Slachtofferbeschuldiging
Blaming-the-victim of victim blaming (het slachtoffer de schuld geven) - Nederlands 'slachtofferbeschuldiging',slachtofferbetichting of schuldvraagomkering - is een vorm van morele ontkoppeling waarbij een dader of omstanders de schuld bij het slachtoffer leggen. Door te stellen dat het slachtoffer het aan zichzelf te wijten heeft, kan een dader zichzelf als slachtoffer van de omstandigheden afschilderen tegenover zichzelf en anderen. Daarmee is deze verontschuldiging voor het slachtoffer extra belastend. Dit kan zo ver voeren dat het slachtoffer hierin gaat geloven met zelfverachting tot gevolg. Ook zorgt het verschijnsel ervoor dat het slachtoffer minder snel de openbaarheid zoekt, uit schaamtegevoelens. De term is afkomstig van William Ryan uit zijn gelijknamige boek Blaming the victim (1970).
Het neerleggen van de schuld bij het slachtoffer is onder meer te zien bij aanranding en verkrachting. Gedrag of kledingswijze van het slachtoffer wordt dan wel aangevoerd als aanstootgevend en een teken dat het slachtoffer 'er zelf om vroeg'. Zo zijn er ook pedoseksuelen die beweren dat de kinderlijke seksualiteit een uitlokking was.
Alledaagser is de verdediging van een pester die zegt dat de gepeste persoon het zelf 'uitlokte'. Veel voorkomend is ook de verdediging van vreemdgaan met het argument dat de huwelijkspartner te weinig aandacht zou geven.
Het verschijnsel van blaming-the-victim is een belangrijk element in het onderzoek naar morele verantwoordelijkheid en determinisme. Hoe meer de mens wordt gezien als een verantwoordelijk wezen, hoe minder blaming-the-victim kan worden geaccepteerd en hoe meer menselijk gedrag wordt gezien als veroorzaakt door omstandigheden, hoe meer het moet worden geaccepteerd.