Прејди на содржината

Џулија Бондс

Од Википедија — слободната енциклопедија
Џулија Бондс
Џулија Бондс во 2003 година.
Роден(а)27 август 1952
Марфорк Холоу, Западна Вирџинија
Починал(а)јануари 3, 2011(2011-01-03) (возр. 58)
Западна Вирџинија
Занимањеклиматски деец

Џулија „Џуди“ Бондс (родена на 27 август 1952 - починала на 3 јануари 2011 година) — организатор и активист од Апалачиските Планини во Западна Вирџинија, САД. Воспитана во семејство на рудари, таа работела од рана возраст на работни места со минимална плата. Бондс била директор на „Коал Ривер Маунтин Воч“ (CRMW).[1][2]

Активизам во животната средина

[уреди | уреди извор]

Голем дел од нејзината активност за организирање се фокусирала на улогата на рударскиот оператор „Меси Енерџи“ од Ричмонд, Вирџинија и уништувањето во Марфорк Холоу, во долината на реката Кол, како и на другите заедници во Апалачија. Обврзниците сведочле против компанијата на регулаторни расправи, поднеле тужби против површинско минирање и воделе протести против Меси. До 2003 година, таа го предводела CRMW во партнерство со Сојузот на обединетите рударски работници за да се запре опасната употреба во рударските компании и да се убеди државната агенција за надзор над рударството подобро да ги заштити долинските заедници од минирање.[3] Во 2009 година, таа ги донела глумицата Дерил Хана и научникот од НАСА, Џејмс Хансен, во знак на протест против близината на брана во јагленовото поле.[4] Коал Ривер Маунтан Воч, Клубот Сиера и други групи поднеле тужба во април 2010 година, обвинувајќи ја Меси Енерџи за кршење на американскиот Закон за чиста вода.

Со години, таа сонувала за „ридски марш“ во Вашингтон. Во септември 2010 година, тој сон станал реалност кога илјадници марширале кон Белата куќа за „Растечката Апалахија“,[5] масовно движење за да го убеди Конгресот на САД да запре со издавањето на долината и други видови дозволи што им овозможуваат на компаниите да целосно го отстранат планинскиот врв во потрага по јаглен. Откако седнале во канцелариите на Инженерскиот корпус, ги блокирале банките ЕПА и ПНЦ, но околу 100 демонстранти биле уапсени пред Белата куќа.[6]

Бондс починала од рак на 3 јануари 2011 година, на 58-годишна возраст.

Таа била наградена со Еколоката награда „Голдман“ во 2003 година.[7] Во едно интервју по добивањето на наградата, Бондс раскажала како се потпира на учењата на нејзината мајка, нејзините религиозни убедувања и од списите на Мартин Лутер Кинг и Махатма Ганди:

Моето чувство за правда и бес потекнува од мајка ми... Тука сме да ја управуваме оваа земја... Знам дека она што го правам е исправно. Тие можат да ме повикаат како што сакаат. Јас не застанувам.[8]

Дополнителна литература

[уреди | уреди извор]
  • Appalachian Studies Association. „Appalachian Studies Resources“. Посетено на 8 January 2011.
  • Eller, Ronald (2008). Uneven Ground: Appalachia Since 1945. Lexington: University Press of Kentucky. ISBN 978-0-8131-2523-7.
  • Shnayerson, Michael (May 2006). „The Rape of Appalachia“. Vanity Fair. Посетено на January 8, 2010.
  • Appalachian Regional Commission (ARC). „ARC Research, Maps and Data“. Посетено на 8 January 2011.
  1. „Remembering Judy Bonds“. Coal River Mountain Watch. Архивирано од изворникот на July 23, 2011. Посетено на August 11, 2011.
  2. Kate Sheppard (January 4, 2011). „Mourning the Loss of the "Godmother of the Anti-Mountaintop Removal Movement“. Mother Jones. Посетено на August 11, 2011.
  3. „West Virginia activist Julia Bonds takes on mountaintop-removal mining“. Grist. 15 April 2003. Посетено на 4 January 2018.
  4. „Activists plan protest at Massey coal plant“. The Herald-Dispatch. Посетено на 4 January 2018.
  5. Freeman, Jordan. „More than 100 Arrested at White House Demanding End to Mountaintop Removal“. Appalachia Rising. Архивирано од изворникот на 20 June 2010. Посетено на 5 January 2011.
  6. Appalachia Rising (July 8, 2010) на YouTube. Accessed 4 January 2011.
  7. „North America 2003. Julia Bonds. United States. Oil & Mining“. Goldman Environmental Prize. Архивирано од изворникот на July 22, 2011. Посетено на August 11, 2011.
  8. „Personal Perseverance“. ACF News Source. Архивирано од изворникот на 24 December 2006. Посетено на 18 January 2011.

Надворешни врски

[уреди | уреди извор]