Saltar ao contido

Lino Ventura

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Modelo:BiografíaLino Ventura

Editar o valor en Wikidata
Biografía
Nacemento(it) Angiolino Giuseppe Pasquale Ventura Editar o valor en Wikidata
14 de xullo de 1919 Editar o valor en Wikidata
Parma (Italia) Editar o valor en Wikidata
Morte22 de outubro de 1987 Editar o valor en Wikidata (68 anos)
Saint-Cloud (Francia) Editar o valor en Wikidata
Causa da morteinfarto agudo de miocardio Editar o valor en Wikidata
Lugar de sepulturaCimetière du Val-Saint-Germain (en) Traducir Editar o valor en Wikidata
ResidenciaSaint-Cloud (–1987)
París (1930–)
Montreuil (pt) Traducir (1927–1930)
Parma (1919–1927) Editar o valor en Wikidata
Altura1,76 m Editar o valor en Wikidata
Actividade
Ocupaciónactor de cinema, loitador profesional, loitador afeccionado, actor Editar o valor en Wikidata
Período de actividade1953 Editar o valor en Wikidata - 1987 Editar o valor en Wikidata
Deporteloita
Luta greco-romana (pt) Traducir Editar o valor en Wikidata
Familia
FillosClelia Ventura Editar o valor en Wikidata
Premios

Descrito pola fonteObálky knih, Editar o valor en Wikidata
IMDB: nm0893341 Allocine: 400 Rottentomatoes: celebrity/lino_ventura Allmovie: p73283 TCM: 198081
BNE: XX1504008 Discogs: 1584957 Find a Grave: 6635 Editar o valor en Wikidata

Angiolino Giuseppe Pasquale Ventura,[1] nado en Parma o 14 de xullo de 1919 e finado en Saint-Cloud (Altos do Sena) o 22 de outubro de 1987, foi un actor italiano que creceu e traballou en Francia.

Traxectoria

[editar | editar a fonte]

Ventura era fillo de Giovanni Ventura e Luisa Borrini.[2] En 1927 deixou Italia coa súa nai para unirse ao seu pai, que fora traballar como representante de comercio a París varios anos antes. Porén, cando chegaron a Montreuil o 7 de xuño de 1927, a nai e o fillo non atoparon a Giovanni. O pai desaparecera. Posteriormente, Lino Ventura evocou poucas veces e de mala gana o pai ausente.

Por fidelidade ás súas orixes nunca adquiriu a nacionalidade francesa, algo que lle suxeriron moitas veces. Falaba francés sen acento e pola contra expresábase en italiano con certo acento francés. Deixou a escola moi novo e comezou a traballar desde os oito anos. Posteriormente exerceu diferentes oficios: mozo de hotel, mecánico, representante de comercio e empregado de oficina.[3] Non obstante, o máis importante para el foi o deporte e converteuse en loitador profesional. Nesta época coñeceu a Odette Lecomte nunha axencia de viaxes.[4]

Como conservaba a súa nacionalidade orixinal, alistouse no exército italiano ao comezo da segunda guerra mundial. Desertou cando o réxime fascista colapsou (xullo de 1943) para unirse a Odette en París, coa que casara o 8 de xaneiro de 1942.[2] Ameazado con ser delatado, tivo que agacharse para non ser arrestado polos alemáns,[5] nunha casa que servía como pendello en Baracé (regresou alí despois da guerra e mercou a casa).[6]

Despois da guerra, comezou unha carreira na loita libre, máis rendible que a loita grecorromana,[5] e participou en pelexas na Salle Wagram e no Cirque d'Hiver onde loitou baixo o nome de Lino Borrini, alias "o foguete italiano". A súa carreira de loita libre alcanzou o seu punto máximo en febreiro de 1950 cando se converteu en campión europeo de peso medio de Italia, mais rematou o 31 de marzo de 1950, cando Henri Cogan (que posteriormente tamén foi actor) o feriu ao lanzalo sobre unhas cadeiras metálicas. A caída deixoulle unha dobre fractura aberta na perna dereita. Despois converteuse en organizador de loitas para unha vintena de loitadores do seu equipo.[7]

En 1953, de xeito totalmente casual, un amigo falou del ao director Jacques Becker, que buscaba un italiano para interpretar un papel con Jean Gabin no seu filme Touchez pas au grisbi. Produciuse o encontro e Becker ofreceulle alí mesmo o papel de Angelo, que nun primeiro momento Ventura rexeitou. Coa estrea do filme, todo o mundo profesional se fixou nel.

Foi inmediatamente adoptado polo cinema, comezando por Jean Gabin, que se converteu nun grande amigo e tamén polo público, grazas á súa soltura e o seu talento natural para a interpretación, que facían del o actor ideal para os filmes de cinema negro, como delicuente ou como policía duro mais de gran corazón. Sen estudar nunca arte dramática, ascendeu rapidamente na industria. Primeiro foi actor secundario e despois accedeu aos protagonistas, afinándose a súa interpretación. Converteuse nun membro destacado do cinema francés e continuou a ser recoñecido como un dos grandes actores.

Tumba de Lino Ventura.

Faleceu aos 68 anos dun ataque ao corazón tras 34 anos de carreira cinematográfica e 75 filmes. Foi enterrado no cemiterio Le Val-Saint-Germain (Essonne).

Vida persoal

[editar | editar a fonte]

En 1942 casou con Odette Lecomte, o seu amor de mocidade, con quen tivo catro fillos: Mylène (1946-1998, finada nun accidente aéreo[8]), Laurent (1950), Linda (1958) e Clelia (1961).[2] Odette faleceu en Trélazé o 15 de maio de 2013.[9] Pouco presente na súa familia por mor das xiras que encadeaba, dedicáballes sempre o mes de xullo, que pasaban en Cap Ferret (Gironde).[10]

Linda, vítima dun problema ao nacer, tiña unha discapacidade. Ao descubriren a falla de estruturas de apoio e de acollida para nenos con discapacidade, Lino e Odette crearon en 1966,[11] a organización benéfica Perce-Neige, que se converteu en fundación en maio de 2016, en Saint-Cloud, onde vivían, para prestar apoio ás asociacións existentes que traballaban no campo da discapacidade e para concienciar as autoridades públicas sobre as necesidades dos nenos con discapacidade e as súas familias.

Filmografía

[editar | editar a fonte]
Ano Título Personaxe Director Notas
1954 Touchez pas au grisbi Angelo Fraiser Jacques Becker
1955 Razzia sur la chnouf Roger "the Catalan“ Henri Decoin
1956 La Loi des rues Mario Ralph Habib
Crime et Châtiment Gustave Messonnier Georges Lampin
1957 Le feu aux poudres Legentil Henri Decoin
Action immédiate Bérès Maurice Labro
Le rouge est mis Pepito Gilles Grangier
L'Étrange Monsieur Steve Denis Raymond Bailly
Trois jours à vivre Lino Ferrari Gilles Grangier
Ces dames préfèrent le mambo Paulo Bernard Borderie
1958 Maigret tend un piège Inspector Torrence Jean Delannoy
Ascenseur pour l'échafaud Inspector Cherrier Louis Malle
Les Amants de Montparnasse Morel Jacques Becker
Le Gorille vous salue bien Géo Paquet Bernard Borderie
1959 Le fauve est lâché Paul Lamiani Maurice Labro
Marie-Octobre Carlo Bernardi Julien Duvivier
Sursis pour un Vivant Borcher Victor Merenda
Douze heures d'horloge Albert Fourbieux Géza Radványi
Un témoin dans la ville Ancelin Édouard Molinaro
125, rue Montmartre Pascal Gilles Grangier
Le chemin des écoliers Tiercelin Michel Boisrond
1960 Classe tous risques Abel Davos Claude Sautet
Mistress of the World Biamonte William Dieterle
1961 La ragazza in vetrina Federico Luciano Emmer
Un taxi pour Tobrouk Theo Dumas Denys de La Patellière
Il giudizio universale Giovanna's father Vittorio De Sica
Il re di Poggioreale A gangster Duilio Coletti
Les Lions sont lâchés André Challenberg Henri Verneuil
1962 Le Bateau d'Émile Émile Bouet Denys de La Patellière
Les petits matins the driver Jacqueline Audry
Le Diable et les Dix Commandements Garigny Julien Duvivier Episodio "Homicide point ne seras"
Carmen di Trastevere Vincenzo Carmine Gallone
1963 Die Dreigroschenoper Tiger Brown Wolfgang Staudte
Les Tontons flingueurs Fernand Naudin Georges Lautner
1964 Cent mille dollars au soleil Hervé Marec Henri Verneuil
Llanto por un bandido El Lutos Carlos Saura
Le Monocle Rit Jaune Elie's Client Georges Lautner Cameo sen acreditar
Les Barbouzes Francis Lagneau Georges Lautner
1965 L'Arme à gauche Capt. Jacques Cournot Claude Sautet
La Métamorphose des cloportes Alphonse Maréchal Pierre Granier-Deferre
Les Grandes Gueules Laurent Robert Enrico
1966 Ne nous fâchons pas Antoine Beretto Georges Lautner
Avec la peau des autres Pascal Fabre Jacques Deray
Le Deuxième Souffle Gustave Minda Jean-Pierre Melville
1967 Les Aventuriers Roland Robert Enrico
1968 Le Rapace Rital José Giovanni
1969 O exército das sombras Philippe Gerbier Jean-Pierre Melville
Le clan des siciliens Inspector Le Goff Henri Verneuil
1970 Dernier domicile connu Chief inspector Marceau Leonetti José Giovanni
1971 Fantasia chez les ploucs Sagamore Noonan Gérard Pirès
Boulevard du Rhum Cornelius von Zeelinga Robert Enrico
1972 The Valachi Papers Vito Genovese Terence Young
A aventura é a aventura Lino Massaro Claude Lelouch
1973 Le Silencieux Clément Tibère Claude Pinoteau
La Raison du Plus Fou Le deuxième motard François Reichenbach Cameo sen acreditar
La bonne année Simon Claude Lelouch
Le Far West the prisoner Jacques Brel
L'emmerdeur Ralf Milan Edouard Molinaro
1974 Three Tough Guys Father Charlie Duccio Tessari
La Gifle Jean Douléan Claude Pinoteau
1975 La Cage Julien Pierre Granier-Deferre
Adieu poulet Inspector Verjeat Pierre Granier-Deferre
1976 Cadaveri eccellenti Inspector Amerigo Rogas Francesco Rosi
1978 The Medusa Touch Detective-inspector Brunel Jack Gold
Un papillon sur l'épaule Roland Fériaud Jacques Deray
1979 L'Homme en colère Romain Dupre Claude Pinoteau
1980 Les Seducteurs François Quérole Edouard Molinaro (episodio "The French Method")
1981 GaGarde à vue Inspector Antoine Gallien Claude Miller
1982 Espion, lève-toi Sébastien Grenier Yves Boisset
Les Misérables Jean Valjean Robert Hossein
1983 Le Ruffian Aldo José Giovanni
1984 Cento giorni a Palermo General Carlo Dalla Chiesa Giuseppe Ferrara
La Septième Cible Bastien Grimaldi Claude Pinoteau
La jonque chinoise Claude Bernard-Aubert
1986 Sword of Gideon Papa Michael Anderson Telefilme
1987 La Rumba Un caïd Roger Hanin Cameo sen acreditar
  1. "Lino Ventura - la vie du fondateur de Perce-Neige". Perce-Neige Fondation d'aide aux personnes handicapées (en francés). Consultado o 2021-04-26. 
  2. 2,0 2,1 2,2 Lafitte, Jacques; Taylor, Stephen (1969). Qui est qui en France. J. Lafitte. .
  3. Durant, Philippe (2014). Lino Ventura. Éditions First. p. 8. 
  4. Sandro Cassati, Lino Ventura, p. 12.
  5. 5,0 5,1 Rajchman, Olivier (12 de outubro de 2016). "Lino Ventura : 10 choses à savoir sur l'un des acteurs préférés des Français". telestar.fr. 
  6. Sandro Cassati, Lino Ventura, p. 11.
  7. Studio Ciné Live (2 mars 2009). "Lino Ventura, 25 ans déjà". L'Express (en francés). Consultado o 25 de agosto de 2014. 
  8. "La fille de Lino Ventura tuée dans un accident". Le Parisien (en francés). 16 de maio de 1998. Consultado o 23 de outubro de 2016. 
  9. "Mort d'Odette Ventura, veuve de Lino Ventura et co-fondatrice de Perce Neige". Le Parisien (en francés). 15 de maio de 2013. Consultado o 16 de maio de 2013. 
  10. Ungemuth, Nicolas (16 de abril de 2021). "Clelia Ventura, mon père Lino". Le Figaro Magazine (en francés). pp. 66–71. 
  11. "Lino Ventura : l'appel du 6 décembre 1965". Perce Neige (en francés). Arquivado dende o orixinal o 06 de xuño de 2016. Consultado o 06 de xuño de 2021. 

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Bibliografía

[editar | editar a fonte]
  • Durant, Philippe (1989): Lino Ventura. Bergisch Gladbach: Lübbe. ISBN 3-404-61142-X
  • Durieux, Gilles (2001): Lino Ventura. París: Flammarion. ISBN 2-08-068113-3
  • Giovanni, José (2002): Mes Grandes Gueules. Fayard. ISBN 2-213-61262-5
  • Ventura, Clélia (2003): Lino ou la Gourmandise de la Vie. París: Robert Laffont. ISBN 2-221-09884-6
  • Ventura, Odette (1992): Lino. París: Robert Laffont. ISBN 2-7242-7179-3 (see also: External Links)
  • Ventura, Odette (1993): Lino. Weinheim; Berlin: Beltz Quadriga. ISBN 3-88679-217-X
  • Ventura, Odette (1997): Lino. París: Robert Laffont. ISBN 2-221-08646-5
  • Ventura, Odette (1997): Lino. Guanda "Biblioteca della Pilotta". ISBN
  • Zurhorst, Meinolf / Just, Lothar (1984). Lino Ventura: Seine Filme – Sein Leben. München: Heyne. ISBN 3-453-86065-9

Ligazóns externas

[editar | editar a fonte]