Прејди на содржината

Амбарќој

Координати: 40°50′N 22°55′E / 40.833° СГШ; 22.917° ИГД / 40.833; 22.917
Од Википедија — слободната енциклопедија
Амбарќој
Μάνδρες
Амбарќој is located in Грција
Амбарќој
Амбарќој
Местоположба во областа
Амбарќој во рамките на Кукуш (општина)
Амбарќој
Местоположба на Амбарќој во Општина Кукуш и областа Централна Македонија
Координати: 40°50′N 22°55′E / 40.833° СГШ; 22.917° ИГД / 40.833; 22.917
ЗемјаГрција
ОбластЦентрална Македонија
ОкругКукушки
ОпштинаКукуш
Општ. единицаГалик
Надм. вис.&10000000000000100000000100 м
Население (2011)[1]
 • Вкупно475
Час. појасEET (UTC+2)
 • Лето (ЛСВ)EEST (UTC+3)
Пошт. бр.611 00
Повик. бр.23410
Рег. таб.NI, ΚΙ*

Амбарќој или Амбар Ќој (грчки: Μάνδρες, Мандрес; до 1926 г. Αμπάρ Κιόι, Амбар Ќој[2]) — село во Кукушко, Егејска Македонија. Денес ѝ припаѓа на Општина Кукуш во Кукушкиот округ на областа Централна Македонија, Грција. Во 2011 г. населението броело 475 жители.

Географија

[уреди | уреди извор]

Селото се наоѓа на 17 км јужно од Кукуш, на левиот брег на реката Галик.

Историја

[уреди | уреди извор]

Во Отоманското Царство

[уреди | уреди извор]

Во XIX век Амбарќој било македонско село во Кукушката (Авретхисарската) каза. Црквата „Св. Димитриј“ е изградена во 1864 г. и има базилична архитектура.[3] Во „Етнографија на вилаетите Адријанопол, Монастир и Салоника“ се вели дека во 1873 г. Амбарќој (Ambarkeui) било село во Кукушката (Авретхисарска) каза со 65 домаќинства сочинети од 25 муслимани и 285 Македонци.[4][5] Според статистиката на Васил К’нчов („Македонија. Етнографија и статистика“) в 1900 година селото има 300 жители Македонци христијани и 66 Турци.[4][6]

Населението на селото потпаднало под врховенството на Бугарската егзархија. Според податоци на егзархискиот секретар Димитар Мишев („La Macédoine et sa Population Chrétienne“) во 1905 г. Амбар Ќој (Ambar-Keuy) било село во Кукушката каза со 320 жители Македонци под егзархијата и во него работело бугарско училиште.[4][7]

Бугарското вмешателство продолжило и за време на Хуриетот во првата половина на 1909 г. кога во селото е основан огранок на Сојузот на бугарските уставни клубови.[8]

Според Анастасија Каракасиду на крајот од отоманското владеење на Амбарќој било претежно „словенојазична“ населба.[9]

Во Грција

[уреди | уреди извор]
Разгледница од Амбарќој, 1916-18 г.

Во Втората балканска војна (1913) селото настрадало од грчката војска, која го разурнала, а населението било принудено да избега[10] во Бугарија. Истата година тоа е припоено кон Грција, кога е евидентирано без ниеден жител.[10] На местото на Македонците се доведени погрчени Албанци од источнотракиската паланка Мандрица, јужна Бугарија. Во 1920 г. селото веќе имало 524 жители.[10] Во 1928 г. селото е евидентирано како наполно дојденско, со 125 семејства сочинети од 412 жители.[11] Во 1926 г. селото е преименувано во Мандрес во чест на албанската гркоманска паланка Мандрица од која дошле дојденците.

Демографија

[уреди | уреди извор]

Иако во повоените децении селото забележало значителен раст, со време населението опаднало поради иселување во Солун и другите градови.[10] Еве преглед на населението во сите пописни години, од 1940 г. до денес:

Година 1940 1951 1961 1971 1981 1991 2001 2011 2021
Население 656 633 712 550 548 684 668 475
Извор за 1940-1991 г.: Т. Симовски, Населените места во Егејска Македонија

Стопанство

[уреди | уреди извор]
Мелница во Амбарќој

Селото традиционално се занимавало со производство на пченица, свилени кожурци и други земјоделски производи. Сточарството било слабо развиено поради ограничените пасишта.[10]

Личности

[уреди | уреди извор]
  • Ангел Трајков (1889 – ?) — учесник во Балканските војни[12]
  • Васил Георгиев (Георгев, 1890 – ?) — учесник во Балканските војни[13]
  • Димо Амбарќојлиев — револуционер, деец на МРО, убиен пред 1918 г.[14]
  • Иван Трајков (Ване Трајков, 1879/1882 – ?) — учесник во Балканските војни[15]
  • Иван Христов (1889 – ?) — учесник во Балканските војни[16]
  • Милан Коцев Христов (1889/1892 – ?) — учесник во Балканските војни[17]
  • Христо Иванов (Иљов) — борец во Руско-турската војна (1877-1878)[18][19]
  • Христо Иванов (1889 – ?) — учесник во Балканските војни, Инженерно-технички единици[20]
  • Христо Иванов (1889 – ?) — учесник во Балканските војни, жител на Солун[21]

Културни и природни знаменитости

[уреди | уреди извор]
Цркви

Литература

[уреди | уреди извор]
  • Μ. Μαραβελάκη, Α. Βακαλόπουλου. "Οι προσφυγικές εγκαταστάσεις στην περιοχή Θεσσαλονίκης". Ανατύπωση Εκδόσεις Βάνιας. Θεσσαλονίκη, 1993.
  • Απόστολος Μαϊκίδης. "Μανδρίτσα. Η κωμόπολις που έσβησε." Σημειώσεις – Αναμνήσεις – Παράδοσις. Θεσσαλονίκη, 1972.
  • Απόστολος Μαϊκίδης. "Η βιοτεχνία στη Μανδρίτσα Αν. Θράκης", Θρακική Εστία Θεσσαλονίκης. Ημερολόγιο- Λεύκωμα, 4, 1985-1986.

Наводи

[уреди | уреди извор]
  1. ↑ „Попис на населението од 2011 г. Трајно население“. Државен завод за статистика на Грција.
  2. ↑ „Μετονομασίες των Οικισμών της Ελλάδας“. Πανδέκτης: Name Changes of Settlements in Greece. Посетено на 12 април 2021.
  3. ↑ „Μάνδρες – Ιερός Ναός Αγ.Δημητρίου“. Enjoy Kilkis. Посетено на 14 март 2018. no-break space character во |title= во положба 8 (help)
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 Како што е општопознато, Македонците во бугарските извори се присвојуваат и водат како Бугари, и покрај признанието дека самите се изјаснувале како Македонци.
  5. ↑ Македония и Одринско : Статистика на населението от 1873 г. София: Македонски научен институт – София, Македонска библиотека № 33. 1995. стр. 162–163. ISBN 954-8187-21-3.
  6. ↑ Кѫнчовъ, Василъ (1900). Македония. Етнография и статистика. София: Българското книжовно дружество. стр. 165. ISBN 954430424X.
  7. ↑ Brancoff, D. M (1905). La Macédoine et sa Population Chrétienne : Avec deux cartes etnographiques (PDF). Paris: Librarie Plon, Plon-Nourrit et Cie, Imprimeurs-Éditeurs. стр. 98–99.
  8. ↑ „Новоосновани клубове“. Отечество. Година I, Брой 5: 4. 7 мартъ 1909 год. Проверете ги датумските вредности во: |date= (help)
  9. ↑ Каракасиду, Анастасия (2008). Житни поля, кървави хълмове: Преходи към националното в Гръцка Македония 1870 – 1970. София: „Сиела“. стр. 69. ISBN 978-954-28-0186-3.
  10. ↑ 10,0 10,1 10,2 10,3 10,4 Симовски, Тодор Христов (1998). Населените места во Егеjска Македониjа (PDF). II дел. Скопjе: Здружение на децата-бегалци од Егејскиот дел на Македонија, Печатница „Гоце Делчев“. стр. 71–72. ISBN 9989-9819-6-5.
  11. ↑ Κατάλογος των προσφυγικών συνοικισμών της Μακεδονίας σύμφωνα με τα στοιχεία της Επιτροπής Αποκαταστάσεως Προσφύγων (ΕΑΠ) έτος 1928, Архивирано од изворникот на 20 јуни 2012, Посетено на 20 јуни 2012
  12. ↑ Македоно-одринското опълчение 1912-1913 г. : Личен състав по документи на Дирекция „Централен военен архив“ (PDF). София: Главно управление на архивите, Дирекция „Централен военен архив“ В. Търново, Архивни справочници № 9. 2006. стр. 723. ISBN 954-9800-52-0.
  13. ↑ Македоно-одринското опълчение 1912-1913 г. : Личен състав по документи на Дирекция „Централен военен архив“ (PDF). София: Главно управление на архивите, Дирекция „Централен военен архив“ В. Търново, Архивни справочници № 9. 2006. стр. 149. ISBN 954-9800-52-0.
  14. ↑ Македонцитѣ въ културно-политическия животъ на България: Анкета отъ Изпълнителния комитетъ на Македонскитѣ братства (PDF). София: Книгоиздателство Ал. Паскалевъ и С-ие, Държавна печатница. 1918. стр. 98.
  15. ↑ Македоно-одринското опълчение 1912-1913 г. : Личен състав по документи на Дирекция „Централен военен архив“ (PDF). София: Главно управление на архивите, Дирекция „Централен военен архив“ В. Търново, Архивни справочници № 9. 2006. стр. 725. ISBN 954-9800-52-0.
  16. ↑ Македоно-одринското опълчение 1912-1913 г. : Личен състав по документи на Дирекция „Централен военен архив“ (PDF). София: Главно управление на архивите, Дирекция „Централен военен архив“ В. Търново, Архивни справочници № 9. 2006. стр. 767. ISBN 954-9800-52-0.
  17. ↑ Македоно-одринското опълчение 1912-1913 г. : Личен състав по документи на Дирекция „Централен военен архив“ (PDF). София: Главно управление на архивите, Дирекция „Централен военен архив“ В. Търново, Архивни справочници № 9. 2006. стр. 772. ISBN 954-9800-52-0.
  18. ↑ Македонцитѣ въ културно-политическия животъ на България: Анкета отъ Изпълнителния комитетъ на Македонскитѣ братства (PDF). София: Книгоиздателство Ал. Паскалевъ и С-ие, Държавна печатница. 1918. стр. 32.
  19. ↑ Христов, Иван, и др. Българското опълчение 1877 - 1878 : Биографичен и библиографски справочник. 1 : I, II, III дружина. [Казанлък]: Издателство „Казанлъшка искра“ ЕООД, „Ирита Принт“ ООД. стр. 98. ISBN 954-692-001-0.
  20. ↑ Македоно-одринското опълчение 1912-1913 г. : Личен състав по документи на Дирекция „Централен военен архив“ (PDF). София: Главно управление на архивите, Дирекция „Централен военен архив“ В. Търново, Архивни справочници № 9. 2006. стр. 302. ISBN 954-9800-52-0.
  21. ↑ Македоно-одринското опълчение 1912-1913 г. : Личен състав по документи на Дирекция „Централен военен архив“ (PDF). София: Главно управление на архивите, Дирекция „Централен военен архив“ В. Търново, Архивни справочници № 9. 2006. стр. 303. ISBN 954-9800-52-0.

Надворешни врски

[уреди | уреди извор]
Населени места во општината Кукуш
ОЕ Аканџали
ОЕ Галик
ОЕ Горчливо Езеро
ОЕ Дојран
ОЕ Круша
ОЕ Кукуш
ОЕ Хрсово
Историски
1 Новосоздадено место од грчки доселеници во XX век
Преземено од „https://mk.wikipedia.org/w/index.php?title=Амбарќој&oldid=5202743“