Taciano
Biografía | |
---|---|
Nacemento | c. 120 (Gregoriano) Asiria (provincia romana), Roma Antiga |
Morte | c. 173 (52/53 anos) Asiria (provincia romana), Roma Antiga |
Actividade | |
Ocupación | teólogo, filósofo, escritor |
Período de tempo | Imperio Romano |
Profesores | Xustino Mártir |
Enaltecemento | |
Obra | |
Obras destacables
| |
Descrito pola fonte | De viris illustribus Realencyclopädie der classischen Altertumswissenschaft (pt) Biblioteca dixital BEIC |
Taciano (en latín Tatianus, en grego Τατιανός) foi un escritor cristián romano do século II, orixinario de Asiria, pero educado en relixión e filosofía en Grecia[1].
Traxectoria
[editar | editar a fonte]Probabelmente exerceu de mozo como sofista e retórico e quizais mesmo como profesor de filosofía. Viaxou por varios países e finalmente chegou a Roma; daquela estaba influenciado polas doutrinas de Platón, pero non aceptou os cultos romanos e gregos e converteuse ao cristianismo. Dise que estivo relacionado con Xustino, do que foi o discípulo (segundo Ireneo de Lión, Epifanio, Xerome de Estridón, Filastrio de Brescia e Teodoreto de Ciro, pero antes da súa conversión).
Á morte de Xustino adoptou as crenzas gnósticas. Taciano atacou os filósofos polas corrupcións das crenzas pagás e sinalou a superioridade das relixións cristiá e xudía. Regresou a Oriente e instalouse en Mesopotamia, onde tivo seguidores en Antioquía, Cilicia e Pisidia. Descoñécese a data e o lugar da súa morte e sospéitase que foi arredor do ano 166 ou 167.
Os seus seguidores eran coñecidos como tacianos e eran moi parecidos aos encratitas e severianos (Severo era contemporáneo de Taciano), que eran coñecidos como Ὑδροπαραστάται, Hydroparastatai ou Oferentes de Auga, porque celebraban a Eucaristía con auga (algúns os mencionan como acuarios, aquarii). Taciano defendeu as doutrinas dos Eóns derivadas de Valentino ou Marción, e desenvolveunas. Distinguiu o Demiurgo (creador do mundo e que deu a lei mosaica) do Deus supremo a quen os evanxeos chaman Epifanio.
Os seus seguidores non comían carne nin bebían viño e condenaban o matrimonio. As seitas de tacianos e severianos estaban extinguidas ou case extinguidas na época de Epifanio; os encratitas permaneceron en Pisidia e parte de Frixia e outros distritos de Asia Menor.
Foi un escritor prolífico, segundo Eusebio de Cesarea . O seu escrito máis famoso é o Discurso aos gregos. Xerome di que escribiu algúns títulos pero no seu tempo só quedaba o Discurso aos gregos, polo menos segundo o seu coñecemento, xa que se sabe que tamén existiu o Diatéssaron (τò διὰ τεσσάρων εὐαγγελίων, fusión dos textos dos catro evanxeos nun mesmo texto). Outros títulos probabelmente foron especulacións relixiosas demasiado complexas para unha circulación xeneralizada[2].
Πρὸς Ἕλληνας, Oratio adversus Graecos (Discurso aos gregos), é o título que se conserva e Xerome tamén o denomina Contra gentes. En versión latina publicouse no 1546 en Zürich.
Outras obras de Taciano das que só se coñece o título[3]:
- Περὶ τοῦ κατὰ τὸν Σωτῆρα καταρτισμοῦ, De Perfectione secundum Servatorem.
- Προβλημάτων Βίβλιον, Quaestionum Liber.
- Πρὸς τοὺς ἀποφηναμένους τὰ περὶ Θεοῦ Adversus eos qui fidem detrahunt rebus divinis.
- Περὶ ζώων, De Animalibus.
- Un libro sobre demos e sobre despois da morte, de título descoñecido.
- Διὰ τεσσάρων, Diatessaron. s. Harmonia Evangeliorum.
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ Smith, William (ed.) (1867). A Dictionary of Greek and Roman Biography and Mythology (en inglés). Boston: Little, Brown and Co. p. Vol. III pp. 980-983. [J.C.M.]
- ↑ Montserrat Torrents, Josep (1990). Los gnósticos. Madrid: Gredos. p. 63-64. ISBN 8424908848.
- ↑ Eusebio de Cesarea. Historia eclesiástica. IV 28-29
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Taciano |