Wie een huis zet, heeft heel wat vaklui nodig. Maar wie bouwondernemer Ferdinand Meekels uit Dilsen-Stokkem belde, had eigenlijk maar één iemand nodig. Want Nand kon alles, en dat wisten ze in het Maasland en ver daarbuiten.
Ferdinand was als kind al een jongen van weinig woorden maar met een onvoorstelbare werkijver. ’s Ochtends voor school werden eerst de stallen van de boerderij uitgemest en de koeien gemolken. Hij groeide op in Aldeneik (Maaseik). Als veertienjarige kon hij aan de slag bij schrijnwerkerij Stassen. Zo leerde hij meteen alles wat met houtbewerking te maken had. Na zijn legerdienst bij de Commando’s in Namen bouwde hij zijn eerste projecten voor een bouwonderneming uit Rotem. Geleidelijk wist hij hoe een volledig huis gebouwd moest worden.
200 vakantiehuisjes
“Papa kon niet stilzitten”, vertellen dochters Lisette en Monique. “Het was logisch dat hij als zelfstandige zou beginnen. Hier in het Maasland en ver daarbuiten staan een massa huizen die hij in zijn carrière heeft neergezet. Op het hoogtepunt had hij twaalf mensen in dienst. Hij zorgde goed voor zijn personeel. Ze werden goed betaald, maar hij legde de lat ook telkens hoog. Er moest hard en correct gewerkt worden.”
En toen kwam de opdracht van camping en bungalowpark Sonnevijver uit Rekem, om 200 vakantiehuisjes te bouwen. “Papa had daar eerder al wat klusjes opgeknapt en hij was ingeschakeld om de infrastructuur aan te leggen. Hij heeft meteen toegehapt om ook de 200 vakantiehuisjes te bouwen. En dat ging bij hem altijd aan een waanzinnig tempo. Soms stonden vaklui te kijken hoe ze een zware betonnen plaat naar boven moesten krijgen. ‘Til hem maar op mijn rug’, zei hij dan. Om vervolgens zonder aarzelen met een loodzware plaat de trap op te klauteren. Al liep hij zo ook soms risico’s op gevaar van eigen leven. Hij is een keer van het dak gevallen en in een diepe container gevallen. Gelukkig zonder ernstige gevolgen.”
Tijdverlies
De uitbater van het vakantiepark wreef in zijn handen. “Want het ging dus goed vooruit. Bouwverlof, weekend, op vakantie gaan? Daar deed Nand gewoon niet aan mee. Hij begreep ook niet waarom anderen dat nodig hadden. We zijn wel ooit een keer op vakantie geweest, naar Texel in Nederland”, herinneren zijn dochters. “Ter plaatse bleek dat hij een project moest gaan bekijken in een ander vakantiepark. Had hij ons toch weer liggen! Een dagje Ardennen of Luxemburg stond steevast in het teken van één of andere opdracht. Eén keer is hij op vakantie gegaan in Oostenrijk. Maar hij vond dat vooral tijdverlies.”
Ouderlijk huis
Nand mocht nog heel veel vakantiehuisjes gaan bouwen, tot in het Groothertogdom Luxemburg toe. In Aldeneik kocht hij zijn eigen ouderlijke woning op. “Papa kon daar zoals steeds niets weg doen. De ouderlijke boerderij was vervallen, maar alle bakstenen werden gerecupereerd en de kromme nageltjes werden recht geklopt. We mochten als kinderen helpen om de oude mortel van de stenen te kappen. Vervolgens heeft hij met die stenen een sportwinkel gebouwd langs de Steenweg in Dilsen-Stokkem. Daar opende dochter Monique haar eigen sportzaak, gespecialiseerd in materiaal voor watersporten. Toen de winkel klaar was, begon papa weer aan het volgende project. Ook het ouderlijke huis van mama kocht hij op. Voor zichzelf bouwde hij een nieuw huis, met zoveel logeerruimte dat er altijd wel extra volk terecht kon. Hij bouwde er tevens een grote hangar voor al zijn werktuigen.”
Vuile nonk
Architecten kenden bouwondernemer Nand Meekels intussen maar al te goed. “Zeker als de plannen klaar waren, vroegen veel architecten vertwijfeld naar zijn mening. Doorgaans haalde hij nog een paar fouten uit hun plan. Als man van de werf wist hij wat praktisch mogelijk was. Soms kreeg hij al eens plannen waar je je kon stoten aan het dak of waar de balken onmogelijk voldeden. Normaal controleert de architect de werf, maar aannemer Meekels controleerde in eerste instantie de plannen van de architect.”
In de familie werd hij ‘vuile nonk’ genoemd. “Alleen op feestjes en bij speciale gelegenheden had hij géén werkkleding aan. Alle andere dagen liep hij rond in zijn werkplunje. Zijn handen waren gigantisch. Je zag dat hij heel zijn leven met mortel, balken en stenen rondgelopen had. Toen zijn dochters begonnen te waterskiën bij de Koninklijke Maaslandse Watersport Vereniging van Dilsen-Stokkem, hebben ze Nand prompt tot bestuurslid gepromoveerd. Zo’n harde werker konden ze daar wel goed gebruiken. Uiteindelijk is hij er zelfs voorzitter geworden. De club kreeg onder zijn bestuur een nieuwe kantine en alle nodige accommodatie. Alles zelf gezet en gratis geschonken. Hij deed het met hart en ziel, en hij was er ontzettend trots op.”
Ongevraagd advies
Op pensioen gaan, was geen optie. “Pas op zijn 74ste vond hij de tijd rijp. En dan nog bouwde hij twee appartementen voor familie. Mensen bleven aan zijn mouw trekken. Thuis begon hij met een gigantische moestuin. De opbrengst was door zijn noeste arbeid zo groot, dat hij het meeste moest uitdelen. Zijn koelkast en diepvries staken telkens bomvol. Hij heeft Stokkem en regio goed van prei, selders en salade voorzien. Hij genoot er tijdens zijn pensioen van om met de auto rond te rijden en werven te gaan bekijken. Niet zelden stopte hij ongevraagd om wat advies te geven. Eén keer is hij een aannemer gaan waarschuwen voor een muur die volgens hem onstabiel stond. De vaklui keken wat meewarig naar hem, tot het boeltje ’s anderendaags inderdaad omviel. Hadden ze toch maar naar Nand geluisterd.”
Voorbeeld tot laatste moment
In mei is Nand op 93-jarige leeftijd overleden. Zijn nalatenschap is gigantisch. Wie kan zeggen dat hij in zijn leven honderden huizen en vakantiehuisjes eigenhandig gebouwd heeft? Veel bakstenen zijn als zaakvoerder door zijn eigen handen gegaan aan een waanzinnig hoog tempo. Van fundering tot dak coördineerde hij elk project. Heel het Maasland, de Ardennen en het Hertogdom Luxemburg staan vol dankzij zijn werkijver.
Het overlijdensbericht van Ferdinand Meekels vind je hier.
