Сяргей Ракіта
Сяргей Ракіта лац. Siarhiej Rakita | |
Асабістыя зьвесткі | |
---|---|
Імя пры нараджэньні | Сяргей Васільевіч Законьнікаў |
Псэўданімы | Сяргей Ракіта |
Нарадзіўся | 15 кастрычніка 1909 вёска Ліцьвінава, Холбнянская воласьць, Горацкі павет, Магілёўская губэрня |
Памёр | 23 сакавіка 1942 станцыя Сухабязводнае(ru), Сямёнаўскі раён(ru), Горкаўская вобласьць, Расейская СФСР, СССР |
Літаратурная дзейнасьць | |
Род дзейнасьці | Журналіст |
Гады творчасьці | 1928—1934 |
Жанр | Паэзія |
Мова | Беларуская |
Дэбют | 1928 г. (часопіс «Аршанскі маладняк») |
Сяргей Ракіта (сапр. Сяргей Законьнікаў; 1909, вёска Ліцьвінава, цяпер Зарубскі сельсавет, Дубровенскі раён, Віцебская вобласьць, Беларусь — 1942, ст. Сухабязводнае, цяпер Ніжагародзкая вобласьць, Расея) — беларускі паэт. Іншыя псэўданімы і крыптанімы: Асот, Сяргей; С. Асот; Ракіта, С; Ракіта, Сяргей; Ракіта, С.; Р. С.[1].
Жыцьцяпіс
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]Нарадзіўся 15 кастрычніка 1909 году ў вёсцы Ліцьвінава Холбнянскай воласьці, Горацкага павету, Магілёўскай губэрні ў сялянскай сям’і. Скончыў пачатковую школу ў Ліцьвінаве й Новатухінскую школу другой ступені ў 1925 годзе. Быў сакратаром мясцовай камсамольскай ячэйкі, у 1927 выбраны чальцом аршанскага акруговага камітэту ЛКСМБ. Будучы вучнем, пісаў даклады ў Аршанскую акруговую газэту «Камуністычны шлях», часопіс «Малады араты»[2] . У 1929 годзе накіраваны на работу ў рэдакцыю Гомельскай абласной газэты «Палеская праўда». З 1930 году зьяўляўся кіраўніком Гомельскай філіі БелАПП. Служыў у Чырвонай Арміі з 1932году па 1933 год. Працаваў у Менску ў рэдакцыях газэт, на Беларускім радыё, у Дзяржаўным выдавецтве Беларусі, адначасова вучыўся ў Камуністычным інстытуце журналістыкі імя С. М. Кірава[3].
20 кастрычніка 1936 году арыштаваны ў Менску па адрасе: вул. Гарбарная, д. 33, кв. 8. 3 чэрвеня 1937 году Галоўная ўправа ў справах літаратуры і выдавецтваў Беларускай ССР (Галоўліт БССР) выдала Загад № 33 «Сьпіс літаратуры, якая падлягае канфіскацыі зь бібліятэк грамадзкага карыстаньня, навучальных установаў і кнігагандлю». Паводле Загаду, «усе кнігі» Сяргея Ракіты прадугледжвалася «спальваць»[4]. 5 кастрычніка 1937 году асуджаны пазасудовым органам НКУС як «член контррэвалюцыйнай нацыянал-фашысцкай арганізацыі» і за «антысавецкую дзейнасьць» да 10 гадоў зьняволеньня. Працаваў на лесапавале ў Горкаўскай вобласьці. Загінуў 23 сакавіка 1942 году. Рэабілітаваны пасьмяротна прэзыдыюмам Вярхоўнага суда БССР 29.12.1954. Асабовая справа Р. № 9935-с з фатаздымкам захоўваецца ў архіве КДБ Беларусі[5].
Творчасьць
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]Увесну 1927 году газэта «Чырвоная зьмена» надрукавала верш Сяргея Ракіты «Вітаньне». Наступны верш «Бяжы мой конь…» не падышоў да друку[6].
«Вітаньне» Ей аднэй, дарагой Ей з прыгожай парой. Чад сірэневы пойдзе |
||
—«Чырвоная зьмена», 6 сакавіка 1927 году, № 28 (410), с. 3[7] |
У, наступны, 1928 год Сяргей Ракіта дэбютаваў у часопісе «Аршанскі маладняк» пад уласным прозьвішчам вершам, які стаў праграмным на некалькі наступных гадоў жыцьця.
…Шматчаканы новы
Прамяністы дзень. Дзень ня той, што ўчора Плакаў недародам І ў парванай сьвітцы На марозе стыў— Новы дзень электрыкі, Фабрык і заводаў, Дзень шумліва сьпелых Ураджайных ніў… |
||
—«Аршанскі маладняк», 1928 год, № 7, с. 63 |
Паэт шчыра, натхнёна, усім сваім, талентам служыў ідэі стварэньня новага мастацтва ў барацьбе за перамогу над старым сьветам, ствараючы пры гэтым узоры «пралетарскай паэзіі». Яго жыцьцё й творчасьць непадзельныя ад свайго часу. Гэтым тлумачыцца агітацыйны й дэкляратыўны характар многіх яго вершаў, матывы супрацьпастаўленьня «ганебнага ўчора» «шчасьліваму сёньня». Паэт ня ведаў тады, што гэта быў палон ілюзіяў і мрояў.
«Ліст да сына» Было ўсяго: |
||
Бібліяграфія
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
|
Крытыка, рэцэнзіі[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
|
Крыніцы
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- ^ Янка Саламевіч. Слоўнік беларускіх псеўданімаў i крыптанімаў (XVI—XX стст.).. — Менск: Мастацкая літаратура, 1983. — С. 22, 106, 178. — 207 с. — 4000 ас.
- ^ Паштовая скрынка. С. Законьнікаву. // Малады араты : двухтыднёвы часопіс сялянскай моладзі. — 1926. — № 10. — С. 16.
- ^ а б Павал Пруднікаў Паэт трагічнага лёсу. / Сяргей Законьнікаў // Полымя : часопіс. — Менск: 1993. — № 2. — С. 213—217. — ISSN 0130—8068.
- ^ Алесь Лукашук. Мова гарыць (Загад № 33) // Спадчына : часопіс. — 1996. — № 3. — С. 76—91. — ISSN 0236-1019.
- ^ Леанід Маракоў. Рэпрэсаваныя літаратары, навукоўцы, работнікі асветы, грамадскія і культурныя дзеячы Беларусі, 1794-1991 : энцыкл. давед.: у 3 т.. — Менск: 2005 Т. 3 Кніга 2 (Лабадаеў—Яцына). — С. 631, 632. — 744 с. — ISBN 985-6374-07-3
- ^ Перапіска з супрацоўнікамі. // Чырвоная зьмена : газэта. — 1927, 10 лістапада. — № 125 (507). — С. 3.
- ^ Сяргей Асота. Вітаньне. Верш. // Чырвоная зьмена : газэта. — 1927, 6 сакавіка. — № 28 (410). — С. 3.
Літаратура
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]
|
|
Вонкавыя спасылкі
[рэдагаваць | рэдагаваць крыніцу]- Беларускія пісьменьнікі (1917—1990). Даведнік
- Мартыралёг Беларусі(недаступная спасылка)
- Імёны свабоды
Гэта — накід артыкула пра пісьменьніка альбо пісьменьніцу. Вы можаце дапамагчы Вікіпэдыі, пашырыўшы яго. |