Edukira joan

Éric Zemmour

Wikipedia, Entziklopedia askea
Éric Zemmour

(2022)

Errekonkista!eko presidentea

2021eko abenduaren 5a -
Bizitza
Jaiotzako izen-deiturakÉric Justin Léon Zemmour
JaiotzaMontreuil1958ko abuztuaren 31 (66 urte)
Herrialdea Frantzia
Lehen hizkuntzafrantsesa
Familia
AitaRoger Zemmour
AmaLucette Lévy
Ezkontidea(k)Mylène Chichportich (en) Itzuli  (1980(e)ko hamarkada -  baliorik ez)
Bikotekidea(k)
Seme-alabak
Hezkuntza
HeziketaParisko Ikasketa Politikoetako Institutua 1979)
École Yabné (en) Itzuli
Hizkuntzakfrantsesa
hebreera
Jarduerak
Jarduerakidazlea, editorial columnist (en) Itzuli, kazetaria, zutabegilea, iruzkingilea, aktibista, politikaria eta Q97768160 Itzuli
Ibilbidea
Taldeak Urteak J G
 
Altuera1,73 metro
Enplegatzailea(k)Le Figaro  (1996 -  2009)
CNews (en) Itzuli  (2003 -  2021eko irailaren 13a)
Le Figaro Magazine (en) Itzuli  (2010 -  2021)
RTL (en) Itzuli  (2010 -  2019)
Le Figaro  (2013 -  2021)
Lan nabarmenak
Jasotako sariak
Sinesmenak eta ideologia
Erlijioajudaismoa
Alderdi politikoa Errekonkista!

ericzemmour.fr
IMDB: nm2045186 Allocine: 497894 Rottentomatoes: celebrity/eric_zemmour
Facebook: ZemmourEric Twitter: ZemmourEric Instagram: ericzemmour_ Telegram: EricZemmourOfficiel LinkedIn: eric-zemmour Youtube: UCjTbZBXEw-gplUAnMXLYHpg Pinterest: zemmoureric TikTok: zemmour_eric Edit the value on Wikidata

Éric Justin Léon Zemmour (Montreuil-sous-Bois, 1958ko abuztuaren 31) frantziar saiakeragile, polemista eta kazetaria da.

Bere burua bonapartistatzat eta gaullistatzat jotzen du, baina komunikabide nagusiek, berriz, eskuin muturrekotzat dute.[1][2] Ospetsua da bere jarrera kontserbadoreengatik, subiranistengatik, nazionalismo ekonomikoaren alde, liberalismoaren eta immigrazioaren aurka izateagatik, eta baita eztabaida ugari izan dituelako ere. 2014an Le Suicide français argitaratu zuenean- hurrengo urtean Combourg-Chateaubriand saria jaso zuen- eta ospea lortu zuen Frantziatik kanpo. Richelieu saria ere jaso zuen 2011n, kazetari gisa egindako ibilbide osoagatik.

2021ean, 2022ko Frantziako hauteskundeetarako hautagai izateko asmoaren zurrumurrua zabaldu zen. Haren diskurtsoa «Frantziaren gainbeheraren» ingurukoa da, eta Marine Le Peni bigarren itzulira pasatzeko beharrezkoak dituen zenbait boto kentzeko gai izango dela uste dute. Polemistak ez du ez alderdirik, ezta mugimendurik ere, baina haren aldeko sostengu taldeak sortu dira han hemen. Ipsos etxeak plazaraturiko galdeketaren emaitzen arabera, botoen %16 eramango lituzke, eta Marine Le Penekin berdindu edo gaindituko luke.[3]

  • Balladur, immobile à grands pas, Grasset, 1995 ISBN 2-246-48971-7
  • Le livre noir de la droite, Ediciones Grasset & Fasquelle, 1998
  • Le coup d'État des juges, Ediciones Grasset & Fasquelle, 1998
  • Les rats de garde (Patrick Poivre d'Arvorrekin batera), Stock, 2000
  • L'homme qui ne s'aimait pas, Balland, 2002
  • Le premier sexe, Éditions Denoël, 2006
  • Mélancolie française, Fayard /Denoë, 2010
  • Z comme Zemmour, Le Cherche midi, 2011
  • Le Bûcher des vaniteux, Albin Michel 2012
  • Le Bûcher des vaniteux 2, Albin Michel 2013
  • Le Suicide français, Albin Michel 2014
  • Un quinquennat pour rien, Albin Michel 2016
  • Destin français, Albin Michel 2018
  • La France n'a pas dit son dernier mot, Rubempre, 2021
  • Le Dandy rouge, Éditions Plon, 1999
  • L'Autre, Éditions Denoël, 2004
  • Petit Frère, Éditions Denoël, 2008

Erreferentziak

[aldatu | aldatu iturburu kodea]

Kanpo estekak

[aldatu | aldatu iturburu kodea]