سمانه مغربیه
سمانه مغربیه | |
---|---|
درگذشت | |
آرامگاه | حرم عسکریین - سامرا |
همسر | محمد تقی |
فرزندان | علی النقی موسی مبرقع ابواحمدحسین ابوموسی عمران حکیمه خاتون فاطمه خدیجه ام کلثوم |
خویشاوندان | علی بن موسی الرضا (پدر شوهر) |
سمانه مغربیه معروف به سیده و کنیه اش ام الفضل،[۱] مادر علی الهادی و همسر محمد التقی (به ترتیب امامان دهم و نهم شیعهٔ دوازده امامی) میباشد.[۲] نام او را اسماء نیز گفتهاند.[۳] سمانه، کنیزی بود که به دستور محمد التقی به هفتاد دینار خریداری شد.[۴] او بسیار روزه میگرفت و نماز میخواند.[۵] مرقد سمانه، در سامرا، در حرم عسکریین و در مجاورت علی الهادی، حسن العسکری، نرجس خاتون (همسر حسن العسکری، حکیمه (دختر محمد التقی) و حٌدَیث (همسر علی الهادی) است. سمانه در زمره زنان راوی حدیث نام برده شدهاست.[۶]
در جنّات الخلود آمدهاست که آن بانو، همیشه روزه مستحبی میگرفت و در زهد و تقوا مثل و مانند نداشت.[۷]
تمام فرزندان محمد التقی از سمانه زاده شدند. پسران سمانه، علی الهادی، موسی مبرقع، ابواحمد حسین و ابوموسی عمران و دخترانش، فاطمه، خدیجه، امکلثوم و حکیمه هستند.[۸]
جایگاه
[ویرایش]علی الهادی دربارهٔ مادرش گفتهاست:
أُمِّی عَارِفَةٌ بِحَقِّی، وَ هِیَ مِنْ أَهْلِ الْجَنَّةِ، لَا یَقْرَبُهَا شَیْطَانٌ مَارِدٌ، وَ لَا یَنَالُهَا کَیْدُ جَبَّارٍ عَنِیدٍ، وَ هِیَ مَکْلُوءَةٌ بِعَیْنِ اللَّهِ الَّتِی لَا تَنَامُ، وَ لَا تَتَخَلَّفُ عَنْ أُمَّهَاتِ الصِّدِّیقِینَ وَ الصَّالِحِینَ.
ترجمه:
مادرم عارف به حق من (حق امامت) است، اهل بهشت است، شیطان سرکش به او راهی ندارد و نزدیکش نمیشود و مکر و حیله جبار سرکش به وی نمیرسد، تحت نظر الهی است که غلفت در او راه ندارد، او با مادران صدیق و صالح فرقی ندارد.[۹]
منابع
[ویرایش]- ↑ محلاتی، مآثر الکبراء، ۱۳۸۴ش، ج۳، ص۱۹.
- ↑ امین، اعیان الشیعه، ج۲، ص۳۶؛ طبرسی، اعلام الوری، ص۳۵۵.
- ↑ ابن ابی الثلج بغدادی، تاریخ أهل البیت، ص۱۲۴.
- ↑ حسون، أعلام النساء المؤمنات، ص۵۱۷.
- ↑ محلاتی، ریاحین الشریعه، ج۳، دارالکتب الإسلامیه، ص۲۳.
- ↑ محلاتی، ریاحین الشریعه، ج۳، ص۲۳.
- ↑ «سمانه مادر امام هادی ع وبگاه=پایگاه اطلاعرسانی حوزه».
- ↑ صدوق، الخصال، ترجمه مدرس گیلانی، ج۲، ص۳۲۶؛ قمی، منتهی الآمال، ج۲، ص۵۶۹.
- ↑ دلائل الامامه، ص ۲۱۶.
- بحار الانوار، ج ۴۸، ص ۵، ح ۵ و ۷. از خرائج و کافی.
- بحار الانوار، ج ۴۸، ص ۶ و ۷، ح ۹ و ۱۰ از ارشاد و کشف الغمه.