Μετάβαση στο περιεχόμενο

Σαρλ-Ζοζέφ Νατουάρ

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Σαρλ-Ζοζέφ Νατουάρ
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Charles-Joseph Natoire (Γαλλικά)
Γέννηση3  Μαρτίου 1700[1][2][3]
Νιμ[4]
Θάνατος23  Αυγούστου 1777[5] ή 29  Αυγούστου 1777[6]
Καστέλ Γκαντόλφο
Χώρα πολιτογράφησηςΓαλλία[7]
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσεςΓαλλικά[1]
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταζωγράφος[6]
σκιτσογράφος[8]
Οικογένεια
ΑδέλφιαJeanne Natoire
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμαδιευθυντής (1751–1775, Γαλλική Ακαδημία Ρώμης)
ΒραβεύσειςΑ΄ Βραβείο Ζωγραφικής της Ρώμης (1721)[9]
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα

Ο Σαρλ-Ζοζέφ Νατουάρ (γαλλικά: Charles-Joseph Natoire) (1700 - 23 Αυγούστου 1777) ήταν Γάλλος ζωγράφος της τεχνοτροπίας ροκοκό, διευθυντής της Γαλλικής Ακαδημίας στη Ρώμη από το 1751 έως το 1775. Θεωρείται ισάξιος του Φρανσουά Μπουσέ και έπαιξε εξέχοντα ρόλο στην καλλιτεχνική ζωή της Γαλλίας.[10]

Είναι κυρίως γνωστός για τη σειρά έργων με θέμα την Ιστορία της Ψυχής για το Οβάλ σαλόνι της πριγκίπισσας στο μέγαρο Σουμπίζ στο Παρίσι, σήμερα Μουσείο των Εθνικών Αρχείων, και για τα σχέδια ταπισερί για τη σειρά της Ιστορίας του Δον Κιχώτη, που υφάνθηκαν στη βιοτεχνία ταπισερί της Μπωβαί, τα περισσότερα από τα οποία βρίσκονται στο κάστρο της Κομπιένης.[11][12]

Βιογραφικά στοιχεία

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Ο θρίαμβος της Αμφιτρίτης

Ο Σαρλ-Ζοζέφ Νατουάρ γεννήθηκε στις 3 Μαρτίου 1700 στη Νιμ. Αρχικά εκπαιδεύτηκε από τον πατέρα του, γλύπτη. Σε ηλικία 17 ετών εγκαταστάθηκε στο Παρίσι όπου μαθήτευσε στον ζωγράφο Λουί Γκαλός. Στη συνέχεια υπήρξε μαθητής του Φρανσουά Λεμουάν, από τον οποίο δέχθηκε την επίδραση για το γυναικείο γυμνό. Το 1721 κέρδισε το πολυπόθητο βραβείο της Ρώμης και έζησε εκεί ως υπότροφος. Ενώ βρισκόταν στην Ακαδημία της Γαλλίας στη Ρώμη, αναγνωρίστηκε για την υπέροχη σχεδίασή του, έλαβε παραγγελίες από σημαντικούς πελάτες και βραβεύτηκε με το πρώτο βραβείο από την Ακαδημία του Σαν Λούκα. Ο Νατουάρ επέστρεψε στο Παρίσι το 1729 και τον επόμενο χρόνο έγινε δεκτός ως πλήρες μέλος της Βασιλικής Ακαδημίας Ζωγραφικής και Γλυπτικής.[13]

Έργο

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
Η Ψυχή στην τουαλέτα της, 1735
Βερσαλλίες

Η δημοτικότητα του Νατουάρ αυξήθηκε αμέσως μετά την επιστροφή του από τη Ρώμη. Το 1734 ανέλαβε έργα και διακοσμήσεις για τις Βερσαλλίες και το ανάκτορο του Φονταινεμπλώ. Από το 1735 φιλοτέχνησε τα σχέδια ταπισερί για τη σειρά της Ιστορίας του Δον Κιχώτη, που υφάνθηκαν στη βιοτεχνία ταπισερί της Μπωβαί, τα περισσότερα από τα οποία βρίσκονται στο κάστρο της Κομπιένης.[12] Ο διευθυντής των βασιλικών κτηρίων Φιλιμπέρ Ορί του ανέθεσε να εκτελέσει ένα εκτεταμένο διακοσμητικό σχέδιο για το κάστρο του.[14] Ο Νατουάρ πέρασε εννέα χρόνια δουλεύοντας στο κάστρο πάνω σε τοιχογραφίες και πίνακες, μεταξύ των οποίων ο κύκλος της Ιστορίας του Κλοβίς, 6 πίνακες. Από το 1737 έως το 1739, μαζί με τους Σαρλ Αντρέ βαν Λου, Πιέρ Σαρλ Τρεμολιέρ και Φρανσουά Μπουσέ, συνεργάστηκαν με τον αρχιτέκτονα Ζερμαίν Μποφράν για την αποκατάσταση του μεγάρου Σουμπίζ στο Παρίσι, το οποίο στεγάζει σήμερα το Μουσείο των Εθνικών Αρχείων της Γαλλίας. Οι οκτώ πίνακες του Νατουάρ που απεικονίζουν την Ιστορία της Ψυχής διακοσμούν το Οβάλ σαλόνι της πριγκίπισσας του μεγάρου. Από το 1741, δημιούργησε μια σειρά σχεδίων για την Ιστορία του Μάρκου Αντώνιου που υφάνθηκαν στο εργοστάσιο των Γκομπλέν.[13]

Το 1751 ο ζωγράφος επέστρεψε στην Ιταλία, όταν του προσφέρθηκε η θέση του διευθυντή της Ακαδημίας της Γαλλίας στη Ρώμη. Υπήρξε επιτυχημένος διευθυντής, βοηθώντας τους υποτρόφους να αυξήσουν τα έργα τους και συνιστώντας τους να σχεδιάσουν τη ρωμαϊκή ύπαιθρο. Αν και συνέχισε να λαμβάνει παραγγελίες για πίνακες ζωγραφικής, τα επόμενα χρόνια η καλλιτεχνική του ενέργεια επικεντρώθηκε στο σχέδιο και στη διδασκαλία μαθητών, μεταξύ των οποίων ο Υμπέρ Ρομπέρ και ο Ζαν-Ονορέ Φραγκονάρ.[15]

Πέθανε στις 23 Αυγούστου 1777 στο Καστέλ Γκαντόλφο, κοντά στη Ρώμη.

Επιλογή έργων

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]

Παραπομπές

[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 12238110x. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  2. ↑ 2,0 2,1 «Charles Joseph Natoire» (Ολλανδικά) 58915.
  3. ↑ 3,0 3,1 «Benezit Dictionary of Artists» (Αγγλικά) Oxford University Press. 2006. B00128898. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017. ISBN-13 978-0-19-977378-7.
  4. ↑ Albert d'Armailhacq: «L'Eglise nationale de Saint Louis des Francais à Rome» Tipografia della Pace di Filippo Cuggiani. 1894. σελ. 164.
  5. ↑ Google Arts & Culture. artsandculture.google.com/entity/wd/m0gzf1l.
  6. ↑ 6,0 6,1 The Fine Art Archive. 59036. Ανακτήθηκε στις 1  Απριλίου 2021.
  7. ↑ artist list of the National Museum of Sweden. 12  Φεβρουαρίου 2016.
  8. ↑ Collectie Boijmans Online. www.boijmans.nl/en/collection/artworks/180437/drawing. Ανακτήθηκε στις 19  Απριλίου 2024.
  9. ↑ Jules Guiffrey: «Liste des pensionnaires de l'Academie de France a Rome» 1908. σελ. 24.
  10. ↑ . «rct.uk/collection/charles-joseph-natoire-1700-1777». 
  11. ↑ . «chateaudecompiegne.fr/». 
  12. ↑ 12,0 12,1 . «everycastle.com/Chateau-de/Compiegne». 
  13. ↑ 13,0 13,1 . «artnet.com/artists/charles-joseph-natoire/biography». 
  14. ↑ . «jschweitzer.fr/monuments-eglises-château-de-la-chapelle-godefroy/». 
  15. ↑ . «getty.edu/art/collection/artists/charles-joseph-natoire-french-1700-1777/». 
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/w/index.php?title=Σαρλ-Ζοζέφ_Νατουάρ&oldid=10612642"