Pergi ke kandungan

Jenayah perang Jepun

Daripada Wikipedia, ensiklopedia bebas.
Jenayah perang Jepun
Sebahagian daripada penaklukan wilayah oleh Empayar Jepun
Mayat mangsa di tebing Sungai Qinhuai, di luar pintu barat Nanjing semasa Pembunuhan beramai-ramai di Nanking
LokasiDalam dan sekitar Asia Timur, Asia Tenggara, dan Pasifik
Tarikh1927–1945[1]
Jenis serangan
jenayah perang, pembunuhan besar-besaran, pembersihan etnik dan jenayah terhadap kemanusiaan lain
Kematians. 30,000,000[2]
PelakuEmpayar Jepun, Tentera Darat Empayar Jepun
Motif
PerbicaraanPerbicaraan Tokyo, dan lain-lain
sunting · sunting di Wikidata
Lihat pendokumenan templat ini
Lihat pendokumenan templat ini

Empayar Jepun telah melakukan pelbagai jenayah perang dan jenayah terhadap kemanusiaan di pelbagai negara Asia-Pasifik, terutamanya semasa Perang China-Jepun Kedua dan Perang Pasifik. Semua insiden ini pernah dirujuk dengan penuh kontroversi sebagai "Holokus Asia",[3][4] dan "Holokus Jepun",[5] dan juga sebagai "Penjarahan Asia" atau lebih keras lagi "Perogolan Asia".[6] Jenayah berlaku semasa awal zaman Shōwa, di bawah pemerintahan Hirohito.

Tentera Darat Imperial Jepun (TDIJ) dan Tentera Laut Imperial Jepun (TLIJ) bertanggungjawab atas pelbagai jenayah perang yang menyebabkan berjuta-juta kematian. Jenayah perangnya merangkumi perhambaan seksual dan pembunuhan beramai-ramai kepada uji kaji manusia, kebuluran, dan buruh paksa, semuanya sama ada dilakukan secara langsung atau dibenarkan berlaku oleh tentera dan kerajaan Jepun.[7][8][9][10][11] Bukti-bukti jenayah ini, antaranya keterangan lisan dan rekod bertulis seperti diari dan jurnal perang, telah diberikan oleh veteran-veteran Jepun.[12]

Pemimpin-pemimpin politik dan tentera Jepun sedar akan jenayah tenteranya namun membiarkannya berterusan malah menyokongnya, dengan majoriti tentera Jepun ditugaskan di Asia mengambil bahagian dalamnya ataupun menyokong pembunuhan yang berlaku.[13]

Angkatan Udara Tentera Darat Imperial Jepun terlibat dalam serangan kimia dan biologi ke atas orang awam semasa Perang China-Jepun Kedua dan Perang Dunia Kedua, melanggari perjanjian antarabangsa yang Jepun tandatangani sebelum ini, antaranya Konvensyen Hague yang mengharamkan penggunaan "racun atau senjata beracun" dalam peperangan.[14][15]

Sejak 1950-an, banyak permohonan maaf atas jenayah perang telah dikeluarkan oleh pegawai-pegawai kanan kerajaan Jepun; namun, permohonan maaf yang dikeluarkan telah dikritik bersifat tidak ikhlas. Kementerian Luar Negeri Jepun telah mengakui peranan negara Jepun yang telah mengakibatkan "kerosakan dan penderitaan yang dahsyat" sebelum dan semasa Perang Dunia Kedua, khususnya pembunuhan beramai-ramai di Nanjing oleh TDIJ.[16] Walau bagaimanapun isu ini tetap dipenuhi kontroversi, dengan sesetengah anggota kerajaan Jepun, termasuk mantan-mantan perdana menteri Junichiro Koizumi dan Shinzō Abe menziarahi Kuil Yasukuni, tempat peringatan bagi semua orang Jepun yang mati dalam perang, termasuklah penjenayah-penjenayah perang Kelas A yang sudah disabitkan kesalahan. Tambahan pula, sesetengah buku teks sejarah Jepun hanya menyebut tentang jenayah perang sepintas lalu sahaja,[17] dan beberapa anggota Parti Demokratik Liberal Jepun telah menafikan kezaliman yang telah berlaku, seperti penglibatan kerajaan dalam menculik wanita untuk dijadikan "wanita penghibur", iaitu kata halus untuk hamba seks.[18][19]

Takrifan

[sunting | sunting sumber]

Piagam Tokyo mentakrifkan jenayah perang sebagai "pelanggaran undang-undang atau adat perang,"[20] yang merangkumi penggunaan senjata terlarang, melanggar norma medan perang semasa berperang dengan penempur musuh, atau terhadap orang yang dilindungi,[21] termasuk orang awam dan rakyat musuh serta harta benda negara-negara berkecuali seperti dalam kes serangan ke atas Pearl Harbor.[22]

Anggota tentera dari Empayar Jepun telah didapati bersalah melakukan banyak perbuatan sedemikian semasa zaman imperialisme Jepun dari akhir abad ke-19 hingga pertengahan abad ke-20. Askar tentera Jepun menjalankan bermacam-macam pelanggaran hak asasi manusia terhadap orang awam dan tahanan perang di seluruh Asia Timur dan rantau Pasifik barat. Peristiwa-peristiwa ini mencapai kemuncaknya semasa Perang China-Jepun Kedua pada tahun 1937–45 dan kempen Asia dan Pasifik semasa Perang Dunia Kedua (1941–45).

Undang-undang antarabangsa dan Jepun

[sunting | sunting sumber]
Orang awam China ditanam hidup-hidup oleh tentera Jepun

Jepun menandatangani Konvensyen Geneva 1929 mengenai Tawanan Perang dan Konvensyen Geneva 1929 mengenai Orang Sakit dan Cedera,[23] tetapi kerajaan Jepun enggan meratifikasi Konvensyen Tawanan Perang. Pada tahun 1942, kerajaan Jepun menyatakan bahawa ia akan mematuhi syarat-syarat Konvensyen itu mutatis mutandis ('sekali perubahan yang diperlukan telah dibuat').[24] Jenayah-jenayah yang dilakukan juga termasuk di bawah aspek-aspek lain undang-undang antarabangsa dan Jepun. Sebagai contoh, banyak jenayah yang dilakukan oleh kakitangan Jepun semasa Perang Dunia Kedua melanggar undang-undang tentera Jepun, dan tertakluk kepada mahkamah tentera, seperti yang dikehendaki oleh undang-undang itu.[25] Empayar Jepun juga melanggar perjanjian-perjanjian antarabangsa yang ditandatangani oleh Jepun, termasuk peruntukan Konvensyen Hague (1899 dan 1907) seperti perlindungan untuk tawanan perang dan larangan penggunaan senjata kimia, Konvensyen Buruh Paksa 1930 yang melarang kerja paksa, Konvensyen Antarabangsa 1921 untuk Penindasan Pemerdagangan Wanita dan Kanak-kanak yang melarang pemerdagangan manusia, dan perjanjian-perjanjian lain.[26][27] Kerajaan Jepun juga menandatangani Pakatan Kellogg-Briand (1929), menyebabkan perbuatannya pada 1937–45 boleh dikenakan tuduhan jenayah terhadap keamanan,[28] pertuduhan yang diperkenalkan pada Perbicaraan Tokyo untuk mendakwa penjenayah-penjenayah perang "Kelas A". Penjenayah perang "Kelas B" ialah mereka yang didapati bersalah atas jenayah perang per se, dan penjenayah perang "Kelas C" ialah mereka yang bersalah atas jenayah kemanusiaan.. Kerajaan Jepun juga menerima syarat-syarat yang ditetapkan oleh Perisytiharan Potsdam (1945) selepas tamat perang, termasuk peruntukan dalam Perkara 10 untuk menghukum "semua penjenayah perang, termasuk mereka yang telah mengakibatkan kezaliman ke atas tawanan-tawanan kita". Undang-undang Jepun tidak mentakrifkan orang yang disabitkan dalam Perbicaraan pasca-1945 itu sebagai penjenayah, walhal kerajaan Jepun sudah menerima penghakiman yang dibuat dalam perbicaraan tersebut, dan dalam Perjanjian San Francisco (1952).[Penjelasan diperlukan] Mantan Perdana Menteri Shinzō Abe telah menyokong pendirian bahawa Jepun menerima tribunal Tokyo dan penghakimannya sebagai syarat untuk menamatkan perang, tetapi keputusannya tiada kaitan dengan undang-undang dalam negeri. Menurut Abe, mereka yang disabitkan dengan jenayah perang bukanlah penjenayah di bawah undang-undang Jepun.[29]

References

[sunting | sunting sumber]
  1. ^ Rigg, Bryan Mark (2024). Japan's Holocaust: History of Imperial Japan's Mass Murder and Rape During World War II (dalam bahasa Inggeris). Knox Press. m/s. 13–14, 23, 54, 190–191, 289. ISBN 9781637586884.
  2. ^ Rigg, Bryan Mark (2024). Japan's Holocaust: History of Imperial Japan's Mass Murder and Rape During World War II (dalam bahasa Inggeris). Knox Press. m/s. 190–191, 276, 312. ISBN 9781637586884.
  3. ^ Blumenthal, Ralph (7 March 1999). "The World: Revisiting World War II Atrocities; Comparing the Unspeakable to the Unthinkable". The New York Times. Diarkibkan daripada yang asal pada 21 March 2011. Dicapai pada 26 July 2008.
  4. ^ Kang, K. Connie (4 August 1995). "Breaking Silence: Exhibit on "Forgotten Holocaust" Focuses on Japanese War Crimes". Los Angeles Times. Diarkibkan daripada yang asal pada 19 January 2022. Dicapai pada 19 October 2023.
  5. ^ Rigg, Bryan Mark (2024). Japan's Holocaust: History of Imperial Japan's Mass Murder and Rape During World War II (dalam bahasa Inggeris). Knox Press. m/s. 13–14, 282, 294. ISBN 9781637586884.
  6. ^ Rigg, Bryan Mark (2024). Japan's Holocaust: History of Imperial Japan's Mass Murder and Rape During World War II (dalam bahasa Inggeris). Knox Press. m/s. 93. ISBN 9781637586884.
  7. ^ "Japanese War Crimes". The National Archives (U.S.). 15 August 2016. Diarkibkan daripada yang asal pada 1 October 2011. Dicapai pada 19 October 2023.
  8. ^ "Pacific Theater Document Archive". War Crimes Studies Center, University of California, Berkeley. Diarkibkan daripada yang asal pada 18 July 2009.
  9. ^ "Bibliography: War Crimes". Sigur Center for Asian Studies, George Washington University. Diarkibkan daripada yang asal pada 16 August 2019. Dicapai pada 21 April 2010.
  10. ^ Gruhl, Werner (2007). Imperial Japan's World War Two: 1931–1945. Transaction Publishers. m/s. 85. ISBN 978-0-7658-0352-8.
  11. ^ "Voices of the "Comfort Women": The Power Politics Surrounding the UNESCO Documentary Heritage". The Asia-Pacific Journal: Japan Focus. March 2021. Diarkibkan daripada yang asal pada 18 April 2023. Dicapai pada 8 May 2023.
  12. ^ Drea, Edward (2006). Researching Japanese War Crimes (PDF). National Archives and Records Administration for the Nazi Warcrimes and Japanese Imperial Government Records Interagency Working Group. m/s. 28. Diarkibkan (PDF) daripada yang asal pada 3 March 2016. Dicapai pada 19 October 2023.
  13. ^ Rigg, Bryan Mark (2024). Japan's Holocaust: History of Imperial Japan's Mass Murder and Rape During World War II (dalam bahasa Inggeris). Knox Press. m/s. 266. ISBN 9781637586884.
  14. ^ "Japan bombed China with plague-fleas". BBC News. 25 January 2001. Diarkibkan daripada yang asal pada 28 March 2020. Dicapai pada 19 October 2023.
  15. ^ Keiichi, Tsuneishi (24 November 2005). "Unit 731 and the Japanese Imperial Army's Biological Warfare Program". Japan Focus. Diarkibkan daripada yang asal pada 27 January 2015. Dicapai pada 19 October 2023.
  16. ^ "Q8: What is the view of the Government of Japan on the incident known as the "Nanjing Massacre"?". Foreign Policy Q&A. Ministry of Foreign Affairs of Japan. Diarkibkan daripada yang asal pada 13 December 2014. Dicapai pada 2 October 2011.
  17. ^ Kasahara, Tokushi. "Reconciling Narratives of the Nanjing Massacre in Japanese and Chinese Textbooks" (PDF). Tsuru Bunka University. Diarkibkan (PDF) daripada yang asal pada 31 December 2013. Dicapai pada 19 October 2023.
  18. ^ Tabuchi, Hiroko. "Japan's Abe: No Proof of WWII Sex Slaves". The Washington Post. Associated Press. Diarkibkan daripada yang asal pada 3 November 2012. Dicapai pada 1 March 2007.
  19. ^ "Japan's Abe Denies Proof of World War II Sex Slaves". The New York Times. 1 March 2007. Dicapai pada 1 March 2007.
  20. ^ "International Military Tribunal for the Far East Charter (IMTFE Charter) – The Faculty of Law". jus.uio.no (dalam bahasa Inggeris). Diarkibkan daripada yang asal pada 29 May 2019. Dicapai pada 28 January 2020.
  21. ^ ""Defining International Aggression: The Search for World Peace"". derechos.org. Diarkibkan daripada yang asal pada 13 December 2013. Dicapai pada 28 January 2020.
  22. ^ Gilbert, Geoff (30 September 2006). Responding to International Crime (International Studies in Human Rights). Martinus Nijhoff Publishers. m/s. 358. ISBN 90-04-15276-8.
  23. ^ "Convention for the Amelioration of the Condition of the Wounded and Sick in Armies in the Field. Geneva, 27 July 1929". International Committee of the Red Cross. Diarkibkan daripada yang asal pada 23 October 2013. Dicapai pada 6 July 2013.
  24. ^ "World War Two – Geneva Convention". Historyonthenet.com. 25 February 2013. Diarkibkan daripada yang asal pada 18 July 2013. Dicapai pada 21 July 2013.
  25. ^ See, for example: Wai Keng Kwok, 2001, "Justice Done? Criminal and Moral Responsibility Issues In the Chinese Massacres Trial Singapore, 1947" Diarkibkan 14 Jun 2007 di Wayback Machine (Genocide Studies Program Working Paper No. 18, Yale University), p. 27. Access date: 23 April 2007.
  26. ^ Chang, Maria Hsia; Barker, Robert P. (2003). "Victor's Justice and Japan's Amnesia". Dalam Peter, Li (penyunting). Japanese War Crimes: The Search for Justice. Transaction Publishers. m/s. 44. ISBN 0-7658-0890-0.
  27. ^ Stetz, Margaret; Bonnie BC Oh, penyunting (Ogos 2001). The Legacies of the Comfort Women of World War II. M. E. Sharpe. m/s. 154–156. ISBN 0-7656-0543-0.
  28. ^ Lippman, Matthew (1 January 2004). "The history, development, and decline of crimes against peace". George Washington International Law Review. 36 (5): 25. Diarkibkan daripada yang asal pada 1 October 2008. Dicapai pada 26 July 2008.
  29. ^ "Under Japanese law, 14 at Yasukuni not criminals: Abe". The Japan Times. 7 October 2006. Diarkibkan daripada yang asal pada 16 December 2008. Dicapai pada 26 July 2008.

Sumber

[sunting | sunting sumber]

Bacaan lanjut

[sunting | sunting sumber]
  • Barnaby, Wendy. The Plague Makers: The Secret World of Biological Warfare, Frog Ltd, 1999. ISBN 1-883319-85-4 ISBN 0-7567-5698-7 ISBN 0-8264-1258-0 ISBN 0-8264-1415-X
  • Bass, Gary Jonathan. Stay the Hand of Vengeance: The Politics of War Crimes Trials. Princeton, NJ: Princeton University Press, 2000.
  • Bayly, C. A. & Harper T. Forgotten Armies. The Fall of British Asia 1941-5 (London: Allen Lane) 2004
  • Bergamini, David. Japan's Imperial Conspiracy, William Morrow, New York, 1971.
  • Brackman, Arnold C.: The Other Nuremberg: the Untold Story of the Tokyo War Crimes Trial. New York: William Morrow and Company, 1987. ISBN 0-688-04783-1
  • Dower, John W. (1987). War Without Mercy: Race and Power in the Pacific War. New York: Pantheon. ISBN 0-394-75172-8.
  • Endicott, Stephen and Edward Hagerman. The United States and Biological Warfare: Secrets from the Early Cold War and Korea, Indiana University Press, 1999. ISBN 0-253-33472-1
  • Felton, Mark (2007). Slaughter at Sea: The Story of Japan's Naval War Crimes. Annapolis, Maryland: Naval Institute Press. ISBN 978-1-59114-263-8.
  • Frank, Richard B. (1999). Downfall: The End of the Imperial Japanese Empire. New York: Penguin Books.
  • Gold, Hal. Unit 731 Testimony, Charles E Tuttle Co., 1996. ISBN 4-900737-39-9
  • Handelman, Stephen and Ken Alibek. Biohazard: The Chilling True Story of the Largest Covert Biological Weapons Program in the World—Told from Inside by the Man Who Ran It, Random House, 1999. ISBN 0-375-50231-9 ISBN 0-385-33496-6
  • Harries, Meirion; Harries, Susie (1994). Soldiers of the Sun: The Rise and Fall of the Imperial Japanese Army. New York: Random House. ISBN 0-679-75303-6.
  • Harris, Robert and Jeremy Paxman. A Higher Form of Killing: The Secret History of Chemical and Biological Warfare, Random House, 2002. ISBN 0-8129-6653-8
  • Harris, Sheldon H. Factories of Death: Japanese Biological Warfare 1932–45 and the American Cover-Up, Routledge, 1994. ISBN 0-415-09105-5 ISBN 0-415-93214-9
  • Holmes, Linda Goetz (2001). Unjust Enrichment: How Japan's Companies Built Postwar Fortunes Using American POWs. Mechanicsburg, PA, USA: Stackpole Books.
  • Holmes, Linda Goetz (2010). Guests of the Emperor: The Secret History of Japan's Mukden POW Camp. Naval Institute Press. ISBN 978-1-59114-377-2.
  • Horowitz, Solis. "The Tokyo Trial" International Conciliation 465 (November 1950), 473–584.
  • Kratoksa, Paul (2005). Asian Labor in the Wartime Japanese Empire: Unknown Histories. M.E. Sharpe and Singapore University Press. ISBN 0-7656-1263-1.
  • Lael, Richard L. (1982). The Yamashita Precedent: War Crimes and Command Responsibility. Wilmington, Del, USA: Scholarly Resources.
  • Latimer, Jon, Burma: The Forgotten War, London: John Murray, 2004. ISBN 0-7195-6576-6
  • MacArthur, Brian (2005). Surviving the Sword: Prisoners of the Japanese in the Far East, 1942–45. Random House. ISBN 1-4000-6413-9.
  • Lingen, Kerstin von, ed. War Crimes Trials in the Wake of Decolonization and Cold War in Asia, 1945-1956. (Palgrave Macmillan, Cham, 2016) online Diarkibkan 8 Mac 2021 di Wayback Machine
  • Minear, Richard H. (1971). Victor's Justice: The Tokyo War Crimes Trial. Princeton, NJ, USA: Princeton University Press.
  • Maga, Timothy P. (2001). Judgment at Tokyo: The Japanese War Crimes Trials. University Press of Kentucky. ISBN 0-8131-2177-9.
  • Neier, Aryeh. War Crimes: Brutality, Genocide, Terror and the Struggle for Justice, Times Books, Random House, New York, 1998.
  • O'Hanlon, Michael E. The Senkaku Paradox: Risking Great Power War Over Small Stakes (Brookings Institution, 2019) online review Diarkibkan 17 Februari 2022 di Wayback Machine
  • Piccigallo, Philip R. (1979). The Japanese on Trial: Allied War Crimes Operations in the East, 1945–1951. Austin, Texas, USA: University of Texas Press.
  • Rees, Laurence. Horror in the East, published 2001 by the British Broadcasting Company
  • Seagrave, Sterling & Peggy. Gold Warriors: America's secret recovery of Yamashita's gold. Verso Books, 2003. ISBN 1-85984-542-8
  • Sherman, Christine (2001). War Crimes: International Military Tribunal. Turner Publishing Company. ISBN 1-56311-728-2. Detailed account of the International Military Tribunal for the Far East proceedings in Tokyo
  • Trefalt, Beatrice . "Japanese War Criminals in Indochina and the French Pursuit of Justice: Local and International Constraints." Journal of Contemporary History 49.4 (2014): 727–742.
  • Tsurumi, Kazuko (1970). Social Change and the Individual: Japan before and after defeat in World War II. Princeton, USA: Princeton University Press. ISBN 0-691-09347-4.
  • Williams, Peter. Unit 731: Japan's Secret Biological Warfare in World War II, Free Press, 1989. ISBN 0-02-935301-7
  • Wilson, Sandra; dll. (2017). Japanese War Criminals: The Politics of Justice After the Second World War. New York City: Columbia University Press. ISBN 9780231179225.
  • Yamamoto, Masahiro (2000). Nanking: Anatomy of an Atrocity. Praeger Publishers. ISBN 0-275-96904-5. A rebuttal to Iris Chang's book on the Nanking massacre.

Media audio/visual

[sunting | sunting sumber]
  • Minoru Matsui (2001), Japanese Devils, a documentary which is based on interviews which were conducted with veteran soldiers of the Imperial Japanese Army (Japanese Devils sheds light on a dark past) CNN
  • The History Channel (2000). Japanese War Crimes: Murder Under The Sun (Video documentary (DVD & VHS)). A & E Home Video.
Diambil daripada "https://ms.wikipedia.org/w/index.php?title=Jenayah_perang_Jepun&oldid=6256553"