Naar inhoud springen

Finale Europees kampioenschap voetbal 2020

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Finale EK voetbal 2020
Competitie Europees kampioenschap voetbal 2020
Datum 11 juli 2021
Stadion Wembley Stadium
Locatie Londen, Vlag van Engeland Engeland
Scheidsrechter Vlag van Nederland Björn Kuipers[1]
Toeschouwers 67.173
Man van de wedstrijd Vlag van Italië Leonardo Bonucci
Weer Bewolkt
19 °C
68% luchtvochtigheid[2]
← Vorige     Volgende →
Portaal  Portaalicoon   Voetbal

De finale van het Europees kampioenschap voetbal 2020 werd gespeeld op zondag 11 juli 2021 in het Wembley Stadium in Londen (Engeland) tussen Italië en Engeland. Na doelpunten van Luke Shaw en Leonardo Bonucci in de reguliere speeltijd won Italië met 3–2 in de strafschoppenserie. Italië nam de titel over van Portugal, dat in 2016 de finale in de verlenging won van Frankrijk. Italië belandde in de finale door in de halve finales de strafschoppenserie te winnen na een 1–1 gelijkspel tegen Spanje. Engeland won in de halve finales in de verlenging met 2–1 van Denemarken. Deze slotwedstrijd van het EK werd gefloten door Björn Kuipers. Voorafgaand aan de wedstrijd vond de slotceremonie plaats.

Weg naar de finale

[bewerken | brontekst bewerken]
Route naar de finale
Italië Vlag van Italië Vlag van Engeland Engeland
EK 2020 – Kwalificatie
Udine, 23 maart 2019
Italië Vlag van Italië 2 – 0 Vlag van Finland Finland
Parma, 26 maart 2019
Italië Vlag van Italië 6 – 0 Vlag van Liechtenstein Liechtenstein
Iraklion, 8 juni 2019
Griekenland Vlag van Griekenland 0 – 3 Vlag van Italië Italië
Turijn, 11 juni 2019
Italië Vlag van Italië 2 – 1 Vlag van Bosnië en Herzegovina Bosnië en Herzegovina
Jerevan, 5 september 2019
Armenië Vlag van Armenië 1 – 3 Vlag van Italië Italië
Tampere, 8 september 2019
Finland Vlag van Finland 1 – 2 Vlag van Italië Italië
Rome, 12 oktober 2019
Italië Vlag van Italië 2 – 0 Vlag van Griekenland Griekenland
Vaduz, 15 oktober 2019
Liechtenstein Vlag van Liechtenstein 0 – 5 Vlag van Italië Italië
Zenica, 15 november 2019
Bosnië en Herzegovina Vlag van Bosnië en Herzegovina 0 – 3 Vlag van Italië Italië
Palermo, 18 november 2019
Italië Vlag van Italië 9 – 1 Vlag van Armenië Armenië
Londen, 22 maart 2019
Engeland Vlag van Engeland 5 – 0 Vlag van Tsjechië Tsjechië
Podgorica, 25 maart 2019
Montenegro Vlag van Montenegro 1 – 5 Vlag van Engeland Engeland
Londen, 7 september 2019
Engeland Vlag van Engeland 4 – 0 Vlag van Bulgarije Bulgarije
Southampton, 10 september 2019
Engeland Vlag van Engeland 5 – 3 Vlag van Kosovo Kosovo
Praag, 11 oktober 2019
Tsjechië Vlag van Tsjechië 2 – 1 Vlag van Engeland Engeland
Sofia, 14 oktober 2019
Bulgarije Vlag van Bulgarije 0 – 6 Vlag van Engeland Engeland
Londen, 14 november 2019
Engeland Vlag van Engeland 7 – 0 Vlag van Montenegro Montenegro
Pristina, 17 november 2019
Kosovo Vlag van Kosovo 0 – 4 Vlag van Engeland Engeland
Kwalificatie – Eindstand
Pos Team Wed Ptn
1 Vlag van Italië Italië 10 30
2 Vlag van Finland Finland 10 18
3 Vlag van Griekenland Griekenland 10 14
4 Vlag van Bosnië en Herzegovina Bosnië en Herzegovina 10 13
5 Vlag van Armenië Armenië 10 10
6 Vlag van Liechtenstein Liechtenstein 10 2
Bron: UEFA
Pos Team Wed Ptn
1 Vlag van Engeland Engeland 8 21
2 Vlag van Tsjechië Tsjechië 8 15
3 Vlag van Kosovo Kosovo 8 11
4 Vlag van Bulgarije Bulgarije 8 6
5 Vlag van Montenegro Montenegro 8 3
Bron: UEFA
Groepsfase – Wedstrijden
Rome, 11 juni 2021
Turkije Vlag van Turkije 0 – 3 Vlag van Italië Italië
Rome, 16 juni 2021
Italië Vlag van Italië 3 – 0 Vlag van Zwitserland Zwitserland
Rome, 20 juni 2021
Italië Vlag van Italië 1 – 0 Vlag van Wales Wales
Londen, 13 juni 2021
Engeland Vlag van Engeland 1 – 0 Vlag van Kroatië Kroatië
Londen, 18 juni 2021
Engeland Vlag van Engeland 0 – 0 Vlag van Schotland Schotland
Londen, 22 juni 2021
Tsjechië Vlag van Tsjechië 0 – 1 Vlag van Engeland Engeland
Groepsfase – Eindstand
Pos Team Wed Ptn
1 Vlag van Italië Italië (G) 3 9
2 Vlag van Wales Wales 3 4
3 Vlag van Zwitserland Zwitserland 3 4
4 Vlag van Turkije Turkije 3 0
Bron: UEFA
(G) Gastheer.





Pos Team Wed Ptn
1 Vlag van Engeland Engeland (G) 3 7
2 Vlag van Kroatië Kroatië 3 4
3 Vlag van Tsjechië Tsjechië 3 4
4 Vlag van Schotland Schotland (G) 3 1
Bron: UEFA
(G) Gastheer.


Knockoutfase – Achtste finale
Londen, 26 juni 2021
Italië Vlag van Italië 2 – 1 (n.v.) Vlag van Oostenrijk Oostenrijk
Londen, 29 juni 2021
Engeland Vlag van Engeland 2 – 0 Vlag van Duitsland Duitsland
Knockoutfase – Kwartfinale
München, 2 juli 2021
België Vlag van België 1 – 2 Vlag van Italië Italië
Rome, 3 juli 2021
Oekraïne Vlag van Oekraïne 0 – 4 Vlag van Engeland Engeland
Knockoutfase – Halve finale
Londen, 6 juli 2021
Italië Vlag van Italië 1 – 1 (n.v.) Vlag van Spanje Spanje
Strafschoppen: 4 – 2
Londen, 7 juli 2021
Engeland Vlag van Engeland 2 – 1 (n.v.) Vlag van Denemarken Denemarken

Teams voorafgaand aan de finale

[bewerken | brontekst bewerken]

Italië nam voor een tiende maal deel aan de eindronde van het Europees kampioenschap. De enige keer dat Italië hiervoor kampioen werd, was bij de eerste deelname, op het EK 1968. In de finale won Italië in een replay van Joegoslavië. De eerstvolgende deelname was in eigen land, op het EK 1980. Italië werd ditmaal vierde. Op het EK 1988 behaalde Italië opnieuw de halve finales, waarin ze werden uitgeschakeld door de Sovjet-Unie. Vanaf het EK 1996 was Italië een vaste deelnemer op EK's. In 1996 werd Italië nog in de groepsfase uitgeschakeld, maar vier jaar later, op het EK 2000 bereikte Italië de finale. Frankrijk ging er echter met de eindzege vandoor. Op het EK 2004 strandde Italië al in de groepsfase en op het EK 2008 was de kwartfinale tegen Spanje het eindstation. Op het EK 2012 verloor Italië de eindstrijd van datzelfde Spanje. Op het EK 2016 ging het in een strafschoppenreeks mis tegen Duitsland. Voorafgaand aan het EK 2020 bezat Italië de zevende plaats op de FIFA-wereldranglijst, waarmee het het zesde Europese land en EK-deelnemer op die lijst was.[3] De zevende plaats was veertien plaatsen hoger dan de 21ste plaats, die Italië bezat na afloop van het WK 2018, waarvoor Italië zich niet kwalificeerde.

Italië werd ongeslagen groepswinnaar in Groep J met Finland, Griekenland, Bosnië en Herzegovina, Armenië en Liechtenstein bij de kwalificatie voor het EK. Op het hoofdtoernooi kwam Italië terecht in Groep A, een groep waarin drie wedstrijden in Rome plaatsvonden. Bij de loting op 30 november 2019 werd bekendgemaakt dat Italië het in Groep A zou gaan opnemen tegen Zwitserland, Turkije en Wales.[4] Italië speelde de openingswedstrijd in het Stadio Olimpico tegen Turkije. Italië gaf nauwelijks kansen weg en kwam in de 53ste minuut zelf op voorsprong met een eigen doelpunt van Merih Demiral na een pass van Domenico Berardi. Doelpunten van Ciro Immobile en Lorenzo Insigne bezorgden Italië een 0–3 zege. In de tweede wedstrijd nam Italië het op tegen Zwitserland. Een vroeg doelpunt van aanvoerder Giorgio Chiellini, die even later geblesseerd afhaakte, werd afgekeurd wegens hands. Later in de eerste helft opende Manuel Locatelli wel de score voor Italië, na een dribbel en een pass van Berardi. In de tweede helft scoorde Manuel Locatelli opnieuw, met een schot van buiten het strafschopgebied. De wedstrijd werd in de 89ste minuut beslist met een afstandsschot van Ciro Immobile. Door deze 3–0 overwinning verzekerde Italië zich met nog een wedstrijd te gaan van een plaats in de achtste finales. De laatste groepswedstrijd tegen Wales ging daardoor om de groepswinst. Italië won de groep ook, want met een reserveteam won Italië met 1–0 door een doelpunt van Matteo Pessina uit een vrije trap van Marco Verratti.

In de achtste finales trof Italië Oostenrijk, de nummer 2 van Groep C, op Wembley. Italië had meer moeite met de nummer 2 van Groep C dan in haar groepswedstrijden. Immobile leek de score te openen in de eerste helft, maar hij schoot van afstand op de paal. In de 67ste minuut leek Oostenrijk via Marko Arnautović op voorsprong te komen, maar zijn kopgoal werd afgekeurd wegens buitenspel. Er was een verlenging nodig om het duel te beslissen. In het eerste deel van de verlenging kwam Italië op voorsprong. Federico Chiesa passeerde Daniel Bachmann na een borstaanname. Pessina verdubbelde nog in dezelfde helft van de verlenging de score. In de 114de minuut maakte Saša Kalajdžić de aansluitingstreffer voor Oostenrijk, maar Italië speelde de wedstrijd uit, waardoor zij zich plaatsten voor de kwartfinales in München, waarin België de tegenstander was. Italië domineerde in deze wedstrijden en Leonardo Bonucci dacht in de dertiende minuut te scoren. De VAR keurde dit doelpunt echter af wegens buitenspel. Italië kwam in de 31ste minuut alsnog op voorsprong, dankzij een doelpunt van Nicolò Barella. Italië kwam in de 44ste minuut op een 2–0 voorsprong na een gekruld afstandsschot van Lorenzo Insigne. Nog voor de rust deed Romelu Lukaku vanaf de penaltystip wat terug voor de Belgen. Diezelfde Lukaku was in de tweede helft dichtbij de gelijkmaker, maar er werd niet meer gescoord. Wel raakte Leonardo Spinazzola geblesseerd. De laatste horde voor de finale voor Italië was Spanje. Italië had minder balbezit, maar maakte na een uur spelen via Federico Chiesa wel het openingsdoelpunt van de wedstrijd. Tien minuten voor het einde van de reguliere speeltijd maakte Álvaro Morata gelijk na een combinatie met Dani Olmo. In de verlenging werd niet gescoord en dus moest het duel met een strafschoppenserie beslist worden. Manuel Locatelli miste de eerste penalty, maar vervolgens miste ook Dani Olmo vanaf elf meter. Belotti, Gerard Moreno, Leonardo Bonucci, Thiago Alcántara en Bernardeschi waren wel succesvol vanaf de penaltystip, voordat Álvaro Morata faalde. Jorginho schoot de beslissende penalty binnen, waardoor Italië zich plaatste voor de finale.

Engeland nam op het EK 1968 voor het eerst deel aan een eindronde van een EK en eindigde toen op de derde plaats. Voor het EK 1980 had Engeland zich opnieuw geplaatst. Ditmaal werd Engeland al in de groepsfase uitgeschakeld. Ook op het EK 1988 en het EK 1992 werd Engeland al vroegtijdig uitgeschakeld. Op het EK 1996 in eigen land werd Engeland in de halve finales met een strafschoppenserie uitgeschakeld door Duitsland. Op het EK 2000 werd Engeland weer uitgeschakeld in de groepsfase. Op het EK 2004 overleefden zij de groepsfase, maar werden zij in de kwartfinales na een strafschoppenserie uitgeschakeld door Portugal. Er werd geen kwalificatie afgedwongen voor het EK 2008. Op het EK 2012 werd Engeland opnieuw verslagen met een strafschoppenreeks. Ditmaal won Italië in de kwartfinales. Op het EK 2016 was de achtste finale tegen IJsland het eindstation. Voorafgaand aan het EK bezat Engeland de vierde plaats op de FIFA-wereldranglijst, waarmee Engeland het derde best geklasseerde Europese team op die ranglijst was.[3] De vierde plaats was twee plaatsen hoger dan de zesde plaats die Engeland bezat na het WK 2018, waarop Engeland de vierde plaats bereikte.

Bij de kwalificatie voor het EK werd Engeland groepswinnaar in Groep A, met Tsjechië, Kosovo, Bulgarije en Montenegro en verloor Engeland enkel de uitwedstrijd tegen het eerstgenoemde land. Op het hoofdtoernooi belandde Engeland in Groep D, waarin drie wedstrijden in Londen gespeeld werden. Bij de loting van 30 november 2019 werd bekendgemaakt dat Engeland in die groep vergezeld werd door Kroatië, Tsjechië en de winnaar van de play-off van divisie C van de Nations League, wat later Schotland bleek te zijn.[4] Engeland opende haar EK met een ontmoeting met Kroatië, dat Engeland in de halve finales van het WK 2018 uitschakelde. Nadat een schot van Phil Foden op de paal belandde, opende Raheem Sterling in de 57ste minuut de score na een pass van Kalvin Phillips. Dit bleek het enige doelpunt van de wedstrijd te zijn. In de tweede speelronde stond een derby tegen Schotland op de planning. John Stones kopte de bal op de paal en Reece James kopte de bal vlak voor de doellijn weg, maar er werd niet gescoord. Voorafgaand aan de derde groepswedstrijd, tegen Tsjechië, was Engeland al zeker van een plaats in de achtste finales. Sterling raakte al vroeg in de wedstrijd de paal, maar scoorde even later wel met een kopbal na een voorzet van Jack Grealish. Later in de wedstrijd vond enkel Jordan Henderson het net, maar hij stond buitenspel. Door de 0–1 zege werd Engeland groepswinnaar in Groep D.

In de eerste ronde van de knock-outfase speelde Engeland opnieuw in haar eigen hoofdstad. Ditmaal was Duitsland, de nummer 2 van Groep F, de tegenstander. In de eerste helft werd niet gescoord. De beste poging in de eerste drie kwartier was een afstandsschot van Sterling, die in de 75ste minuut zijn derde doelpunt van het toernooi maakte door de bal in het doel te schieten na een voorzat van Luke Shaw. Een paar minuten later belandde een poging van Thomas Müller vlak naast het doel. In de 85ste minuut kopte aanvoerder Harry Kane op aangeven van Grealish de 2–0 binnen. Na deze 2–0 zege op de rivaal Duitsland was Oekraïne Engelands tegenstander in de kwartfinale in Rome. Al in de vierde minuut was Kane verantwoordelijk voor de eerste treffer van de wedstrijd na een steekpass van Sterling. 1–0 was ook de ruststand. Die ruststand werd snel na de rust verdubbeld met een kopbal van Harry Maguire uit een vrije trap van Shaw. Diezelfde Shaw gaf vier minuten later opnieuw een assist, ditmaal voor een kopbal van Kane. In de 63ste minuut werd de marge nog groter toen Henderson zijn eerste interlanddoelpunt binnenkopte uit een hoekschop van Mason Mount. Dat was het laatste doelpunt van de avond en dus stond Engeland in de halve finales van het EK. In de tweede halve finale stond Engeland tegenover Denemarken. In de dertigste minuut incasseerde Engeland het eerste doelpunt van haar toernooi. Mikkel Damsgaard schoot raak bij een vrije trap. In de 39ste minuut kwam Engeland op gelijke hoogte na een eigen doelpunt van Simon Kjær, nadat Bukayo Saka Sterling probeerde te bereikten. Vlak voor dat doelpunt redde Kasper Schmeichel op een poging van Sterling. In de tweede helft bleef de score 1–1 en dus was er een verlenging nodig om het duel te beslissen. Vlak voor de rust van de verlenging kreeg Engeland een strafschop nadat Sterling naar de grond ging. De strafschop van Kane werd gered door Schmeichel, maar Kane zette Engeland in de rebound wel op voorsprong. Dat bleek het winnende doelpunt te zijn en dus stond Engeland voor het eerst in de historie in een EK-finale.

Zie Lijst van voetbalinterlands Engeland - Italië voor het hoofdartikel over dit onderwerp.
De ontmoeting tussen Engeland en Italië op het EK 2012.

Voorafgaand aan deze wedstrijd ontmoetten Italië en Engeland elkaar al 27 keer. Van die 27 wedstrijden werden er 10 gewonnen door Italië. Engeland zegevierde achtmaal en negen keer eindigde het duel onbeslist. In deze wedstrijden scoorde Italië 31 maal en was Engeland 33 keer trefzeker. De eerste ontmoeting tussen beide landen vond plaats op 13 mei 1933 in Rome. Giovanni Ferrari en Cliff Bastin scoorden bij een 1–1 gelijkspel. De meest recente ontmoeting voor de EK-finale vond plaats op 27 maart 2018 in Londen. Ook in deze ontmoeting scoorden beide teams één keer. Ditmaal stonden de namen van Jamie Vardy en Lorenzo Insigne op het scorebord.

Twee keer eerder troffen deze teams elkaar op een Europees kampioenschap. In de groepsfase van het EK 1980 maakte Marco Tardelli het enige doelpunt. Er werd niet gescoord in de kwartfinale van het EK 2012. Italië ging door na een strafschoppenserie. Ook op het wereldkampioenschap speelden Italië en Engeland twee keer eerder tegen elkaar en ook op dat podium won Italië beide vorige wedstrijden. Op het WK 1990 won Italië met 2–1 in de strijd om de derde plaats. In de groepsfase van het WK 2014 won Italië opnieuw met 2–1.

Scheidsrechter

[bewerken | brontekst bewerken]
Björn Kuipers

Op 8 juli 2021 maakte de Europese voetbalbond UEFA bekend dat Björn Kuipers de finale zal leiden, waarmee hij de eerste Nederlander werd die een EK-finale floot.[1] Sander van Roekel en Erwin Zeinstra zullen zijn assistenten zijn. Juan Carlos Yuste Jiménez is de reserve-assistent-scheidsrechter. De Spanjaard Carlos del Cerro Grande werd aangewezen als vierde official en de Duitser Bastian Dankert leidde het VAR-team. Zijn assistenten zullen de Nederlander Pol van Boekel en de Duitsers Christian Gittelmann en Marco Fritz zijn.

Eerdere UEFA-finales die Kuipers floot waren van de UEFA Super Cup in 2011, de Europa League in 2013, de Champions League in 2014 en de Europa League in 2018. Eerder op het EK 2020 leidde Kuipers de wedstrijden tussen Denemarken en België (Groep B, 1–2), Slowakije en Spanje (Groep E, 0–5) en Tsjechië en Denemarken (kwartfinale, 1–2). In deze wedstrijden deelde hij in totaal tien gele kaarten uit en gaf hij één strafschop. Eerder in zijn carrière leidde Kuipers al vier wedstrijden van Italië en drie wedstrijden van Engeland, waaronder de ontmoeting tussen deze landen op het WK 2014.


Wedstrijdgegevens

[bewerken | brontekst bewerken]
11 juli 2021
«onderlinge duels»
21:00 (UTC+2)
20:00 (UTC+1)
Italië Vlag van Italië 1 – 1 (n.v.)
3 – 2 pen.
Vlag van Engeland Engeland Stadion: Wembley Stadium, Londen
Toeschouwers: 67.173
Scheidsrechter: Vlag van Nederland Björn Kuipers
Assistenten: Vlag van Nederland Sander van Roekel
Assistenten: Vlag van Nederland Erwin Zeinstra
Vierde official: Vlag van Spanje Carlos del Cerro Grande
Vijfde official: Vlag van Spanje Juan Carlos Yuste Jiménez
Video-assistent: Vlag van Duitsland Bastian Dankert
AVAR 1: Vlag van Nederland Pol van Boekel
AVAR 2: Vlag van Duitsland Christian Gittelmann
AVAR 3: Vlag van Duitsland Marco Fritz
Bonucci Goal 67' verslag (UEFA) Goal 2' Shaw
  Strafschoppen  
Berardi Gescoord met penalty
Belotti Gemiste strafschop (gered door de doelman)
Bonucci Gescoord met penalty
Bernardeschi Gescoord met penalty
Jorginho Gemiste strafschop (gered door de doelman)
  Gescoord met penalty Kane
Gescoord met penalty Maguire
Gemiste strafschop (op de paal geschoten) Rashford
Gemiste strafschop (gered door de doelman) Sancho
Gemiste strafschop (gered door de doelman) Saka
Italië
Engeland
Vlag van Italië
Italië:
DM 21 Gianluigi Donnarumma
RV 2 Giovanni Di Lorenzo
CV 19 Leonardo Bonucci Kreeg in de 55e minuut geel 55'
CV 3 Giorgio Chiellini Aanvoerder Kreeg in de 90+6e minuut geel 90+6'
LV 13 Emerson Werd na 118 minuten van het veld gehaald 118'
CM 18 Nicolò Barella Kreeg in de 47e minuut geel 47' Werd na 54 minuten van het veld gehaald 54'
CM 8 Jorginho Kreeg in de 114e minuut geel 114'
CM 6 Marco Verratti Werd na 96 minuten van het veld gehaald 96'
RB 14 Federico Chiesa Werd na 86 minuten van het veld gehaald 86'
SP 17 Ciro Immobile Werd na 55 minuten van het veld gehaald 55'
LB 10 Lorenzo Insigne Kreeg in de 84e minuut geel 84' Werd na 91 minuten van het veld gehaald 91'
Wisselspelers:
DM 1 Salvatore Sirigu
DM 26 Alex Meret
VD 15 Francesco Acerbi
VD 23 Alessandro Bastoni
VD 24 Alessandro Florenzi Werd na 118 minuten in het veld gebracht 118'
VD 25 Rafael Tolói
MV 5 Manuel Locatelli Werd na 96 minuten in het veld gebracht 96'
MV 12 Matteo Pessina
MV 16 Bryan Cristante Werd na 54 minuten in het veld gebracht 54'
AV 9 Andrea Belotti Werd na 91 minuten in het veld gebracht 91'
AV 11 Domenico Berardi Werd na 55 minuten in het veld gebracht 55'
AV 20 Federico Bernardeschi Werd na 86 minuten in het veld gebracht 86'
Coach:
Vlag van Italië Roberto Mancini
Vlag van Engeland
Engeland:
DM 1 Jordan Pickford
RV 12 Kieran Trippier Werd na 70 minuten van het veld gehaald 70'
CV 2 Kyle Walker Werd na 120 minuten van het veld gehaald 120'
CV 5 John Stones
CV 6 Harry Maguire Kreeg in de 106e minuut geel 106'
LV 3 Luke Shaw
CM 14 Kalvin Phillips
CM 4 Declan Rice Werd na 74 minuten van het veld gehaald 74'
RB 19 Mason Mount Werd na 99 minuten van het veld gehaald 99'
SP 9 Harry Kane Aanvoerder
LB 10 Raheem Sterling
Wisselspelers:
DM 13 Aaron Ramsdale
DM 23 Sam Johnstone
VD 15 Tyrone Mings
VD 16 Conor Coady
VD 24 Reece James
MV 7 Jack Grealish Werd na 99 minuten in het veld gebracht 99'
MV 8 Jordan Henderson Werd na 74 minuten in het veld gebracht 74' Werd na 120 minuten van het veld gehaald 120'
MV 26 Jude Bellingham
AV 11 Marcus Rashford Werd na 120 minuten in het veld gebracht 120'
AV 17 Jadon Sancho Werd na 120 minuten in het veld gebracht 120'
AV 18 Dominic Calvert-Lewin
AV 25 Bukayo Saka Werd na 70 minuten in het veld gebracht 70'
Coach:
Vlag van Engeland Gareth Southgate

Man van de wedstrijd:
Vlag van Italië Leonardo Bonucci

Vlag van Italië Italië Vlag van Engeland Engeland
Doelpunten 1 1
Gele kaarten 5 1
Rode kaarten 0 0
Wissels 6 5
Schoten op doel 6 1
Schoten naast doel 9 4
Overtredingen 21 13
Hoekschoppen 3 5
Buitenspel 5 1
Passes 758 340
Geslaagde passes (%) 91 78
Balbezit (%) 61 39
Groepswedstrijden
Groep A Groep B Groep C Groep D Groep E Groep F
Turkije – Italië
Wales – Zwitserland
Turkije – Wales
Italië – Zwitserland
Zwitserland – Turkije
Italië – Wales
Denemarken – Finland
België – Rusland
Finland – Rusland
Denemarken – België
Rusland – Denemarken
Finland – België
Oostenrijk – Noord-Macedonië
Nederland – Oekraïne
Oekraïne – Noord-Macedonië
Nederland – Oostenrijk
Noord-Macedonië – Nederland
Oekraïne – Oostenrijk
Engeland – Kroatië
Schotland – Tsjechië
Kroatië – Tsjechië
Engeland – Schotland
Kroatië – Schotland
Tsjechië – Engeland
Polen – Slowakije
Spanje – Zweden
Zweden – Slowakije
Spanje – Polen
Slowakije – Spanje
Zweden – Polen
Hongarije – Portugal
Frankrijk – Duitsland
Hongarije – Frankrijk
Portugal – Duitsland
Portugal – Frankrijk
Duitsland – Hongarije
Achtste finales
Wales – Denemarken Italië – Oostenrijk Nederland – Tsjechië België – Portugal Kroatië – Spanje Frankrijk – Zwitserland Engeland – Duitsland Zweden – Oekraïne
Kwartfinales
Zwitserland – Spanje België – Italië Tsjechië – Denemarken Oekraïne – Engeland
Halve finales
Italië – Spanje Engeland – Denemarken
Finale
Italië – Engeland