th Century Boy» og albumet Play Dirty som inneheldt to Slade-songar, «Burning in the Heat of Love» og «High and Dry». Mot slutten av året gav det amerikanske glametallbandet Quiet Riot ut ein coverversjon av «Cum on Feel the Noize» på Pasha Records og distribuert av Columbia Records. Det vart ein stor hit og nådde topp fem på Billboard-lista og hjelpte debutalbumet Metal Health heilt til topps, og selde sju millionar eksemplar undervegs. Som eit resultat vart originalen til Slade gjeven ut på ny i Storbritannia, men skuffande nådde han berre 98. plassen. Suksessen til eit Slade-spor på dei amerikanske hitlistene fekk likevel CBS til å signera Slade på selskapet sitt, og i midten av 1984 gav dei ut singelen «Run Runaway». Singelen nådde til slutt 20. plassen på Billboard Hot 100 og låg totalt 17 veker på lista, og toppa det amerikanske mainstream rock-lista. Det var den første og einaste topp 20-hitten til Slade i USA. Suksessen, har det vorte antyda, kom delvis av musikkvideoen som vart filma på Eastnor Castle i Ledbury i Herefordshire i England og vart sterkt vist på MTV. I august 1984 vart «My Oh My» gjeven ut i USA som ein oppfølgjar. Den nådde 37. plassen på lista og låg på lista i 11 veker, igjen ved hjelp av kraftig rotasjon av musikkvideoen på MTV. Quiet Riot gav i mellomtida ut ein annan Slade-song, «Mama Weer All Crazee Now», som nådde 51. plassen.

The Amazing Kamikaze Syndrome vart omarbeidd med eit par alternative spor og eit anna omslag, og gjeven ut i Nord-Amerika som Keep Your Hands Off My Power Supply. Albumet vart ein suksess, og nådde 33. plassen i USA og 26. plassen i Canada. Den siste singelen frå albumet var «Slam the Hammer Down» som nådde 92. plassen på den britiske singellista. Ein turné med Ozzy Osbourne vart avlyst etter fleire oppvarmingsjobbar, då Lea kollapsa i garderoben etter ein konsert. Han vart seinare diagnostisert med hepatitt C. Bandet kom tilbake til Storbritannia og turnerte ikkje igjen, hovudsakleg på grunn av skilnader i bandet og problem i familielivet til Holder.

Andre nedgangsperiode (1985–1990)

I midten av 1984 gav Polydor ut ei ny samling, Slade's Greats, som nådde 89. plassen på den britiske albumlista, og i løpet av hausten vart det annonsert ein full europeisk turné for å marknadsføre albumet. Billettar vart selde før bandet hadde avtalt at turnéen faktisk ville finna stad: kort tid etter vart han avlyst fordi Holder, som stod føre ei skilsmisse frå den første kona si, var rasande over at turneen vart arrangert utan at han hadde gjeve samtykke til det. På slutten av 1984 vart ein ny singel, lik stilen til «My Oh My» gjeve ut i Storbritannia. Med tittelen «All Join Hands», nådde songen 15. plassen på hitlista. «Merry Xmas Everybody» vart òg gjeve ut på ny og nådde 47. plassen i Storbritannia.

I byrjinga av 1985 gav Slade ut singelen «7 Year Bitch» som nådde 60. plassen i Storbritannia då han ikkje klarte å kome inn på radiospelelister. Bandet protesterte mot at det ikkje hadde vore nokon reaksjon på Elton John sin «The Bitch Is Back» som vart ein hit. Singelen nådde likevel 39. plassen på den tyske hitlista. Ein følgjande singel vart gjeven ut i mars med tittelen «Myzsterious Mizster Jones». Singelen markerte ein retur for varemerke deira for stavefeil i titlane, noko som ikkje hadde vorte gjort sidan hitten «Skweeze Me, Pleeze Me» i 1973. Sjølv om det var eit radiovennleg spor, nådde singelen berre 50. plassen i Storbritannia Verken «7 Year Bitch» eller «Myzsterious Mizster Jones» kom ut i Amerika, men singelen «Little Sheila» vart, og der nådde han 86. plassen på Billboard-lista og 13. plassen på den amerikanske mainstream rock-lista. Han vart òg gjeven ut i Canada, der han nådde 50. plassen, og i Tyskland.

Rogues Gallery var eit album som var sterkt prega av at Lea spelte på synthesizer og dei fleste instrumenta sjølv, og det kom ut i Storbritannia i løpet av mars, og i Amerika i løpet av mai. Albumet vart sagt å vere ein av dei mest polerte produksjonane deira, og målet var å skape eit album der alle spor var potensielle hitsinglar. Sjølv om det mottok kritisk heider i både Europa og Amerika, klarte albumet ikkje å leva opp til kommersielle forventningar, delvis på grunn av mangel på konsertar, og Slade klarte ikkje å behalda det nyoppdaga amerikanske publikummet sitt eller gjenoppliva den britisk fansen, noko som førte til at bandet stort sett forsvann frå syne nok ein gang. I Storbritannia nådde albumet 60. plassen, medan det i Amerika nådde 132. plassen. Albumet var ein stor hit i Noreg, og nådde femteplassen der. Det gjekk òg inn på albumlistene i andre europeiske land.

I november gav bandet ut eit festalbum kalla Crackers - The Christmas Party Album som nådde 34. plassen og selde til gullplate seinare den månaden i Storbritannia. Det er blitt ompakka ved fleire høve under forskjellige namn som The Party Album og Slades Crazee Christmas. Albumet bestod av Slade-hittar og songar som hadde vore vellykka for andre artistar. Overraska over kva Bob Geldof hadde oppnådd med Live Aid, skreiv Holder tekstane til «Do You Believe in Miracles» som også kom ut i november. Inntektene frå singelsalet gjekk til velgjerd, men han nådde berre 54. plassen i Storbritannia. Den siste utgjevinga av året var nok ei ny utgiving av «Merry Xmas Everybody» som nådde 48. plassen i Storbritannia.

I 1986 vart to nye Slade-songar, «We Won't Give In» og «Wild Wild Party», brukt i den britiske filmen Knights & Emeralds. Same året gav rockebandet The Redbeards From Texas ut ein coverversjon av Slade-hitten frå 1972, «Gudbuy T' Jane» og i slutten av 1986 kom «Okey Cokey» ut på ny for andre gongen, men klarte ikkje å nå singellista. «Merry Xmas Everybody» vart gjeven ut igjen og nådde 71. plassen. I 1986 vart det første offisielle fan-stemne halde på Finsbury Leisure Centre i Old Street i London.

For å unngå å bli eit «julesong-hitband», gav ikkje Slade ut singelen «Still the Same» i desember 1986, men venta til februar 1987. Singelen var ikkje ein hit, og nådde berre 73. plassen i Storbritannia, og lét RCA lura på om det kunne ha vore ein betre idé å gje han ut til jul. I april lei «That's What Friends Are For» ein liknande lagnad, og nådde 95. plassen. Det siste studioalbumet til Slade, You Boyz Make Big Noize, kom ut ei veke seinare. Det vart produsert av Roy Thomas Baker, Lea og Punter. Albumet vart dårleg marknadsført utan tilhøyrande turné eller musikkvideoar og heldt berre til ei veke på den britisk albumlista, og nådde toppen berre 98. plassen. Som mykje av Slade sitt seinare materiale, gjekk det betre i Noreg der det nådde 12. plassen.

Etter fiaskoen med albumet, gjekk RCA med på å la Slade gå tilbake til sitt eigne Cheapskate Records, sjølv om RCA framleis fortsette å distribuera. Ein ny singel, også kalla «You Boyz Make Big Noize» vart gjeve ut i august. Inspirert av den musikalske stilen til Beastie Boys, mangla han synthesizerlyden som var på albumet. Det var nok ein kommersiell fiasko, som berre sneik seg så vidt på topp 100 på 94. plassen. Singelen var ikkje med på den europeiske versjonen av albumet, men vart tittelsporet for den amerikanske versjonen som òg kom ut i august. Albumet var ikkje vellykka i Amerika, og heller ikkje singelen «Ooh La La in L.A.» trass i at han vart spelt på radio i byen Los Angeles. På slutten av 1987 vart «We Won't Give In» gjeven ut som singel i Storbritannia, der han gjekk glipp av topp 100, og berre nådde 121. plassen. Det offisielle fan-stemnet til bandet i 1987 vart halde på The Royal Standard Convention i Walthamstow i London.

I 1988 gav Slade ut ein coverversjon av Chris Montez-songen «Let's Dance». Det var ein ny miks av sporet frå Crackers-The Christmas Party Album. Bandet heldt sitt tredje offisielle fanklubbstemne på Drummonds Convention i King's Cross i London. På slutten av 1989, etter det som først skulle vera ein 18 månaders pause, kunngjorde Holder planar om eit nytt album. Albumet var planlagt for 1990, men vart aldri noko av, og heller ikkje turen som ville ha følgt hadde albumet vore ein suksess. I 1989 kom «Merry Xmas Everybody» og gjekk nok ein gong inn på singellista, denne gongen 99. plassen, veka etter at «Let's Party» av Jive Bunny and the Mastermixers sampla songen og toppa hitlista.

I 1989 danna Hill si eiga gruppe Blessings in Disguise med den tidlegare klaverspelaren i Wizzard, Bill Hunt, Craig Fenney og Bob Lamb. I løpet av 1990 gav Lea ut sin eigen versjon av Slade-songen «We'll Bring the House Down» under namnet The Clout. På slutten av året vart «Merry Xmas Everybody» igjen gjeven ut på ny og nådde 93. plassen.

På slutten av 1990 produserte både Holder og Lea ein coverversjon av «Merry Xmas Everybody» av bandet The Metal Gurus, hovudsakleg kjent som The Mission. Singelen nådde 55. plassen i Storbritannia og både Holder og Lea dukka opp i musikkvideoen til songen, medan Holder sørgde for vokal på ein av B-sidene til singelen, ein annan Slade-song, «Gudbuy T' Jane». Alle honorar frå salet av singelen vart donert til Childline.

Kort comeback og oppløysing (1991–1992)

I april 1991 arrangerte Slade fanklubb eit 25-årsjubileum. Bandet, som vart inviterte, spelte ein song, Chuck Berry sin «Johnny B. Goode» som viste seg å vera den siste framferda deira. Same år produserte Lea singelen «Where Have All the Good Girls Gone» for The Crybabys, som ikkje vart ein suksess. Seinare kontakta Polydor Records, etter å ha høyrt «Crying in the Rain», Slade om eit nytt samlealbum. Det var håp om at Slade ville marknadsføre det ved å gje ut to splitter nye singlar og, viss det lykkast, ville spela inn eit nytt studioalbum. Den første singelen, «Radio Wall of Sound», skriven av Lea og opphavleg berekna på eit soloprosjekt, kom ut i oktober. Samlealbumet Wall of Hits vart gjeven ut månaden etter, saman med ei videosamling med same namn. Både singelen og albumet var moderat vellykka og nådde høvesvis 21. og 34. plassen. Albumet vart seinare sertifisert til sølvplate i Storbritannia og i eit forsøk på å marknadsføre det ytterlegare, vart ein andre singel, «Universe» gjeven ut i desember. Trass i ei rekke TV-framferder, klarte ikkje singelen å nå topp 100. Som eit resultat, i januar 1992, trekte Polydor moglegheita for eit nytt album og framtidige singlar.

I mars 1992 kom bandet tilbake til Rich Bitch Studios for å spela inn ein ny house/dance-versjon av «We'll Bring the House Down». På slutten av månaden hadde likevel Holder bestemt seg for å endeleg forlata bandet. Han hadde vorte sliten av den konstante kranglinga og misnøya i bandet, og effektivt administrert dei daglege sakene deira. Han drog etter 26 år med bandet for å utforska andre karrierevegar. Lea meinte Holder var eit viktig medlem av Slade, og trekte seg òg frå bandet, og føretrekte å jobba åleine i studio, i staden for å fortsetja utan Holder. Powell vart kortvarig bartender på eit hotell kona hans administrerte, men ville snart bli med Hill igjen for å danna Slade II seinare på året.

Nyare år (sidan 1993)

Don Powell signerer eksemplar av biografien sin Look Wot I Dun – My Life in Slade i Liverpool One's Waterstones i 2014.

Slade II vart danna i 1992 av Hill med Powell og tre andre musikarar - Craig Fenney (bass), Steve Makin (gitar) og Steve Whalley (hovudvokal og gitar). Forslaget om å kalla gruppa Slade II kom frå Holder, men Lea var ikkje nøgd med at Slade-namnet vart brukt i det heile. Namnet i gruppa vart forkorta til berre Slade igjen ti år seinare. Bandet jobba solid på den britiske teaterkrinsen i vintermånadene og i heile Europa resten av året, og gav ut eit studioalbum i 1994 med tittelen Keep on Rockin', som inneheldt Steve Whalley på vokal. Albumet var ikkje vellykka, og heller ikkje singlane «Hot Luv» og «Black and White World». Bandet har sett mange besetningar (inkludert Dave Glover på bass, pluss noverande Mal McNulty på gitar og vokal og John Berry på bass og vokal), men Hill og Powell har vore med heile vegen.

Slade vart samla att for to arrangement i løpet av 1996: gravferda til den mangeårige Slade-sjefen Chas Chandler og for ein episode av TV-showet This Is Your Life som inneheldt Holder som tema. Også i 1996 vart det gjeve ut ei samling med tittelen The Genesis of Slade, som inneheldt sjeldan og nokre tidlegare songar som ikkje var gjevne ut før frå The Vendors, Steve Brett & The Mavericks og The 'N Betweens. I løpet av 1997 nådde ei ny Slade-samling, Feel the Noize - Greatest Hits, 19. plassen i Storbritannia, medan året etter vart ein remiks av «Merry Xmas Everybody» gjeven ut under namnet Slade Vs. Flush, som nådde 30. plassen.

I 1999 sende BBC One ein nylaga dokumentar om bandet, med tittelen It's Slade, som inneheldt nye intervju med alle fire medlemmane i bandet, saman med forskjellige andre musikalske artistar og kjendisar som Ozzy Osbourne, Noel Gallagher, Status Quo, Toyah Wilcox og Suzi Quatro. Det vart fortalt av Radio One-programleiaren Mark Radcliffe. I 2000 vart Holder utnemnt til Member of the Most Excellent Order of the British Empire for tenestene sine til musikk, og stemma hans vart spelt inn for heismeldinger i Walsall New Art Gallery.

I 2002 forkorta Slade II namnet til Slade og gav ut albumet Keep on Rockin' på nytt med ei handfull nye spor inkludert, med tittelen Cum on Let's Party. Bandet gav òg ut to nye singlar, med tittelen «Some Exercise» og «Take Me Home». Begge singlane vart gjeve ut i Belgia gjennom Virgin Records. I 2003 kunngjorde den fengsla seriemordaren Rosemary West at ho visstnok var trulova med bassisten Dave Glover. Den påståtte trulovinga vart avblåse kort tid etterpå, og Glover vart så sparka frå Slade av Dave Hill. Glover innrømte å ha skrive til henne om saka, men nekta for å ha vore romantisk engasjert. Ei amerikansk samling vart gjeve ut av Shout! Fabrikk i 2004, med tittelen Get Yer Boots On: The Best of Slade.

I 2005 forlét Steve Whalley, original songar for Slade II, bandet og vart erstatta av Mal McNulty, som har sunge for bandet sidan. I november 2005 gav Polydor ut ei ny Slade-samling, The Very Best of Slade, som nådde 39. plassen i Storbritannia. Ein DVD vart òg utgjeven for første gang, med ei samling Slade-videoar. Frå 2006 til 2007 gav plateselskapet Salvo ut ommastra utgåver av heile katalogen til Slade, inkludert eit fire plater stort antologisett med tittelen The Slade Box (Anthology 1969–1991) og ein pakke med alle konsertalbuma i eitt Slade Alive! - The Live Anthology. Den ommastra serien inkluderte òg utgjevinga av ei ny samling berre kalla B-Sides, som inneheldt alle B-sidene til bandet. Shout! Factory gav òg ut samlinga In for a Penny: Raves & Faves i 2007.

På slutten av 2006 endra britiske reglar seg for å tillata at nedlasting av gamle singlar kunne kvalifisere for singellista, og dermed gjekk «Merry Xmas Everybody» igjen inn på lista. Han har komme inn i den britiske topp 75-lista kvar jul sidan den gongen, mest vellykka i 2007 då han nådde topp 20. I 2009 vart ei ny samling gjeven ut, Live at BBC. Ho inneheldt songar spelte inn for BBC mellom 1969 og 1972, Radio 1-jinglar spelte inn i 1973 og 1974, og på den andre plata songar spelt inn live på Paris Theatre i London, i august 1972. I november 2009 gav Universal Music ut ei ny samling med tittelen Merry Xmas Everybody: Party Hits, som nådde 151. plassen i Storbritannia. I 2010 deltok alle dei fire originale medlemmane av Slade på eit forretningsmøte i håp om at dette kanskje kan føra til at bandet vart gjenforeina for ein avskjedsturné. Likevel vart møtet etter kort tid oppløyst over dei same stridstema som førte til at bandet vart oppløyst i første omgang, og førte til at ein slik idé vart skrinlagd.

I 2011 gav Salvo ut ein ommastra versjon av Sladest som inkluderte ein tidlegare ikkje utgjeven studioversjon av konsertsongen «Hear Me Calling». På kvelden 21. desember 2012 heldt BBC Four Slade Night, som bestod av ei visning av dokumentaren It's Slade frå 1999, Slade at the BBC, og filmen til bandet, Slade in Flame frå 1975. Slade at the BBC er ei samling av framferdene til bandet frå BBC-arkivet gjennom heile karrieren frå 1969 til 1991, introdusert av Noddy Holder. I følgje BARB var sjåartalet på It's Slade 608 000 medan Slade at The BBC hadde totalt 477 000 sjåarar.

Etter mange års arbeid med Lise Lyng Falkenberg sidan 2006, vart biografien til Powell, Look Wot I Dun - My Life in Slade gjeve ut 14. oktober 2013 av Omnibus Press (Music Sales Ltd). Boka er basert på meir enn 50 timars intervju med Powell, og dessutan hans eigne 20 år med dagbøker og notatbøker han førte på grunn av problema sine med korttidsminne etter ulykka i 1973. I tillegg inneheldt boka bidrag og sitat frå intervju av 28 av Powell sine vener, kollegaer og familiemedlemmer. Biografien ser i detalj på den lange karrieren til Slades og livet til Powell, som inkluderte spritdrikking med Ozzy Osbourne. For å marknadsfære boka dukka Powell opp ved ei rekke boksigneringar, i tillegg til eit velgjerande «Tea with Don Powell»-arrangement, ei spørsmål- og svar-økt, der Powell diskuterte livet sitt med Clive Eakin frå BBC Coventry & Warwick. Det var til støtte for National Autistic Society. I 2015 vart plateboksen When Slade Rocked the World utgjeven.

3. februar 2020 kunngjorde Powell på den offisielle nettstaden sin at Hill hadde sendt han ein «kald epost» som informerte han om at det ikkje lenger var behov for tenestene hans. Hill nektar for denne versjonen av hendingane og uttalte at brotet var meir minneleg. Powell kunngjorde òg at han vil danna «Don Powell's Slade» med den tidlegare Slade II-bassisten Craig Fenney. Powell vart erstatta av Alex Bines. Don Powell si utsegn vart fjerna frå nettstaden hans kort tid etterpå.

Musikkstil

Slade har vorte sitert som påverknad på band innan ei rekke sjangrar, inkludert progressiv rock, heavy metal, glamrock, hardrock og poprock. Mange Slade-songar vart skrivne spesielt for publikumsdeltaking, til dømes «Get Down and Get With It», «Mama Weer All Crazee Now», «Cum on Feel the Noize», «Give Us a Goal», «We'll Bring The House Down», «Rock and roll Preacher» og «My Oh My». I dagane før Slade, var Holder, Lea, Hill og Powell påverka av amerikanske bluesartistar som Sonny Boy Williamson II, John Lee Hooker og Howlin 'Wolf, men vart deretter interesserte i arbeidet til Little Richard. Seinare skulle dei henta kunstnarisk innverknad frå samtidige rockeartistar som The Beatles, Chuck Berry, Joe Brown, Cream, The Kinks, Wilson Pickett, Otis Redding, The Rolling Stones, Rufus Thomas, The Who, The Pretty Things og Screaming Lord Sutch.. Chas Chandler sitt samband med The Animals og Jimi Hendrix hadde òg innverknad.

Albumet Beginnings frå 1969 kom ut under namnet Ambrose Slade, med mange musikalske påverknader med coverversjonar av songar av Steppenwolf, Ted Nugent, Frank Zappa, The Moody Blues, The Beatles og Marvin Gaye. Albumet inneheldt element av psykedelisk rock og klassisk 1960-talsrock. Play It Loud (1970), var òg påverka av klassisk rock frå 1960-talet, men viste òg tilhugar til ein hardare rockelyd. Konsertalbumet deira frå 1972, Slade Alive! hadde coverversjonar av songar av Ten Years After, The Lovin 'Spoonful, Bobby Marchan og Steppenwolf, og sjølv om albumet inneheldt sterke element av klassisk rock, indikerte det òg glamrock-stilen som skulle komma.

Singelen «Coz I Luv You» frå 1971, og B-sida «Kill 'Em At The Hot Club Tonite»frå 1973 vart inspirert av sigøynarswingen til Quintette du Hot Club de France, særskild gitar- og fiolinstilane til Django Reinhardt og Stéphane Grappelli.

Slayed? (1972) fusjonerte glamrock med klassisk rock, og medan albumet frå 1974, Old New Borrowed and Blue, fortsette på denne måten, inneheldt det òg poprock, rockballader og humoristiske spor. Det neste albumet var filmmusikkalbumet Slade in Flame frå 1974 som såg tilbake til klassisk rock frå 1960-talet, for å passa med temaet i filmen. Singelen frå albumet, «Far Far Away» hadde ein akustisk rockelyd, medan den følgjande singelen «How Feel It Feel?» inneheldt bruk av messing- og treblåsinstrument.

I 1975, medan dei budde i USA, vart Slade påverka av sørlege boogie-rockeband, og som eit resultat hadde Nobody's Fools ei brei blanding av stilar, inkludert soul, country, rock, funk, folk og blues. Albumet inneheldt òg nokre sjelfulle kvinnelege korvokalistar. Etter at bandet kom tilbake til Storbritannia i 1977, byrja dei å slå saman den amerikanske påverknaden deira med ein klassisk, hardrock. Return to Base (1979) inneheldt element av klassisk rock, akustisk rock, rockeballader, ambient rock og rock and roll. To album, utgjevne i 1981; We'll Bring the House Down og Till Deaf Do Us Part bestod av ein hardrock og heavy metal-stil, som eit resultat av interessa bandet fekk hos heavy metal-fansem, etter suksessen deira på Readingfestivalen.

Albumet The Amazing Kamikaze Syndrome frå 1983 inneheldt ei endring i musikalsk retning, med ein meir kommersielt vennleg rockelyd på nokre spor, blanda med hardrock og glam metal-påverknader. Nokre av spora hadde eit motorsport-tema. Ein singel frå albumet, «My Oh My», var ein powerballade, medan den neste singelen, «Run Runaway» minte om ein skotsk jig. Det neste albumet til Slade, Rogues Gallery, inneheldt ein sterk bruk av synthesiser, som var eit populært instrument i siste halvdel av 1980-åra, til liks med det siste albumet til bandet You Boyz Make Big Noize, sjølv om dette albumet hadde ein litt meir røffare hardrocklyd.

Ettermæle

Slade har påverka mange artistar, inkludert: Nirvana, Smashing Pumpkins, The Ramones, Sex Pistols, The Clash, Kiss, Mötley Crüe, Quiet Riot, Poison, Def Leppard, Cheap Trick, Twisted Sister, The Undertones, The Replacements og The Runaways. Andre artistar inkluderer Hanoi Rocks, Queen, Kirka, Hot Leg, Candlebox, Cock Sparrer og Girlschool. Den anarkiske haldninga deira vart adoptert av The Damned, Wonder Stuff og Oasis, der sistnemnde spelte «Cum on Feel the Noize». Komikarane Vic Reeves, Bob Mortimer, Paul Whitehouse og Mark Williams parodierte kjærleg bandet i ei rekkje av det bandet kalla «hysterisk nøyaktige» «Slade in Residence» og «Slade on Holiday»-sketsjar, i TV-serien The Smell of Reeves and Mortimer som gjekk på byrjinga av 1990-talet.

Joey Ramone uttalte «Eg brukte det meste av byrjinga av 70-åra på å lytta til Slade Alive! og tenkte for meg sjølv 'Wow - dette er det eg vil gjera. Eg vil gjera den typen intensitet for meg sjølv. Eit par år seinare var eg på CBGB og gjorde min beste Noddy Holder.» Steve Jones frå Sex Pistols sa «Slade var alltid kompromisslause. Me hadde alltid kjensla av at dei var på vår side. Eg veit ikkje, men eg trur me hadde rett.» NME kommenterte ettermælet til Slade i ei melding av eit samlealbum, «Dei lekamliggjorde den strålande absurditeten til den største popen, med kinnskjegg, den spegla topphatten og bolleklyppen til Dave Hill. Slik sett var dei den enklaste, mest mogelege, effektive svaret på dei oppblåste pretensjonane og pseudo-intellektet i progrocken.» I 1981 sa hovudgitaristen og låtskrivaren i Adam and the Ants, Marco Pirroni, som no eig den opphavlege 'Superyob'-gitaren til Dave Hill at han var sterkt påverka av den første konserten han nokon gong såg, som var Slade på Wembley Pool i 1973.

TV-programleiaren Gareth Jones, også kjent som Gaz Top, var ein kjent Slade-fan som var vert for Slade-dokumentaren «Slade Perseverance» frå 1986. Jones dukka òg opp på dei offisielle Slade fanklubbkonvensjonane i 1986 og 1987. Andre kjente Slade-fans inkluderer den engelske fotballspelaren Gary Lineker og den walisiske fotballspelaren Nigel Vaughan, som Lea og Hill vitja andre juledag 1989 på fotballbanen til Wolverhampton Wanderers.

Ozzy Osbourne kommenterte under ein Slade-dokumentar, «Noddy Holder har ein av dei største stemmene i rocken nokosinne.» På showet sitt, 'Breakfast With Alice' på Planet Rock, uttalte Alice Cooper «Eg elskar Slade. Ein av dei merkelegaste utsjåande banda gjennom tidene ... Twisted Sister levde på Slade, og det gjorde Quiet Riot òg i ganske stor grad. Dei skreiv dei mest fengjande songane som fanst.» I 2008 sa Nikki Sixx frå Mötley Crüe, «...som med Alice Cooper og Bowie og Slade - desse jævla banda gav 150 prosent. Det handla om mote, det handla om musikk, det handla om å tøye grensene». Status Quo-bassisten John Edwards uttalte i eit intervju i 2010: «Eg meinte den beste bassisten var Jimmy Lea frå Slade. Å, han er berre strålande. Han er ein strålande musikar, den fyren. Han er ein seriøs bassist. Det bandet (Slade) er så undervurderte som musikarar. Så originale.» Deep Purple-gitaristen Ritchie Blackmore sa om dei: «Dei er ei god gruppe fordi dei ikkje bryr seg om notane, og det er eit publikum som ønsker det. Ei anna gruppe kunne ha vore for hemma til å gjera det dei gjer.»

Twisted Sister-vokalisten Dee Snider skildra ein gang Twisted Sister som Slade møte Sex Pistols. Twisted Sisters-gitaristen Jay Jay French sa «Eg vil seia at vår direkte avstamming i desse dagane er litt av Slade og Alice Cooper.» I det siste Mark Radcliffe & Stuart Maconie-programmet på BBC Radio Two i 2011 sa Manic Street Preachers-bassisten Nicky Wire at han meinte Slades sitt materiale etter Readingfestivalen var veldig undervurdert.

Kiss-bassist Gene Simmons sa at den tidlege låtskrivingsetosen og sceneframferda til Kiss vart påverka av Slade. I boka si Kiss and Make-up skreiv Simmons «.. me likte måten dei (Slade) fekk kontakt med publikum og måten dei skreiv anthem på ... vi ønskte den same energien, den same uimotståelige enkelheita». Tom Petersson frå Cheap Trick sa at bandet hans drog for å sjå Slade opptre, og at dei (Slade) brukte «alle billege triks i boka», og dermed utilsikta fann opp namnet i gruppa. Cheap Trick covra songen «When the Lights Are Out» på albumet The Latest i 2009. Quiet Riot hadde amerikanske hittar med coverversjonane av «Cum on Feel the Noize» og «Mama Weer All Crazee Now». Opphavet til Slade si innverknad på Quiet Riot går tilbake til byrjinga av 1970-talet, då Kevin DuBrow fotograferte Slade under den første konserten deira i Los Angele på Whisky a Go Go. Likevel hevdar Quiet Riot-trommeslagaren Frankie Banali at DuBrow ikkje var fan av Slade, og favoriserte andre britiske rockeband som Queen og Humble Pie.

Heider

I 1971 stemte bladet Record Mirror Slade til tiandeplassen over dei beste britiske gruppene basert på singlar for året. I løpet av 1972 kåra det då populære ungdomsbladet, Fab 208, bandet til «Årets gruppe» medan det same året i Record Mirror vart kåra til nummer to på lista over dei mest lovande britiske gruppene, femteplassen på lista over dei 18 beste gruppene og 17. plassen i kategorien mannlege grupper. Også i 1972 vart Slade kåra til toppband og leiande plateartist i NME, og det beste konsertbandet. Radio Luxembourg overrekte Slade prisen for «årets gruppe i Storbritannia» i 1973.

I februar 1973 vart Slade kåra til beste liveband av Disc Music Awards. Same året vart bandet igjen kåra til den beste gruppa i verda i ei lesarundersøking i NME Poll og toppgruppe i BBC World Service Poll. I april 1973 rangerte magasinet Record Mirror Slade på tredjeplassen på topp 10 over både dei beste album- og singelbanda. Record Mirror si eksklusive listeundersøking var basert på eit poengsystem tildelt i samsvar med posisjon og tid på britiske singellister dei første tre månadane av året. I juli 1973 rangerte magasinet Record Mirror Slade som nummer seks av 10 på den britiske singellista for grupper og nummer 3 på den britiske gruppealbumlista. I 1973 og 1974 mottok bandet Carl-Alan-prisen for beste gruppe.

Tidleg i 1974 vart bandet kåra til den beste utanlandske gruppa av det største musikkmagasinet i Spania på den tida og vart kåra til beste utanlandske gruppe i Finland, Belgia og Irland. Disc Music Awards rangerte Slade som det beste konsertbandet og den beste britiske gruppa. Slade vart nummer fire i kategorien «toppgrupper i verda». Individuelle medlemmer vart òg anerkjente; Noddy Holder vart nummer fem over dei beste britiske mannlege songarane, medan Jim Lea vart nummer ni på lista over beste låtskrivarar. I resultata frå målingane til Record and Radio Mirror frå 1974 vart Slade kåra til den beste britiske gruppa, med og andreplassen på den britiske mannlege songar-lista Dave Hill og Jim Lea kom på den britiske topplista på høvesvis nummer éin og sju. Lea dukka òg opp som nummer ni på liste over den beste britiske klaverspelaren og nummer to på lista over diverse instrument. Don Powell vart kåra til den beste britisk trommeslagaren. Bandet samla den belgiske prisen frå 1974 for beste gruppe i verda.

I februar 1976 kåra bladet Record Mirror Slade til den tredje beste britiske gruppa med Noddy Holder på nummer åtte på lista over den beste mannlege songaren og nummer seks på lista over beste låtskrivar. I 1980 stemte Record Mirror gruppa til årets mest inspirerte comeback.

Biografiar

• The Slade Story by George Tremlett. London: Futura Publications, 1975. ISBN 0-8600-7193-6
• Slade, Feel the Noize!: An Illustrated Biography by Chris Charlesworth. London: Omnibus Press, 1984. ISBN 0-7119-0538-X
• Slade – Perseverance: 25 Years of Noize: A Diskografi compiled by Morten Langkilde Rasmussen. Hvidovre: M. Langkilde Rasmussen, 1996. ISBN 8798497928
• Who's Crazee Now?: My Autobiography by Noddy Holder with Lisa Verrico. London: Ebury Press, 2000 ISBN 0-09-187503-X
• Cum On Feel the Noize! The Story of Slade by Alan Parker & Steve Grantley. London: Carlton Books, 2006 ISBN 978-1-84442-151-0
• Look Wot I Dun: My Life in Slade by Don Powell and Lise Lyng Falkenberg. London: Omnibus Press, 2013 ISBN 978-1-78305-040-6
• So Here It Is: The Autobiography by Dave Hill. Unbound, 2017 ISBN 978-1-78352-420-4
• THE NOIZE - The Slade Diskografi by Ian Edmundson and Chris Selby, Amazon, 2019 ISBN 978-1794359154
• SLADE: Six Years On The Road by Ian Edmundson, Amazon, 2019 ISBN 978-1092484985

Medverkande

Noverande medlemmar

• Dave Hill - gitar, vokal (sidan 1966)
• John Berry - bass, fiolin (sidan 2003), solovokal (sidan 2019)
• Russell Keefe - solovokal, klaverinstrument (sidan 2019)
• Alex Bines - trommer (sidan 2020)

Tidlegare medlemmar

• Noddy Holder – solovokal, gitar (1966–1992)
• Jim Lea – bass, klaverinstrument, fiolin, vokal (1966–1992)
• Don Powell – trommer (1966–2020)
• Steve Whalley – solovokal, gitar (1992–2005)
• Steve Makin – gitar (1992–1996)
• Craig Fenney – bass, vokal (1992–1994)
• Trevor Holliday – bass, klaverinstrument, vokal (1994–2000)
• Dave Glover – bass, vokal (2000–2003)
• Mal McNulty – solovokal, gitar (2005–2019)

Besetningar

1966–1992	Noddy Holder – vokal, gitar Dave Hill – gitar, vokal Jim Lea – bass, klaverinstrument, fiolin, vokal Don Powell – trommer
1992–1994	Steve Whalley – vokal, gitar Steve Makin – gitar Dave Hill – gitar, vokal Craig Fenney – bass, vokal Don Powell – trommer
1994–1996	Steve Whalley – vokal, gitar Steve Makin – gitar Dave Hill – gitar, vokal Trevor Holliday – bass, klaverinstrument, vokal Don Powell – trommer
1996–2000	Steve Whalley – vokal, gitar Dave Hill – gitar, vokal Trevor Holliday – bass, klaverinstrument, vokal Don Powell – trommer
2000–2003	Steve Whalley – vokal, gitar Dave Hill – gitar, vokal Dave Glover – bass, vokal Don Powell – trommer
2003–2005	Steve Whalley – vokal, gitar Dave Hill – gitar, vokal John Berry – bass, fiolin, vokal Don Powell – trommer
2005–2019	Mal McNulty – vokal, gitar Dave Hill – gitar, vokal John Berry – bass, fiolin, vokal Don Powell – trommer
2019–2020	Russell Keefe - vokal, klaverinstrument John Berry - vokal, bass, fiolin Dave Hill - gitar, vokal Don Powell - trommer
Sidan 2020	Russell Keefe - vokal, klaverinstrument John Berry - vokal, bass, fiolin Dave Hill - gitar, vokal Alex Bines - trommer

Diskografi

For meir om dette emnet, sjå Diskografien til Slade.

• Beginnings (som Ambrose Slade, 1969)
• Play It Loud (1970)
• Slayed? (1972)
• Sladest (1973)
• Old New Borrowed and Blue (1974)
• Slade in Flame (1974)
• Nobody's Fools (1976)
• Whatever Happened to Slade (1977)
• Return to Base (1979)
• We'll Bring the House Down (1981)
• Till Deaf Do Us Part (1981)
• The Amazing Kamikaze Syndrome (1983), nyutgjeve i 1984 som Keep Your Hands Off My Power Supply
• Rogues Gallery (1985)
• Crackers - The Christmas Party Album (1985)
• You Boyz Make Big Noize (1987)
• Keep on Rockin' (1994) (som Slade II), nyutgjeve i 2002 som Cum on Let's Party

Kjelder

• Denne artikkelen bygger på «Slade» frå Wikipedia på engelsk, den 5. oktober 2021.
  • Wikipedia på engelsk oppgav desse kjeldene:
• Du Noyer, Paul (2003). The Illustrated Encyclopaedia of Music (1st utg.). Fulham, London: Flame Tree Publishing. ISBN 978-1-904041-96-2. 
• Roberts, David (2006). British Hit Singles & Albums (19th utg.). London: Guinness World Records Limited. ISBN 978-1-904994-10-7.