Ernest de Royer
| Ernest de Royer | ||||
|---|---|---|---|---|
| ||||
| Geboren | 29 oktober 1808 Versailles | |||
| Overleden | 13 december 1877 Parijs | |||
| Land |  Frankrijk
| |||
| Beroep | advocaat, ambtenaar, magistraat, politicus | |||
| Minister van Justitie | ||||
| Aangetreden | 24 januari 1851 | |||
| Einde termijn | 10 april 1851 | |||
| President | Lodewijk Napoleon Bonaparte | |||
| Voorganger | Eugène Rouher | |||
| Opvolger | Eugène Rouher | |||
| Minister van Justitie | ||||
| Aangetreden | 16 november 1857 | |||
| Einde termijn | 5 mei 1859 | |||
| Monarch | Napoleon III | |||
| Voorganger | Jacques-Pierre Abbatucci | |||
| Opvolger | Claude Delangle | |||
| senator en eerste vicevoorzitter van de Senaat | ||||
| Aangetreden | 5 mei 1859 | |||
| Einde termijn | 4 september 1870 | |||
| Monarch | Napoleon III | |||
| ||||
Paul-Henri-Ernest de Royer Dupré (Versailles, 29 oktober 1808 – Parijs, 13 december 1877) was een Frans advocaat, hoog ambtenaar, magistraat en politicus ten tijde van het Tweede Franse Keizerrijk.
Biografie
[bewerken | brontekst bewerken]Ernest de Royer studeerde aanvankelijk in Marseille, om nadien rechtenstudies aan te vatten in Grenoble en Parijs, waar hij in 1829 advocaat werd. In 1832 trad hij vervolgens toe tot het openbaar ministerie. Hij werd substituut-procureur bij de rechtbank van Die. Nadien volgde verschillende overplaatsingen: in 1833 naar Sainte-Menehould, in 1834 naar Châlons-sur-Marne, in 1835 naar Reims en uiteindelijk in 1841 naar Parijs. In Parijs vorderde hij onder meer in de zaak van de treinramp bij Meudon. In 1846 werd hij benoemd tot substituut bij het Koninklijk Hof, om er in 1848 advocaat-generaal te worden. Op 17 maart 1850 werd hij vervolgens procureur-generaal bij het hof van beroep van Parijs.
Ten tijde van de Tweede Franse Republiek was Royer voor een eerste maal minister van Justitie van 24 januari tot 10 april 1851. Na de staatsgreep van 2 december 1851 was hij kortstondig staatsraad in de Raad van State. In 1853, ondertussen tijdens het Tweede Franse Keizerrijk, maakte hij een comeback in de magistratuur door procureur-generaal bij het Hof van Cassatie te worden.
Na het overlijden van Jacques-Pierre Abbatucci op 11 november 1857 volgde Royer hem op als minister van Justitie op 16 november 1857. Zijn tweede ambtstermijn als minister van Justitie zou duren tot 5 mei 1859. Die dag werd Royer door keizer Napoleon III benoemd tot senator. Bovendien werd hij vicevoorzitter van de Senaat. Hij zou in de Senaat blijven zetelen tot de afkondiging van de Derde Franse Republiek op 4 september 1870.
In 1863 werd hij zowel eerste voorzitter van het Rekenhof als voorzitter van de departementsraad van Marne.
Op 17 maart 1869 werd hij onderscheiden met het grootkruis in het Legioen van Eer.
Zie ook
[bewerken | brontekst bewerken]- Dit artikel of een eerdere versie ervan is een (gedeeltelijke) vertaling van het artikel Ernest de Royer op de Franstalige Wikipedia, dat onder de licentie Creative Commons Naamsvermelding/Gelijk delen valt. Zie de bewerkingsgeschiedenis aldaar.