Naar inhoud springen

Filip Dewinter

Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Filip Dewinter
Filip Dewinter in 2019
Filip Dewinter in 2019
Algemeen
Volledige naam Philip Michel Frans Dewinter
Geboren Brugge, 11 september 1962
Kieskring Antwerpen
Regio Vlag Vlaanderen Vlaanderen
Land Vlag van België België
Functie Journalist
Politicus
Partij 1978-1979: VVP
1979-2004: Vlaams Blok
2004-heden: Vlaams Belang
Functies
1984-1985 Journalist
1985-1987 Provincieraadslid Antwerpen
1987-1995 Volksvertegenwoordiger
1987-1989 Voorzitter Vlaams Blok Jongeren
1988-1995 Lid Vlaamse Raad
1992-1995 Fractieleider Vlaamse Raad
1995-2014 Vlaams Parlementslid
1995-2012 Fractieleider Vlaams Parlement
1995-heden Gemeenteraadslid Antwerpen
2010-2014 Gemeenschapssenator[1]
2012-2014 Ondervoorzitter Vlaams Parlement[2]
2014-2019 Volksvertegenwoordiger[3]
2019-heden Vlaams Parlementslid
2019-2024 Eerste ondervoorzitter Vlaams Parlement
2024-heden Secretaris Vlaams Parlement
Officiële website
Portaal  Portaalicoon   Politiek
Media

Philip Michel Frans (Filip) Dewinter[4] (Brugge, 11 september 1962) is een Belgisch Vlaams-nationalistisch politicus en kopstuk van het Vlaams Belang en voorheen van het Vlaams Blok.

Biografie

[bewerken | brontekst bewerken]

Afkomst en opleiding

[bewerken | brontekst bewerken]

Filip Dewinter werd op 11 september 1962 geboren in Brugge als enig kind van Roger Dewinter en diens echtgenote Micheline Mengé. Vader Roger Dewinter studeerde geneeskunde aan de Katholieke Universiteit Leuven toen deze tijdens de Tweede Wereldoorlog door de Duitse bezetter werd gesloten. Uit vrees om in nazi-Duitsland verplicht te worden tewerkgesteld dook hij onder, maar werd al snel opgepakt. Na enkele weken opsluiting in de Brugse gevangenis Pandreitje werd hij afgevoerd en als dwangarbeider tewerkgesteld in een munitiefabriek van Messerschmidt in Hamburg.[5] Niet meer in staat om zijn studies te hervatten[6] ging hij na de oorlog aan de slag bij de NMBS, waar hij stationschef van Zeebrugge werd. Naar eigen zeggen was grootvader (langs moederszijde) Frans Mengé een politieofficier in Blankenberge die tijdens de Tweede Wereldoorlog actief was als verzetsstrijder van de Witte Brigade in de kuststreek.[7]

Tijdens zijn schooltijd aan het Sint-Franciscus-Xaveriusinstituut te Brugge begon Filip Dewinter zich te interesseren voor de Vlaamse strijd en werd hij politiek actief. Hij richtte er in 1978 als zestienjarige de Vlaamse Scholieren Actie Groep op, die hij in 1979 samen met zijn jeugdvriend Frank Vanhecke omdoopte tot het Nationalistisch JongStudentenVerbond (NJSV). Datzelfde jaar nog was hij ook kortstondig lid van de Vlaamse Volkspartij (VVP). Daarnaast was hij ook nog lid van de Brugse KSA-afdeling Parsival en de Brugse Koninklijke Roei- en Watersportclub. In september 1982 verhuisde hij naar Antwerpen om er politieke en sociale wetenschappen te gaan studeren aan de Universitaire Faculteiten Sint-Ignatius Antwerpen. Hij werd er lid van de Antwerpse NSV-afdeling, waarvan hij van 1983 tot 1985 preses was.[7]

In 1983 verliet hij de universiteit zonder diploma en ging hij twee jaar journalistiek studeren aan de NUHO Erasmushandelsschool.[1] Na zijn studies werkte hij als journalist voor de krant De Nieuwe Gids, de Antwerpse editie van Het Volk.

Politieke loopbaan

[bewerken | brontekst bewerken]

In 1981 werd hij op vraag van partijvoorzitter Karel Dillen lid van het Vlaams Blok. In oktober 1985 werd Dewinter voor deze partij verkozen tot provincieraadslid van Antwerpen. Hij werd fractievoorzitter en bleef in de provincieraad zetelen tot in december 1987. Van 1987 tot 1990 was hij de eerste voorzitter van Vlaams Blok Jongeren. Ook stond hij als organisatieverantwoordelijke in voor de uitbouw van de partijstructuren van het Vlaams Blok: van 1987 tot 2004 was hij secretaris van het Nationalistisch Vormingsinstituut en redactielid van het Vlaams Blok Kaderblad.[8]

In december 1987 werd hij voor het arrondissement Antwerpen verkozen in de Kamer van volksvertegenwoordigers, waar hij bleef zetelen tot in 1995. Hierdoor was hij van 1988 tot 1995 automatisch ook lid van de Vlaamse Raad, waar hij in 1992 Vlaams Blok-fractievoorzitter werd. Na de verkiezingen van 1995 maakte hij de overstap naar het Vlaams Parlement. Hij bleef er zetelen tot in 2014 en was er van 1995 tot 2012 fractieleider voor Vlaams Blok/Vlaams Belang.

De Winter is sinds 1995 gemeenteraadslid in het stadsbestuur van Antwerpen. Om zich voluit op de gemeenteraadsverkiezingen van 2012 te kunnen voorbereiden, nam hij in april 2012 ontslag als fractievoorzitter in het Vlaams Parlement. Vervolgens was hij van 2012 tot 2014 ondervoorzitter van het Vlaams Parlement.[9][10] In het Vlaams Parlement was hij lid van de commissies Binnenlandse Aangelegenheden, Stadsvernieuwing en Huisvesting.

Dewinter als voorzitter van het Vlaams Parlement

In het Vlaams Blok profileerde Dewinter zich al snel in de vreemdelingenthematiek. Hij ijverde voor een harde aanpak van criminaliteit, het terugdringen van immigratie en hardere eisen met betrekking tot integratie. Zijn standpunten worden door politieke waarnemers bestempeld als rechts-populistisch of zelfs racistisch.[11] Dewinter was samen met Gerolf Annemans de auteur van het beruchte 70-puntenplan, dat begin jaren negentig werd gepubliceerd, een beleidsnota van 70 artikelen.

Bij de verkiezingen in 2014 stond Dewinter op de Antwerpse Vlaams Belang-lijst voor de Kamerverkiezingen en werd hij opnieuw verkozen tot Kamerlid, wat hij bleef tot in 2019.

Bij de Vlaamse verkiezingen van mei 2019 trok Dewinter de Antwerpse Vlaams Belang-lijst voor het Vlaams Parlement. Hij werd verkozen met 93.751 voorkeurstemmen, waarmee hij na N-VA-lijsttrekker Bart De Wever het hoogste aantal voorkeurstemmen behaalde.[12] Na deze verkiezingen werd hij eerste ondervoorzitter van het Vlaams Parlement. Op 11 juli 2019 werd hij vanuit deze functie na het ontslag van voorzitter Kris Van Dijck (N-VA) de facto voorzitter van het Vlaams Parlement.[13] Na twee dagen werd het Vlaams Parlement uitzonderlijk bijeengeroepen voor de verkiezing van een opvolger. Dat werd Wilfried Vandaele (N-VA), de enige kandidaat. Dewinter trad als eerste ondervoorzitter tijdens de legislatuur wel meermaals op als vervanger. Hij bleef deze functie bekleden tot in 2024.

Op 5 januari 2020 gaf hij de fakkel als fractieleider van het Vlaams Belang voor de gemeenteraad in de stad Antwerpen door aan zijn leerling, Sam van Rooy.[14]

In 2024 liet hij het lijsttrekkerschap voor de Vlaamse verkiezingen over aan Tom Van Grieken. Dewinter werd lijstduwer.[15] Met een persoonlijke score van 11.974 voorkeurstemmen werd Dewinter herkozen in het Vlaams Parlement, waarna hij als lid met de hoogste anciënniteit de openingszitting van de assemblee voorzat.[16] In het vast bureau dat vervolgens werd samengesteld, werd Dewinter secretaris.

Politieke standpunten

[bewerken | brontekst bewerken]

Dewinter is een tegenstander van, wat hij noemt, de "politieke islam". Naar eigen zeggen viseert hij niet de moslims, wel de islam als ideologie.[17] In zijn verzetgids tegen de islam pleitte hij voor het schrappen van 164 jihad-verzen uit de Koran om een Europese islam te kunnen realiseren.[18]

In maart 1990 betuigde hij in een opiniestuk in de krant Le Soir zijn steun aan de pas als Europarlementariër verkozen Frans-nationalistische en voor xenofobie en negationisme veroordeelde Jean-Marie Le Pen, die volgens hem het slachtoffer was van een haatcampagne.

In 2010 nam hij deel aan een door Likud georganiseerde conferentie in Israël over de strijd tegen het terrorisme.[19]

Controverses

[bewerken | brontekst bewerken]
Filip Dewinter en Renaud Camus

Banden met het Syrische regime

[bewerken | brontekst bewerken]

In maart 2015 veroorzaakte Filip Dewinter controverse door samen met de partijgenoten Jan Penris en Anke Van dermeersch een tweedaags bezoek te brengen aan Syrië en president Bashar al-Assad. Het bezoek was omstreden omdat de Syrische machthebber vooral in West-Europa als vermeend dictator en oorlogsmisdadiger verantwoordelijk wordt geacht voor het inzetten van chemische wapens en vatenbommen tegen zijn eigen burgerbevolking. Dat de reis en het privé-onderhoud met Bashar al-Assad bovendien plaatsvond zonder toestemming en zelfs buiten medeweten van partijvoorzitter Tom Van Grieken schoot ook bij heel wat Vlaams Belang-leden in het verkeerde keelgat. Met de ontmoeting wilde Dewinter naar eigen zeggen zijn steun betuigen aan het harde, maar moedige optreden van "bondgenoot" Assad in de strijd van het "vrije" Westen tegen het extremistische en "salafistische islamterrorisme" van Islamitische Staat (IS).[20][21] Op uitnodiging en op kosten van het Syrische regime bracht Dewinter twee jaar later, in 2017, opnieuw een bezoek aan Syrië, ditmaal wel met de toestemming van Van Grieken én gevolgd door een groep geaccrediteerde journalisten van de VRT, Knack en Sudpresse. Naast een onderhoud met Bashar al-Assad en een persconferentie in het parlement in Damascus stond de reis, zoals bij een eerder bezoek van hem in juni 2013 bedoeld als "fact-finding mission",[22] in het teken van het verzamelen van "objectieve informatie" over onder meer de oorlogsvoering in Aleppo, een nabijgelegen vluchtelingenkamp en een militair hospitaal.[23]

Banden met Rusland

[bewerken | brontekst bewerken]

Dewinter reisde in 2014 naar Rusland voor een ontmoeting met vicepremier Dmitry Rogozin.[24] Na de verovering en aanhechting van de Krim maakte hij in 2015 een door de Russen betaalde reis om te spreken op een congres van de Doema, waar hij Europa opriep de kant van Rusland te kiezen. Hij sloot af met een citaat van Vladimir Poetin over het belang van eenheid in de strijd tegen terrorisme, en ging met Doemavoorzitter Sergey Narisjkin op de foto.[25] Dewinter trad regelmatig op in Russische media en hij onderschreef de Euraziatische politiek van Poetin om een 'onafhankelijk' ­Europa van Vladivostok tot de Noordzee te creëren.[26] Toen begin 2022 de Russische troepenopbouw de spanningen deed oplopen, laakte hij de 'anti-Poetin- en anti-Rusland-hetze'.[27] Echter, een maand na het begin van de Russische agressieoorlog tegen Oekraïne verklaarde hij zich te hebben vergist in Poetin, maar hij kantte zich tegen wapenleveringen en strenge sancties.[26]

Banden met China

[bewerken | brontekst bewerken]

In februari 2019 besloot het Brusselse parket-generaal Dewinter niet te vervolgen voor zijn banden - als adviseur en netwerker met onkostenvergoedingen - met een vzw die verdacht werd van spionageactiviteiten voor de Chinese overheid. Die vereniging werd daarvan eerder beticht door de Staatsveiligheid. Dewinter ontkende dat hij weet had van spionageactiviteiten door de vzw, maar stelde wel dat hij mogelijk te lichtzinnig was omgesprongen met het werk dat hij voor die vereniging deed.[28] In december 2023 bleek uit een nota van de veiligheidsdiensten dat Dewinter tijdens de coronacrisis via zijn Chinese contacten die hij via deze vzw had gemaakt, een levering van 100.000 mondmaskers zou hebben opgezet, die gratis werden uitgedeeld door de Vlaams Belang-afdeling van Antwerpen.[29] Het dossier werd na een klacht van Groen-fractieleider Mieke Schauvliege behandeld door de deontologische commissie van het Vlaams Parlement, die in afwachting van een verdere behandeling van de klacht aan de Staatsveiligheid extra informatie te vragen over de zaak.[30] Na het verkrijgen van deze informatie oordeelde de deontologische commissie dat de klacht tegen Dewinter onontvankelijk was, omdat de klacht door een gebrek aan concrete feiten en een dossier tegen Dewinter niet ten gronde kon worden behandeld.[31]

In maart 2024 brachten documenten aan het licht dat Dewinter zich in 2015 en 2016 via een kluwen van Belgische vennootschappen en vzw's rijkelijk liet betalen door de Communistische Partij van China, om politieke beïnvloeding ten gunste van het land uit te oefenen en contacten met andere Europese extreemrechtse politici te leggen.[32] Dewinter ontkende de beschuldigingen en stelt dat de contacten voor hem steeds over cultuur gingen, niet over politiek.[33]

In april 2024 kwam dan weer boven dat Dewinter voor het leveren van mondmaskers tijdens de coronapandemie wel degelijk een belangrijke rol was weggelegd voor een Chinese spion bij de organisatie die de maskers leverde. Dewinter blijft erbij dat hij niets illegaals deed.[34]

Overige

[bewerken | brontekst bewerken]

In november 2016 gaf Dewinter een toespraak bij de Griekse rechts-extremistische partij Gouden Dageraad, wat hem forse kritiek opleverde vanuit de partijleiding.[35]

Terroristisch plot tegen Dewinter

[bewerken | brontekst bewerken]

In februari 2014 werd de gewezen paracommando Tomas Boutens veroordeeld tot vijf jaar gevangenisstraf omdat hij als stichtend lid van het neonazistische Bloed, Bodem, Eer en Trouw, de Vlaamse splintergroepering van het internationale Blood & Honour, een moordaanslag had beraamd op Filip Dewinter. Het plan bestond erin Dewinter dood te schieten met een kalasjnikov en zo te laten uitschijnen dat de moord werd gepleegd door islamistische terroristen. De bedoeling was om, door het plegen van aanslagen op onder meer Dewinter, Dyab Abou Jahjah en de Nationale Bank van België, de Belgische staat te destabiliseren en, met een profetische Clash of Civilizations voor ogen, een burgeroorlog te ontketenen teneinde een blank, racistisch regime te installeren.[36]

Privé

[bewerken | brontekst bewerken]

Dewinter is getrouwd met Lutgarde Verboven en vader van drie dochters. Zijn vrouw was bij de Europese verkiezingen van 2019 lijstduwer bij de opvolgers voor het Vlaams Belang. Dochter Veroniek is ook actief voor die partij en duwde de opvolgers bij de Kamerlijst in de provincie Antwerpen bij de federale verkiezingen van 2019. Veroniek Dewinter nam in 2016 deel aan het VIER-reisprogramma Terug naar eigen land, dat werd gepresenteerd door Martin Heylen.

Bibliografie

[bewerken | brontekst bewerken]

Filip Dewinter is auteur van:

  • Eigen volk eerst, Uitgeverij TYR, 1989.
  • Weg met ons? – Antwoord aan Paula D'Hondt, Uitgeverij TYR, 1991.
  • Een tegen allen – Opkomst van het Vlaams Blok, Uitgeverij TYR, 1993.
  • Immigratie: de tijdbom tikt, Uitgeverij TYR, 1996.
  • Baas in eigen land – Over identiteit, culturele eigenheid en nationaliteit, Uitgeverij Egmont, 2000.
  • Zerotolerantie tegen criminaliteit – over de aanpak van de misdaad, Uitgeverij Egmont, 2003.
  • Antwerpen troef!, Uitgeverij Egmont, 2006.
  • Zeggen wat u denkt!, Uitgeverij Egmont, 2007.
  • Inch Allah? De islamisering van Europa!, Uitgeverij Egmont, 2008.
  • Vuile blanken, anti-Vlaams racisme, het laatste taboe!, Uitgeverij Egmont, 2014.
  • Verzet! Verzetsgids Tegen Islamisering, Uitgeverij Egmont, 2017.
  • Antwerpen weer van ons, Uitgeverij Egmont, 2018.
  • De-islamiseer Europa, Uitgeverij Egmont, 2019.
  • Omvolking, de grote vervanging, Hertogfonds Vzw, 2022.
[bewerken | brontekst bewerken]
Zie de categorie Filip Dewinter van Wikimedia Commons voor mediabestanden over dit onderwerp.
Voorganger:
n.v.t. 		Voorzitter van Vlaams Blok Jongeren
1987-1990 		Opvolger:
Jan Huijbrechts
Wikiquote heeft een of meer citaten van of over Filip Dewinter.
Overgenomen van "https://nl.wikipedia.org/w/index.php?title=Filip_Dewinter&oldid=68251778"