Εμφύλιοι πόλεμοι της Αργεντινής
 |
Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. |
| Εμφύλιοι πόλεμοι της Αργεντινής Guerras civiles argentinas | |||
|---|---|---|---|
 Ηνωμένες Επαρχίες (μπλε) και Ομοσπονδία (ροζ) | |||
| Χρονολογία | 1814–1880 | ||
| Τόπος | Αργεντινή, Ουρουγουάη | ||
| Έκβαση | Ομοσπονδιοποίηση Μπουένος Άιρες Κύρωση ομοσπονδιακού συντάγματος | ||
| Αντιμαχόμενοι | |||
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
.svg){kind=small}
Η Αργεντινή υπέστη μια σειρά εμφύλιων πολέμων κατά το μεγαλύτερο μέρος του δεκάτου ενάτου αιώνα (1814–1880), ξεχωριστά από τον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας της Αργεντινής (1810–1820), αν και προέκυψαν κατά τη διάρκεια του, αποτέλεσμα της οποίας αποτελεί η μορφή διακυβέρνησης της χώρας μέχρι και σήμερα.
Οι κύριοι ανταγωνιστές, σε γεωγραφικό επίπεδο, ήταν η Επαρχία Μπουένος Άιρες και οι άλλες επαρχίες της σύγχρονης Αργεντινής, ενώ σε πολιτικό επίπεδο, το Ομοσπονδιακό Κόμμα και το Κόμμα Ενότητας. Η κύρια αιτία της σύγκρουσης ήταν ο υπερβολικός συγκεντρωτισμός που προωθούνταν από τους ηγέτες του Μπουένος Άιρες και, για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, το μονοπώλιο σχετικά με τη χρήση του λιμανιού του Μπουένος Άιρες, ως αποκλειστικό μέσο για το διεθνές εμπόριο. Άλλοι συμμετέχοντες που ενεπλάκησαν στις διαμάχες είναι η Ουρουγουάη σε συγκεκριμένες χρονικές στιγμές, και οι αυτοκρατορίες Αγγλία και Γαλλία, οι οποίες γενικά υποστήριζαν την συγκεντρωτική πλευρά για την υπεράσπιση των εμπορικών συμφερόντων και για λόγους στρατηγικής,[1] ιδίως στο γαλλικό αποκλεισμό του Ρίο ντε λα Πλάτα του 1838 και στον αγγλο-γαλλικό αποκλεισμό του Ρίο ντε λα Πλάτα που έληξε το 1850.
Η περίοδος των εμφυλίων πολέμων της Αργεντινής διήρκεσε από το 1814 έως το 1880. Στην πρώτη φάση αυτής της περιόδου εμφανίζεται το ομοσπονδιακό κόμμα, το οποίο επιχειρεί τον συγκεντρωτισμό της διοίκησης του εδάφους, που αποκτήθηκε ως κληρονομιά από την αποικιακή διοίκηση. Το 1880, όταν επιτεύχθηκε μια γενική συμφωνία σχετικά με το άνοιγμα και τη φιλελευθεροποίηση της οικονομίας, η ομοσπονδιακά οργανωμένη κυβέρνηση του Συντάγματος του 1853, αποφάσισε την ομοσπονδιοποίηση του Μπουένος Άιρες ως πρωτεύουσα της Δημοκρατίας της Αργεντινής.[2]
Κύριες συγκρούσεις
[Επεξεργασία | επεξεργασία κώδικα]- Πόλεμος μεταξύ του Ανωτάτου Διευθυντή των Ηνωμένων Επαρχιών του Ρίο ντε λα Πλάτα και του Χοσέ Αρτίγας της Ένωσης των Ελευθέρων Λαών
- Μάχη της Σεπέδα (1820)
- Συγκρούσεις με τον Φακούντο Κιρόγα, ηγέτη της Λα Ριόχα (1826–1835)
- Πόλεμος των Ομοσπονδιακών εναντίων του Ενωτικού Συνδέσμου (1831)
- Επανάσταση των Αναστηλωτών εναντίων του Χουάν Ραμόν Μπαλκάρσε, Κυβερνήτη του Μπουένος Άιρες
- Συγκρούσεις με τον Τσάτσο Πενιαλόσα, ηγέτη της Λα Ριόχα (1835—1845, 1860—1863)
- Γαλλικό μπλόκο του Ρίο ντε λα Πλάτα (1838)
- Η εξέγερση των Ελευθέρων Ανδρών, καταστάλθηκε στην Τσασκομούς το 1839
- Εξέγερση του Πέδρο Φερέ Κοριέντες (1839–1842)
- Συμμετοχή στον Εμφύλιο Πόλεμο της Ουρουγουάης από τους Ρόσας για λογαριασμό του Μανουέλ Ορίμπε (1839–1851)
- Πόλεμος με το Βόρειο Συνασπισμό (1840–1841)
- Εξέγερση από τον Χουάν Λαβάγε εναντίων του Χουάν Μανουέλ δε Ρόσας (1841)
- Μάχη του Καγουασού και ήττα των Ενωτικών δυνάμεων στην Κοριέντες (1841)
- Εξέγερση του Χοακίν Μαδαριάγα Κοριέντες (1843–1847)
- Μάχη της Βουέλτα ντε Ομπλιγάδο (1845) και αγγλο-γαλλικό μπλόκο του Ρίο ντε λα Πλάτα (1845–1850)
- Ο Χούστο Χοσέ δε Ουρκίσα, ηγέτης του Έντρε Ρίος, αποσπάται από τους Ρόσας (1851)
- Μάχη του Κασέρος (1852)
- Επανάσταση της 11ης Σεπτεμβρίου του 1852, δημιουργία του Κράτους του Μπουένος Άιρες
- Πολιορκία του Μπουένος Άιρες (1852-1853)
- Μάχη της Σεπέδα (1859)
- Μάχη του Παβόν (1861)
- Ρεβολουσιόν ντε λος Κολοράδος του Φελίπε Βαρέλα στην Καταμάρκα και τις υπόλοιπες δυτικές επαρχίες (1867)
- Επανάσταση του Ρικάρδο Λόπες Χορδάν, ηγέτη του Έντρε Ρίος (1870–1876)
- Εξέγερση του Μπατρολομέ Μίτρε εναντίων του Αυτονομιστικού Κόμματος και του εκλεγμένου Προέδρου Νικολάς Αβεγιανέδα (1874)
- Ανταρσία του Κάρλος Τεχεδόρ, Κυβερνήτη του Μπουένος Άιρες, εναντίων του εκλεγμένου Προέδρου Χούλιο Ρόκα (1880)
