ملی‌گرایی فرهنگی

ناسیونالیسم فرهنگی (انگلیسی: Cultural nationalism) ملی‌گرایی‌ای است که در آن ملت با فرهنگ مشترک و رسوم مشترک تعریف می‌شود، نه بر اساس مفاهیم نسب یا نژاد مشترک.^[۱]^[۲]

ناسیونالیسم فرهنگی تمایلی به تجلی خود در جنبش‌های مستقل ندارد، اما معمولاً در طیف وسیع تری از ایدئولوژی ناسیونالیستی موضعی معتدل است.^{^{[نیازمند منبع]}}

بنابراین، مواضع معتدل در ناسیونالیسم های فلاندری^[۳] یا هندو^[۴] ممکن است «ناسیونالیسم فرهنگی» باشد، در حالی که همین جنبش‌ها شامل اشکال ناسیونالیسم قومی و عرفان ملی نیز می‌شود.

عضویت در کشور نه کاملاً داوطلبانه است (فرد نمی‌تواند فوراً فرهنگ کسب کند) و نه ارثی (فرزندان اعضای جامعه اگر در فرهنگ دیگری بزرگ شوند ممکن است خارجی در نظر گرفته شوند).^{[ واقعیت یا نظر؟ ]}

بنابراین اگر فردی از ملتی باشد اما فرزندش در فرهنگ دیگری بزرگ شده باشد، با وجود ملیت آن فرد، فرزند او از ملیت فرهنگی که در آن بزرگ شده‌است در نظر گرفته می‌شود و باید فرهنگ والدین خود را بیاموزد تا عضوی از ملیت والدین خود باشند (حتی اگر فرزند آن والدین شهروند کشور آنها باشد). بنابراین، ملیت فرهنگی مانند ناسیونالیسم مدنی از طریق شهروندی به دست نمی‌آید.

ادبیات

دیوید آبرباخ، ۲۰۰۸، ناسیونالیسم فرهنگی یهودی: ریشه‌ها و تأثیرات ،شابک ‎۰-۴۱۵-۷۷۳۴۸-۲
کوساکو یوشینو، ۱۹۹۲، ناسیونالیسم فرهنگی در ژاپن معاصر: یک تحقیق جامعه شناختی ،شابک ‎۰-۴۱۵-۰۷۱۱۹-۴
جی الن گینور، ۲۰۰۱، اجرای آمریکا: ناسیونالیسم فرهنگی در تئاتر آمریکایی ،شابک ‎۰-۴۷۲-۰۸۷۹۲-۴
G. Gordon Betts، ۲۰۰۲، گرگ و میش بریتانیا: ناسیونالیسم فرهنگی، چندفرهنگی، و سیاست مدارا ،شابک ‎۰-۷۶۵۸-۰۷۳۱-۹
Yingjie Guo، ۲۰۰۴، ناسیونالیسم فرهنگی در چین معاصر: جستجوی هویت ملی تحت اصلاحات ،شابک ‎۰-۴۱۵-۳۲۲۶۴-۲
مایک فیدرستون، ۱۹۹۰، فرهنگ جهانی: ناسیونالیسم، جهانی شدن و مدرنیته ،شابک ‎۰-۸۰۳۹-۸۳۲۲-۰
ستاره‌ها، روی، ۲۰۰۴، لندن: جهانی شرقی. 2004. شابک 1-901903-11-7.
Vincent Martigny، ۲۰۱۶، Dire la France. فرهنگ(ها) و هویت ملی ،شابک ‎۹-۷۸۲-۷۲۴۶۱-۹۴۸۵

پیوند به بیرون

ناسیونالیسم فرهنگی

منابع

↑ Nielsen, Kai. (1999). Cultural nationalism, neither ethnic nor civic. In R. Beiner (Ed.), Theorizing nationalism (pp. 119-130). Albany: State University of New York Press.
↑ "History of Europe: Cultural nationalism". Encyclopædia Britannica. Retrieved 2008-02-16. The counterpart of this political idea [i.e. the revolutionary doctrine of the sovereignty of the people] in the 19th century is cultural nationalism. The phrase denotes the belief that each nation in Europe had from its earliest formation developed a culture of its own, with features as unique as its language, even though its language and culture might have near relatives over the frontier.
↑ Kymlicka, Will. (1999). Misunderstanding nationalism. In R. Beiner (Ed.), Theorizing nationalism (pp. 131-140). Albany: State University of New York Press, p. 133; Nielsen, Kai. (1999). Cultural nationalism, neither ethnic nor civic. In R. Beiner (Ed.), Theorizing nationalism (pp. 119-130). Albany: State University of New York Press, p. 126
↑ Rashtriya Swayamsevak Sangh, one of the main votaries of Hindutva has stated that it believes in a cultural connotation of the term Hindu. "The term Hindu in the conviction as well as in the constitution of the RSS is a cultural and civilizational concept and not a political or religious dogma. The term as a cultural concept will include and did always include all Sikhs, Buddhists, Jains, Muslims, Christians, and Parsis. The cultural nationality of India, in the conviction of the RSS, is Hindu and it was inclusive of all who are born and who have adopted Bharat as their Motherland, including Muslims, Christians, and Parsis. The answering association submits that it is not just a matter of RSS conviction, but a fact borne out by history that the Muslims, Christians, and Parsis too are Hindus by culture although as religions they are not so." Quoting RSS General Secretary's reply to the Tribunal constituted under the Unlawful Activities (Prevention) Act 1967 to hear the case on the RSS, Organiser, June 6, 1993,

[1] Nielsen, Kai. (1999). Cultural nationalism, neither ethnic nor civic. In R. Beiner (Ed.), Theorizing nationalism (pp. 119-130). Albany: State University of New York Press.

[2] "History of Europe: Cultural nationalism". Encyclopædia Britannica. Retrieved 2008-02-16. The counterpart of this political idea [i.e. the revolutionary doctrine of the sovereignty of the people] in the 19th century is cultural nationalism. The phrase denotes the belief that each nation in Europe had from its earliest formation developed a culture of its own, with features as unique as its language, even though its language and culture might have near relatives over the frontier.

[3] Kymlicka, Will. (1999). Misunderstanding nationalism. In R. Beiner (Ed.), Theorizing nationalism (pp. 131-140). Albany: State University of New York Press, p. 133; Nielsen, Kai. (1999). Cultural nationalism, neither ethnic nor civic. In R. Beiner (Ed.), Theorizing nationalism (pp. 119-130). Albany: State University of New York Press, p. 126

[4] Rashtriya Swayamsevak Sangh, one of the main votaries of Hindutva has stated that it believes in a cultural connotation of the term Hindu. "The term Hindu in the conviction as well as in the constitution of the RSS is a cultural and civilizational concept and not a political or religious dogma. The term as a cultural concept will include and did always include all Sikhs, Buddhists, Jains, Muslims, Christians, and Parsis. The cultural nationality of India, in the conviction of the RSS, is Hindu and it was inclusive of all who are born and who have adopted Bharat as their Motherland, including Muslims, Christians, and Parsis. The answering association submits that it is not just a matter of RSS conviction, but a fact borne out by history that the Muslims, Christians, and Parsis too are Hindus by culture although as religions they are not so." Quoting RSS General Secretary's reply to the Tribunal constituted under the Unlawful Activities (Prevention) Act 1967 to hear the case on the RSS, Organiser, June 6, 1993,

[۱]

[۲]

[۳]

[۴]