krimpen

Dutch

Etymology

From Middle Dutch crimpen, from Old Dutch *crimpan, from Proto-Germanic *krimpaną.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈkrɪm.pə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: krim‧pen
• Rhymes: -ɪmpən

Verb

krimpen

1. to shrink, crimp

Conjugation

Conjugation of krimpen (strong class 3a)
infinitive	krimpen
past singular	kromp
past participle	gekrompen
infinitive	krimpen
gerund	krimpen n
	present tense	past tense
1st person singular	krimp	kromp
2nd person sing. (jij)	krimpt, krimp2	kromp
2nd person sing. (u)	krimpt	kromp
2nd person sing. (gij)	krimpt	krompt
3rd person singular	krimpt	kromp
plural	krimpen	krompen
subjunctive sing.1	krimpe	krompe
subjunctive plur.1	krimpen	krompen
imperative sing.	krimp
imperative plur.1	krimpt
participles	krimpend	gekrompen
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• afkrimpen
• bekrimpen
• ineenkrimpen
• inkrimpen
• krimpflatie
• krimpkous
• krimpronde
• koukrimpen
• omkrimpen
• ontkrimpen
• opkrimpen
• samenkrimpen
• verkrimpen
• wegkrimpen

Descendants

• → Papiamentu: krem, kremp, krimp