geren

See also: Geren and gèrén

Basque

Noun

geren

1. genitive indefinite of ge

Dutch

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈɣeː.rə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: ge‧ren
• Rhymes: -eːrən
• Homophones: Gee, ren

Etymology 1

From Middle Dutch geren, from Old Dutch geron, from Proto-West Germanic *gerēn, from Proto-Germanic *gerōną, related to *gernaz (“to eager, willing”). See also Dutch gaarne and German gern.

Verb

geren

1. (transitive, obsolete) to covet

Conjugation

Conjugation of geren (weak)
infinitive	geren
past singular	geerde
past participle	gegeerd
infinitive	geren
gerund	geren n
	present tense	past tense
1st person singular	geer	geerde
2nd person sing. (jij)	geert, geer2	geerde
2nd person sing. (u)	geert	geerde
2nd person sing. (gij)	geert	geerde
3rd person singular	geert	geerde
plural	geren	geerden
subjunctive sing.1	gere	geerde
subjunctive plur.1	geren	geerden
imperative sing.	geer
imperative plur.1	geert
participles	gerend	gegeerd
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Derived terms

• begeren

Related terms

• geer

Etymology 2

See the etymology of the corresponding lemma form.

Noun

geren

1. plural of geer