Перайсьці да зьместу

Дрыгавічы: розьніца паміж вэрсіямі

Зьвесткі зь Вікіпэдыі — вольнай энцыкляпэдыі
Зьмест выдалены Змесціва дададзена
д {{Беларусы}}
Радок 2: Радок 2:


== Назва ==
== Назва ==
Слова «дрыгавічы», імаверна, спалучае балцкі корань («дрегува») і славянскае «ічы»<ref name="hb">{{Літаратура/Гісторыя Беларусі (у кантэксьце сусьветных цывілізацыяў)|к}} С. 42.</ref>.
Слова «дрыгавічы», імаверна, спалучае балцкі корань («дрегува») і славянскае «ічы»<ref name="hb">{{Літаратура/Гісторыя Беларусі (у кантэксьце сусьветных цывілізацыяў)|к}} С. 42.</ref>. Беларускі мовазнаўца і гісторык [[Алесь Жлутка]] лічыць гэтую назву патранамічнай (як і назвы [[Крывічы|крывічоў]], [[Радзімічы|радзімічаў]], [[Вяцічы|вяцічаў]]) — ад імя першапродка племя Драгавіта, што пацьвярджаецца патранамічным суфіксам -іч і беспасярэднім гістарычным сьведчаньнем пра прашчураў іншых плямёнаў — Радзіма і Вятку<ref>[[Алесь Жлутка|Жлутка А.]] Літва і ліцьвіны — адкуль і хто? (пасляслоўе) // {{Літаратура/Літва-Беларусь: гістарычныя выведы|к}} С. 23.</ref>


== Гісторыя ==
== Гісторыя ==

Вэрсія ад 22:12, 22 лістапада 2021

Дрыгавічы́ (гістарычна другувіты, драгувіты, дрогувіты) — адзін з раньніх усходне-славянскіх плямённых зьвязаў, які існаваў на поўдні сучаснай тэрыторыі Беларусі (па рацэ Прыпяць да Дняпра).

Назва

Слова «дрыгавічы», імаверна, спалучае балцкі корань («дрегува») і славянскае «ічы»[1]. Беларускі мовазнаўца і гісторык Алесь Жлутка лічыць гэтую назву патранамічнай (як і назвы крывічоў, радзімічаў, вяцічаў) — ад імя першапродка племя Драгавіта, што пацьвярджаецца патранамічным суфіксам -іч і беспасярэднім гістарычным сьведчаньнем пра прашчураў іншых плямёнаў — Радзіма і Вятку[2]

Гісторыя

Пра высокі ўзровень сацыяльнага разьвіцьця дрыгавічоў сьведчыць існаваньне свайго княжаньня яшчэ да ўлучэньня ў склад Кіеўскай Русі[1].

Глядзіце таксама

Крыніцы

  1. ^ а б Гісторыя Беларусі (у кантэксце сусветных цывілізацый). — Менск, 2005. С. 42.
  2. ^ Жлутка А. Літва і ліцьвіны — адкуль і хто? (пасляслоўе) // Лёсік Я. Літва-Беларусь: гістарычныя выведы. — Менск, 2016. С. 23.

Літаратура