Перайсці да зместу

Вісла: Розніца паміж версіямі

З Вікіпедыі, свабоднай энцыклапедыі
[дагледжаная версія][дагледжаная версія]
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
дрНяма тлумачэння праўкі
 
(Не паказана 4 прамежкавыя версіі 4 удзельнікаў)
Радок 14: Радок 14:
|Вышыня вытока =
|Вышыня вытока =
|Каардынаты вытока =
|Каардынаты вытока =
|Вусце = [[Балтыйскае мора]]
|Вусце = Балтыйскае мора
|Месцазнаходжанне вусця =
|Месцазнаходжанне вусця =
|Вышыня вусця =
|Вышыня вусця =
Радок 29: Радок 29:
|Катэгорыя на Вікісховішчы =
|Катэгорыя на Вікісховішчы =
}}
}}
'''Ві́сла''' ({{lang-pl|Wisła}}, ням. ''Weichsel'', літ. ''Vysla'') — самая вялікая [[рака]] [[Польшча|Польшчы]].
'''Ві́сла''' ({{lang-pl|Wisła}}) — самая вялікая [[рака]] [[Польшча|Польшчы]].


== Назва ==
== Назва ==
Назва Вісла з індаеўрапейскага *''ṷeis-'' / ''ṷis-'' «цекці».
Назва Вісла з індаеўрапейскага *''ṷeis-'' / ''ṷis-'' «цячы».


З гэтага ж кораня таксама літоўскае ''viešmuo'' «ручай», ад якога літоўскія рачныя назвы ''Vieša, Viešmuo'', латышская ''Viesīte''<ref>''A. Vanagas.'' Lietuvių hidronimų etimologinis žodynas. — Vilnius, 1981. — С. 378—379.</ref>, а на тэрыторыі цяперашняй Беларусі з ім звязаныя гідронімы [[Вісяты (возера)|Вісяты]], [[Віхра]], [[Віхолка (сяло)|Віхолка]]<ref>J. Pokorny. Indogermanisches etymologisches Wörterbuch. Bern / München 1959 / 1969. C. 1134.</ref><ref>H. Krahe. Unsere ältesten Flussnamen. Wiesbaden, 1964. C. 50-51.</ref><ref>P. Skardžius. Rinktiniai raštai. T. 4. Vilnius, 1998. C. 910—911.</ref>.
З гэтага ж кораня таксама літоўскае ''viešmuo'' «ручай», ад якога літоўскія рачныя назвы ''Vieša, Viešmuo'', латышская ''Viesīte''<ref>''A. Vanagas.'' Lietuvių hidronimų etimologinis žodynas. — Vilnius, 1981. — С. 378—379.</ref>, а на тэрыторыі цяперашняй Беларусі з ім звязаныя гідронімы [[Вісяты (возера)|Вісяты]], [[Віхра]], [[Віхолка (сяло)|Віхолка]]<ref>J. Pokorny. Indogermanisches etymologisches Wörterbuch. Bern / München 1959 / 1969. C. 1134.</ref><ref>H. Krahe. Unsere ältesten Flussnamen. Wiesbaden, 1964. C. 50-51.</ref><ref>P. Skardžius. Rinktiniai raštai. T. 4. Vilnius, 1998. C. 910—911.</ref>.


Нямецкая назва Віслы мяркуецца запазычаннем з мовы паўднёвых прусаў: прабалцк. ''*Vīs-tl-ā >'' пруск. ''Vīs-kl-ā > Vīkslā >'' ням. ''Weichsel''<ref>K. Būga. Rinktiniai raštai. T. 1. Vilnius, 1958. C. 521.</ref>.
Нямецкая назва Віслы мяркуецца запазычаннем з мовы паўднёвых прусаў: прабалцк. ''*Vīs-tl-ā >'' пруск. ''Vīs-kl-ā > Vīkslā >'' ням. ''Weichsel''<ref>K. Būga. Rinktiniai raštai. T. 1. Vilnius, 1958. C. 521.</ref>.


Дакладнейшая за індаеўрапейскую этнічная атрыбуцыя назвы Вісла на сёння не адольная. Назва можа быць кельцкай, славянскай, балцкай з паходжання. Адзначаецца прысутнасць балцкіх гідронімаў на працягу цячэння Віслы<ref>В. Э. Орел. Неславянская гидронимия бассейнов Вислы и Одера // Балто-славянские исследования. 1988—1996. М., 1997. С. 332—358.</ref>.
Дакладнейшая за індаеўрапейскую этнічная атрыбуцыя назвы Вісла на сёння не адольная. Назва можа быць кельцкай, славянскай, балцкай з паходжання. Адзначаецца прысутнасць балцкіх гідронімаў на працягу цячэння Віслы<ref>В. Э. Орел. Неславянская гидронимия бассейнов Вислы и Одера // Балто-славянские исследования. 1988—1996. М., 1997. С. 332—358.</ref>.


== Гідраграфія ==
== Водаапісанне ==
Даўжыня 1068 км, плошча басейна 198,5 тыс.км². Пачынаецца ў [[Заходнія Карпаты|Заходніх Карпатах]], упадае ў Гданьскі і Віслінскі залівы [[Балтыйскае мора|Балтыйскага мора]].
Даўжыня 1068 км, плошча басейна 198,5 тыс. км². Пачынаецца ў [[Заходнія Карпаты|Заходніх Карпатах]], упадае ў Гданьскі і Віслінскі залівы [[Балтыйскае мора|Балтыйскага мора]].


Галоўныя прытокі: [[Дунаец]], [[Віслока]], [[Заходні Буг]], [[Вепш]], [[Сан (прыток Віслы)|Сан]] (справа), [[Піліца]], [[Брда]] (злева).
Галоўныя прытокі: [[Дунаец]], [[Віслока]], [[Буг]], [[Вепш]], [[Сан (прыток Віслы)|Сан]] (справа), [[Піліца]], [[Брда]] (злева).


У вярхоўях Вісла — бурны горны паток; ніжэй за горад [[Кракаў]], прыняўшы шэраг прытокаў з Карпат, робіцца мнагаводнай (шырыня русла каля ўпадзення Дунайца 200 м, ніжэй [[Сан (прыток Віслы)|Сана]] 600—1000 м). У сярэднім і ніжнім цячэнні — тыповая раўнінная рака, цячэ па шырокай, месцамі тэрасаванай даліне.
У вярхоўях Вісла — бурны горны паток; ніжэй за горад [[Кракаў]], прыняўшы шэраг прытокаў з Карпат, робіцца мнагаводнай (шырыня русла каля ўпадзення Дунайца 200 м, ніжэй [[Сан (прыток Віслы)|Сана]] 600—1000 м). У сярэднім і ніжнім цячэнні — тыповая раўнінная рака, цячэ па шырокай, месцамі тэрасаванай даліне.
Радок 55: Радок 55:
Суднаходная ў сярэднім і ніжнім цячэнні. Злучана прытокамі і каналамі з рэкамі [[Дняпро]], [[Одра]], [[Нёман]]. На Вісле — гарады [[Кракаў]], [[Варшава]], [[Плоцк]], [[Торунь]], [[Улацлавак]], [[Тчэў]]; у дэльце [[Гданьск]]. У 1918-26 і 1939 годзе на рацэ дзейнічала Віслінская флатылія ВМФ Польшчы (базіравалася ў г. Торунь).
Суднаходная ў сярэднім і ніжнім цячэнні. Злучана прытокамі і каналамі з рэкамі [[Дняпро]], [[Одра]], [[Нёман]]. На Вісле — гарады [[Кракаў]], [[Варшава]], [[Плоцк]], [[Торунь]], [[Улацлавак]], [[Тчэў]]; у дэльце [[Гданьск]]. У 1918-26 і 1939 годзе на рацэ дзейнічала Віслінская флатылія ВМФ Польшчы (базіравалася ў г. Торунь).


== Крыніцы ==
{{зноскі}}
{{Крыніцы}}


== Літаратура ==
== Літаратура ==
Радок 62: Радок 63:
== Спасылкі ==
== Спасылкі ==
{{Commons|Category:}}
{{Commons|Category:}}

{{Бібліяінфармацыя}}
{{Бібліяінфармацыя}}



Актуальная версія на 00:04, 26 лістапада 2024

Вісла
польск. Wisła
Вісла ў Кракаве
Вісла ў Кракаве
Характарыстыка
Даўжыня 1068 км
Басейн 198 500 км²
Расход вады 1 090 м³/с
Вадацёк
Выток Заходнія Карпаты
 • Каардынаты 49°36′21″ пн. ш. 19°00′13″ у. д.HGЯO
Вусце Балтыйскае мора
 • Каардынаты 54°21′42″ пн. ш. 18°57′07″ у. д.HGЯO
Размяшчэнне
Водная сістэма Гданьская бухта

Краіна
physical
Вісла
Вісла
— выток, — вусце
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Ві́сла (польск.: Wisła) — самая вялікая рака Польшчы.

Назва Вісла з індаеўрапейскага *ṷeis- / ṷis- «цячы».

З гэтага ж кораня таксама літоўскае viešmuo «ручай», ад якога літоўскія рачныя назвы Vieša, Viešmuo, латышская Viesīte[1], а на тэрыторыі цяперашняй Беларусі з ім звязаныя гідронімы Вісяты, Віхра, Віхолка[2][3][4].

Нямецкая назва Віслы мяркуецца запазычаннем з мовы паўднёвых прусаў: прабалцк. *Vīs-tl-ā > пруск. Vīs-kl-ā > Vīkslā > ням. Weichsel[5].

Дакладнейшая за індаеўрапейскую этнічная атрыбуцыя назвы Вісла на сёння не адольная. Назва можа быць кельцкай, славянскай, балцкай з паходжання. Адзначаецца прысутнасць балцкіх гідронімаў на працягу цячэння Віслы[6].

Даўжыня 1068 км, плошча басейна 198,5 тыс. км². Пачынаецца ў Заходніх Карпатах, упадае ў Гданьскі і Віслінскі залівы Балтыйскага мора.

Галоўныя прытокі: Дунаец, Віслока, Буг, Вепш, Сан (справа), Піліца, Брда (злева).

У вярхоўях Вісла — бурны горны паток; ніжэй за горад Кракаў, прыняўшы шэраг прытокаў з Карпат, робіцца мнагаводнай (шырыня русла каля ўпадзення Дунайца 200 м, ніжэй Сана 600—1000 м). У сярэднім і ніжнім цячэнні — тыповая раўнінная рака, цячэ па шырокай, месцамі тэрасаванай даліне.

Рэчышча на значным працягу звілістае, месцамі падзяляецца на рукавы і пратокі, вызначаецца няўстойлівасцю, шматлікімі мелямі і перакатамі.

Ад г. Торунь берагі штучна замацаваныя ад размываў. За 50 км ад мора Вісла падзяляецца на рукавы (Ногат, Мёртвая Вісла і інш.), утвараючы вялізную дэльту (Жулавы). Частка дэльты, якая ляжыць ніжэй ўзроўню мора, засцерагаецца дамбамі.

Жыўленне мяшанае. Разліў вясной ад раставання снегу, летнія паводкі ад дажджоў у Карпатах. Сярэднегадавы расход вады каля Варшавы 600 м³/с, у нізоях — 1090 м³/с. Каля г. Улацлавак ГЭС.

Суднаходная ў сярэднім і ніжнім цячэнні. Злучана прытокамі і каналамі з рэкамі Дняпро, Одра, Нёман. На Вісле — гарады Кракаў, Варшава, Плоцк, Торунь, Улацлавак, Тчэў; у дэльце Гданьск. У 1918-26 і 1939 годзе на рацэ дзейнічала Віслінская флатылія ВМФ Польшчы (базіравалася ў г. Торунь).

  1. A. Vanagas. Lietuvių hidronimų etimologinis žodynas. — Vilnius, 1981. — С. 378—379.
  2. J. Pokorny. Indogermanisches etymologisches Wörterbuch. Bern / München 1959 / 1969. C. 1134.
  3. H. Krahe. Unsere ältesten Flussnamen. Wiesbaden, 1964. C. 50-51.
  4. P. Skardžius. Rinktiniai raštai. T. 4. Vilnius, 1998. C. 910—911.
  5. K. Būga. Rinktiniai raštai. T. 1. Vilnius, 1958. C. 521.
  6. В. Э. Орел. Неславянская гидронимия бассейнов Вислы и Одера // Балто-славянские исследования. 1988—1996. М., 1997. С. 332—358.