Ασίνη

Αυτό το λήμμα αφορά την πόλη της Αργολίδας. Για άλλες χρήσεις, δείτε: Ασίνη (αποσαφήνιση).

Ασίνη
Ασίνη
Είδος	αρχαία πόλη και αρχαιολογική θέση
Γεωγραφικές συντεταγμένες	37°31′39″N 22°52′27″E
Διοικητική υπαγωγή	Δήμος Ναυπλιέων
Τοποθεσία	Παραλία Ασίνης Αργολίδας
Χώρα	Ελλάδα
Προστασία	αρχαιολογικός χώρος στην Ελλάδα και διατηρητέο κτήριο στην Ελλάδα
Πολυμέσα
δεδομένα (π)

Ερείπια της Ακρόπολης της Ασίνης

Η Ασίνη (παλαιά ονομασία: Τζαφεραγά) είναι μια από τις πέντε τοπικές κοινότητες του Δημοτικού Διαμερίσματος Ασίνης και βρίσκεται στο νοτιοανατολικό άκρο του Δήμου Ναυπλίου, στην Αργολίδα και πήρε το όνομά της από την αρχαία Ασίνη. Η ακρόπολη της αρχαίας Ασίνης κατοικήθηκε για πρώτη φορά την πέμπτη χιλιετία π.Χ., δυτικά της αρχαίας Ασίνης βρίσκεται στο Τολό και ανατολικά το Δρέπανο.

Η Ασίνη είναι "παραδοσιακό αρχοντοχώρι" (όπως συνηθίζουν να το αποκαλούν οι κάτοικοί του), απέχει μόνο 8χλμ. του Ναυπλίου και έχει περίπου 1.280 κατοίκους. Είναι χτισμένο στους πρόποδες ενός ψηλού βουνού που έχει σχήμα αβγού και στην κορυφή του βρίσκεται το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία, που το βράδυ φωτισμένο αποπνεύει μοναδική αίσθηση!

Οι κατοικίες της Ασίνης είναι παραδοσιακά χτισμένες ανάμεσα σε πλούσιους πορτοκαλεώνες, ελαιώνες και μεγάλες εκτάσεις με μανταρίνια, κηπευτικά και δημητριακά.

Ιστορικά στοιχεία & Μαρτυρίες

Σχέδιο αντικειμένου της περιοχής από τον Κυριάκο τον Ανγκωνίτη

Ο περιηγητής Παυσανίας, στο έργο του Λακωνικά αναφέρει ότι κατά τον 8ο π.Χ. αιώνα, όταν βασιλιάς στην Σπάρτη ήταν ο Νίκανδρος, γιος του Χαριλάου από το γένος των Ευρυποντιδών, και δεύτερος βασιλιάς ο Τήλεκλος από το γένος των Αγιαδών, ξέσπασε πόλεμος στην Αργολίδα, μεταξύ των Λακεδαιμόνιων και των Αργείων.

Οι κάτοικοι της Ασίνης ήταν σύμμαχοι των Σπαρτιατών και μάχονταν εναντίον των γειτόνων τους Αργείων. Όταν οι Σπαρτιάτες σταμάτησαν τις εχθροπραξίες, και επέστρεψαν στην Σπάρτη, οι Αργείοι κατέστρεψαν για αντίποινα ολοσχερώς την Ασίνη.

Οι Ασίνιοι που απέμειναν επιβιβάστηκαν στα πλοία και εγκατέλειψαν οριστικά την πόλη τους. Η πιθανότερη εκδοχή είναι σε αυτήν τη δύσκολη περίσταση να ζήτησαν τη βοήθεια των συμμάχων τους, και να την έλαβαν, με τη\ μορφή παραχώρησης γης, για να ιδρύσουν καινούργια πόλη.

Ο περιηγητής Κυριάκος από την Ανκόνα, που περιηγήθηκε την περιοχή το έτος 1447, τοποθετεί την Ασίνη στις ακτές του Λακωνικού κόλπου, και διαπιστώνει ελάχιστα απομεινάρια να θυμίζουν την μεγάλη πόλη, κυρίως από λουτρά που οι ντόπιοι τα ονόμαζαν «camaras». Αναφερεται από τον ίδιο και η Καρυούπολις, σαν χωριό της Ασίνης.

Γεγονός είναι ότι, αναφέρεται επισκοπή Ασίνης, στην εκκλησιαστική ιστορία. Αλλά και ο περιηγητής Στράβων, στη θαλάσσια διαδρομή του από το ακρωτήριο Ταίναρο μέχρι τον Μαλέα, καταγράφει διαδοχικά τις πόλεις Ψαμμαθούντα, Ασίνη και Γύθειο.

Αρχαιολογική περιήγηση

Η ανθρώπινη παρουσία στην περιοχή της Ασίνης αποτυπώνεται κυρίως μέσα από τα ευρήματα στον λόφο Καστράκι ή Παλιόκαστρο. Τη δεκαετία του 1920, Σουηδοί αρχαιολόγοι έφεραν στο φως ένα πολύπλοκο μωσαϊκό πολλαπλών φάσεων κατοίκησης, στο οποίο αποτυπωνόταν η ιστορία της περιοχής για 3.000 και πλέον χρόνια. Νεολιθικά όστρακα που βρέθηκαν στους πρόποδες του λόφου της Μπαρμπούνας, ΒΔ του Καστρακίου μαρτυρούν την παρουσία των πρώτων κατοίκων στην περιοχή κατά την 5η χιλιετία π.Χ. Κατά την 3η χιλιετία π.Χ. (πρωτοελλαδική περίοδος), φαίνεται ότι αναπτύσσεται οικιστική δραστηριότητα στην λεγόμενη Κάτω Πόλη και σε πλατώματα της Ακρόπολης ενώ στο πρώτο μισό της 2ης χιλιετίας π.Χ. (μεσοελλαδική περίοδος), ο οικισμός της Κάτω Πόλης επεκτείνεται καταλαμβάνοντας και τμήμα της νότιας πλαγιάς της Μπαρμπούνας. Συναφές της κατοίκησης αυτής φαίνεται να είναι μεσοελλαδικό νεκροταφείο ανατολικά από το Καστράκι, με ταφές οργανωμένες με επίκεντρο κυκλικό λιθόκτιστο τύμβο.

Από την υπομυκηναϊκή περίοδο και κατά τη γεωμετρική περίοδο, η οικιστική παρουσία στη θέση είναι συνεχής. Στην κορυφή της Μπαρμπούνας σώζονται ερείπια μικρού ναϊκού οικοδομήματος που ήταν σε χρήση από τον 8ο έως τις αρχές του 5ου αι. π.Χ. και μάλλον ταυτίζεται με το Ιερό του Απόλλωνος Πυθαίου, που αναφέρεται αργότερα από τον Παυσανία. Γύρω στο 300 π.Χ. κτίζονται στο Καστράκι τα τείχη που περιβάλλουν μέχρι σήμερα το λόφο. Οικίες, εργαστηριακές εγκαταστάσεις, λατρευτικά σύνολα και τάφοι χρονολογούνται την ίδια περίοδο.

Όταν ο Στράβων επισκέπτεται την Ασίνη, στις αρχές του 1ου αι. μ.Χ., αντικρίζει ένα μικρό χωριό, ενώ έναν αιώνα αργότερα, στα μέσα του 2ου αι. μ.Χ., ο Παυσανίας στη θέση της παλιάς πόλης βλέπει μόνο ερείπια. Τον 4ο και στις αρχές του 5ου αι. μ.Χ., η Κάτω Πόλη κατοικείται ξανά. Νέα σπίτια κτίζονται πάνω στα ελληνιστικά συγκροτήματα κατοικιών, ορισμένα δε χρησιμοποιούν τμήματα των παλιότερων κτηρίων. Σε αυτή την περίοδο χρονολογούνται δύο μικρά λουτρά: το πρώτο, κατεστραμμένο σήμερα, βρισκόταν εξωτερικά των τειχών στα ανατολικά, και το δεύτερο διατηρείται ακόμα στο ανατολικό τμήμα της Κάτω Πόλης. Η προσθήκη πλακόστρωσης στην κεντρική πύλη της πόλης των ελληνιστικών και ρωμαϊκών χρόνων ίσως τοποθετείται στους πρώιμους βυζαντινούς χρόνους ενώ μικρής έκτασης επισκευές και μετατροπές σε μέρος των τειχών, κυρίως στα βορειοδυτικά, θα μπορούσαν να έχουν πραγματοποιηθεί τη βυζαντινή περίοδο. Γεγονός είναι πάντως ότι οι πληροφορίες που δίνει ο χώρος για τη δραστηριότητα στην Ασίνη από την εποχή του Παυσανία μέχρι και την περίοδο της Β’ Ενετοκρατίας (1686-1715) παραμένουν λιγοστές.

Η Ασίνη στη λογοτεχνία

• Γνωστό ποίημα του Γιώργου Σεφέρη είναι «Ο βασιλιάς της Ασίνης», που έχει συμπεριληφθεί κατά το παρελθόν και σε σχολικό βιβλίο.
• Στο ποίημα του Οδυσσέα Ελύτη «Αιώνος είδωλον», που ανήκει στη συλλογή ποιημάτων Τα ετεροθαλή 1η εκδ. 1974, γίνεται αναφορά στον βασιλιά της Ασίνης.

Πηγές

• Cyriec of Ancona:Later travels μετάφραση από τον Edward W. Bodnar, Γεννάδειος Βιβλιοθήκη
• Georgetown university, καθηγητής Edward W.Bodnar S.J.
• «Στράβωνος Πελοποννησιακά», εκδόσεις Κάκτος (Χατζόπουλος)
• «Ιστορία Μάνης», του Ανάργυρου Κουτσιλιέρη, εκδόσεις Παπαδήμα
• «Παυσανίου Λακωνικά», του Ιωάννη Β.Βίγλα, εκδόσεις Μοριάς

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• Καρυούπολις
• maniguide
• Μάνη Ελλάς
• Biblioteca Ambrosiana
• Γεωργία Ήβου, Αρχαία Ασίνη (αρχαιολογικός οδηγός), Αρχαιολογία και Τέχνες