hin
Mofers
[bewirk]Zelfstenjig naamwaord
[bewirk]Lemma
[bewirk]hin v /hɪ̀n/
- (veugel) Gallus gallus: 'n taam saort veugel die wuuert gehaje veur eier en vleis
- (euverdrechtelik) emes dae hieël ónnuuezel is
- Raod
't Waord "hin" sleit zowaal op eder bieës oete saort es specefiek e vruike.
- Aafbraeking
- hin
- Net get anges gesjreve
- Synoniem
- Aafleijinge
- hinnebats, hinnebraomel, hinnebrieëm, hinnekeutel, hinneloek, hinnendraod, hinnenei, hinnenès, hinnenhajerie, hinnenhok, hinnenouge, hinnepis, hinnepoeat, hinneren, hinnesop, hinnestal, hinnestek, hinnevel, hinnevleis, hinnevoor
- sjerhin
- Verwantje wäörd
- haan, hoon
- broek, kip, kloek, kriel, kuke, ligk, pöl, stek, vluugvieë
- kakele, kloekke, lieëwiekke, pikke, ploewere, pratele, traeje
- Zagswies
- aete wie 'n kranke hin: hieël min aete
- Es de hin weer biejen haan kump, vergitj ze-n häör eige kuke: Es e vrouwmis weer bieje geleefdje kump, vergitj ze-n häör eige kinjer.
- mitte hinnen oppe stek gaon: hieël vreug nao bèd gaon
- Hinnepis dae neet te kriegen is: wuuert gebroek es antjwaord oppe vraog Waat is? veure vraog te óntwieke.
- Es me mit get wiltj aanvange, zaet me döks 't volgendj riem:
- "Veer gaon beginne,"
- zag de vós taenge de hinne;
- toe woor d'n haan al (nao) binne.
- Vermeljing
- Bakkes, Pierre: Mofers Waordebook, Stichting Mofers Waordebook (2007); p. 158.
Verbuging
[bewirk]| inkelvaad | mieëvaad | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| radikaal | liaison | radikaal | liaison | ||
| nom. | sjrif | hin | hinne | hinnen | |
| IPA | /hɪ̀n/ | /hɪ́ne/ | /hɪ́nen/ | ||
| dim. | sjrif | hinke | hinken | hinkes | |
| IPA | /hɪ̀n̥kʲe/ | /hɪ̀n̥kʲen/ | /hɪ̀n̥kʲes/ | /hɪ̀n̥kʲez/ | |
In anger spraoke
[bewirk][1]