Πέτρος Ίτσκος
| Πέτρος Ίτσκος | |
|---|---|
 Ο Πέτρος Ίτσκος | |
| Διπλωμάτης της Σερβίας | |
| Περίοδος 1804 – 1808 | |
| Προσωπικά στοιχεία | |
| Γέννηση | 1755, Πύργοι Εορδαίας |
| Θάνατος | 5 Μαΐου 1808 Βελιγράδι |
| Εθνότητα | Ελληνική |
| Υπηκοότητα | Οθωμανική, Αυστριακή, Σερβική |
| Επάγγελμα | έμπορος, νομικός |
 Σχετικά πολυμέσα | |
Ο Πέτρος Ίτσκος[1] (Κατράνιτσα Κοζάνης 1755 - Βελιγράδι 1808) ήταν Έλληνας μεγαλέμπορος και διπλωμάτης του 19ου αιώνα.
Βιογραφικό
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Γεννήθηκε στην Κατράνιτσα (Πύργοι) Εορδαίας της Κοζάνης. Η οικογένειά του καθώς και η γενέτειρά του είχαν μεγάλη παράδοση στο εμπόριο. Μετανάστευσε στη Σμεντέρεβα Παλάνκα (βόρεια του Βελιγραδίου) και στη συνέχεια στο Σεμλίνο, όπου υπήρχε μεγάλη ελληνική παροικία. Σπούδασε νομικές επιστήμες. Απέκτησε περιουσία και αποτέλεσε σημαντικό παράγοντα της εκεί ελληνικής κοινότητας.
Στα μέσα της δεκαετίας του 1780 μετακόμισε στο Βελιγράδι. Εκεί, έγινε μέλος της τοπικής τεκτονικής στοάς. Λόγω της καλής γνώσης της ελληνικής, τουρκικής, σερβικής, αγγλικής, γαλλικής και ρωσικής, προσλήφθηκε ως δραγουμάνος του τοπικού Χατζή Μουσταφά πασά. Τότε, συνδέθηκε με τους τοπικούς Σέρβους προύχοντες που μάχονταν κατά των Γενίτσαρων. Στη συνέχεια προσλήφθηκε διερμηνέας στην Οθωμανική διπλωματική αποστολή στη Βιέννη (1797) και στο Βερολίνο (1799). Το 1802 επικράτησαν οι Γενίτσαροι στο Βελιγράδι και αναγκάστηκε να επιστρέψει στο Σεμλίνο, που βρίσκονταν τότε υπό τον έλεγχο της Αυστρουγγαρίας. Το 1804, κατά την Πρώτη Σερβική Επανάσταση, κλήθηκε από τον ηγέτη των επαναστατών, Καραγιώργη Πέτροβιτς να εκπροσωπεί τους Σέρβους στις διπλωματικές διαπραγματεύσεις. Το 1806 οι επαναστάτες τον έστειλαν στην Κωνσταντινούπολη προκειμένου να διαπραγματευτεί τους όρους της ειρήνης με τους Οθωμανούς. Στη διαπραγματευτική ομάδα συμπεριλαμβάνονταν και ένας άλλος Έλληνας, ο Ναούμ Καρνάρας από τη Μοσχόπολη, δεξί χέρι του Καραγιώργη. Με τη βοήθεια του πατριάρχη Καλλίνικου του Ε΄, ο Ίτσκος πέτυχε συμφωνία με όρους ευνοϊκούς για τους Σέρβους η οποία ονομάστηκε «Ειρήνη του Ίτσκου» και έδινε ουσιαστική αυτονομία στη Σερβία. Η επιστροφή του στο Βελιγράδι συνοδεύτηκε από την καταξίωσή του στο νέο σερβικό κράτος που προετοιμάζονταν και το 1807 διατέλεσε πρόεδρος του πρώτου σερβικού δικαστηρίου. Πέθανε το 1808 από δηλητηρίαση, πιθανόν από ρωσικό δάκτυλο.[2][3][4][5][6]
Παραπομπές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ "Η Ελληνική Επανάσταση δρα και στο Δήμο Βερμίου", Παρθένα Τσοκτουρίδου)[νεκρός σύνδεσμος]
- ↑ Βλαχόφωνη Ρωμιοσύνη, Company of Macedonian Studies, Nicolaos Mertzos, Thessaloniki 2011, p. 31
- ↑ Οι Ελληνες πάροικοι του Σεμλίνου. 18ος-19ος αι.: διαμόρφωση της παροικίας, δημογραφικά στοιχεία, διοικητικό σύστημα, πνευματική και πολιτιστική δραστηριότητα, Ιωάννης Α. Παπαδριανός, Ίδρυμα Μελετών Χερσονήσου του Αίμου & Ινστιτούτο Βαλκανικών Σπουδών, Θεσσαλονίκη 1988
- ↑ Leopold von Ranke, The history of Servia and the Servian revolution, Λονδίνο 1853, σελ. 109
- ↑ Τσόροβιτς, Βλάντιμιρ (1997), Istorija srpskog naroda, Ars Libri, http://www.rastko.rs/rastko-bl/istorija/corovic/istorija/7_2_l.html, ανακτήθηκε στις December 07, 2012
- ↑ Српска породична енциклопедија, Народна књига, Политика НМ, 2007, τόμος 11, σελ. 72, ISBN 978-86-331-2740-0