Naar inhoud springen

Mark Levine

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Mark Levine
Plaats uw zelfgemaakte foto hier
Algemene informatie
Volledige naam Mark Jay Levine
Geboren 4 oktober 1938
Geboorteplaats Concord
Overleden 27 januari 2022
Overlijdensplaats Oakland
Land Vlag van Verenigde Staten Verenigde Staten
Werk
Genre(s) jazz
Beroep muzikant, piano, trombone, auteur, docent
Instrument(en) piano, trombone
Officiële website
(en) AllMusic-profiel
(en) Discogs-profiel
(en) MusicBrainz-profiel
Portaal  Portaalicoon   Muziek

Mark Jay Levine (Concord (New Hampshire), 4 oktober 1938 - Oakland (Californië), 27 januari 2022)[1][2] was een Amerikaanse jazzmuzikant (piano, trombone), -componist, auteur en docent.

Levine werd geboren op 4 oktober 1938 in Concord, New Hampshire.[3] Hij begon met pianospelen op 5-jarige leeftijd en begon met trombone in zijn vroege tienerjaren. Hij studeerde aan de Boston University en studeerde af met een graad in muziek in 1960.[3] Hij studeerde ook privé bij Jaki Byard, Hall Overton en Herb Pomeroy.

Na zijn afstuderen verhuisde Levine naar New York, waar hij als freelancer werkte en vervolgens speelde met musici als Houston Person (1966), Mongo Santamaría (1969–70) en Willie Bobo (1971–1974).[3] Levine verhuisde toen naar San Francisco en speelde daar met Woody Shaw in 1975-1976.[3] Levine maakte zijn eerste opname als leader voor Catalyst Records in 1976. Hij speelde ook met het Blue Mitchell/Harold Land Quintet (1975-1979), Joe Henderson, Stan Getz, Bobby Hutcherson, Luis Gasca en Cal Tjader (1979-1983).[3] Van 1980 tot 1983 concentreerde hij zich op de ventieltrombone, maar keerde daarna terug naar het spelen van voornamelijk piano. Vervolgens leidde hij zijn eigen bands en nam hij op voor Concord Records als leader in 1983 en 1985.[3] Vanaf 1992 maakte Levine deel uit van de bigband van Henderson. Levine formeerde in 1996 een nieuw trio en nam ermee op voor zijn eigen, gelijknamige label. Zijn latin-jazzgroep Que Calor[4] werd opgericht in 1997.

Levine begon met lesgeven in 1970: naast privélessen werkte hij bij het Diablo Valley College (1979-1995), het Mills College (1985-1995), de Antioch University in San Francisco (1986-1987), het San Francisco Conservatory of Music (1992-1997) en de JazzSchool in Berkeley (vanaf 1997). Levine schreef ook de twee methodeboeken The Jazz Piano Book (1990) en The Jazz Theory Book (rond 1995). Hij werd genomineerd voor een Grammy Award voor «Best Latin Jazz Album» in 2003 voor zijn opname Isla.[5]

Mark Levin overleed in januari 2022 op 83-jarige leeftijd aan complicaties van een longontsteking.[6]

Jaar van opname Titel Label Opmerkingen
1975 Live at the Reunion San Francisco Jazz School Nonet, including Woody Shaw
1977? Up Till Now Catalyst Records
1983? Concepts Concord Jazz
1985 Smiley and Me Concord Jazz Duo met Smiley Winters (drums)[7]
1995? Impressions Met de Afro Blue Band
1997 One Notch Up Trio met Eddie Marshall, John Wiitala[8]
1997? Exact Change Met Eddie Marshall, John Wiitala
2000 Hey, It's Me Kwartet[9]
2001 Serengeti Kwartet met Peter Barshay (bas), Paul van Wageningen (drums), Michael Spiro (percussie)[10]
2002 Isla Left Coast Clave Meeste nummers in kwartet met Peter Barshay (bas), Paul van Wageningen (drums), Michael Spiro (percussion); twee nummers in kwintet met Harvey Wainapel (sopraansax, klarinet) toegevoegd; een nummer in kwintet met Sheila Smith (zang) toegevoegd[11][12]
2009 Off & On: The Music of Moacir Santos Met Mary Fettig (fluit, sopraansax, basklarinet), John Wiitala (bas), Paul Van Wageningen (drums), Michael Spiro (percussie)[13]
2010? New Music from New York

Met Cal Tjader

  • 1979: La Onda Va Bien (Concord Records)
  • 1980: Gozame! Pero Ya... (Concord)
  • 1981: A Fuego Vivo (Concord)
  • 1982: Heat Wave (Concord) - met Carmen McRae
  • 1984: Good Vibes (Concord)

Met Houston Person

  • 1966: Underground Soul! (Prestige)

Met Joe McPhee

  • 1977: Rotation] (HatHUT)

Met Moacir Santos

  • 1974: Saudade (Blue Note)