moeien

Dutch

Etymology

From Middle Dutch moeyen, from Old Dutch *muoien, from Proto-West Germanic *mōjan, from Proto-Germanic *mōjaną.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈmu.i̯ə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: moe‧ien
• Rhymes: -ui̯ən

Verb

moeien

1. (transitive) to annoy, to bother
2. (transitive) to involve
3. (reflexive) to involve oneself

Conjugation

Conjugation of moeien (weak)
infinitive	moeien
past singular	moeide
past participle	gemoeid
infinitive	moeien
gerund	moeien n
	present tense	past tense
1st person singular	moei	moeide
2nd person sing. (jij)	moeit, moei2	moeide
2nd person sing. (u)	moeit	moeide
2nd person sing. (gij)	moeit	moeide
3rd person singular	moeit	moeide
plural	moeien	moeiden
subjunctive sing.1	moeie	moeide
subjunctive plur.1	moeien	moeiden
imperative sing.	moei
imperative plur.1	moeit
participles	moeiend	gemoeid
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• bemoeien
• moeilijk
• moeite