Taciano

Taciano
Biografía
Nacemento	c. 120 (Gregoriano) ; Asiria (provincia romana), Roma Antiga
Morte	c. 173 (52/53 anos); Asiria (provincia romana), Roma Antiga
Actividade
Ocupación	teólogo, filósofo, escritor
Período de tempo	Imperio Romano
Profesores	Xustino Mártir
Enaltecemento
	santo ;
Obra
	Obras destacables Diatessarão (pt) ; (século II) Address to the Greeks (en) ;
Descrito pola fonte	De viris illustribus; Realencyclopädie der classischen Altertumswissenschaft (pt) ; Biblioteca dixital BEIC

Taciano (en latín Tatianus, en grego Τατιανός) foi un escritor cristián romano do século II, orixinario de Asiria, pero educado en relixión e filosofía en Grecia^[1].

Traxectoria

Probabelmente exerceu de mozo como sofista e retórico e quizais mesmo como profesor de filosofía. Viaxou por varios países e finalmente chegou a Roma; daquela estaba influenciado polas doutrinas de Platón, pero non aceptou os cultos romanos e gregos e converteuse ao cristianismo. Dise que estivo relacionado con Xustino, do que foi o discípulo (segundo Ireneo de Lión, Epifanio, Xerome de Estridón, Filastrio de Brescia e Teodoreto de Ciro, pero antes da súa conversión).

Á morte de Xustino adoptou as crenzas gnósticas. Taciano atacou os filósofos polas corrupcións das crenzas pagás e sinalou a superioridade das relixións cristiá e xudía. Regresou a Oriente e instalouse en Mesopotamia, onde tivo seguidores en Antioquía, Cilicia e Pisidia. Descoñécese a data e o lugar da súa morte e sospéitase que foi arredor do ano 166 ou 167.

Os seus seguidores eran coñecidos como tacianos e eran moi parecidos aos encratitas e severianos (Severo era contemporáneo de Taciano), que eran coñecidos como Ὑδροπαραστάται, Hydroparastatai ou Oferentes de Auga, porque celebraban a Eucaristía con auga (algúns os mencionan como acuarios, aquarii). Taciano defendeu as doutrinas dos Eóns derivadas de Valentino ou Marción, e desenvolveunas. Distinguiu o Demiurgo (creador do mundo e que deu a lei mosaica) do Deus supremo a quen os evanxeos chaman Epifanio.

Os seus seguidores non comían carne nin bebían viño e condenaban o matrimonio. As seitas de tacianos e severianos estaban extinguidas ou case extinguidas na época de Epifanio; os encratitas permaneceron en Pisidia e parte de Frixia e outros distritos de Asia Menor.

Foi un escritor prolífico, segundo Eusebio de Cesarea . O seu escrito máis famoso é o Discurso aos gregos. Xerome di que escribiu algúns títulos pero no seu tempo só quedaba o Discurso aos gregos, polo menos segundo o seu coñecemento, xa que se sabe que tamén existiu o Diatéssaron (τò διὰ τεσσάρων εὐαγγελίων, fusión dos textos dos catro evanxeos nun mesmo texto). Outros títulos probabelmente foron especulacións relixiosas demasiado complexas para unha circulación xeneralizada^[2].

Πρὸς Ἕλληνας, Oratio adversus Graecos (Discurso aos gregos), é o título que se conserva e Xerome tamén o denomina Contra gentes. En versión latina publicouse no 1546 en Zürich.

Outras obras de Taciano das que só se coñece o título^[3]:

Περὶ τοῦ κατὰ τὸν Σωτῆρα καταρτισμοῦ, De Perfectione secundum Servatorem.
Προβλημάτων Βίβλιον, Quaestionum Liber.
Πρὸς τοὺς ἀποφηναμένους τὰ περὶ Θεοῦ Adversus eos qui fidem detrahunt rebus divinis.
Περὶ ζώων, De Animalibus.
Un libro sobre demos e sobre despois da morte, de título descoñecido.
Διὰ τεσσάρων, Diatessaron. s. Harmonia Evangeliorum.

Notas

↑ Smith, William (ed.) (1867). A Dictionary of Greek and Roman Biography and Mythology (en inglés). Boston: Little, Brown and Co. p. Vol. III pp. 980-983. [J.C.M.]
↑ Montserrat Torrents, Josep (1990). Los gnósticos. Madrid: Gredos. p. 63-64. ISBN 8424908848.
↑ Eusebio de Cesarea. Historia eclesiástica. IV 28-29

[1] Smith, William (ed.) (1867). A Dictionary of Greek and Roman Biography and Mythology (en inglés). Boston: Little, Brown and Co. p. Vol. III pp. 980-983. [J.C.M.]

[2] Montserrat Torrents, Josep (1990). Los gnósticos. Madrid: Gredos. p. 63-64. ISBN 8424908848.

[3] Eusebio de Cesarea. Historia eclesiástica. IV 28-29

[1]

[2]

[3]