Naar inhoud springen

Relikwie

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Zie relict voor overlevende organismen, soorten of verschijnselen uit vroegere tijden
Christelijke relieken

Heilige Tuniek
Relieken van Jezus

Een kast met kleine reliekhouders in het Klooster Sint-Gabriël in Hekendorp
Lebuïnuskelk (Museum Catharijneconvent, Utrecht)
Reliekentoning vanaf de dwerggalerij van de Sint-Servaaskerk tijdens de Maastrichtse Heiligdomsvaart, ca. 1460)
Schedelreliekhouder Johannes de Doper in de Sint-Baafskathedraal in Gent
Echtheidsverklaring van relieken

Relikwieën of relieken (Latijn: reliquiae) zijn overblijfselen die binnen bepaalde religies vereerd worden. Met name in het rooms-katholieke en oosters-orthodoxe christendom en in het hindoeïsme en het boeddhisme speelt de verering van relikwieën een belangrijke rol. Binnen sommige stromingen van de islam heeft reliekverering een zekere rol, maar binnen andere stromingen wordt dit afgewezen als afgoderij.

Relikwieën in het christendom

[bewerken | brontekst bewerken]

Binnen het Rooms-katholicisme worden met relikwieën de overblijfselen bedoeld van het lichaam van heiligen of voorwerpen die met het lichaam van Jezus, Maria of een andere heilige in contact zijn geweest.

Dergelijke voorwerpen worden, op volgorde van belang, in drie categorieën ingedeeld:

  • Eerstegraads relieken: lichamen of lichaamsdelen van overleden heiligen;
  • Tweedegraads relieken: voorwerpen die met Christus of een heilige in contact zijn geweest tijdens hun leven (kleding, schoeisel, gebruiksvoorwerpen, enz.);
  • Derdegraads relieken: voorwerpen die met Christus of een heilige in contact zijn geweest na hun dood (de Heilige Lans, lijkwades, aarde uit een graf, enz.).

Het vereren van relikwieën is terug te voeren op de vroeg-christelijke gewoonte om de liturgie te vieren boven of nabij het graf van martelaren, bijvoorbeeld in de catacomben in Rome. Toen in later tijden op of nabij de graven van martelaren kerken verrezen, ontstond de gewoonte om relikwieën in het altaar te plaatsen. Deze gewoonte bestaat in katholieke kerken nog steeds. Indien een altaar ontwijd is, dan wordt de reliek terug naar de bisschop gezonden.[bron?] In het verleden werden wonderdadige krachten toegekend aan de relieken van heiligen. Zij zouden als 'kanaal' van goddelijke macht kunnen optreden (de overleden heiligen verrichten dus niet zelf deze wonderen).

Relieken van een heilige worden vaak op de naamdag van de heilige ter verering aangeboden. In sommige plaatsen komen de gelovigen na de mis naar voren om een theca met daarin de relikwie te kussen.[1] In Lier (Sint-Gummarus) en Brugge (Heilig Bloed) vinden processies plaats, gepaard gaande met uitgebreide feestelijkheden. In andere plaatsen, zoals Aken, Kornelimünster, Susteren, Maastricht en Hoei, worden zevenjaarlijkse heiligdomsvaarten georganiseerd, vaak teruggaand op eeuwenoude tradities. Gedurende de rest van het jaar worden de relieken bewaard in de sacristie of in een beveiligde bewaarplaats, soms onder de hoede van een broederschap, die zich op de devotie van deze heilige heeft toegelegd.

In Nederland en België is de verering van relikwieën op veel plaatsen in onbruik geraakt.[2]

Handelsverbod

[bewerken | brontekst bewerken]

In de late Middeleeuwen vormden relikwieën een bron van levendige handel. Er werden zeer veel misbruiken gepleegd omwille van economische redenen. Hierdoor werden gelovigen niet alleen financieel maar ook spiritueel bedrogen. Het verhandelen van gewijde objecten en relieken in het bijzonder is kerkrechtelijk verboden (simonie). De katholieke kerk verbiedt het handelen in eerste- en tweedegraads relikwieën. Leken mogen in principe geen relieken bewaren in een ongewijde ruimte. Handel in relikwieën uit de derde graad is wél toegestaan, onder toezicht van de kerkelijke overheid. Een relikwie draagt een zegel uit was. Bij het reliek hoort een certificaat of diploma, ook wel echtheidsverklaring genoemd. Zegels en certificaten worden afgegeven door bisschoppen, abten en in het bijzonder de vicaris-generaal van het bisdom Rome. Als de zegel verbroken of niet aanwezig is, is de authenticiteit niet meer aan te tonen. Vaak krijgen bedevaartsoorden nog steeds kostbare relieken toegezonden van populaire heiligen.[3]

Als gevolg van de middeleeuwse reliekenhandel is verering van relikwieën binnen het christendom omstreden. Reliekenverering zou volgens sommigen een voortzetting zijn van heidense afgoderij en heldenverering en zou de aandacht afleiden van God. Veel protestanten wijzen het vereren van relikwieën daarom af. Voorstanders van relikwieënverering zoeken hun rechtvaardiging in diverse Bijbelpassages.[4]

Beroemde relikwieën wereldwijd

[bewerken | brontekst bewerken]

Relikwieën in België

[bewerken | brontekst bewerken]

Relikwieën in Nederland

[bewerken | brontekst bewerken]

Afbeeldingen christelijke relieken

[bewerken | brontekst bewerken]

Eerstegraads relieken

[bewerken | brontekst bewerken]

Reliekhouders

[bewerken | brontekst bewerken]
Zie Reliekhouder voor het hoofdartikel over dit onderwerp.

Tweede- en derdegraads relieken

[bewerken | brontekst bewerken]

Reliekentoning

[bewerken | brontekst bewerken]

Relikwieën in andere religies

[bewerken | brontekst bewerken]

Binnen sommige stromingen van de islam worden ook relikwieën vereerd. In het Topkapıpaleis in Istanboel worden diverse relikwieën van de profeet Mohammed bewaard, zoals een tand van de profeet, een voetafdruk, stof uit zijn graftombe, en de zwaarden van Mohammed. In het Mevlanamuseum in Konya wordt de baard van de profeet bewaard.

Opmerkelijk is de relikwie van Johannes de Doper, die in de Omajjadenmoskee in Damascus wordt bewaard. Hij wordt in de islam, evenals in het christendom, gezien als een van de profeten. In het sjiisme worden de graven van een twaalftal sjiitische imams als heilige plekken beschouwd. Een goede sjiiet heeft als religieuze plicht om alle twaalf graven te bezoeken.

Andere stromingen in de islam, zoals de puriteinse wahabieten en salafisten, beschouwen reliekenverering als afgoderij en verbieden dit gebruik rigoureus. In de Moskee van de Profeet in Medina, in het streng-wahabietische Saoedi-Arabië, is het graf van de profeet Mohammed zelfs door de religieuze autoriteiten aan het oog van het publiek onttrokken door de zogenaamde 'groene koepel', zodat het graf niet aangeraakt kan worden.

Ook in het boeddhisme worden relieken bewaard en vereerd. Bekend is de tand van Boeddha die in de Sri Dalada Maligawatempel ("Heilige Tandtempel") op Sri Lanka wordt bewaard. Ook werd in 1987 een vingerkootje van de stichter van het boeddhisme teruggevonden in Baoji, waar het volgens de overlevering sinds 874 had gelegen in een ondergrondse hall vol relikwieën. Sindsdien werd het bewaard in de Famen-tempel, totdat het in 2009 werd overgebracht naar een speciaal gebouwde stoepa.

Een Boeddhistische relikwie wordt sirira genoemd. Een Tibetaanse gau is een draagbare reliekhouder waarin relikwieën zoals botdelen, haren of fragmenten van kleding van overleden leraren, of religieuze teksten of geneeskrachtige kruiden worden bewaard. Een tsatsa is een klein votief- of offertabletje, dat gebakken is van klei die soms wordt vermengd met de as van een overleden tulku.

Afbeeldingen niet-christelijke relieken

[bewerken | brontekst bewerken]
Zie de categorie Relics van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.