aanhebben

Dutch

Etymology

From Middle Dutch aenhebben; compare German anhaben. By surface analysis, aan +‎ hebben.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈaːnˌɦɛbə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: aan‧heb‧ben

Verb

aanhebben

1. (transitive) to have on, to wear (clothing)

   Wat een leuke trui heb je aan!

   What a nice sweater you're wearing!

Conjugation

Conjugation of aanhebben (weak, irregular, separable)
infinitive	aanhebben
past singular	had aan
past participle	aangehad
infinitive	aanhebben
gerund	aanhebben n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	heb aan	had aan	aanheb	aanhad
2nd person sing. (jij)	hebt aan, heb aan2	had aan	aanhebt	aanhad
2nd person sing. (u)	hebt aan, heeft aan	had aan	aanhebt, aanheeft	aanhad
2nd person sing. (gij)	hebt aan	hadt aan	aanhebt	aanhadt
3rd person singular	heeft aan	had aan	aanheeft	aanhad
plural	hebben aan	hadden aan	aanhebben	aanhadden
subjunctive sing.1	hebbe aan	hadde aan	aanhebbe	aanhadde
subjunctive plur.1	hebben aan	hadden aan	aanhebben	aanhadden
imperative sing.	heb aan
imperative plur.1	hebt aan
participles	aanhebbend	aangehad
1) Archaic. 2) In case of inversion.

Anagrams

• hebben aan