Benjamin Harrison
Benjamin Harrison (20 d'agostu de 1833, North Bend (es) 
– 13 de marzu de 1901, Indianapolis) foi'l ventenu tercer presidente de los Estaos Xuníos.[5] Ye l'únicu que foi precedíu y asocedíu na presidencia pola mesma persona: el demócrata Grover Cleveland, quien ye, al empar, el ventenu segundu y ventenu cuartu presidente d'Estaos Xuníos.
Biografía
[editar | editar la fonte]Biznietu d'un firmante de la Declaración d'Independencia y nietu del presidente William Henry Harrison, Benjamin nació'l 20 d'agostu de 1833, en North Bend, Ohio. Llicenciáu en Lleis pola universidá de Miami, tamién en Ohio, exerció como abogáu dende 1854. D'ende pasaría a ser fiscal d'Indianapolis, lletráu de la Corte Suprema d'Indiana y senador pol mesmu estáu ente 1881 y 1887. En 1876 perdió les eleiciones a gobernador del estáu.
Nunca amosó una ambición notable, polo qu'aceptó la nominación republicana pa les eleiciones de 1888 como un deber: provenía d'Ohio ya Indiana, dos estaos decisivos, nun taba rellacionáu con nengún de los numberosos escándalos de corrupción que chiscaren al Partíu Republicanu nos años precedentes y, amás d'eso, cuntaba con un apellíu respetáu y col sofitu del republicanismu radical que ganara la Guerra de Secesión. Bastante ye que, en 1871 el presidente Ulysses S. Grant lo riquiera pa recurrir ante'l Tribunal Supremu una sentencia adversa a un veteranu de dichu conflictu, lo que-y ganó a Harrison la simpatía d'esti coleutivu. El mesmu Harrison lluchó na Guerra Civil, na qu'algamó'l rangu de xeneral de brigada.
Harrison foi un home de calter fríu y reserváu. Espurechu en pallabres, esixente colos sos subordinaos, escarecía d'una personalidá carismática. Magar se ganó'l respetu de los sos correlixonarios republicanos pola so honradez, infrecuente nel partíu nesos años, pa Theodore Roosevelt Harrison nun yera más que «un vieyu salmu d'Indiana, de sangre frío y mente estrecha».
Presidencia
[editar | editar la fonte]
Les eleiciones de 1888 son les úniques -xunto coles de 1824, 1876, 2000 y 2016- nes que'l candidatu ganador perdió'l votu popular: Benjamin Harrison llogró 5.443.000 votos frente a los 5.534.000 de Cleveland. Na derrota d'esti postreru xugó un papel decisivu l'actitú del aparatu del propiu Partíu Demócrata de Nueva York, el Tammany Hall, engarráu al presidente Cleveland poles sos midíes contra la corrupción. Finalmente, los 36 votos eleutorales del estáu de Nueva York fueron pal candidatu republicanu, Harrison. El direutor de campaña d'ésti almitiría que Harrison inoraba «lo cerca que munchos tuvieron de prisión por llevalo a la Casa Blanca».
Poro, Benjamin Harrison nun ganó por una victoria aplastante, pero recoyó un heriedu político y económico desconocíes hasta la fecha. En primer llugar y per primer vegada en décades, los republicanos teníen mayoría tantu nel Senáu, como na Cámara de Representantes. Y de segundes, la Unión consiguió, per vegada primera na so hestoria, un superávit de mil millones de dólares, que s'invirtieron nuna serie de grandes obres públiques, como la meyora de numberoses instalaciones portuaries y fluviales. Subvencionar dende compañíes de vapores hasta envasadores de carne de gochu y pagar munches pensiones a veteranos de guerra; siendo la devolución d'impuestos especiales cobraos mientres la Guerra Civil a los Estaos de la Unión unu de los mayores gastos. Esta propensión al gastu acabaría pasando una costosa factura a l'Ayalga pública.
Cuando, nes eleiciones de 1890, los demócrates recuperaron la mayoría na Cámara, l'alministración Harrison yá aprobara los cuatro grandes proyeutos llexislativos polos que la recuerda: la llei de Pensiones pa tullíos y veteranos de guerra, la llei Sherman, la llei Sherman de Compra de Plata y la tarifa McKinley.
La llei Sherman, concebida contra los trusts y ratificada en 1890, declaraba illegal cualquier fusión d'empreses qu'acutara'l comerciu ente Estaos o con naciones estranxeres. La llei tipificaba como delitos les práutiques monopolísticas y el dumping, pa los qu'acutaba multes de 5.000 dólares o penes d'hasta un añu de prisión. Sicasí, esta llei nun foi bien efectiva, siquier non darréu. Folgazana na so redaición, la llei Sherman foise reforzando con socesivos presidentes, yá nel sieglu XX.
Una de les midíes más polémiques de l'alministración Harrison foi la Llei de Compra de Plata, qu'obligaba a l'Ayalga a mercar a preciu de mercáu 4,5 millones de tomes de plata al mes. L'Ayalga emitió pagarés que los titulares podríen cobrar en plata o n'oru. Arriendes d'ello, ante l'amenaza de que l'Ayalga viera escoses les sos reserves d'oru, la llei foi abolida en 1893 por Cleveland ensin que llograra'l so oxetivu d'afitar definitivamente'l preciu de la plata. Esta llei enmarcar nos conflictos ente platistas y defensores del patrón oro anteriores a l'adopción d'esti postreru en 1900 pol presidente McKinley. La llei de Compra de Plata foi tamién una manifestación más de l'absoluta diverxencia d'intereses económicos ente'l norte industrial y defensor del patrón oro, y el sur y oeste agrarios y platistas.
La llei de Compra de Plata ye'l principal motivu pol que se suel culpar a Harrison de la grave crisis económica que careció Estaos Xuníos mientres el mandatu del so socesor. Sicasí, tamién foi bien criticada la so decisión d'alzar l'arancel proteicionista al 48%. Magar con esta midida, la tarifa McKinley, pretendía protexese la producción agrícola nacional (l'azucre cubano taba exentu), el resultáu foi la contraición del comerciu y una inflación galopante de los productos agrícoles. Amás, otra consecuencia d'esta crisis foi l'aplicación de la citada llei de Compra de Plata, escurrida como una suerte de compensación a los sectores agrícoles del sur y l'oeste perxudicaos poles consecuencies de la tarifa McKinley.
Toes estes midíes de calter económicu, xuníes al espilfarru nel gastu públicu (los demócrates referir al mandatu de Harrison como'l Congresu de los 2.000 millones) y el consecuente déficit de l'Ayalga -que, hasta faía poco gociaba de superávit- determinaron considerablemente'l xuiciu históricu de la presidencia de Benjamin Harrison.
Harrison foi, probablemente, el primer presidente que, en dellos momentos del so mandatu, punxo una mayor atención a la política internacional qu'a la nacional. El so secretariu d'Estáu, John W. Foster, axustó la incorporación de Ḥawai a la Unión, n'amparando'l derrocamientu de la reina Liliuokalani en 1893. Sicasí, cuando Cleveland recuperó la presidencia unos pocos meses dempués condergó la complicidá d'Estaos Xuníos nesi golpe d'estáu y retiró del Senáu'l Tratáu d'anexón que se taba axustando. Finalmente, l'archipiélagu ḥawaianu nun pasó a manes norteamericanes hasta la presidencia de McKinley, en 1898, magar nun s'incorporó a la Unión como estáu federáu de plenu derechu hasta 1959, siendo l'últimu estáu constituyíu n'EEXX hasta la fecha.
Tamién ye reseñable que mientres el mandatu de Harrison incorporar a la Unión seis estados más: Washington, Montana, Dakota del Norte, Dakota del Sur, Idaho y Wyoming. Amás, en 1889, la capital federal, Washington D.C. acoyó'l primer Congresu Panamericanu. Mientres la celebración d'esti congresu internacional realizóse 
una grabación d'un discursu de Harrison (?·i) que llegó hasta los nuesos díes, nos que constitúi la grabación más antigua de la voz d'un presidente d'Estaos Xuníos.
Últimos años y muerte
[editar | editar la fonte]Harrison dexó'l cargu en marzu de 1893, en perdiendo frente a Cleveland nes eleiciones de 1892. Dos selmanes antes de les eleiciones, el 25 d'ochobre de 1892, perdió a la so esposa, Caroline Lavinia Scott, víctima de la tuberculosis. Harrison víase de secute viudu y espulsáu de la presidencia. N'asistiendo a tomar de posesión de Cleveland, retirar a Indianapolis.
Mientres los siguientes años, Harrison consagrar al so trabayu como abogáu y profesor de la Universidá de Stanford. En 1896 casóse con Mary Scott Lord Dimmick, una viuda venticinco años más nuevu qu'él. Esi mesmu añu, defendió en París, ante la comunidá internacional, la postura de Venezuela frente a les pretensiones del Reinu Xuníu d'apoderase de la Guyana. Pa ello, el ex-presidente redactó un informe de 800 páxines, qu'espunxo en venticinco hores, mientres cinco díes. Magar ello, el gobiernu británicu llogró'l 90% del territoriu que reclamaba.
Refugó volver presentase a les eleiciones de 1896, "venciéndo-y" la candidatura republicana a William McKinley, quien, a lo postrero ganó les eleiciones.
Cayó enfermu unos años dempués, y en 1901 morrió de neumonía en sufriendo un severu gripe.
Referencies
[editar | editar la fonte]- ↑ 1,0 1,1 Afirmao en: Gran Enciclopedia Soviética (1969–1978). Sección, versículu o párrafu: Гаррисон Бенджамин. Data de consulta: 28 setiembre 2015. Editorial: Большая Российская энциклопедия. Llingua de la obra o nome: rusu. Data d'espublización: 1969.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 Afirmao en: autoridaes BNF. Identificador BnF: 120694019. Data de consulta: 10 ochobre 2015. Autor: Biblioteca Nacional de Francia. Llingua de la obra o nome: francés.
- ↑ 3,0 3,1 Identificador de persona en The Peerage: p32287.htm#i322867. Data de consulta: 7 agostu 2020.
- ↑ Afirmao en: The Peerage. Llingua de la obra o nome: inglés. Autor: Darryl Lundy.
- ↑ (n'inglés) Ficha biográfica. United States Congress. Consultáu'l 3 de payares de 2012.
Enllaces esternos
[editar | editar la fonte]
Wikimedia Commons tien conteníu multimedia tocante a Benjamin Harrison.
| Control d'autoridaes |
|
|---|
Datos: Q35678- Multimedia: Benjamin Harrison
 |
|
|
|---|---|---|
| Washington | J. Adams | Jefferson | Madison | Monroe | J.Q. Adams | Jackson | Van Buren | W. Harrison | Tyler | Polk | Taylor | Fillmore | Pierce | Buchanan | Lincoln | A. Johnson | Grant | Hayes | Garfield | Arthur | Cleveland | B. Harrison | Cleveland | McKinley | T.R. | Taft | Wilson | Harding | Coolidge | Hoover | F.D.R. | Truman | Eisenhower | J.F.K. | L.B.J. | Nixon | Ford | Carter | Reagan | G.H.W. Bush | Clinton | George W. Bush | Barack Obama | Donald Trump | Joe Biden |
 |