ტების ბრძოლა

ტებას ბრძოლა
რეკონკისტას ნაწილი
ბრძოლა ალფონსო XI-სა და მუჰამედ IV-ს შორის (1330)
თარიღი	1330 წლის აგვისტო
მდებარეობა	ტება (მალაგა), ანდალუსია, ესპანეთი
შედეგი	კასტილიის სამეფოს გამარჯვება
მხარეები
კასტილიისა და ლეონის სამეფო გრანადის საამირო
მეთაურები
ალფონსო XI ჯეიმზ დუგლასი ოსმან იბნ აბი ალ-ულა

ტების ბრძოლა-გაიმართა 1330 წლის აგვისტოში, ტება ციხესიმაგრის ქვემოთ, ახლანდელი ქალაქი მალაგას პროვინციაში, ანდალუზიაში, სამხრეთ ესპანეთში. შეტაკება მოხდა სასაზღვრო კამპანიის დროს, რომელიც ჩატარდა 1327-1333 წლებში კასტილიელის ალფონსო XI-ის მიერ გრანადის სულთან მუჰამედ IV-ის წინააღმდეგ.

ომი გრანადას საზღვარზე

1325 წელს მეფე ალფონსომ ომი გამოუცხადა გრანადას მავრიტების საამიროს და მიიწვია სხვა ქრისტიანი მეფეები, რათა შეერთებოდნენ ახალ ჯვაროსნულ ლაშქრობას. სანამ მოლაპარაკებები გრძელდებოდა, ალფონსომ წამოიწყო კამპანია გრანადის დასავლეთ საზღვრის წინააღმდეგ. 1327 წელს მან აიღო ოლვერას, პრუნას და ტორე ალჰაკიმეს ციხეები. 1330 წელს მოეწყო მეორე ექსპედიცია ტებას ციხეზე, ოლვერას აღმოსავლეთით ოცდახუთი მილის დაშორებით და მალაგას თავდაცვითი საკვანძო სიმაგრეზე. ალფონსომ დააარსა თავისი შტაბი კორდობაში და გაუგზავნა თავის დიდებულებს და რაინდებს იქ კონცენტრირების ბრძანება. პორტუგალიის მეფემ ხუთასი რაინდისგან შემდგარი კონტინგენტიც გაგზავნა.

შოტლანდიელები ტების ბრძოლაში

1329 წელს, როდესაც შოტლანდიის მეფე რობერტ ბრიუსმა სიკვდილის წინ ბოლო თხოვნით მიმართა თავის მეგობარს და ლეიტენანტს, სერ ჯეიმზ დუგლასს. მეფემ ბრძანა, რომ მისი სიკვდილის შემდეგ სერ ჯეიმზს აეღო მისი ბალზამირებული გული და თან წაეტანა ჯვაროსნულ ლაშქრობაში, რითაც შეესრულებინა პირობა, რომელსაც ბრიუსმა სიცოცხლეშივე ვერ შეასრულა. მემატიანე ჟან ლე ბელი ყვება, რომ ბრიუსს სურდა მისი გული წმინდა მიწაზე გადაეტანა და წმინდა საფლავის ეკლესიაში წარედგინა.პოეტი ჯონ ბარბური მხოლოდ იმას ამბობს, რომ ბრიუსს სურდა მისი გული გაეტარებინა "ღვთის მტრების" წინააღმდეგ ბრძოლაში. ესპანეთში დაგეგმილმა კამპანიამ სერ ჯეიმზს ამ უკანასკნელისთვის იდეალური შესაძლებლობა შესთავაზა. 1330 წლის გაზაფხულზე, ინგლისის ედუარდ III-ის უსაფრთხო ქცევით შეიარაღებული და კასტილიის მეფე ალფონსო XI-ს სარეკომენდაციო წერილით, დუგლასი გაემგზავრა ბერვიკიდან და პირველად გაცურა ფლანდრიის სლუისში.

აქ, თანამედროვე ვალონელი მემატიანეს, ჟან ლე ბელის თქმით, დუგლასის ასეული შედგებოდა ერთი რაინდის ბანერისგან, ექვსი ჩვეულებრივი რაინდისგან და ოცი ეკიპაჟისგან. უცნობია იყო თუ არა რაინდის ბანერი თავად სერ ჯეიმზი. შოტლანდიელი პოეტის ჯონ ბარბურის მიერ დასახელებული სხვა რაინდები იყვნენ სერ უილიამ დე კიტი, სერ უილიამ დე სენტ კლერი როსლინელი, ძმები სერ რობერტ ლოგანები რესტარიგიდან და სერ უოლტერ ლოგანი. სხვები, რომლებიც ეჭვმიტანილნი იყვნენ ერთ დროს დუგლასთან ერთად,არიან ჯონ დე სენტ კლერი, სერ უილიამის უმცროსი ძმა, სერ საიმონ ლოკჰარტი ლი, სერ კენეტ მოარი, უილიამ ბორთვიკი, სერ ალან კატკარტი და სერ რობერტ დე გლენი, მაგრამ მტკიცებულება აკლია. როგორც ჩანს, არ არსებობს ისტორიული საფუძველი მტკიცებისთვის, რომ ეს ადამიანები დაკავშირებული იყვნენ ტამპლიერთა რაინდების ორდენთან, რომელიც დაიშალა პაპმა კლემენტ V-მ 1312 წელს, თვრამეტი წლის წინ.

ლე ბელი მოგვითხრობს, რომ შოტლანდიის პარტია დარჩა Sluys-ში თორმეტი დღის განმავლობაში, დუგლასი გემზე სასამართლოს ეჭირა. სერ ჯეიმზის მთავარი მიზანი, ლე ბელის თანახმად, იყო მისი მისიის გასაჯაროება რათა გაერკვია, დაინტერესებულნი იყვნენ თუ არა სხვა რაინდები წმინდა მიწაზე შოტლანდიის ექსპედიციაში შეერთებით.შესაძლოა, დუგლასი ელოდა ამბებს გრანადას წინააღმდეგ დაგეგმილი ჯვაროსნული ლაშქრობის შესახებ და გაიგო, რომ მოკავშირეების გაყვანის მიუხედავად, მეფე ალფონსო მაინც აპირებდა ომში წასვლას, საბოლოოდ გაემგზავრა ესპანეთში. ქარიშხლიანი გადასასვლელის შემდეგ, ჯარი მივიდა გვადალკვივირის შესართავთან, ალბათ ივნისის ბოლოს, და გადმოვიდა სევილიაში, დინების ზემოთ.

ტებას მარში

დუგლასმა რწმუნებათა სიგელები გადასცა ალფონსო XI-ს. ჯონ ბარბურის თქმით, მეფემ დუგლასს შესთავაზა სიმდიდრე, კარგი ცხენები და ჯავშანი. სერ ჯეიმზმა უარყო ეს საჩუქრები და განაცხადა, რომ ის და მისი კაცები მზად იყვნენ თავიანთი იარაღი შეეწირათ მეფის სამსახურში, როგორც თავმდაბალი მომლოცველები, ცოდვების გათავისუფლების მოთხოვნით.ალფონსომ მიიღო პასუხი და დუგლასის და მისი თანამემამულე რაინდების მრჩევლებად დანიშნა გამოცდილი ჯარისკაცები, რომლებიც მიჩვეულნი იყვნენ ფრონტერაზე ბრძოლის სტილში. სანამ შოტლანდიელები ხანგრძლივი მოგზაურობის შემდეგ ისვენებდნენ და ელოდნენ ექსპედიციის გამგზავრებას, ბევრმა უცხოელმა რაინდმა, რომლებიც კასტილიელ ალფონსოსთან იყვნენ მოსულები, პატივი მიაგეს დუგლასს, მათ შორის ინგლისელებსაც, რომლებსაც განსაკუთრებული სურვილი ჰქონდათ შეხვედროდნენ იმ კაცს, რომელიც მანამდე ცოტა ხნის წინ მათი მტერი იყო.

ალფონსომ შექმნა თავისი ჯარი სამხრეთის წინსვლისთვის. ბარბური ირწმუნება, რომ დუგლასს ხელმძღვანელობდა წამყვანი დივიზია, "ვავარდი" ან ავანგარდი. უფრო სავარაუდოა, რომ ის კასტილიური არმიის ყველა უცხოელ რაინდს ხელმძღვანელობდა. ქრისტიანი მასპინძელი, მისი რაოდენობა უცნობია, გაემართა ეკიასკენ, შემდეგ კი საზღვარზე ოსუნაში. საზღვრის გადაღმა ალფონსომ სამხრეთით განაგრძო მოძრაობა ალმარხენის მდელოებისკენ, ტებადან დასავლეთით ხუთ მილში, საიდანაც წინ წაიწია ბანაკის დასაყენებლად და ციხე-სიმაგრის ინვესტირებისთვის.

სანამ მეფე ალფონსო ელოდა მისი ალყის ძრავების ამოსვლას ეკიჯადან, გრანადელი დახმარების ძალები ყალიბდებოდა მალაგაში. ეს იყო ოსმან იბნ აბი ალ-ულას მეთაურობით, ბერბერი დიდებული, რომელიც იბრძოდა გრანადის სულთნების სამსახურში. იგი ექვსი ათასი მხედრით და უცნობი რაოდენობის ქვეითით გაემართა ტებას დასახმარებლად. გუადალჰორსის ხეობაში ასვლისას, ოსმანის ძალები გადავიდნენ მდინარე ტურონის ხეობაში, სადაც დაბანაკდნენ არდალესის ციხესა და ტურონის დამხმარე ციხესიმაგრეს შორის (ტებადან სამხრეთით ათი მილი).

ბრძოლა

სიბნელეში სამი ათასი მავრიელი კავალერია მოემზადა დივერსიული შეტევისთვის მდინარის გასწვრივ, ხოლო ოსმანმა კიდევ სამი ათასი აიღო დინების ზემოთ, რათა განეხორციელებინა ფლანგური შეტევა ალფონსოს ბანაკზე.

გამთენიისას ოსმანის მდინარის კონტინგენტმა დაიკავა გვადალტების სარწყავი ადგილი, თუმცა ალფონსო, რომელმაც გააფრთხილა მისი მზვერავები მტრის მოძრაობებზე, ინახავდა თავისი არმიის ძირითად ძალებს ბანაკში. მან გაგზავნა დონ პედრო ფერნანდეს დე კასტრო ჯარებთან ერთად, რათა შეემოწმებინა მდინარეზე განვითარებული თავდასხმა. ზოგიერთი ამტკიცებს, რომ დუგლასი და მისი კონტინგენტი ამ გაძლიერების ნაწილი უნდა ყოფილიყო.ომთან ერთად, ოსმანს სჯეროდა, რომ მისი მზაკვრობა მუშაობდა, გამოვიდა ხეობიდან, სადაც ის და მისი ხალხი იმალებოდნენ და ავიდა დასავლეთიდან ქრისტიანთა ბანაკზე შეტევის მიზნით. როდესაც მან მიაღწია მათ, დაინახა ბანაკი, რომელიც ალფონსოს კაცებით იყო შეიარაღებული და მზად იყო თავდასხმისთვის. ამავე დროს დაინახა მისი კაცები მდინარის ქვემოთ, რომლებიც იწყებდნენ უკან დახევას.მან მყისიერად მიატოვა შეტევა და უკან დაბრუნდა მარჯვენა ფრთის მხარდასაჭერად, მაგრამ მივიდა მხოლოდ მაშინ, როდესაც ისინი გენერალურ უკანდახევას იწყებდნენ.

მდინარეზე მავრებმა ვერ შეძლეს ან არ სურდათ წინააღმდეგობა გაეწიათ ქრისტიანთა კონტრშეტევაზე. როდესაც ალფონსომ, დაინახა ოსმანის უკან დახევა, გაგზავნა როდრიგო ალვარეს დე ლას ასტურიასი კიდევ 2000 კაცით ჩარევისთვის. გრანადელების უკან დახევა გაძლიერდა.

შემდგომი

სერ ჯეიმზ დუგლასის მემორიალი ქალაქ ტებაში

კასტილიურმა ძალებმა მავრიელთა არმია ტურონის ხეობაში მდებარე ბანაკში დააბრუნეს. უფრო ყოვლისმომცველი გამარჯვების შანსი დაიკარგა, როდესაც ქრისტიანებმა შეაჩერეს მტრის კარვები და ბარგი. მიუხედავად შემდგომი შეტაკებებისა, ოსმანს აღარ უცდია ალყის მოხსნა და ცოტა ხნის შემდეგ ტებას გარნიზონი დანებდა. მოხუცი ბერბერი გენერალი რამდენიმე კვირის შემდეგ გარდაიცვალა.

ბარბური მოგვითხრობს, თუ როგორ იქნა აღმოჩენილი დუგლასის ცხედარი, კუბოსთან ერთად, რომელშიც ბრიუსის ბალზამირებული გული იყო. ბრძოლის შემდეგ დუგლასის გადარჩენილმა თანამგზავრებმა მისი ძვლები, ხორცი და ყუთი შოტლანდიაში დააბრუნეს. ძვლები დაკრძალეს წმინდა ბრიდის კირკში, დუგლასში, სამხრეთ ლანარკშირში.

ბრძოლა არ იყო გადამწყვეტი მიუხედავად იმისა, რომ ტება უსაფრთხოდ რჩებოდა კასტილიელთა ხელში, გვადალტება და ტურონის ხეობები აგრძელებდნენ სადავო ადგილებად ყოფნას მომდევნო ას ორმოცდაათი წლის განმავლობაში. თუმცა, ალფონსო XI-ის 1327-1330 წლებში გამარჯვების საპასუხოდ, მაროკოს მარინიდის სულთანმა აბუ ჰასანმა გაგზავნა ძალები მუჰამედ IV-ის მხარდასაჭერად სრუტეებზე კონტროლის აღდგენის მიზნით.გიბრალტარი ხელახლა აიღეს ქრისტიანებისგან 1333 წელს, მაგრამ აბუ ჰასანის მცდელობამ ხელახლა აეღო ტარიფა 1340 წელს, გამოიწვია მისი დამღუპველი დამარცხება მოკავშირე ქრისტიანული ძალების მიერ რიო სალადოში. ეს იყო ჩრდილოეთ აფრიკის ძალების უკანასკნელი ჩარევა მუსულმანური გრანადას დაცვაში.

წყარო

• Jean Le Bel Chronique de Jean Le Bel ed. Jules Viard & Eugene Deprez, Paris, 1904
• Gran Cronica De Alfonso XI, ed. Diego Catalán, Madrid 1977
• John Barbour, The Bruce, ed. A.A.M. Duncan, Edinburgh 1997
• Hume of Godscroft, David, The History of the House of Douglas and Angus. London 1820
• Maxwell, Sir Herbert, History of the House of Douglas II Vols. London 1902
• Balfour Paul, Sir James, The Scots Peerage IX Vols. Edinburgh 1906
• Blanca Krauel Heredia, Sir James Douglas' Death in Spain, 1330, Scottish Historical Review, 69, 1990 April. pp 84–90
• Brown, Michael, The Black Douglases-War and Lordship in Late Medieval Scotland. East Linton 1998
• Sonja Cameron, Sir James Douglas, Spain and the Holy Land in 'Freedom and Authority- Scotland 1050–1650.' ed. Brotherstone & Ditchwell, Edinburgh 2000