Λουδοβίκος Ερνέστος του Βολφενμπύτελ
 |
Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. |
| Λουδοβίκος-Ερνέστος | |
|---|---|
_Herzog_zu_Braunschweig_-_Wolfenb%C3%BCttel_-_Bevern.jpg) | |
στρατηγός Ολλανδίας, σύμβουλος | |
| Περίοδος | 1749 - 1784 |
| Γέννηση | 25 Σεπτεμβρίου 1718 Βολφενμπύτελ, Κάτω Σαξονία |
| Θάνατος | 12 Μαΐου 1788 (ετών 70) Άιζεναχ, Κάτω Σαξονία |
| Οίκος | Γουέλφων |
| Πατέρας | Φερδινάνδος-Αλβέρτος Β' |
| Μητέρα | Αντουανέτα-Αμαλία των Γουέλφων |
 Σχετικά πολυμέσα | |
| δεδομένα () | |
Ο Λουδοβίκος-Ερνέστος (25 Σεπτεμβρίου 1718 - 12 Μαΐου 1788) από τον Οίκο των Γουέλφων ήταν δούκας της Κουρλάνδης (1741) στη Ρωσία. Η Αυστρία τον είχε στρατηγό. Στην Ολλανδία ήταν αντιστράτηγος, έπειτα σύμβουλος του κυβερνήτη της χώρας και ουσιαστικά κυβερνήτης. Οι αντιμοναρχικοί εκεί τον συκοφάντησαν, ώσπου παραιτήθηκε. Ήταν θύμα του Τύπου.[1]
Βιογραφία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Ήταν ο 3ος γιος του Φερδινάνδου-Αλβέρτου Β΄ και της Αντουανέτας των Γουέλφων, κόρης του Λουδοβίκου-Ροδόλφου πρίγκιπα του Βολφενμπύτελ. Είχε συγγενικούς δεσμούς με ηγεμόνες της Ευρώπης: ο αδελφός του Άντον-Ούλριχ ήταν σύζυγος της Άννας Μέκλενμπουργκ, ανιψιάς της Άννας Ρομανόφ τσαρίνας της Ρωσίας· η αδελφή του Ελισάβετ-Χριστίνα ήταν σύζυγος του Μεγάλου Φρειδερίκου Β' βασιλιά της Πρωσίας και η Τζουλιάνα-Μαρία ήταν σύζυγος του Φρειδερίκου Ε' βασιλιά της Δανίας. Εξαδέλφη του ήταν η Μαρία Θηρεσία της Αυστρίας και ανιψιά του η Βιλελμίνη, μητέρα του Γουλιέλμου Α΄ βασιλιά των Κάτω Χωρών. Αυτό εξηγεί το ότι υποστήριξε την ουδετερότητα της Ολλανδίας κατά τον Επταετή Πόλεμο.[2] Το 1737 ξεκίνησε τη στρατιωτική του σταδιοδρομία ως συνταγματάρχης της Αυστρίας, η οποία τον έστειλε στην Ολλανδία το 1740 ως αντιστράτηγο.
Στη Ρωσία: Όταν ανέλαβε τσάρος ο ανήλικος ανιψιός του Ιβάν ΣΤ΄ της Ρωσίας, ορίστηκε ο Ε. Μπίρον ως αντιβασιλιάς με τον τίτλο του δούκα της Κουρλάνδης· όταν ο Ε. Μπίρον καθαιρέθηκε στις 27 Ιουνίου 1741, ανέλαβε ο Λουδοβίκος-Ερνέστος αντιβασιλιάς και δούκας της Κουρλάνδης. Έμεινε ως τις 6 Δεκεμβρίου, οπότε με πραξικόπημα ανέλαβε τσαρίνα η Ελισάβετ της Ρωσίας, που φυλάκισε τον Ιβάν ΣΤ' και εξόρισε τους συμβούλους του. Έτσι επέστρεψε στη Γερμανία.
Στην Αυστρία: Πήρε μέρος στον 2ο Πόλεμο για τη Σιλεσία το 1744 ως αρχιστράτηγος της Αυστρίας, ενώ οι περισσότεροι συγγενείς του ήταν με τη μεριά της Πρωσίας. Τραυματίστηκε σοβαρά στη μάχη του Ζόορ το 1745. Το επόμενο έτος ήταν στην Ολλανδία. Το ίδιο έτος, στον Πόλεμο της Αυστριακής Διαδοχής πολέμησε τη Γαλλία. Το 1747 ήταν ταγματάρχης του πυροβολικού στη μάχη του Λάουφελτ και συνάντησε τον Γουλιέλμο Δ' πρίγκιπα της Οράγγης.
Στην Ολλανδία: Το 1749 ο πρίγκιπας της Οράγγης τον έθεσε αρχιστράτηγο του Ολλανδικού στρατού με 20.000 γκίλντερς ετησίως. Αργότερα του ζητήθηκε να αναδιοργανώσει τον στρατό. Κατά τον Επτααετή Πόλεμο του ζητήθηκε να αναλάβει την αρχηγία του Αγγλο-Πρωσικού στρατού, αλλά αρνήθηκε κρατώντας ουδέτερη την Ολλανδία.[3] Τότε ανέλαβε την αρχηγία ο αδελφός του Φρειδερίκος (1757). Δύο έτη αργότερα προσπάθησε να ειρηνεύσει τους αντιπάλους, αλλά μάταια. Όταν ενηλικιώθηκε ο Γουλιέλμος Ε' πρίγκιπας της Οράγγης, δεν ήταν ικανός στη διοίκηση και ο Λουδοβίκος-Ερνέστος έπαιρνε αποφάσεις, όπως η τοποθέτηση ικανών τοπικών διοικητών[4], αφήνοντας τον πρίγκιπα μόνο να υπογράφει.[5] Τον αποκαλούσαν ο δούκας του Βολφενμπύτελ.
Το 1766 η δύναμή του ως συμβούλου περιορίστηκε[6] με νόμο. [7]Το επόμενο έτος πάντρεψε την ανιψιά του Βιλελμίνα, κόρη της αδελφής του Λουίζας με τον Γουλιέλμο Ε'. Το 1771 έγινε απόπειρα δολοφονίας του Λουδοβίκου-Ερνέστου.[8] Ένα βιβλίο για τη διακυβέρνηση της χώρας του Π. Πάουλους που είχε απήχηση, έγραφε εναντίον του (1773). Κατά τη διάρκεια του Αγγλο-Ολλανδικού πολέμου δημιουργήθηκε αντικυβερνητική μερίδα, οι πατριώτες, που εκδηλώθηκαν εναντίον του, όπως και ο δήμαρχος του Άμστερνταμ. Τον αποκαλούσαν ο χοντρός. Τον κατηγορούσαν ότι έφταιγε για τη μείωση του στόλου, τις απώλειες συνοριακών πόλεων στον πόλεμο και πως αμέλησε τη μόρφωση του Γουλιέλμου Ε', που τώρα αδυνατούσε να πάρει αποφάσεις.[9] Μετά από αυτά, αποσύρθηκε εκούσια στη Βόρεια Βραβάνδη, ως διοικητής της περιοχής. Ο Ιωσήφ Β΄ των Αψβούργων προσπάθησε να βοηθήσει τον συγγενή του, παραχωρώντας προνόμια στην Ολλανδία, αλλά οι πατριώτες κατηγόρησαν τον Λουδοβίκο-Ερνέστο για προδοσία. Προτίμησε να παραιτηθεί και έφυγε στο Άαχεν αυτοεξόριστος.
Εξορία
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]Οι πατριώτες με δόλιους τρόπους υφάρπαζαν την αλληλογραφία του και τη δημοσίευαν.[10] Οργάνωναν πολιτοφυλακές και τελικά εξέλεξαν δημοκρατικά Κυβέρνηση στην Ουτρέχτη. Ο Λουδοβίκος-Ερνέστος από το 1786 ζούσε στο Άιζεναχ, όπου έγραψε την Αυτοβιογραφία του και τη συνέχειά της, την Άμυνα, που σύντομα μεταφράστηκαν στα Ολλανδικά. Είχε τακτική επικοινωνία με την ανιψιά του Άννα-Αμαλία, σύζυγο του δούκα της Σαξονίας-Βαϊμάρης-Άιζεναχ και τον γιο της Κάρολο-Αύγουστο. Ο ανιψιός του Κάρολος-Γουλιέλμος εισέβαλε στην Ολλανδία το 1787 και έκανε πολλούς πατριώτες να φύγουν. Απεβίωσε το 1788 και τάφηκε στον Καθεδρικό του Μπράουνσβαϊγκ, στον οικογενειακό τάφο των Γουέλφων.
Πηγές
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Römer, C. (1997). Braunschweig-Bevern: Ein Fürstenhaus als europäische Dynastie 1667–1884 (in German). Braunschweig. p. 68. ISBN 3927939382.
- http://www.dbnl.org/tekst/laan005lett01_01/laan005lett01_01_1126.php (στα Ολλανδικά)
- http://www.welfen.de/LudErnst.html
Υποσημειώσεις
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- ↑ Klein, S.R.E. (1995) Patriots Republikanisme. Politieke cultuur in Nederland (1766-1787), p. 12
- ↑ Wijnen, H. van (1987) Vorst Willem, het is alles uw schuld! Oranje en de ondergang van de Republiek bij de omwentelingen 1787-1795, p. 95.
- ↑ Bootsma, N.A. (1962) De hertog van Brunswijk, 1750-1759 - Assen: Van Gorcum, Historische Bibliotheek; 69.
- ↑ M.A.M. Franken (2000) Dienaar van Oranje. Andries Schimmelpennick van der Oije 1705-1776. Een politieke en bestuurlijke levensbeschrijving van een Gelders luitenant-stadhouder, p. 186-9, 229.
- ↑ Schama, S. (2005) Patriots and Liberators: Revolution in the Netherlands, 1780-1813, p. 55-9.
- ↑ Rowen, H. H. (1988). The Princes of Orange: The Stadholders in the Dutch Republic. New York: Cambridge University Press. pp. 196–197. ISBN 0521345251.
- ↑ Leeb, I. L. (1973). The Ideological Origins of the Batavian Revolution. The Hague: Nijhoff. pp. 111–112. ISBN 9024751578.
- ↑ Israel, Jonathan I. (1995). The Dutch Republic, Its Rise, Greatness, and Fall 1477-1806. Oxford: Clarendon Press. pp. 1092–1093. ISBN 0198730721.
- ↑ Schama, S. (1977). Patriots and Liberators. Revolution in the Netherlands 1780–1830. New York: Knopf. pp. 55–56. ISBN 0394485165.
- ↑ Schlözer, A.L. (1786) Lodewijk Ernst, hertog van Brunswyk en Lunenburg ... Echte bescheiden Van het gedrag ten opzigte zijner aanzienlijke waardigheden, als Veldmaarschalk, Voogd en Reprezentant van ... den Heere Erfstadhouder P.W. de V. van Oranje; in de Vereenigde Nederlanden.