آراد

فارسی

ریشه‌ لغت

• فارسی

آوایش

• /آراد/

آراد. (اِخ) در پارسی نام فرشته ای است موکل بر دین و تدبیر امور و مصالحی که بروز آراد متعلق است .
(اِ) روز بیست وپنجم از هر ماه شمسی که آن را ارد نیز گویند و در این روز نو بریدن و نو پوشیدن را نیک و سفر و نقل و تحویل شوم شمردندی .

آراد در سنسکریت آراده ArAda و به معنی آوای ستایش است و نام یک استاد نیز بوده است.

اسم

آراد

1. (گاه‌شماری): روز بیست و پنجم از هر ماه شمسی در ایران قدیم. اَرد.
2. آراسته.
3. نام یکی از سرداران کوروش‌بزرگ.

منابع

• فرهنگ بزرگ سخن/ فرهنگ شمس

زبان دیگر

ریشه‌ لغت

• بهاری

آوایش

• /آرا/دِ/

اسم

آراد

1. مترادف با میانه، وسط در زبان فارسی، که ممکن است در زبان معیار باستان به صورت آرا - دِ صرف می‌شده و معنی خط مرزی یا خط تمللک زمین شخصی را می‌رسانده است.