Edukira joan

Sol maior

Wikipedia, Entziklopedia askea
Sol maior
Musika
Tonalitate erlatiboaMi minor
Tonalitate paraleloaSol minor
Notak
sol, la, si, do, re, mi, fa#, sol

Sol maiorra (Sol M Europako notazioan eta G notazio amerikarrean ere) da eskala maiorrak sol notatik abiatuta duen tonalitatea. Hala, eskala notak hauek dira sol, la, si, do, re, mi eta fa. Gako-armadurak sostenitu bakar bat du (fa). Haren erlatibo minorra mi minor tonalitatea da, eta haren tonalitate homonimoa sol minorra da

Escala de sol major
Eguzki handiaren eskala

Johann Sebastian Bach-en musikan, Alfred Einsteinen arabera, "sarritan, 6/8 konpasean kateatutako erritmoen tonalitatea da sol maiorra" eta aro barrokoan, sol maiorra hartu zen "bedeinkazioaren tonalitatea" gisa. Sinestesian erabiltzen da kolore laranja irudikatzeko.

Scarlattik teklaturako idatzi zituen 555 sonatetatik, 69 sol maiorrean daude, eta 12 dira Haydnen 104 sinfonien artean. Beethovenek, bestalde, oso gutxitan erabili zuen sol maiorra; era horretako bere orkestra-lan garrantzitsu bakarra Pianorako 4. kontzertua da.

Sol maiorreko orkestra-obretarako, bi tinbalak, normalean, sol eta re notetan afinatzen dira, bostun bateko distantzian, laudun baten distantzaren ordez, beste tonalitate batzuetan gertatzen den bezala.

Obra klasiko ospetsuak sol maiorren

[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Sol maiorren ezagunak diren abestiak

[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Erreferentziak

[aldatu | aldatu iturburu kodea]
  1. Nagore, María. (1998). La utilización del folklore en la obra de Jesús Guridi. Las Diez melodías vascas (The use of folklore in Jesús Guridi´s work. The Diez melodías vascas). Univ. de Valladolid. Fac. de Filosofía y Letras Plaza de la Universidad s/n, 73-86 or. ISSN 1138-8552..

Kanpo estekak

[aldatu | aldatu iturburu kodea]