Gran Premio dos Estados Unidos de 1991
| Nome oficial | XXVII  |
|---|---|
| Tipo | Gran Premio dos Estados Unidos |
| Deporte | automobilismo |
| Parte de | Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1991 |
| Distancia do evento | 81 |
| Localización e Datas | |
| Localización | Circuíto urbano de Phoenix (Arizona) 33°26′52″N 112°04′30″O / 33.4479, -112.075 |
| País | Estados Unidos de América |
| Data | 10 de marzo de 1991 |
| Competición | |
| Primeiro posto | Ayrton Senna |
| Pole position | Ayrton Senna |
| Volta máis rápida | Jean Alesi |
O Gran Premio dos Estados Unidos de 1991 (oficialmente XXVIII Iceberg United States Grand Prix) foi unha carreira de Fórmula 1 celebrada o 10 de marzo de 1991 en Phoenix (Arizona). Foi a primeira rolda da tempada 1991. A carreira de 81 voltas foi gañada por Ayrton Senna, pilotando un McLaren - Honda, despois de partir da pole position. Alain Prost terminou segundo nun Ferrari, con Nelson Piquet terceiro nun Benetton - Ford. Tamén foi a primeira carreira de Fórmula Un para o futuro dobre Campión Mundial Mika Häkkinen.
Resumo
[editar | editar a fonte]
A carreira foi a primeira da tempada 1991. Nos dous anos anteriores, o campionato decidiuse cando Senna e Prost enredáronse no Suzuka. No Gran Premio do Xapón de 1989, a súa colisión como compañeiros de equipo asegurou o terceiro Campionato Mundial de Prost; en 1990, con Prost pilotando para Ferrari e aínda na contención do título, deulle a Senna a súa segunda coroa. A controversia con respecto á natureza do incidente de 1990 creara unha grande expectativa para o desquite.
Antes de chegar a Phoenix, o chasis McLaren de 1991 só tivera unha breve sesión de proba, e os dous autos de carreiras completáronse ao redor das 4 a.m. do venres, seis horas antes da primeira sesión de práctica. Traballando para preparar o novo auto, Ayrton Senna afirmou que nunca se sentiu totalmente cómodo coa crecente complexidade do deporte desde que axudou a Lotus a presentar o primeiro coche de suspensión activa en 1987, e aínda lle resultaba difícil aceptar o enorme papel dos ordenadores para lograr unha configuración adecuada. "O venres, para comprender e interpretar as cousas correctamente, traballei cos enxeñeiros ata a noite", dixo Senna. "pasou moito tempo desde que fixen iso. Os enxeñeiros e eu falamos sobre o circuíto, logo comparámolo co que o ordenador predixo. Foi xenial porque o ordenador confirmou case todo, e tamén mostrou onde había marxe de mellora."
Esperábase que os Ferraris de Alain Prost e Jean Alesi fosen o equipo máis forte, pero os seus V-12 e caixas de cambios semiautomáticas de 7 velocidades non se adaptaban ben ás curvas pechadas e as curtas rectas do circuíto urbano. Non foron os únicos afectados polos problemas coa caixa de cambios durante toda a carreira.
O domingo, Prost comezou a súa segunda tempada en Ferrari xunto a Senna na primeira fila. Ao principio, colocouse detrás do brasileiro, con Nigel Mansell deslizándose por diante de Riccardo Patrese. Alesi e Gerhard Berger seguiron, logo Nelson Piquet, Roberto Moreno, Stefano Modena e Emanuele Pirro. Unha volta máis adiante, Alesi, na súa primeira carreira para Ferrari, varreu a Patrese, pero para entón Senna estábase afastando. Logo de dez voltas, tiña unha vantaxe de dez segundos sobre Prost.
Detrás de Senna, Patrese estivo involucrada en dúas batallas sucesivas a tres bandas. Primeiro, logo de pasar a Alesi polo cuarto lugar na volta 16, Patrese achegouse a Mansell, quen estaba inmediatamente detrás de Prost. Na volta 22, Patrese estaba o suficientemente preto como para atacar o seu compañeiro no equipo Williams pero coouse pola vía de escape, mentres Mansell desviábase para evitalo. Ao volver, Patrese rapidamente aferrouse a Alesi e Berger, xa que o novo tren de tres coches agora cubría do cuarto ao sexto lugar. Patrese superara a Berger cando, de súpeto, dous dos seis mellores corredores retiráronse en voltas consecutivas. Na volta 35, Mansell detívose cando a nova caixa de cambios semiautomática do Williams fallou, e na seguinte volta, a carreira de Berger tamén terminou.
Patrese superou a Alesi por segunda vez, e Alesi enfrontouse aos pneumáticos novos Goodyear na volta 43. Uniuse ao sétimo. Tres voltas despois, Prost estaba sendo perseguido por Patrese, e tamén entrou a boxes, cedendo o segundo lugar ao Williams. Cando a tripulación de Ferrari tivo problemas para cambiar o seu pneumático traseiro dereito, o francés caeu ao sétimo detrás do Tyrrell-Honda de Modena.
Na volta 48, Senna entrou a boxes sen perder a vantaxe. Do mesmo xeito que Mansell, Patrese estaba tendo problemas coa caixa de cambios do seu Williams, e cando seleccionou neutral a metade da Curva Sete, causou que abandonase o segundo posto. O auto detívose no exterior da pista, perpendicular á liña de carreira. Piquet e Mika Häkkinen (facendo o seu debut na F1) apenas lograron evitalo cando pasaron, pero antes de que Patrese puidese saír do auto, Moreno, no segundo Benetton, cruzou directamente o morro do Williams, eliminando o naris do auto de Patrese e a roda dianteira dereita do Benetton. Ningún dos pilotos resultou ferido. Os autos de Patrese e Moreno mantivéronse no circuíto durante toda a carreira, e Bertrand Gachot pilotou a primeira carreira do novo Jordan Grand Prix e desafiando a Satoru Nakajima, trompeando máis tarde logo de desviarse para evitalos.
Con Patrese fóra, Senna lideraba diante de Piquet, que tiña que conter a Alesi, por máis dun minuto. Alesi apertouse ao segundo na volta 53, mentres que catro voltas despois, Prost desfíxose de Modena. Logo, na volta 70, Prost pasou do cuarto ao segundo nun movemento na curva cinco. Con Alesi e Piquet correndo segundo e terceiro, o Benetton de Piquet achegouse a Alesi, que marcara a volta máis rápida da carreira mentres Prost estaba en boxes, na curva catro, pero non puido pasalo. Na recta, con todo, Piquet pasou a Alesi polo segundo lugar. Prost tamén foi polo seu novo compañeiro de equipo e logo pasou entre Alesi e Piquet, vencendo a Piquet no vértice da curva cinco e recuperando o segundo lugar. Agora Senna lideraba por 40 segundos.
A caixa de cambios deixou a Alesi en quinta posición antes de retirarse a menos de 10 voltas do final, deixando o terceiro posto a Piquet que, seguido polos dous Tyrrells, entraraa cambiar pneumáticos. Martini estaba presionando a Satoru Nakajima polo quinto lugar, só para que o seu motor fallara logo de 75 voltas. Un problema similar eliminou a Gachot do oitavo na mesma volta, promovendo a Aguri Suzuki ao sexto posto. A carreira terminou cunha volta menos das 82 previstas xa que se alcanzou o límite das dúas horas, Senna levouse a vitoria logo de liderar todas as voltas.
Logo da carreira, Senna evaluó o rendemento do seu novo auto: "Tiven pequenos problemas coa caixa de cambios, e o equilibrio do auto non era óptimo, así que era moi difícil conducir. Teño moitas ganas de correr nun circuíto adecuado coas condicións adecuadas e ver o que o auto pode facer".
Clasificación
[editar | editar a fonte]
Pre-Cualificación
[editar | editar a fonte]| Pos | Nº | Piloto | Construtor | Tempo | Diferenza |
|---|---|---|---|---|---|
| 1 | 21 |  Emanuele Pirro
|
Dallara-Judd | 1:28.288 | |
| 2 | 22 |  JJ Lehto
|
Dallara-Judd | 1:28.792 | +0.504 |
| 3 | 34 | Nicola Larini
|
Lambo-Lamborghini | 1:30.244 | +1.956 |
| 4 | 32 |  Bertrand Gachot
|
Jordan-Ford | 1:30.304 | +2.016 |
| 5 | 33 | Andrea de Cesaris
|
Jordan-Ford | 1:30.937 | +2.649 |
| 6 | 31 |  Pedro Chaves
|
Coloni-Ford | 1:31.113 | +2.825 |
| 7 | 14 |  Olivier Grouillard
|
Fondmetal-Ford | 1:32.126 | +3.838 |
| 8 | 35 | Eric van de Poele
|
Lambo-Lamborghini | 1:37.046 | +8.758 |
Cualificación
[editar | editar a fonte]| Pos | Nº | piloto | Construtor | Q1 | Q2 | Diferenza |
|---|---|---|---|---|---|---|
| 1 | 1 |  Ayrton Senna
|
McLaren-Honda | 1:23.530 | 1:21.434 | |
| 2 | 27 | Alain Prost
|
Ferrari | 1:24.507 | 1.22.555 | +1.121 |
| 3 | 6 | Riccardo Patrese
|
Williams-Renault | 1:24.726 | 1.22.833 | +1.399 |
| 4 | 5 |  Nigel Mansell
|
Williams-Renault | 1:25.277 | 1.23.218 | +1.784 |
| 5 | 20 | Nelson Piquet
|
Benetton-Ford | 1:25.026 | 1:23.384 | +1.950 |
| 6 | 28 | Jean Alesi
|
Ferrari | 1:23.519 | 1.23.805 | +2.085 |
| 7 | 2 |  Gerhard Berger
|
McLaren-Honda | 1:25.914 | 1.23.742 | +2.308 |
| 8 | 19 | Roberto Moreno
|
Benetton-Ford | 1:25.170 | 1.23.881 | +2.447 |
| 9 | 21 | Emanuele Pirro
|
Dallara-Judd | 1:24.876 | 1.24.792 | +3.358 |
| 10 | 22 | JJ Lehto
|
Dallara-Judd | 1:26.765 | 1.24.891 | +3.457 |
| 11 | 4 | Stefano Modena
|
Tyrrell-Honda | 1:25.065 | 1.25.557 | +3.631 |
| 12 | 7 | Martin Brundle
|
Brabham-Yamaha | 1:27.184 | 1.25.385 | +3.951 |
| 13 | 11 | Mika Häkkinen
|
Lotus-Judd | 1:27.976 | 1.25.448 | +4.014 |
| 14 | 32 | Bertrand Gachot
|
Jordan-Ford | 1:27.568 | 1.25.701 | +4.267 |
| 15 | 23 | Pierluigi Martini
|
Minardi-Ferrari | 1:25.815 | 1.25.715 | +4.281 |
| 16 | 3 |  Satoru Nakajima
|
Tyrrell-Honda | 1:26.058 | 1.25.752 | +4.318 |
| 17 | 34 | Nicola Larini
|
Lambo-Lamborghini | 1:27.761 | 1.25.791 | +4.357 |
| 18 | 16 | Ivan Capelli
|
Leyton House-Ilmor | 1:54.845 | 1.26.121 | +4.687 |
| 19 | 29 | Éric Bernard
|
Lola-Ford | 1:27.446 | 1.26.425 | +4.991 |
| 20 | 25 | Thierry Boutsen
|
Ligier-Lamborghini | 1:27.984 | 1.26.500 | +5.066 |
| 21 | 30 | Aguri Suzuki
|
Lola-Ford | 1:26.987 | 1.26.548 | +5.114 |
| 22 | 17 | Gabriele Tarquini
|
AGS-Ford | 1:27.164 | 1.26.851 | +5.417 |
| 23 | 15 | Maurício Gugelmin
|
Leyton House-Ilmor | 1:26.865 | 1.26.875 | +5.431 |
| 24 | 8 | Mark Blundell
|
Brabham-Yamaha | 1:30.061 | 1.26.915 | +5.481 |
| 25 | 9 | Michele Alboreto
|
Footwork-Porsche | 1:29.067 | 1.27.015 | +5.581 |
| 26 | 24 | Gianni Morbidelli
|
Minardi-Ferrari | 1:27.625 | 1.27.042 | +5.608 |
| 27 | 10 | Alex Caffi
|
Footwork-Porsche | 1:29.388 | 1.27.519 | +6.085 |
| 28 | 18 |  Stefan Johansson
|
AGS-Ford | 1:29.857 | 1.27.753 | +6.319 |
| 29 | 26 | Érik Comas
|
Ligier-Lamborghini | 1:28.904 | 1.27.159 | +6.725 |
| 30 | 12 | Julian Bailey
|
Lotus-Judd | 1:30.758 | 1.28.570 | +7.136 |
Carreira
[editar | editar a fonte]Notas
[editar | editar a fonte]- Primeira carreira: Mika Häkkinen, Mark Blundell, Eric van de Poele, Pedro Chaves, Érik Comas
- Derradeiros puntos: Satoru Nakajima
- Os equipos Jordan e Modena fixeron a súa primeira aparación aquí.
- O resultado de Nicola Larini no 7° lugar foi o mellor resultado para o equipo Modena.
- Ayrton Senna foi o primeiro piloto en recibir 10 puntos por unha vitoria baixo o novo esquema de puntuación, e a vitoria foi a súa 27ª, empatando con Jackie Stewart no segundo lugar de todos os tempos, detrás do seu ex compañeiro de equipo Prost.
- A carreira marcou o final de 33 anos consecutivos da Fórmula Un nos Estados Unidos. Non houbo máis grandes premios nos EE.UU. Ata o Gran Premio dos Estados Unidos de 2000, celebrado no Indianapolis Motor Speedway.
- A carreira foi a primeira de Nigel Mansell no seu "Red 5" Williams desde que regresou ao equipo logo de dous anos con Ferrari. Retirouse debido a un problema na caixa de cambios.
- Esta foi a última vez que tres campións mundiais anteriores subíronse ao podio xuntos ata o Gran Premio do Canadá de 2010.
Posicións logo da carreira
[editar | editar a fonte]
|
|
- Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos en ambos os grupos de clasificación.
Notas
[editar | editar a fonte]- Dennis Simanaitis (xuño de 1991). "3rd United States Grand Prix at Phoenix: More Power To Ya". Road & Track, 133–136.
- "Formula One Phoenix Grand Prix" Vídeo (1992), BMG Video, Nova York.
- ↑ "1991 United States Grand Prix". formula1.com. Arquivado dende o orixinal o 18 de febreiro de 2015. Consultado o 23 de decembro de 2015.
 |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Gran Premio dos Estados Unidos de 1991  |
Ligazóns externas
[editar | editar a fonte]- Sports Illustrated-1991 USGP Arquivado 09 de marzo de 2012 en Wayback Machine. (archived)
- GrandPrix.com Race Report
| Carreira anterior: Gran Premio de Australia de 1990 |
Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA Temporada 1991 |
Carreira seguinte: Gran Premio do Brasil de 1991 |
| Carreira anterior: Gran Premio dos Estados Unidos de 1990 |
Gran Premio dos Estados Unidos | Carreira seguinte: Gran Premio dos Estados Unidos de 2000 |