Сепаратистички феминизам
Сепаратистичкиот феминизмотам смета дека опозицијата на патријархатот најдобро се постигнува со фокусирање исклучиво на жени и девојки.[1] Некои сепаратистички феминистки не веруваат дека мажите можат да направат позитивен придонес кон феминистичкото движење и дека дури и добронамерните мажи ја реплицираат динамиката на патријархатот.[2]
Авторката Мерилин Фрај го опишува сепаратистичкиот феминизмот како "поделба од различни видови или форми од мажи и од институциите, односите, улогите и активностите кои се дефинирани од мажите, доминирани од мажите, и кои работат во корист на мажите и ја одржуваат машката привилегија - оваа поделба се поведе или води по своја волја, од страна на жените."[3]
Во тракт за социјалистичкиот феминизам објавен во 1972 година, Хајд Парк страницата на Чикаго Унијата за Женското Ослободување прави разликата меѓу Сепаратизам како "идеолошка позиција" и како "тактичка позиција".[4] Во истиот документ, тие понатаму го разликуваат сепаратизмот како "лична практика" и како "политичка позиција".[4]
Хетеросексуален сепаратистички феминизмам
[уреди | уреди извор]Еден од најраните, и најдобро познатите примери на хетеросексуалниот сепаратистички феминизам беше „Cell 16“. Основан во 1968 година од страна на Роксан Данбар, „Cell 16“ е цитиран како првата организација за унапредување на концептот на сепаратистичкиот феминизмам.[5][6] Културната историчарка Алис Ехолс го наведува „Cell 16“, како пример на феминистички хетеросексуален сепаратизам, бидејќи групата никогаш не го користеше лезбејството како политичка стратегија, и наместо тоа ја промовирале идејата за целибатот или периоди на целибат кај хетеросексуалните односи.
Ехолс ги кредитира делата на „Cell 16“ за "помагајќи во воспоставувањео на теоретска основа за лезбејкиот сепаратизам".[6]
Во Нема повеќе забава и игри, радикалната феминистичка периодика на организацијата, членовите на „Cell 16“ Роксан Данбар и Лиза Легхорн ги советувале жените да се "одвојат од мажите кои не работат за женската либерација", но препорачуваат периоди на целибат, наместо лезбејки односи, кои тие сметале дека се "ништо повеќе од лично решение".[7]
Лезбејски сепаратизам
[уреди | уреди извор]Лезбејскиот сепаратизам е форма на сепаратистички феминизам специфичрн за лезбејките. Сепаратизмот се смета од страна на лезбејките и како привремена стратегија, и како доживотна пракса, но најчесто последното.
Шарлот Банч, една од раните членови на The Furies Collective, го виде сепаратистичкиот феминизмам како стратегија, или привремено повлекување од мејнстримниот активизам за да се постигнат конкретни цели и за подобрување на личниот развој.[8] Други лезбејки, како авторката победничка на Ламбда наградата Елана Дајквомон го избрале сепаратизмот како доживотна пракса.
Заедно со промовирање на повлекувањето од работни, лични или несериозни врски со мажите, Фурите препорачувале лезбејките сепаратисти да имаат врски "само со жени кои ги отстраниле нивните врски со машката привилегија"[9] и укажуваат на тоа дека "сè додека жените сè уште имаат корист од хетеросексуалноста, неговата привилегија и безбедност, тие во некој момент ќе треба да ги предадат своите сестри, особено лезбејките сестри кои не ги добиваат тие бенефиции."[9]
Ова бил дел од една поголема идеја која Банч ја артикулира во „Учење од Лезбејкскиот сепаратизам“, дека "во андроцентричното општество, хетеросексуалноста е политичка институција" и практиката на сепаратизмот е начин на избегнување од оваа доминација.[10]
Во нејзината книга од 1988, „Лезбејкси етики: Кон нова вредност“, лезбејката Филозоф Сара Луција Хоагленд алудира на потенцијалот на Лезбејскиот Сепаратизам да ги охрабри лезбејките да развијат здрава заедничка етика врз основа на заедничките вредности.[11]
Бети Тален верува дека лезбејкскиот сепаратизам, за разлика од некои други сепаратистички движења, "не е за воспоставување на независна држава, тоа е за развој на автономен сопствен идентитет и создавање на силна солидна лезбејска заедница."[12]
Лезбејката историчар Лилијан Федерман опишува сепаратистички импулси на лезбејскиот феминизам кој творел култура и културни артефакти како "давање на љубовта помеѓу жените поголема видливост" во пошироката култура.[13] Федерман, исто така, верува дека лезбејките феминистки, кои дејствувале за да се создаде сепаратистичка институција го сториле тоа за "остварување на нивните идеали за чесност, негување на сиромашните, самоопределување и еднаквост на трудот и наградите во сите аспекти на градењето на институциите и економијата."[13]
Некои поединци кои се идентификуваат како лезбејски сепаратисти исто така се поврзани со практиката на Дијанската Вика.[14][15] Терминот "womyn's lands" се користи во Америка за да се опишат заедници на лезбејки сепаратисти.[16]
Радикален лезбијанизам
[уреди | уреди извор]Радикалното лезбејско движење е франкофонско лезбејско движење аналогно на лезбејскиот сепаратизам на англиски јазик. Инспириран од делата на филозофот Моник Витиг,[17] движењето се појави во Франција во почетокот на 1980-тите, и се прошири брзо до канадската провинција Квебек.
Витиг, референцирајќи ги идеите на Симон де Бовоар, ги предизвикува концептите на биолошкиот детерминизам, тврдејќи дека тие на власт конструираат разлики меѓу половите и меѓу расите за маскирање на конфликти и одржување на доминација.[18] Таа и нејзините сојузници гледале на хетеросексуалноста како аспект на хетеро-моќ, на која треба силно да се спротивставаат.[19]
Сепаратизмот бил можност за лезбејките да го намалат влијанието на овие конструкционирани разлики на моќ врз нивните животи.
Наводи
[уреди | уреди извор]- ↑ Christine Skelton, Becky Francis, Feminism and the Schooling Scandal, Taylor & Francis, 2009 ISBN 0-415-45510-3, ISBN 978-0-415-45510-7 p. 104.
- ↑ Sarah Hoagland, Lesbian Ethics: toward new value, p. 60, 154, 294.
- ↑ Marilyn Frye, "Some Reflections on Separatism and Power". In Feminist Social Thought: A Reader, Diana Tietjens Meyers (ed.) (1997) New York: Routledge, pp. 406–414.
- ↑ 4,0 4,1 Chicago Women's Liberation Union, Hyde Park Chapter. Socialist Feminism: A Strategy for the Women's Movement, 1972, booklet
- ↑ Saulnier, Christine F. Feminist Theories and Social Work: Approaches and Applications (1996) ISBN 1-56024-945-5
- ↑ 6,0 6,1 Echols, Alice. Daring to Be Bad: Radical Feminism in America, 1967–75, University of Minnesota Press, 1990, ISBN 0-8166-1787-2, p.164
- ↑ Dunbar, Leghorn. "The Man's Problem", from No More Fun and Games, Nov 1969, quoted in Echols, 165
- ↑ Davis, Flora. Moving the Mountain: The Women's Movement in America since 1960, University of Illinois Press, 1999, ISBN 0-252-06782-7, p271
- ↑ 9,0 9,1 Bunch, Charlotte/The Furies Collective, "Lesbians in Revolt", in The Furies: Lesbian/Feminist Monthly, vol. 1, January 1972, pp.8–9
- ↑ Bunch, Charlotte. Learning from Lesbian Separatism, Ms. Magazine, Nov. 1976
- ↑ Hoagland articulates a distinction (originally noted by Lesbian Separatist author and anthologist, Julia Penelope) between a lesbian subculture and a lesbian community; membership in the subculture being "defined in negative terms by an external, hostile culture", and membership in the community being based on "the values we believe we can enact here". Hoagland, Sarah Lucia. Lesbian Ethics: Towards a New Value, Institute for Lesbian Studies, Palo Alto, Ca.
- ↑ Tallen, Bette S. Lesbian Separatism: A Historical and Comparative Perspective, in For Lesbians Only: A Separatist Anthology, Onlywomen Press, 1988, ISBN 0-906500-28-1, p141
- ↑ 13,0 13,1 Faderman, Lillian. Odd Girls and Twilight Lovers, Columbia University Press, ISBN 0-231-07488-3, p220
- ↑ Empowering the Goddess Within Архивирано на 12 февруари 2012 г., by Jessica Alton
- ↑ Goddesses and Witches: Liberation and Countercultural Feminism Архивирано на 26 октомври 2014 г., by Rosemary Ruether
- ↑ Kershaw, Sarah (2009-02-01). „My Sister's Keeper“. The New York Times.
- ↑ Turcotte, Louise. (foreword) The Straight Mind and Other Essays, Monique Wittig, Beacon Press, 1992, ISBN 0-8070-7917-0, p ix
- ↑ Hoagland, Sarah Lucia. Lesbian Ethics: Towards a New Value, Institute for Lesbian Studies, Palo Alto, Ca.
- ↑ Claire Duchen, Feminism in France (1986) p. 23-4