تظاهرات ۳۰ خرداد ۱۳۶۰
| اعتراضات ۳۰ خرداد ۱۳۶۰ | |
|---|---|
 | |
| جایگاه |  ایران: تهران، اصفهان، تبریز، شیراز، مشهد، اهواز، اراک، زاهدان، سنندج، همدان، بندرعباس و ارومیه[۱] |
| تاریخ | ۳۰ خرداد ۱۳۶۰ ساعت ۱۶ |
| گونه | تظاهرات، تخریب و درگیریهای خیابانی |
| کشتهشدگان | ۱۶ نفر در تهران[۲] (ادعای اکبر هاشمی رفسنجانی) ۳۰ نفر در تهران[۱] (ادعای صدای آمریکا) |
| زخمیها | ۱۵۶ نفر در تهران[۲] (ادعای اکبر هاشمی رفسنجانی) ۲۰۰ نفر در تهران[۱] (ادعای صدای آمریکا) |
وقایع ۳۰ و ۳۱ خرداد تظاهرات و درگیریهای خیابانی بود که همزمان با طرح عدم کفایت سیاسی ابوالحسن بنیصدر رئیسجمهور وقت، در مجلس شورای اسلامی روی داد و رسانه ها اعلام داشتند که این اعتراضات توسط سازمان مجاهدین خلق سازماندهی شده بود.[۳]
مقدمه
[ویرایش]در این مقطع، تنها نیروی سیاسی که هنوز علناً از ابوالحسن بنیصدر پشتیبانی میکرد، سازمان مجاهدین خلق بود. روز ۲۹ خرداد ۱۳۶۰، مسعود رجوی رهبر وقت مجاهدین خلق، همراه بنی صدر که در خفا به سر میبرد، مردم را به قیام فراخواندند و از هوادارانشان خواستند تا علیه حکومت در خیابانها حضور یابند. روز بعد، تظاهرات ۳۰ خرداد ۱۳۶۰ در تهران و شهرهای دیگر برگزار شد که حکومت با شدت آن را سرکوب کرد.[۴]
از چند روز پیش از ۳۰ خرداد و به منظور زمینهسازی برکناری بنیصدر توسط مجلس با اکثریت حزب جمهوری اسلامی، دادستانی انقلاب مرکز به سرپرستی اسدالله لاجوردی ممنوعیت برگزاری هرگونه تظاهرات را در تهران اعلام کرده بود. اما علیرغم این دستور، در روز ۳۰ خرداد هزاران نفر در تهران و سایر شهرها برای اعتراض به برکناری رئیسجمهور و حذف منتقدان به خیابانها آمدند. این تظاهرات در شهرهای مختلف کشور نظیر تهران، اصفهان، تبریز، شیراز، مشهد، اهواز، اراک، زاهدان، سنندج، همدان، بندرعباس و ارومیه[۱] به راه افتاد. درگیریهای تهران اغلب در نقاط مرکزی شهر از جمله خیابان انقلاب، میدان فردوسی، میدان منیریه، خیابان طالقانی، خیابان ولیعصر و … روی داد.[۱] حکومت نیز با اعلام آیتالله خمینی و دیگر روحانیون حامی او به سرعت عکسالعمل نشان داد.[۵]
در این ایام تعدادی از افرادی که از روز ۲۵ خرداد همان سال تا زمان خروج بنی صدر از کشور، با مخفی کردن وی، او را از احتمال دستگیر شدن مصون نگهداشته بودند، دستگیر شدند. برخی از این افراد اعدام، برخی زندانی و برخی (از جمله، داریوش فروهر) در سالهای بعد، به قتل رسیدند.[۳]
مجتبی طالقانی در خصوص این روز عقیده دارد بر اساس شنیده هایش از مکالمات بیسیم نیروهای کمیته و سپاه آیتالله خمینی دستور تیراندازی به مخالفان را داده بود[۶]
دیدگاهها
[ویرایش]اکبر هاشمی رفسنجانی، رئیس وقت مجلس شورای اسلامی، در خاطرات خود آشوبهای روز ۳۰ خرداد را اینگونه بازگو میکند:[۷]
گروهکهای مجاهدین خلق و پیکار و رنجبران و اقلیت فدایی و… تدارک وسیعی برای ایجاد آشوب و جلوگیری از کار مجلس دیده بودند و به نحوی اعلان مبارزه مسلحانه کردهاند. از ساعت چهار بعد از ظهر به خیابانها ریختند و تخریب و قتل و غارت و آشوب را در تهران و بسیاری از شهرستانها آغاز کردند. کمکم نیروهای سپاه و کمیتهها و حزباللهیها به مقابله برخاستند. من در مجلس بودم. صدای تیراندازی از چندین نقطه شهر به گوش میرسید. خبر از جراحت و شهادت عدهای نیز میرسید… نزدیک غروب آقای زوارهای، مسئول ستاد امنیت آمد و نوار ضبط شده از ارتباطات تلفنی مرکز فرماندهی مجاهدین خلق با رابطهای آشوب خیابانی را آورد که برنامه وسیع تخریب و آشوب آنها را مشخص میکرد. اوایل شب آشوبگران شکست خوردند و متفرق شدند، بدون اینکه کار مهمی از پیش ببرند، به جز تخریب چند ماشین و مرگ و جرح چند نفر از طرفین.
به باور منصور حکمت تظاهرات ۳۰ خرداد ۱۳۶۰ نقطهٔ پایان روند انقلاب مردم ایران بود که از تظاهرات ۱۷ شهریور آغاز شدهبود و طی این فاصله نیروهای راستگرای داخلی و خارجی تلاش کردند تا جلوی انقلاب مردم را بگیرند. به باور او با بالا گرفتن اعتراضات مردمی، حکومت محمدرضاشاه از سرکوب مردم ناتوان بود و رسانهها و دولتهای غربی که خطر پیروزی انقلاب را احساس میکردند، اقدام به تقویت جریان اسلامی و رهبری اسلامگرایان کردند. با این وجود تا ۳۰ خرداد ۱۳۶۰ هنوز فضایی نیمهباز وجود داشت و جمهوری اسلامی نتوانستهبود حکومت خود را بهطور کامل مستقر سازد و تثبیت این حکومت بعد از سرکوب اعتراضات ۳۰ خرداد ۱۳۶۰ متحقق شد.[۸] حزب کمونیست کارگری ایران به رهبری حکمت در خرداد ۱۳۸۰ همزمان با بیستمین سالگرد این اعتراضات، کمپینی به نام «افشای واقعهٔ ۳۰ خرداد و گرامیداشت جانباختگان ۳۰ خرداد» راهاندازی کرد.[۸]
فرخ نگهدار رهبر وقت سازمان فدائیان خلق ایران (اکثریت) بر این عقیده است که ورود مجاهدین به فاز نظامی و ورود حکومت به خشونت حداکثری مشخصه اصلی این نقطه عطف تاریخی اند. و ورود مجاهدین به به فاز نظامی اشتباه بوده زیرا با این عمل در تقابل با اکثریت مردم، که حامی خمینی و حکومت بودند قرار گرفته و تاب و توان مقاومت در برابر خشونت حکومتگران را از دست داده و مقاومت در برابر حکومت را ضعیف کردند. او میگوید که:
در آخرین دیدار بین ما و مجاهدین، مسعود رجوی گفته بود: «هرچه زودتر وارد «فاز نظامی» شوند شانس پیروزی بیشتر است.» و من اصرار داشتم که گرچه سرکوب در چشمانداز محتمل است، اما هرچه دیرتر رخ دهد خسارات آن کمتر و توان مقاومت مردمی گستردهتر خواهد بود.
سازمان فدائیان خلق ایران (اکثریت) در نشریه کار شمارههای ۱۱۵ تا ۱۱۷ در تحلیل خو بیان میکند که حکومت با اعدامهای بیرحمانه، شتابزده و گسترده باعث میشود که مجاهدین در وضعیتی گیرند که ادامه راهشان بجز خشونت نباشد.
جستارهای وابسته
[ویرایش]منابع
[ویرایش]- ↑ ۱٫۰ ۱٫۱ ۱٫۲ ۱٫۳ ۱٫۴ مهلکه ۳۰ خرداد ۱۳۶۰ خبرگزاری آفتاب
- ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ خاطرات روز یکشنبه ۳۱ خرداد ۱۳۶۰[پیوند مرده] وبگاه رسمی هاشمی رفسنجانی
- ↑ ۳٫۰ ۳٫۱ گفتگو با مهران مصطفوی: «برخی از کارکنان دفتر بنیصدر هم اعدام شدند» رادیو زمانه
- ↑ «بنی صدر که بود و چگونه از قدرت کنار رفت».
- ↑ Radical Islam: Iranian Mojahedin بایگانیشده در ۳۱ ژوئیه ۲۰۱۳ توسط Wayback Machine, by Ervand Abrahamian, Page 219, Publisher: I B Tauris & Co Ltd (December 31, 1989), ISBN ۱۸۵۰۴۳۰۷۷۲, ISBN ۹۷۸–۱۸۵۰۴۳۰۷۷۳
- ↑ ۶٫۰ ۶٫۱ https://www.radiozamaneh.com/512413/
- ↑ خرداد ۱۳۶۰ به روایت هاشمی رفسنجانی بیبیسی فارسی
- ↑ ۸٫۰ ۸٫۱ حکمت-با-راديو-انترناسيون/ اکتبر آنلاین: گفتگوی منصور حکمت با رادیو انترناسیونال- ۲۰ سال گذشت: ٣٠ خرداد ۶٠، به نقل از انترناسیونال هفتگی، شمارۀ ۵۸، ٢۵ خرداد ١٣٨٠؛ بازدید در ۶ خرداد ۱۴۰۱.
پیوند به بیرون
[ویرایش]