مدار ماه‌مرکزی

مدار ماه‌مرکزی یا مدار پیرامون ماه (به انگلیسی: Selenocentric orbit)، که در ستاره‌شناسی به مدار ماه‌محور (یا سلنسنتیک) نیز شناخته می‌شود، به مسیر گردش یک جسم اطراف ماه اشاره دارد.

همانگونه که در برنامه‌های فضایی مربوط به ماه استفاده می‌شود، در اشاره به «مدار ماه»؛ مدار گردش ماه به دور زمین در نظر نیست، بلکه به مدارهای مختلفی که توسط فضاپیماهای باسرنشین یا بدون سرنشین بر گرد ماه می‌چرخند اشاره دارد. اوج ارتفاع (دورترین نقطه از سطح) برای یک مدار ماه‌مرکزی است، در حالی که حضیض (نزدیکترین نقطه به سطح) شناخته شده‌است.

مدارهای ماه‌مرکزی پایینی (ال‌ال‌اُ LLO) - که محدوده‌های کمتر از ۱۰۰ کیلومتر (۶۲ مایل) - از مدارهای مورد علاقه خاص در مورد کاوش ماه هستند، اما به خاطر اثرهای گرانشی گرانشی پریشیدگی که بیشتر آنها را بی‌ثبات می‌سازد، تنها چند مسیر در مدار مفید (ال‌ال‌اُ LLO) برای استفادهٔ طولانی‌مدت مدارهای منجمد با زمان نامحدود امکان‌پذیر است.^[۱]

جستارهای وابسته

مکانیک مداری

منابع

↑ "Bizarre Lunar Orbits". NASA Science: Science News. NASA. 2006-11-06. Retrieved 2012-12-09. "Lunar mascons make most low lunar orbits unstable … As a satellite passes 50 or 60 miles overhead, the mascons pull it forward, back, left, right, or down, the exact direction and magnitude of the tugging depends on the satellite's trajectory. Absent any periodic boosts from onboard rockets to correct the orbit, most satellites released into low lunar orbits (under about 60 miles or 100 km) will eventually crash into the Moon. … [There are] a number of 'frozen orbits' where a spacecraft can stay in a low lunar orbit indefinitely. They occur at four inclinations: 27°, 50°, 76°, and 86° — the last one being nearly over the lunar poles. The orbit of the relatively long-lived Apollo 15 subsatellite PFS-1 had an inclination of 28°, which turned out to be close to the inclination of one of the frozen orbits—but poor PFS-2 was cursed with an inclination of only 11°."

مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Lunar orbit». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۴ سپتامبر ۲۰۱۷.

[1] "Bizarre Lunar Orbits". NASA Science: Science News. NASA. 2006-11-06. Retrieved 2012-12-09. "Lunar mascons make most low lunar orbits unstable … As a satellite passes 50 or 60 miles overhead, the mascons pull it forward, back, left, right, or down, the exact direction and magnitude of the tugging depends on the satellite's trajectory. Absent any periodic boosts from onboard rockets to correct the orbit, most satellites released into low lunar orbits (under about 60 miles or 100 km) will eventually crash into the Moon. … [There are] a number of 'frozen orbits' where a spacecraft can stay in a low lunar orbit indefinitely. They occur at four inclinations: 27°, 50°, 76°, and 86° — the last one being nearly over the lunar poles. The orbit of the relatively long-lived Apollo 15 subsatellite PFS-1 had an inclination of 28°, which turned out to be close to the inclination of one of the frozen orbits—but poor PFS-2 was cursed with an inclination of only 11°."

[۱]